Στην ταινία Inception κάποια στιγμή ο ήρωας λέει το εξής...
“What is the most resilient parasite? Bacteria? A virus? An intestinal worm? An idea. Resilient… highly contagious. Once an idea has taken hold of the brain it’s almost impossible to eradicate. An idea that is fully formed - fully understood - that sticks; right in there somewhere.”
Βέβαια στην ταινία ο ΝτιΚάπριο αναφέρεται στην αρνητική πλευρά, στην εμμονή. Αλλά καμιά φορά η εμμονή με κάτι μπορεί και να είναι λυτρωτική. Μπορεί λέω. Εγώ από τη πλευρά μου θα έλεγα ότι η πρόθεση είναι το ξυράφι που ξεσκίζει το χάος των πιθανοτήτων. Αν σου κολήσει μια ιδέα, αν βάλεις ένα στόχο και ταυτίσεις την υπαρξή σου με αυτόν, τότε είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα τον πετύχεις. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ταυτιστείς τόσο πολύ που σε περίπτωση που κάτι πάει απελπιστικά στραβά να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο όμως. Αν κατά τη διάρκεια της οδύσσειας έχεις αποκτήσει τη σοφία που χρειάζεται, θα έχεις αποκτήσει και τη δυνατότητα να βρείς μια άλλη Ιθάκη για να κυνηγήσεις.
Σίγουρα πάντως ακόμα και να νιώσεις χαμένος είναι καλύτερο από το να μην είσαι ταγμένος πουθενά. Ακόμα και το να έχεις επιλέξει συνειδητά να μην είσαι ταγμένος πουθενά είναι μια αφοσίωση. Το να είσαι παντού και πουθενά, το να μη σε ενδιαφέρει τίποτα τόσο ώστε να το πας λίγο παραπέρα, να το ψάξεις σε λίγο μεγαλύτερο βάθος είναι βάλτωμα και καθημερινός θάνατος. Και ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει βάλτωμα. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να χάνεσαι κάθε μέρα, να σου γίνεται ρουτίνα, βίωμα. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να ασχολείσαι με τα πάντα επιφανειακά επαναπαυόμενος στις δάφνες του παρελθόντος, προσδοκόντας ότι θα σταθείς τυχερός και κάτι θα αλλάξει by default. Σχεδόν ποτέ δεν αλλάζει τίποτα. Η πρόθεση όμως αλλάζει τα πάντα. Και η ένταση της πρόθεσης καθορίζει το μέγεθος της αλλαγής και τον αντικτυπό της. Ειδεμή είσαι στο "πάνω-κάτω" και το "κάπως έτσι".
Έξυπνα παιδιά είστε, κάντε τις συνδέσεις με τον μπασκετικό Ολυμπιακό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου