Ο θάνατος είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο. Σου υπενθυμίζει ότι δεν είσαι τόσο σημαντικός όσο πιστεύεις. Τίποτα δεν είχε ποτέ να κάνει εξ αρχής με εσένα. Έχεις ημερομηνία λήξης, είσαι απλά αναλώσιμος. Aυτό είναι απελευθερωτικό, γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να μην νιώθεις καμία ευθύνη απέναντι στο χρόνο, μιας που αυτός θα κάνει τη δουλειά του ούτως ή αλλως, με όποιο τρόπο και αν αποφασίσεις να του φερθείς. Επομένως καλύτερα να φροντίσεις να κάνεις ο,τι μπορεί να είναι αυτό που θες, χωρίς πολλές-πολλές αναβολές και εξωτερικές παρεμβολές. Και όσο κάνεις αυτό που γουστάρεις, ο θάνατος, πάντα έκει, σου τονίζει πως στην πεπερασμένη ζωή σου καλό είναι να προσπαθείς να είσαι αληθινός και παράλληλα να σέβεσαι όσους συνοδοιπόρους προκύψουν. Γιατί είτε φύγεις εσύ, είτε αυτοί πρώτοι, το μόνο που μένει είναι το πως φέρθηκε ο ένας στον άλλο, τι σχέσεις δημιουργήσατε και πόσο τις τιμήσατε.
Πολλά θα μπορούσα να πω για ανθρώπους και για καταστάσεις. Δεν έχει νόημα πια. Όλα σε τελική ανάλυση είναι μια φλυαρία. Ο θάνατος των βαριδίων του παρελθόντος είναι μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό. Μακάρι να υπήρχε πολλή περισσότερη κατανόηση και λιγότερη ταύτιση με διάφορα ασήμαντα πράγματα στον κόσμο. Ίσως να το καταφέρουμε λίγο πριν αντιμετωπίσουμε το φάσμα του ολοκληρωτικού αφανισμού. Ας γίνει έστω και έτσι. Κανείς απο εμάς δεν θα ζει να το δει, μακάρι να το δουν κάποιοι άλλοι στο μέλλον. Η ανθρωπότητα είναι ένας αυτοκαταστροφικός τύπος που, όσο και να του φωνάζει ο θάνατος να ζήσει, έχει αποφασίσει πως ο χρόνος που του δόθηκε θα σπαταληθεί σε εγωκεντρικές δραστηριότητες. Στο κυνήγι της αποδοχής και της απόλαυσης. Στην επιβεβαίωση του "εγώ" και όχι στην ανύψωση του "είναι" μέσω του "εμείς". Ο αργός θάνατος που συνηθίζουμε να ονομάζουμε ζωή σπανιότατα αποτελεί μια παρακαταθήκη αγάπης. Είναι συνήθως απλά ο τρόπος που περνάμε τον καιρό μας μέχρι να περιέλθουμε ξανά (και μόνιμα πλέον) σε κατάσταση ανυπαρξίας.
Ο θάνατος σου ζητάει να ζήσεις ειλικρινώς, όντας ο ίδιος η πιο ειλικρινής στιγμή του βίου σου. Όσα προσωπεία και να φόρεσες στο παρελθόν, δεν είναι δυνατό να προσποιηθείς τίποτα τη στιγμή εκείνη, ούτε μπορείς πάντα να γνωρίζεις πότε και πως ακριβώς θα συμβεί για να προετοιμαστείς. Είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που θα βιώσεις ποτέ, όσο και αν την αποφεύγεις συστηματικά με διάφορες διαφυγές της καθημερινότητας. Το να αρνείσαι το θάνατο είναι σα να αρνείσαι τη ζωή. Και αν υπήρξε γενναιόδωρος μαζί σου και σου πρόσφερε απλόχερα χρόνο, τότε όταν έρθει η ώρα του μην προσπαθήσεις εγωιστικά να κλέψεις λίγες στιγμές ακόμα. Θα σημαίνει ότι αντιμετώπισες τη ζωή σαν εμπόρευμα και όχι σαν δώρο.Το blog αυτό μόλις έπαψε να υφίσταται επισήμως.
Να είστε καλά, ευχαριστώ πολύ. Αντίο.
