Eίχα σκεφτεί πως θα ξεκινήσω το επόμενο post του blog, αλλά να σας πω την αλήθεια δεν έχω εδώ και κάμποσο καιρό καμία διάθεση να μπω στη διαδικασία να γράψω για την ομάδα, για μπάσκετ ή οτιδήποτε μπορεί να είναι έστω και ελάχιστα σχετικό με όλα αυτά. Παρά μόνο αν μου δωθεί το ερέθισμα απο τα δικά σας σχόλια. Ακόμα και στους αγώνες βαριέμαι να σχολιάσω. Οι σκέψεις μου τις τελευταίες εβδομάδες, ειδικά όταν μένω μόνος με τον εαυτό μου, "καταναλώνονται" κυρίως πάνω στις διαπροσωπικές σχέσεις που έχω ή είχα με διάφορους ανθρώπους, αλλά και πάνω στο τι είναι αυτό που ονομάζω "ζωή μου".
Έχω απογοητευτεί απο συμπεριφορές που έχω μπεί στη διαδικασία να παραβλέψω, γιατί όταν μένει κάτι μέσα σου άλυτο τίποτα δεν είναι όπως πριν δυστυχώς. Με ενοχλεί και με φθείρει όταν κάποιος που μπορεί να σέβομαι με βάζει σε μια διαδικασία να επιλέξω αν θα τον αγνοήσω και έτσι παράλληλα θα πέσει στα μάτια μου ή αν θα πρέπει στην προσπαθεία μου να διατηρήσω το πρότυπο της σχέσης που έχω στο μυαλό μου να του μιλήσω ξανά και ξανά, ενώ εκείνος δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Καταλήγω πάντα στο συμπέρασμα ότι χωρίς αμοιβαιότητα δεν προχωράει καμία σχέση, οπότε τελικά τον αγνοώ και επαναπροσδιορίζω τι σημαίνει για εμένα αυτός ο άνθρωπος. Τα πρότυπα στις σχέσεις δεν υπάρχουν, υπάρχει μόνο η ωμή πραγματικότητα. Αυτό είναι το σπουδαιότερο μάθημα που πήρα και δεν λυπάμαι το κόστος σε χρόνο και ψυχολογική φθορά, γιατί ήταν ένα πολύτιμο μάθημα.
Μου το επιβεβαίωσε άλλωστε και μια τυχαία συνάντηση που είχα
πρόσφατα με έναν παλιό γνωστό με τον οποίο είχα ξεκόψει με δική μου
πρωτοβουλιά. Καλό παιδί κατα βάθος, αλλά στο ολιγόωρο "reunion" μας πρόλαβε να μου δικαιώσει
τον Αδόλφο Χίτλερ, ενώ η συμπαθής κατά τα άλλα συντροφός του μου είπε ότι το
ολοκαύτωμα δεν έγινε ποτέ. Και
απορείς μετά, "πότε έγινε όλο αυτό το κακό;". "Πότε ταυτίστηκες τόσο
πολύ με κάτι ώστε ξέχασες ότι πάνω απο όλα είσαι άνθρωπος;". Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που λένε
ότι ο Χίτλερ άφησε στη μέση τη δουλειά, οπότε οι απόψεις διίστανται. Οι δικές
μου προαναφερθείσες απορίες πάντως παραμένουν ίδιες σε όλες τις εκδοχές. Ούτε
εβραίος είμαι, ούτε καν τους συμπαθώ ιδιαίτερα για να είμαι ειλικρινής. Θέλω να
πιστεύω εξίσου όμως ότι δεν είμαι μισάνθρωπος και παραβιάζομαι εντελώς ψυχικά
όταν κάποιος αρνείται εγκλήματα πολέμου, που αν μη τι άλλο είχαν θύματα και απο
τη δική μας χώρα. Όχι ότι αυτό είναι το σημαντικό βέβαια, απλά σου δείχνει το
μέγεθος της άρνησης που βρίσκεται κάποιος. Αυτόν τώρα εγώ τι να τον κάνω; Να τον κάνω παρέα; Να προσπαθήσω να
επιχειρηματολογήσω πάνω στον παραλογισμό; Αύριο μπορεί να μην υπάρχω, έχω πολύ λίγο χρόνο για να έχω
τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου και ακόμα λιγότερο για να μπω στη διαδικασία
τους. Λυπάμαι.
Ακραίο παράδειγμα το παραπάνω, άλλα δε με ενδιαφέρει απο ένα
σημείο και ύστερα να προσπαθήσω να ενεργοποιήσω αυτούς που επαναλαμβάνουν τα
ίδια μοτίβα συμπεριφοράς συστηματικά και δεν έχουν καν την ευαισθησία να
παρατηρήσουν το γεγονός και έστω και εν μέρει να το αναγνωρίσουν. Για να το
αλλάξουν δεν κάνω καν λόγο. Θα ήμουν υποκριτής αν έλεγα ότι έχω αλλάξει ό,τι
στραβό έχω παρατηρήσει και αναγνωρίσει σε εμένα κατά καιρούς, επομένως δεν έχω
την απαίτηση αυτή απο τους άλλους. Ακόμα και να το δουν πάντως θα ήταν ένα βήμα
προς την κατεύθυνση αυτή. Μερικοί δεν θα το κάνουν ποτέ όμως. Ακόμα και αν τους
το φωνάζεις μέσα στα μούτρα και εσύ και η ίδια η ζωή. Θα βρίσκονται πάντα σε
άρνηση. Κάποιους ελάχιστους απο αυτούς τους πονάω πολύ και εξαιτίας αυτού δεν
μου είναι τόσο εύκολο να τους αγνοήσω. Στο τέλος όμως το μάθημα παραμένει το
ίδιο, η ωμή πραγματικότητα σου δείχνει το δρόμο και σε κάνει να εγκαταλείπεις
την προσπάθεια. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν απλά εγωιστικό. Δεν γίνεται κάποιος να
σαμποτάρει κατ’ επανάληψη τη σχέση σας και να περιμένει να τον έχεις
τοποθετημένο πάντα στην ίδια θέση μέσα σου. Καταργείται η ισοτιμία και μόνο
κάποιος που δε σέβεται τον εαυτό του μπορεί να αποδεχτεί κάτι τέτοιο. Γιατί
τότε δεν υπάρχει σχέση, αλλά εξάρτηση.
Εχώ καταλάβει επίσης
πως ακόμη και άνθρωποι που με αγαπάνε πάρα πολύ (και το ξέρω καλά αυτό)
σε δεδομένες χρονικές περιόδους έχουν υπονομεύσει τη ζωή μου γιατί δε μπορούσαν
να ξεφύγουν απο τους προσωπικούς περιορισμούς τους. Δεν κατηγορώ κανέναν πια
όμως και όλο αυτό το αναφέρω όχι για να εξυπηρετήσω το μαζοχισμό της
αυτολύπησης. Πιο πολύ λυπάμαι για εκείνους που είχαν καλές προθέσεις, άλλα όχι
τον κατάλληλο τρόπο. Κάποιους δεν τους κατάλαβα και εγώ πολλές φορές απο την
πλευρά μου και τους αδίκησα. Προσπάθησα και προσπαθώ ακόμα να αποκαταστήσω τα
λάθη μου. Όχι πάντα με επιτυχία. Είμαι και εγώ κάποιος με αρκετές ελλείψεις και
αποτυχίες άλλωστε. Τριανταενός ετών
αισίως, ανειδίκευτος και χωρίς να έχω καταφέρει μέχρι τώρα να είμαι δημιουργικός (όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι) και
σε θέση να προσφέρω κάποια πράγματα σε ανθρώπους που αγαπάω, ενώ έχω την πρώτη
ύλη για όλα αυτά. Είμαι ένα δυναμικό που πάει στράφι αν θέλετε. Κάποιος με
αρκετά καλή αντίληψη και κάποια ταλέντα που μένουν (και πιθανότατα θα
παραμείνουν) ακαλλιέργητα.
Αυτά δεν τα γράφω για
να με λυπηθείτε, ούτε λυπάμαι εγώ τον εαυτό μου επαναλαμβάνω. Εκτός κάποιων
ελάχιστων περιπτώσεων που αφήνω το εγώ μου να με παρασύρει. Στην πραγματικότητα
κανείς δεν είναι τόσο σημαντικός ώστε να λυπάται τον εαυτό του. Είμαστε
σημαντικοί μόνο στο βαθμό που επιτελούμε ένα σκοπό (με την πολύ χαλαρή έννοια
της λέξης) ή βοηθάμε κάποιον άλλο.Τα γράφω για να γνωριστούμε ίσως καλύτερα, να
πάρετε μια πιο ουσιαστική εικόνα για εμένα αν αυτό έχει κάποιο νόημα για εσάς.
Που πιθανότατα δεν έχει και το καταλαβαίνω. Μπασκετικό είναι το blog άλλωστε. Έστω και ένας
όμως να πάρει κάτι, έστω και ένας να προβληματιστεί και για την πάρτη του
παίρνοντας μια επανατροφοδότηση απο αυτές τις αράδες, μπορεί κάτι να σημαίνει
όλο αυτό. Στο βαθμό που είμαι ικανός να το κάνω βέβαια. Δεν ήμουν ποτέ καλός
στην έκθεση. Είναι ένα κομάτι της προσωπικής μου αλήθειας όμως και νομίζω είναι
σκόπιμο τελικά να το γράψω όπως και να έχει.
Ποιά είναι τα
πράγματα που μας απασχολούν στην καθημερινότητα μας εν τέλει; Όχι ιδεαλιστικά ή διαλεκτικά. Εκεί θα
αρχίσουμε να χανόμαστε. Αληθινά τι μας απασχολεί; Θέλουμε φαγητό, στέγη, συντροφιά και
έχουμε ανάγκη επιβεβαίωσης και πλήρωσης. Να νιώθουμε ότι μας αγαπάνε και ότι είμαστε
κάποιοι. Αυτή είναι η βάση των πραγμάτων, πέρα απο ιδεολογίες και διάφορες
άλλες αντιλήψεις που παρασιτούν στο κεφάλι μας. Μια βάση που απο μόνη της
μπορεί να εκφραστεί σε υγιή πλαίσια. Η ζωή βέβαια είναι πιο δύσκολη και
περίπλοκη απο όσο θα μπορούσε να είναι, και η υγεία σε όλα αυτά έχει χαθεί. Το
φαγητό, η στέγη, η συντροφιά, η αγάπη, το τι είμαστε τελικά, όλα είναι ένας
αγώνας. Ένας αγώνας που μας κρατάει μακριά απο το να δούμε. Να δούμε το
οτιδήποτε χωρίς φίλτρα. Όταν βιαζόμαστε να πάμε στη δουλειά μπορούμε να δούμε
ένα δέντρο; Να το δούμε
για αυτό που είναι εννοώ. Όταν ζητιανεύουμε προσοχή και αποδοχή μπορούμε να
δούμε την αγάπη; Σίγουρα βέβαια δίνουμε μια ερμηνεία για αυτή, στην οποία
προσκολλούμαστε συχνά με πάθος. Και η οποία μάλλον δεν είναι καν δική
μας. Είναι κατά βάση αποτέλεσμα ανακύκλωσης, γιατί είμαστε το προϊόν χίλιων δύο
πραγμάτων που δεν έχουν να κάνουν με εμάς επι της ουσίας.
Και όλα αυτά μπορούν να τελειώσουν μέσα σε μερικά
δευτερόλεπτα. Μερικά δευτερόλεπτα είναι αρκετά. Και δεν έχουμε δεί τίποτα
πραγματικά όταν έρχεται το τέλος. Έχουμε μόνο μερικές εκλάμψεις αλήθειας. Ο
θάνατος για τους περισσότερους είναι ίσως το πιο αληθινό πράγμα που βιώνουν.
Μοναχικό και συχνά τρομερά επίπονο. Σαν τη ζωή που φτιάξαμε για εμάς και τους
επόμενους, αλλά αρνούμαστε να δούμε. Το matrix είναι αληθινό και διαλέγουμε το μπλε χάπι κάθε μέρα. Μέχρι
να έρθει η ώρα να δικαιώσουμε τον συγγραφέα του fight club και να καταλήξουμε απλή
οργανική ύλη.
Δεν λυπάμαι τον εαυτό μου, ούτε καν ξέρω ποιός είμαι τελικά.
Ξέρω μόνο ότι οι ενοχές και ο φόβος με έχουν αλλοιώσει και ότι δεν έχω άπειρο
χρόνο. Στον λίγο που έχω όμως θα ήθελα να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που
στοιχειωδώς με σέβονται και δε μου σπαν τα ούμπαλα κάθε τρείς και λίγο...
