Ένας ωραίος "αλήτης" και οι "μετά θάνατον" ξερόλες

Γειά σας ξανά και απο το επίσημο βήμα του blog.  Έχει περάσει κάμποσος καιρός απο την τελευταία ανάρτηση. Απο τη μια ήθελα όπως και να έχει να μείνει λίγο παραπάνω προς τιμήν του Ζάρκο, απο την άλλη φεύγοντας εκτός Αθηνών και έχοντας τραγικό ίντερνετ εκεί που ήμουν, οι συνθήκες δεν ευνοούσαν ούτως ή άλλως για να γράψω κάτι καινούριο. Εκεί έμαθα και για το θάνατο του Ρόυ και περίμενα υπομονετικά να γυρίσω πίσω για να μπώ και εγώ στον χορό των “νοσταλγών”.

Επειδή μου δόθηκε χρόνος όμως, όσο επεξεργαζόμουν το γεγονός στο μυαλό μου, το αρχικό συναίσθημα του "κρίμα ρε γαμώτο" και η αναπόληση των διαφόρων στιγμών που βλέπουμε και στα ρετρό βιντεάκια αντικαταστάθηκε με κάτι άλλο σταδιακά. Τι ήταν αυτό; Ήταν για μια ακόμη φορά ο στοχασμός πάνω στο τι είναι αυτό που μας κάνει πολλές φορές τόσο ευάλωτους σωματικά και ψυχολογικά ώστε να μη μπορούμε να ξεφύγουμε απο τις αδυναμίες και τα πάθη μας. Tι είναι αυτό που μας ωθεί σε διάφορα λούκια απο τα οποία δε μπορούμε να βγούμε όσο και αν προσπαθούμε, όσο και αν βλέπουμε ότι καταστρεφόμαστε. Και φίλοι μου είναι ένα τρομερά μεγάλο ζήτημα αν με ρωτάτε. 

Για τον αθλητή Τάρπλεϋ τι να γράψω που δεν έχει γραφτεί; Θα επαναλάβω και εγώ κάποια πράγματα που ίσως ήδη να ξέρετε. Ψέματα δεν θα πω πάντως, δεν ήταν ο αγαπημένος μου εκείνης της ομάδας. Ο Ζάρκο είχε αυτόν τον τίτλο όπως θα αντιληφθήκατε και απο το προηγούμενο ποστ. Ο Ρόυ όμως ήταν σίγουρα ο πιο ταλαντούχος. Μαζί με τον άλλο μεγάλο απόντα που άκουγε στο όνομα Αλφόνσο είναι μακράν οι δύο πιο χαρισματικοί παίχτες που φόρεσαν ποτέ την κόκκινη φανέλα. Απαράμιλλος  ριμπάουντερ, σκόρερ με πλήρες ρεπερτόριο, σέντερ με ευελιξία και πλαστικότητα που ομοιές τους δεν συναντάς συχνά ούτε σε γκάρντ και συν τοις άλλοις εξαιρετικός μπλοκέρ. Αυτά ισχύουν, δεν είναι φουσκωμένα λόγια προς τιμήν του εκλιπόντος πλέον Ρόυ Τάρπλεϋ. Εξάλλου αν ο Ρόυ δεν βασανιζόνταν απο τραυματισμούς και κυρίως εξαρτήσεις, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα άφηνε εποχή στο ΝΒΑ.

Στους καλύτερους ρούκι της παρθενικής του χρονιάς, καλύτερος έκτος παίχτης την αμέσως επόμενη. Την χρονιά αυτή επίσης βγήκε 3^ος ριμπάουντερ σε όλο το ΝΒΑ και έγινε ο πρώτος  παίχτης που μπήκε στη 10άδα των ριμπάουντερ προερχόμενος σταθερά απο τον πάγκο. Ο Ρόυ ανήκε πάντα στο ΝΒΑ. Τελειώνοντας τις τέσσερις απο τις έξι συνολικά σεζόν (οι μισές κουτσουρεμένες λόγω τραυματισμών και τιμωριών) που έπαιξε εκεί με double doubles σε πόντους και ριμπάουντ κατα μέσο όρο, προφανώς και ήταν γεννημένος για τον μαγικό κόσμο. Ένας παίχτης που μέχρι και σήμερα είναι ο κάτοχος αρκετών σημαντικών ρεκόρ στην ιστορία των Μάβερικς και συγκρίνονταν απο τους πάντες με τον Καρλ Μαλόουν δεν θα μπορούσε να ανήκει πουθενά αλλού. Η ευρώπη και η χώρα μας είχαν την τιμή να τον φιλοξενήσουν στα γηπεδά τους μόνο και μόνο γιατί ο Ρόυ είχε δαίμονες. Αυτή είναι η αλήθεια.

Δεν “κλωτσάς” άλλωστε ξανά και ξανά μια τόσο υποσχόμενη καριέρα και συμβόλαια είκοσι εκατομυρίων δολαρίων αν δεν έχεις δαίμονες. Σε τελική ανάλυση δεν χάνεις τη ζωή σου στα πενήντα σου χρόνια απο καταχρήσεις αν δεν έχεις δαίμονες. Ο Ρόυ ήταν κατα γενική ομολογία όσων τον έζησαν ένας ευχάριστος και αξιαγάπητος άνθρωπος. Στα δικά μου μάτια ήταν πάντα ένας ωραίος “αλήτης”, ένας κουλ τύπος που δε χρειαζόταν να προσπαθήσει για αυτό. Απλά το είχε. Και όμως αυτός ο αξιαγάπητος άνθρωπος και κουλ τύπος δε μπόρεσε να βοηθήσει τον εαυτό του. 

Δεν ξέρω αν σας έτυχε ποτέ να θέλετε να στηρίξετε πολύ κάποιον που είναι σε μια άσχημη φάση άλλα αυτός να μην σας αφήνει κανένα περιθώριο για αυτό. Ή να προσπαθεί να πάρει βοήθεια, αλλα στο τέλος να υποκύπτει στις καταστάσεις που δημιούργησε ή δημιούργησαν άλλοι για εκείνον. Δεν ξέρω ακόμα αν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε αυτή τη περιγραφή. Αν όχι τώρα, σε κάποια περίοδο της ζωής σας. Το όλο θέμα με έχει απασχολήσει πάρα πολύ και ο θάνατος του Ρόυ απλά το ξαναέφερε στην επιφάνεια.

Δε μου γουστάρει να διαβάζω υψηλή κριτική για το τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος σε τέτοιες περιπτώσεις ή πόσο ανόητος υπήρξε που τα πέταξε όλα. Δε μου γουστάρει γιατι ξέρω ότι αυτοί που λένε και γράφουν αυτά τα πράγματα μετά το θανατό σου είναι εκείνοι που με την ίδια έλλειψη ευαισθησίας θα προσπαθήσουν να σε “βοηθήσουν” όταν βρίσκεσαι ακόμα εδώ.
Αυτοί που δε θα προσεγγίσουν ποτέ το προβλημά σου ερχόμενοι στη δική σου θέση, αλλά προσπαθώντας να σε εντάξουν στην δική τους πραγματικότητα. Ερμηνεύοντας οι ίδιοι την εγωκεντρική τους στάση σαν ενδιαφέρον, οταν το μόνο που θέλουν είναι να λάβουν επιβεβαίωση της δικής τους κοσμοθεωρίας. Δεν μιλάω για τέτοια υποστήριξη εγώ.

Ένα βασικό που νομίζω πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αν κάποιος πραγματικά μπορούσε πάντα να κάνει μια θετική αλλαγή στη ζωή του, το πιο πιθανό είναι ότι θα την έκανε. Η ατάκα “στο χέρι σου είναι” μπορεί να έχει κάποια βάση, αλλά δεν είναι κοινός τόπος για όλους. Υπάρχουν μερικοί που χρειάζονται πολλή περισσότερη βοήθεια απο αυτό. Απο τσιτάτα και γενικότερη ηθική κατήχηση δηλαδή. Και για να μπορέσεις να τους τη δώσεις πρέπει να κάνεις προσωπικές υπερβάσεις. Δύσκολα πράγματα και για εσένα συνεπώς. Είναι άραγε πάντα “στο χέρι σου” όσο εύκολα νομίζεις ότι είναι στο χέρι του άλλου; Δεν ξέρω αν ο Ρόυ είχε κάτι τέτοιο στη ζωή του. Πιθανολογώ πως ναι γιατί αδυνατώ να πιστέψω οτι δεν υπήρχαν άνθρωποι που τον αγαπούσαν ουσιαστικά. Προφανώς δεν έφτασε για τη δική του περίπτωση και είναι λυπηρό, όμως είναι και κάτι αρκετά συχνό απο την άλλη. 

Αυτός ο άγνωστος χι που κάνει κάποιους σε οριακές στιγμές της ζωής τους να αλλάζουν μυαλό και συνήθειες, να δέχονται τη βοηθειά των άλλων και εν τέλει να επιβιώνουν παραμένει ακόμα μυστήριο. Έχει υπαρξιακές προεκτάσεις και είναι μεγάλη κουβέντα. Κανείς δεν τον έχει ανακαλύψει ακόμα και πιστέψτε με έχουν ασχοληθεί αρκετοί επιστήμονες με αυτό. Βιολόγοι, ψυχίατροι και άλλοι πολλοί. Μόνο οι ηθικολόγοι της κακιάς ώρας διατείνονται ότι τον έχουν στο τσεπάκι τους και τον παρουσιάζουν ως το πιο εύκολο πράγμα να κατακτήσει κάποιος. Μέχρι να έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους...

Για να μην νικήσουν λοιπόν αυτοί που χαρακτηρίζουν εν προκειμένω τον Ρόυ, άλλα και τον κάθε Ρόυ, σαν παράδειγμα προς αποφυγή (λες και αν πραγματικά μπορούσε να κάνει αλλιώς θα διάλεγε να “φύγει” τόσο νωρίς) ας μην μείνουμε μόνο στο λυπηρό του χαμού του. Ας αποτελέσει αυτός μια αφορμή για να δούμε πόσος πόνος και αδιέξοδο υπάρχει γύρω μας. Στον διπλανό μας που πολλές φορές τον αντιμετωπίζουμε ως δεδομένο. Μάγκες είναι απίστευτο το πόσο εφήμεροι είμαστε. Ας γίνουμε λίγο πιο ευαίσθητοι σε έναν κόσμο που η αναισθησία έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που κάποιοι δίνουν όπλα σε μικρά παιδιά να εκτελούν εν ψυχρώ ανθρώπους.

Νομίζω ότι και ο ίδιος ο Ρόυ σαν βασανισμένος αλλά και ωραίος “αλήτης” που ήταν, θα προτιμούσε πολύ περισσότερο ο θανατός του να έχει έναν τέτοιο αντίκτυπο στους άλλους, παρά να μνημονεύεται σαν κάποιος που δεν έγινε ποτέ αυτό που θα μπορούσε βρίσκοντας ένα άδοξο τέλος.

Είμαι σίγουρος πάντως πως ούτως ή άλλως έζησε πολύ πιό αληθινά τη ζωή του απο τη συντριπτική πλειοψηφία των απανταχού ξερόλων και αυτό είναι που μετράει. Η ποιότητα, όχι η ποσότητα. Άλλωστε κανείς δεν ζεί για πάντα...

Υγ. Οι αναμνήσεις δεν σβήνουν ποτέ...