Ο πρώτος γύρος του top 16 τελείωσε και ήρθε η ώρα να κάνουμε έναν μέχρι τώρα απολογισμό.
Κατά
γενική ομολογία η ομάδα τα έχει πάει εξαιρετικά έχοντας κάνει μόνο μια ήττα και
αυτή εκτός έδρας απέναντι στην Εφές, μια ήττα που θα μπορούσαμε να την πούμε
και εντός προγράμματος. Ο τρόπος
βέβαια που ήρθε αυτή προβλημάτισε αρκετά, αφού απο ένα σημείο και
ύστερα η ομάδα αδυνατούσε να βρεί λύσεις στην άμυνα των τούρκων και πίσω
έδειχνε ανήμπορη να περιορίσει το γρήγορο passing game τους και την επιθετική πολυφωνία με κύριους
εκφραστες τους Ντρέηπερ, Ερτέλ και Κρίστιτς. Κοινώς έχασε με κατεβασμένα χέρια.
Στον αντίποδα η ομάδα έκανε και πολύ μεγάλες νίκες. Το διπλό
απέναντι στη Φενέρ και η ευγενική χορηγία του πρώτου ευρωπαϊκου στραπάτσου
της χρονιάς προς την ΤΣΣΚΑ είναι αποτελέσματα
απο αυτά που στο τέλος της διαδρομής μπορούν να σου δώσουν το πλεονέκτημα έδρας. Επομένως και το πλεονέκτημα για τη Μαδρίτη. Πέρα απο αυτά, με τις λιγότερο
ανταγωνιστικές (αν μπορούμε να το πούμε αυτό σε τέτοιο επίπεδο) ομάδες ο
Ολυμπιακός έκανε επαγγελματικές νίκες και πήρε αυτό που ήθελε, είτε πιο εύκολα
(βλέπε Μάλαγα, Αρμάνι), είτε πιο δύσκολα (βλέπε Νίζνι, Κούτσα).
Επομένως ολοφάνερα το πρόσημο είναι θετικό. Ο coach Σφαιρόπουλος έχει
καταφέρει να δημιουργήσει ένα αρκετά συμπαγές σύνολο, αμυντικά προσανατολισμένο
κατα κύριο λόγο και φαίνεται να έχει επιστρέψει η ηρεμία και η ενότητα στην ομάδα, μετά τις πλείστες όσες τρικυμίες
υπήρξαν επι εποχής Μπαρτζώκα, αλλά και κατά το διάστημα που ακολούθησε την παραιτησή
του. Η ομάδα επιδεικνύει μεχρι στιγμής αρκετά καλό χαρακτήρα και σταθερότητα,
χωρίς να είναι όλα της τα υλικά απο το πάνω ράφι. Αυτό σαφώς πιστώνεται στον coach που φαίνεται να έκανε μια στροφή στη λογική σε διάφορα επίπεδα. Μια
λογική που έλλειψε πολύ τις προηγούμενες δύο σεζόν.
Έβαλε περισσότερους παίχτες στο rotation της ομάδας, δείχνοντας έμπρακτα
ότι τους εμπιστεύεται. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να κερδίσει παίχτες και να
βάλει νέα γρανάζια στη μηχανή της ομάδας. Δεν αντιμετώπισε τους όποιους
τραυματισμούς προέκυψαν και τα διαφαινόμενα κενά με βιασύνη και παίρνοντας άρον
άρον όποιον αμερικάνο ήταν πρόχειρος. Περίμενε, και απο τη στιγμή που δε βρήκε
κάτι πραγματικά καλό, στράφηκε σε μια απο τις πιο αξιόλογες περιπτώσεις ελλήνων
ψηλών που ήταν δυνατόν να αποκτηθούν στην παρουσά φάση. Με αυτόν τον τρόπο δε
χάλασε και τη συνοχή του roster του. Θα μιλήσω παρακάτω για αυτό.
Επίσης ο coach Σφαιρόπουλος φαίνεται να βρήκε τον τρόπο να
χειρίζεται σωστά ψυχολογικά όλους τους παίχτες του, πράγμα που είναι πολύ
σημαντικό για να αποδώσει μια ομάδα αρμονικά. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα
είναι ο Σπανούλης που είναι πολύ πιο μυαλωμένος και αφοσιωμένος στην ομάδα.
Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια μοιάζει να χαίρεται πλέον πολύ περισσότερο τώρα
να παίζει μπάσκετ στον Ολυμπιακό και να προσφέρει στην ομάδα με κάθε τρόπο. Επιπλέον, χωρίς να έχω προφανώς τις
ιδιαίτερες τεχνικές γνώσεις που θα μου
επέτρεπαν να τον κρίνω επαρκώς στο θέμα του κοουτσαρίσματος, ο νέος coach μου δίνει την εντύπωση ότι
ξέρει καλύτερα τι θέλει και πως θα το πάρει απο τους παίχτες του. Εκτιμώ πάντα
τον coach που δεν αναλώνεται στα time out σε γενικολογίες, αλλά πλην
ελάχιστων γενικών παρατηρήσεων έχει συγκεκριμένες οδηγίες να δώσει στους
παίχτες του. Αυτό το έχω δεί μέχρι τώρα στον Σφαιρόπουλο και με έχει ικανοποιήσει
πολύ.
Το μόνο πράγμα που έχω να τον “ψέξω “ είναι κάτι που στην αρχή φάνηκε να το
αλλάζει και αυτό, αλλά όσο περνούσε ο καιρός αρχίσαμε να το βλέπουμε πάλι
ολοένα και λιγότερο. Αυτό είναι η αποχαμαλοποίηση των ψηλών. Το να ταϊστούν
στοχευμένα οι ψηλοί στο low
post, καθώς και να μπούν στο παιχνίδι μας καταστάσεις απομόνωσης ώστε να
ευνοηθεί κάτι τέτοιο. Να μην περιμένουμε δηλαδή μόνο αν θα βγεί κάνα pick n’ roll ή αν θα πάρουν κανένα επιθετικό τα πεντάρια μας. Οι
ψηλοί που διαθέτουμε θα πεί κάποιος είναι κατα κύριο λόγο pick n’ roll ψηλοί, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι
θα μπορούσε να πάρει περισσότερα απο αυτούς και με αυτόν τον τρόπο. Και ο
Ντάνστον και ο Χάντερ έχουν δείξει κατα διαστήματα ότι μπορούν να ποστάρουν.
Πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι πολύ πιο συνειδητά ενταγμένο αυτό το στοιχείο
στην επιθετική λειτουργία μας. Αντίθετα, τώρα γίνεται συνήθως συμπτωματικά.
Η ομάδα καλό θα ήταν για τη νέα χρονιά να πάρει ένα κλασικό pivot όπως ο Παραχούσκι που
ηταν ελεύθερος το καλοκαίρι, αλλα μερικοί ηγόραζαν αγρό και μας έλεγαν ότι το
μοντέλο πλέον στους ψηλούς έχει αλλάξει. Να δούμε την εγρηγορσή μας αυτη τη
φορά λοιπόν. Βέβαια αυτά δεν είναι ακόμα επι της παρούσης, οταν θα πλησιάζει ο
καιρός θα έχουμε να λέμε. Ο Παραχούσκι ήταν δωράκι μια φορά πάντως, απο αυτά που δεν
δίνονται κάθε χρόνο. Να δούμε αν θα υπάρξει φέτος κάτι ανάλογο.
Αλλά ας μη μιλάμε για αυτούς που μπορεί να έρθουν, άλλα για
κάποιον που είναι ήδη εδώ τις τελευταίες μέρες. Tο
όνομα αυτού, Μιχάλης Τσαϊρέλης και αγωνίζεται στη θέση τέσσερα, αλλά και κατα συνθήκη σαν πεντάρι.
Μετρημένα κουκιά είναι τα πράγματα με αυτή την περίπτωση.
Είναι ένας παίχτης ρακέτας, με καλό πόστ ρεπερτόριο, χωρίς να είναι όμως το
θηρίο που θα σπρώξει συστηματικά μέσα στη ρακέτα για να πάρει αυτό που θέλει. Θα
αποτελέσει σίγουρα μια extra
επιλογή στο low post πάντως,
πράγμα που το χρειαζόμαστε. Eπιπλέον
θα δώσει λίγο ακόμα ύψος στην ομάδα, ενώ μπορεί να ακολουθήσει σε αρκετά καλό
βαθμό την επιθετική άμυνα που παίζουμε. Δεν είναι stretch τεσσάρι, μιας που το τριποντό
του παραμένει διαχρονικά μια περιστασιακή επιλογή, χωρίς τα ποσοστά του όμως να
είναι απαγορευτικά ώστε να επιχειρήσει εννίοτε να απειλήσει απο τα 6,75μ.
Γενικά μιλάμε για ένα χρήσιμο παίχτη που καλύπτει κενά χωρίς
να σε αλλάζει επίπεδο. Είναι στο χέρι του βέβαια να εξελιχθεί παίζοντας σε μια
ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και να δημιουργήσει μεγαλύτερο αντίκτυπο απο ό,τι
αναμένουν οι περισσότεροι. Προσωπική εκτίμηση, μπορεί να το κάνει και με το παραπάνω.
Αυτά τα ολίγα (ή πολλά) λοιπόν και εις το επανιδείν...
