Πάμε για άλλα...

 Η ομάδα δεν τα κατάφερε και το πιο μεγάλο "γαμώτο" απο όλα είναι ότι εκεί που έφτασε και με σύμμαχο τον χαρακτήρα που έδειξε μέσα στη χρονιά σε διάφορα σημαντικά ματς, μπορούσε να το πάρει. Η Ρεάλ σίγουρα ήταν το φαβορί, αλλά δεν ήταν ανίκητη. Το παιχνίδι χάθηκε για διάφορους λόγους που αυτή τη στιγμή, τόσες μέρες μετά τον τελικό δεν έχει νόημα να αναλωθούμε ιδιαίτερα.

Θες οι χαμένες βολές, θες το χαλάρωμα της άμυνας και οι διστακτικές αλλαγές στα μαρκαρίσματα στις φάσεις που ο Κάρολ έβαλε τα μεγάλα σουτ, θες οι Νοτσιόνι-Ματσιούλις που, αν και ρολίστες στη Ρεάλ, βγήκαν μπροστά και έκαναν τη διαφορά όταν χρειάστηκε, τη στιγμή που, πλην Λοτζέσκυ, κανένας απο τους δικούς μας ξένους/κοινοτικούς δεν έκανε κάτι ξεχωριστό, θες ότι δεν μπήκαν κάποια ελεύθερα σουτ που ίσως μας κράταγαν μέσα στο ματς, θες ότι γενικά μάλλον δεν ήμασταν ψυχολογικά έτοιμοι να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες ενος τέτοιου παιχνιδιού και απο ένα σημείο και ύστερα αφήσαμε ό,τι γίνεται μέσα στο παρκέ να επηρεάζει την αποδοσή μας, οτιδήποτε απο όλα αυτά και να πεί κανείς μέσα θα είναι. Και πιθανότατα υπάρχουν και άλλα που θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος, είτε σε πιο τεχνικό επίπεδο (για τους επαΐοντες), είτε σε πιο επιφανειακή ανάγνωση.

Παρ' όλα αυτά όσο πίκρα και να είναι ένας χαμένος τελικός, πρέπει να τοποθετήσουμε το πράγμα στις πραγματικές του διαστάσεις και να το δούμε υπο το σωστό πρίσμα. Μιλάμε για μια ομάδα η οποία με ενα ρόστερ σαφώς κατώτερο των περισσότερων πρωτοκλασάτων ανταγωνιστών της, κατάφερε μέσα στη χρονιά να κοντράρει τους πάντες στα ίσα, να παίξει όμορφο μπάσκετ σε αρκετά παιχνίδια και να φτάσει μέχρι τον τελικό αφήνοντας πίσω της ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα και η ΤΣΣΚΑ, που με την αποδοσή τους ανα διαστήματα θεωρήθηκαν ως μεγάλα φαβορί, όχι μόνο απο τους απλούς φίλους της διοργάνωσης, αλλά και απο επαγγελματίες προπονητές. Θυμάμαι μάλιστα και ένα σχετικό άρθρο που είχε ποστάρει ο Μήτσος εδώ πέρα.

Ας σκεφτούμε πως μια ομάδα που έχει έξι ξένους/κοινοτικούς αμιγώς ρολίστες, πράγμα που σημαίνει ότι η καλή απόδοση του καθενός, πόσο μάλλον αρκετών εξ αυτών ταυτόχρονα, είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα μέρας και συνεπώς τύχης, ήταν εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολο να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου. Γιατί ναι μεν το μπασκετ είναι ομάδικο άθλημα, ναι μεν 9 στις 10 φορές μια καλοδουλεμένη ομάδα νικάει τις δυνατές μονάδες, αλλά απο την άλλη τι γίνεται όταν έχεις απεναντί σου μια ομάδα που και καλοδουλεμένη είναι και έχει και ανώτερες μονάδες σε σύγκριση με εσένα; Πολύ απλά οι πιθανότητες πολώνονται υπερ του αντίπαλου. Αντικειμενικά λοιπόν ο Ολυμπιακός με το ρόστερ που είχε μπορούσε να θεωρεί ξεκάθαρα εφικτό στόχο την οχτάδα. Προσοχή, λέω ξεκάθαρα εφικτό στόχο, δε λέω δεδομένο στόχο. Γιατί ποιός βρίσκει εντελώς εκτός λογικής να μέναμε πέμπτοι στον ομιλό μας στο τοπ 16; Η Εφές τελευταία αγωνιστική τα κατάφερε. Η Εφές που σημειωτέον έβαλε δύσκολα στη Ρεάλ στα play-off, δεν μιλάμε για καμία ομαδούλα.

Επομένως το να φτάσουμε στην οχτάδα δεν ήταν καθόλου δεδομένο. Διότι φτάσαμε εκεί με ξένους που τολμώ να πω ότι συνολικά είναι στο επίπεδο των ξένων της Μάλαγα και ίσως και κατώτεροι. Και φτάσαμε και εύκολα μάλιστα. Αυτό οφείλεται στο ότι η ομάδα ήταν δεμένη, είχε χαρακτήρα και υπήρχε και ένας πολύ καλός ελληνικός κορμός. Όταν λοιπόν μια ομάδα που δεν θα πρέπει καν να θεωρείται σίγουρο ότι θα μπεί στα play-off φτάνει ως τον τελικό, θα πρέπει να σκεφτόμαστε ότι εκ των πραγμάτων έχει ήδη κάνει τεράστια υπέρβαση και έφτασε μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει. Ακόμα και αν αυτό είναι ενας τελικός που είσαι τόσο κοντά στην πηγή. Μπορούσαμε να πιούμε νερό; Μπορούσαμε, αλλά μέχρι εκεί αντέξαμε για φέτος. Βρήκαμε στον τελικό μια πιο ποιοτική ομάδα, που έπαιζε σπίτι της μετά απο δύο σερί στραπάτσα και που είχε πλέον χαρακτήρα και δύναμη να αντιπαρατάξει στα δύσκολα. Χάσαμε, σφίγγουμε τα δόντια και πάμε για άλλα λοιπόν.

Τα οποία άλλα κρίνουν εν πολλοίς αν η χρονιά θεωρηθεί επιτυχημένη. Θα πει κάποιος έφτασες τελικό ευρωλίγκας και δεν θεωρείς επιτυχημένη τη χρονιά; Προφανώς και όχι θα απαντήσω εγώ. Διοτί ο βασικός μας στόχος, ο στόχος που είναι ξεκάθαρα εφικτός, είναι το ελληνικό πρωτάθλημα. Η πορεία μας στην ευρωλίγκα ήταν το μπόνους αν θέλετε. Στο τέλος της χρονιάς ο απολογισμός για ομάδες πρωταθλητισμού σαν τον Ολυμπιακό γίνεται σε τρόπαια. Οπότε αν ο αριθμητής στο κλάσμα είναι μηδέν, μηδενικό θα είναι και το αποτέλεσμα. Αν είχαμε πάρει την ευρωλίγκα θα μιλούσαμε σε άλλη βάση, αλλά αυτό δυστυχώς δεν έγινε.

Η ομάδα λοιπόν οφείλει να είναι σοβαρή και πλήρως προετοιμασμένη σε αγωνιστικό και ψυχολογικό επίπεδο να κατακτήσει τον τίτλο. Ο οποίος φέτος μπορεί να φαντάζει εύκολη αποστολή αν αναλογιστούμε τα προβλήματα τραυματισμών και την διατάραξη της χημείας του "αιώνιου αντιπάλου" με το θέμα Γκιστ, αλλά η απαντησή μου σε όλα αυτά είναι ότι μια ομάδα που τα τελευταία 17 χρόνια έχει πάρει μόλις ένα πρωτάθλημα και φέρει το όνομα Ολυμπιακός δεν δικαιούται να επαναπαύεται απέναντι στον Παναθηναϊκό των 15 πρωταθλημάτων τα τελευταία 17 χρόνια. Όσο κακός αγωνιστικά και προβληματικός να φαντάζει αυτός.

Όσες φορές χαλαρώσαμε και θεωρήσαμε δεδομένο το πρωτάθλημα, μας τιμώρησαν. Κάποιες φορές και με διαιτητική εύνοια, αλλά για εμένα η μοναδική προφανής αλλοίωση αποτελέσματος και επομένως πιθανά και πρωταθλήματος έχει γίνει στον τρίτο τελικό του 2011, όπου για κάμποσα λεπτά καταργήθηκε το μπάσκετ. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, πρώτα εμείς αγωνιστικά δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε, οπότε το να μιλάμε διαχρονικά για διαιτησία περισσότερο κακό, παρα καλό κάνει. Και για να προλάβω κάποιους, το non-call ήταν μια αδικία απεναντί μας, αλλα δεν αποτέλεσε μέρος ενός ξεκάθαρου μοτίβου που φανέρωνε πρόθεση να αδικηθεί ο Ολυμπιακός. Το παιχνίδι θα μπορούσαμε εύκολα να το είχαμε πάρει.

Όλη αυτή η μίνι αναδρομή για να προλάβω τις δικαιολογίες που αραδιάζονται κάθε φορά που η ομάδα εμφανίζει τις γνωστές παιδικές ασθένειες απέναντι στον Παναθηναϊκό. Δικαιολογίες που δυστυχώς ακούμε ακόμα και απο τους ίδιους τους Αγγελόπουλους κατα καιρούς, οι οποίοι βέβαια σε ματς που αδικούμαστε αλλά τα παίρνουμε, με ένα μαγικό τρόπο ξεχνάνε τη διαιτησία. Αντίθετα αν χάσουμε, κάθε διαιτητικό λάθος που μπορεί να έχει γίνει εναντίον μας γιγαντώνεται και υπάρχει για αυτούς φανερή πρόθεση να μας αδικήσουν. Προσωπική άποψη, όλα αυτά τα χρόνια ο Παναθηναϊκός παίρνει στις περισσότερες των περιπτώσεων τα διαιτητικά "κουκούτσια", κάποιες λίγες φορές υπέρ το δέον η αλήθεια είναι. Όμως αν θέλουμε να μην εθελοτυφλούμε, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τις περισσότερες φορές επίσης ήταν και η καλύτερη ομάδα και ότι απο την πλευρά μας δεν εκμεταλευτήκαμε με τον ιδανικότερο τρόπο τις ευκαιρίες που είχαμε να τους πάρουμε τον τίτλο.

 Ακόμα-ακόμα και πέρσυ που πετύχαμε το break στο ΟΑΚΑ μετά απο τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, καταφέραμε και παρουσιαστήκαμε εντελώς ανέτοιμοι μέσα στο ΣΕΦ και χάσαμε ένα παιχνίδι, που θα έπρεπε να μπούμε μέσα και να δαγκώνουμε, απο μια ομάδα που δεν ήταν καλύτερη, αλλά που δάγκωνε αυτή αντι για εμάς. Οπότε φέτος δεν πρέπει να υπάρχει καμία δικαιολογία. Είμαστε ούτως ή άλλως η καλύτερη ομάδα, έχουμε το πλεονέκτημα έδρας και ο αντίπαλος έχει αρκετά προβλήματα. Απώλεια πρωταθλήματος σημαίνει κακή αγωνιστική προετοιμασία και λάθος νοοτροπία. Σημαίνει επαγγελματική ανεπάρκεια απο όλους τους εμπλεκόμενους. Μιλάμε για μια σειρά αγώνων που δεν επιτρέπεται να μην κερδίσει ο κατά τεκμήριο ανώτερος Ολυμπιακός.

Ευτυχώς, θεωρώ ότι έχουμε έναν σοβαρό κόουτς στον πάγκο που δεν θα αφήσει την ομάδα να παρουσιάσει ξανά αυτοκτονικές τάσεις. Κάτι τέτοιο θα ήταν κρίμα για τον κόσμο της ομάδας πάνω απο όλα, αλλά και για τους παίχτες που με αυτόν τον τρόπο θα αδικήσουν την πολύ θετική εικόνα που έχτιζαν όλη τη χρονιά. Επιπλέον θα είναι κρίμα για παίχτες όπως ο Ντάνστον και ο Πέτγουεϊ, που πιθανόν του χρόνου να μην είναι μαζί μας, να φύγουν άτιτλοι. Διότι δύο χρόνια τώρα πάλεψαν, με τις όποιες ελλείψεις τους, για την ομάδα όσο περισσότερο μπορούσαν. Και πρόσφεραν στο δικό του βαθμό ο καθένας. Ένα πρωτάθλημα θα δικαίωνε σε μεγάλο βαθμό τον ιδρώτα που ρίξαν και και το ξύλο που έφαγαν μέσα στο παρκέ απο πέρσυ. Ειδικά ο Ντάνστον που είναι και προσωπική αδυναμία.

Ψηλά το κεφάλι λοιπόν και επαγρύπνηση, γιατί τώρα έρχεται η τελική ευθεία που θα κρίνει τον ουσιαστικό νικητή της φετινής αγωνιστικής σεζόν. Kαι βέβαια η πραγματική νίκη δεν θα είναι στο πρωτάθλημα αυτό καθ' αυτό, αλλά στο ότι δεν προδώσαμε την αξία μας, κάνοντας κάτι λιγότερο απο το καλύτερο που θα μπορούσαμε.