Θάνατος, ο εραστής του ευφήμερου. Ένα αντίο.

Ο θάνατος είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο. Σου υπενθυμίζει ότι δεν είσαι τόσο σημαντικός όσο πιστεύεις. Τίποτα δεν είχε ποτέ να κάνει εξ αρχής με εσένα. Έχεις ημερομηνία λήξης, είσαι απλά αναλώσιμος. Aυτό είναι απελευθερωτικό, γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να μην νιώθεις καμία ευθύνη απέναντι στο χρόνο, μιας που αυτός θα κάνει τη δουλειά του ούτως ή αλλως, με όποιο τρόπο και αν αποφασίσεις να του φερθείς. Επομένως καλύτερα να φροντίσεις να κάνεις ο,τι μπορεί να είναι αυτό που θες, χωρίς πολλές-πολλές αναβολές και εξωτερικές παρεμβολές. Και όσο κάνεις αυτό που γουστάρεις, ο θάνατος, πάντα έκει, σου τονίζει πως στην πεπερασμένη ζωή σου καλό είναι να προσπαθείς να είσαι αληθινός και παράλληλα να σέβεσαι όσους συνοδοιπόρους προκύψουν. Γιατί είτε φύγεις εσύ, είτε αυτοί πρώτοι, το μόνο που μένει είναι το πως φέρθηκε ο ένας στον άλλο, τι σχέσεις δημιουργήσατε και πόσο τις τιμήσατε.

Πολλά θα μπορούσα να πω για ανθρώπους και για καταστάσεις. Δεν έχει νόημα πια. Όλα σε τελική ανάλυση είναι μια φλυαρία. Ο θάνατος των βαριδίων του παρελθόντος είναι μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό. Μακάρι να υπήρχε πολλή περισσότερη κατανόηση και λιγότερη ταύτιση με διάφορα ασήμαντα πράγματα στον κόσμο. Ίσως να το καταφέρουμε λίγο πριν αντιμετωπίσουμε το φάσμα του ολοκληρωτικού αφανισμού. Ας γίνει έστω και έτσι. Κανείς απο εμάς δεν θα ζει να το δει, μακάρι να το δουν κάποιοι άλλοι στο μέλλον. Η ανθρωπότητα είναι ένας αυτοκαταστροφικός τύπος που, όσο και να του φωνάζει ο θάνατος να ζήσει, έχει αποφασίσει πως ο χρόνος που του δόθηκε θα σπαταληθεί σε εγωκεντρικές δραστηριότητες. Στο κυνήγι της αποδοχής και της απόλαυσης. Στην επιβεβαίωση του "εγώ" και όχι στην ανύψωση του "είναι" μέσω του "εμείς". Ο αργός θάνατος που συνηθίζουμε να ονομάζουμε ζωή σπανιότατα αποτελεί μια παρακαταθήκη αγάπης. Είναι συνήθως απλά ο τρόπος που περνάμε τον καιρό μας μέχρι να περιέλθουμε ξανά (και μόνιμα πλέον) σε κατάσταση ανυπαρξίας.

Ο θάνατος σου ζητάει να ζήσεις ειλικρινώς, όντας ο ίδιος η πιο ειλικρινής στιγμή του βίου σου. Όσα προσωπεία και να φόρεσες στο παρελθόν, δεν είναι δυνατό να προσποιηθείς τίποτα τη στιγμή εκείνη, ούτε μπορείς πάντα να γνωρίζεις πότε και πως ακριβώς θα συμβεί για να προετοιμαστείς. Είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που θα βιώσεις ποτέ, όσο και αν την αποφεύγεις συστηματικά με διάφορες διαφυγές της καθημερινότητας. Το να αρνείσαι το θάνατο είναι σα να αρνείσαι τη ζωή. Και αν υπήρξε γενναιόδωρος μαζί σου και σου πρόσφερε απλόχερα χρόνο, τότε όταν έρθει η ώρα του μην προσπαθήσεις εγωιστικά να κλέψεις λίγες στιγμές ακόμα. Θα σημαίνει ότι αντιμετώπισες τη ζωή σαν εμπόρευμα και όχι σαν δώρο.

Το blog αυτό μόλις έπαψε να υφίσταται επισήμως.
Να είστε καλά, ευχαριστώ πολύ. Αντίο.

Eικονική πραγματικότητα και παράλογη ευφορία

Πάει πολύς καιρός απο το τελευταίο ποστ, το οποίο δεν ήταν και τόσο μπασκετικό. Έχουν μεσολαβήσει αρκετά απο τότε, οπότε ας κάνω ένα update.

Θα επικέντρωθω κυρίως στο θέμα προπονητή, ο οποίος είναι στα πάνω του τελευταία μετά και απο τις δύο νίκες με Φενέρ και Παναθηναϊκό. Ειδικά το πολύ καλό σέρι του απέναντι στον Παναθηναϊκό, που κρατάει απο πέρσυ ακόμα-ακόμα, έχει κάνει πολλούς να τον λένε βαζελοκτόνο και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Είναι γνωστό πλέον σε όσους έχουν την διαστροφή να με παρακολουθούν, πως ο Σφαιρόπουλος για εμένα έχει φάει άκυρο απο την περασμένη χρονιά. Τους λόγους τους περσινούς δεν θα αναλωθώ να τους αναφέρω ξανά. 'Οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τσεκάρει εδώ. Και για να αποδείξω ότι δεν υπήρξα ποτέ προκατειλημένος με τον Σφαιρόπουλο, ούτε στημένος (όπως ένας δημοσιογράφος, που κάποτε μου είπε ότι με εκτιμούσε κιόλας, άφησε να εννοηθεί στο twitter) oρίστε τι έλεγα για τον ίδιο άνθρωπο πριν καιρό. Οπότε όσοι κατά καιρούς με λένε εμπαθή και μου αποδίδουν γενικά χαρακτηρισμούς που θα έπρεπε να λένε πρωτίστως στον καθρέφτη τους, μπορούν να πάνε να... κουρευτούν! Τους έκανα τη χάρη βέβαια και δεν ξανασχολιάζω μπασκετικά στο twitter, γιατί προφανώς έχουν αλλεργία στη διαφορετική άποψη και είναι πιο βολικό να χαρακτηρίζουν απο το να διαλέγονται.

Στα φετινά τώρα. Τεράστιο λάθος που δεν πίεσε να αποκτηθεί δεύτερο 4άρι και δεν αλλάζει τίποτα το γεγονός πως ο Παπαπέτρου (τον οποίο πιστεύω) δείχνει να ανταπέξερχεται ως ένα βαθμό εκεί. Αυτό δεν μπορεί παρά να γίνεται σποραδικά και εκτός των άλλων είναι κάτι που προέκυψε απο τον αλλοπρόσαλλο καταρτισμό του ρόστερ και όχι απο σχέδιο. Για Αγραβάνη δε σχολιάζω καν. Tώρα το σανό των δημοσιογράφων/δορυφόρων της ομάδας περί χημείας και ελληνικού στοιχείου ελπίζω να μην υπάρχουν πολλοί που το φάγανε. Επίσης δική του ευθύνη το κλειστό συμβόλαιο Μιλουτίνοφ που είχε ως αποτέλεσμα να μείνουμε αμανάτι με έναν μετριότατο παίχτη. Ακόμα και αν ήταν πρωτοβουλία της διοίκησης να γίνει κλειστό συμβόλαιο στον παίχτη (που αμφιβάλλω), θα έπρεπε να προβάλλει αντίσταση. Στη διοίκηση του Ολυμπιακού βέβαια έχουν πρόβλημα με τους προπονητές που έχουν δική τους άποψη και ο Σφαιρόπουλος το ξέρει πολύ καλά. Παίζει όσο πιο πολύ μπορεί safe και περιορίζει τον "δυναμισμό" του στις συνεντεύξεις τύπου και στους δημοσιογράφους. Το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε πως ως ένα βαθμό είναι και αχαριστία, αφού πολλοί τον έχουν στηρίξει βγαζοντάς τον μάγκα ακόμα και όταν έκανε ουσιαστικά εντελώς ανέξοδες δηλώσεις.

Αναλογιζόμενοι τα παραπάνω μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε γιατί στην ομάδα υπάρχουν παίχτες όπως ο Σπανούλης και ο Μάντζαρης που παίζουν πολύ παραπάνω απο όσο θα έπρεπε συνήθως, ενώ άλλοι (όπως ο άτυχος Χάκετ και ο Γκριν) υποβαθμίζονται συχνά-πυκνά σε ρολίστες, για να μην πω χαμάληδες.

Τώρα αν γνωρίζει κανείς καμία άλλη ευρωπαϊκή ομάδα που θα ξεκίναγε βασικός ο Μάντζαρης αντί του Χάκετ και θα έπαιζε και συστηματικά πολύ περισσότερο χρόνο, ας μου την πεί και εμένα. Για τον αρχηγό τα έχουμε χιλιοπεί, έχω ακούσει και εκεί διάφορα απο πολλούς κουραδόμαγκες, άλλα δεν πειράζει, αφήνω τα σκυλιά να γαβγίζουν πλέον. Δεν γίνεται η ομάδα να στηρίζεται ακόμα τόσο πολύ στον Σπανούλη, δεν γίνεται να βλέπουμε μια ζωή πικ και παίδεμα της μπάλας. Εντάξει και αυτό κάποιες φορές βγαίνει και όταν είναι στα καλά του ο αρχηγός και γήπεδο βλέπει και σημαντικά καλάθια βάζει, αλλά νισάφι! Έλεος πια! Αν ακόμα και στα 34 δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν είναι αυτός που ήταν κάποτε, τότε πρέπει να βρεθεί ένας προπονητής που να μπορεί να του το δώσει να καταλάβει. Αυτός ο κόουτς δεν υπάρχει στον Ολυμπιακό και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ με αυτή τη διοίκηση και όσο θα είναι στην ομάδα ο Σπαν. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως δεν θα το θίξω και καθόλου, για να κάνω τη χάρη σε αυτούς που τον διάλογο τον ασπάζονται μόνο προσχηματικά.

Και αλήθεια τι μπάσκετ έχουμε δει τελικά φέτος απο τον Ολυμπιακό; Τι καινούριο βάλαμε στο παιχνίδι μας; Βλέπουμε μια ομάδα που να εμπνέει μια στοιχειώδη σιγουριά πως ακόμα και ένα ματς να στραβώσει θα το παλέψει μέχρι τέλους; Αυτό το περιβόητο refuse to lose που διαλαλούσαν πολλοί κάποτε; Βλέπουμε ωραίο μπάσκετ;

Απο τους ξένους που έχουμε στην ομάδα έχουμε καταφέρει να πάρουμε το μέγιστο; Είναι όλοι ικανοί να προσφέρουν στο επίπεδο που υποτίθεται θέλει να πρωταγωνιστεί ο Ολυμπιακός; Σε μια σοβαρή ομάδα μπορεί να βγαίνουν παίχτες που τους περιμένεις ακόμα να παίξουν μπάσκετ μέτα απο πάνω απο ένα χρόνο (και που τη μεγάλη τους επιστροφή την έχουν ανακοινώσει καμια 10αρια φορές μέχρι τώρα διάφοροι, μη στημένοι πάντα, δημοσιογράφοι) και να λένε ότι στα γενέθλια τους θα είναι έτοιμοι ή να διαλέγουν παιχνίδια ανάλογα με τα ψυχολογικά τους; Γίνεται να χάνεις τον υπερπολύτιμο Χάκετ, έναν παίχτη με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και να δέχεσαι να ψωνίσεις απο το πιο χαμηλό ράφι που υπάρχει τον Γουότερς (που φαίνεται τίμιος γενικά), έναν εντελώς διαφορετικό παίχτη; Με αυτή την περιφέρεια θα πας μέχρι τέλους στην Ευρώπη; Μακάρι, άλλα το βλέπω απο τρομερά δύσκολο εώς απίθανο. Αν το πετύχουμε θα μιλάμε για χρονιά καρμπόν με την προπέρσινη και θα οφείλεται εν πολλοίς και στη μεγάλη αστάθεια που δείχνουν οι περισσότερες ομάδες της ευρωλίγκας.

Αλλά και στις εγχώριες διοργανώσεις δεν θα βρούμε απέναντι μας τον προπέρσινο Παναθηναϊκό. Μπορεί φαινομενικά να έχουμε πάρει τον αέρα του "αιώνιου αντιπάλου", άλλα κατά την άποψη μου αυτό είναι κυρίως συγκυριακό και όχι τόσο παγειωμένο όσο πιστεύουν μερικοί.

Και το γεγονός ότι έχουμε μια εμμονική διοίκηση, έναν προπονητή που δεν σπάει εύκολα αυγά για να κάνει ομελέτα και έναν πρώην πρωτοκλασάτο παίχτη που μονοπωλεί ακόμα τον αγωνιστικό προσανατολισμό της ομάδας, δε με κάνουν και πολύ αισιόδοξο για το μέλλον. Ειδικά μετά την απώλεια Χάκετ, που σε αυτά τα ματς βοηθάει πάρα πολύ μόνο και μόνο με την άμυνα που μπορεί να προσφέρει, πέφτουμε επίπεδο κατά την άποψη μου. Αντίθετα ο Παναθηναϊκος, με τα όποια σκαμπανεβάσματα και προβλήματα, δείχνει να έχει σημειώσει πολύ μεγαλύτερη πρόοδο σαν ομάδα απο την αρχή της χρονιάς. Αυτό κάποια στιγμή πιθανότατα θα φανεί και στα αποτελέσματα και τότε θα μας περιμένει μια πολύ απότομη προσγείωση, όσο και αν λέμε ότι "τους έχουμε βάλει απο κάτω". Ας ελπίσουμε πως όχι, αλλά όταν παίζεις με την τύχη σου και προσπαθείς συνέχεια να βάψεις με πορδές αυγά, η τιμωρία συνήθως δεν αργεί.

Αν πολλοί οπαδοί έχουν αποδεχτεί ότι ο "δικός μας τρόπος" είναι ο μόνος τρόπος, εγώ προσωπικά δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ. Θέλω σχέδιο, θέλω λογική, θέλω προπονητή με άντερα, θέλω παίχτες να μην καπελώνουν την ομάδα. Υπάρχουν διαχρονικά πολλά θέματα στον σύλλογο και είναι κυρίως προβλήματα νοοτροπίας που μεταφράζονται μετά και σε αγωνιστικά. Οι Ολυμπιακοί που θέλουν να ελπίζουν ότι όλα θα πάνε καλά και τρώνε τα παραμύθια που πλασάρονται απο τους δημοσιογράφους και εννίοτε και απο επίσημα χείλη, πρέπει να αρχίσουν να αμφισβητούν περισσότερο και να "στηρίζουν" ή να εκθειάζουν λιγότερο. Ποτε κανείς δεν έγινε καλύτερος με το καλόπιασμα, ειδικά όταν ούτως ή αλλως η αξία του είναι ήδη αναγνωρισμένη. Μόνο πιο αλλαζόνας και εγωκεντρικός...

Υγ. Ο Μπιρτς είναι ίσως ο πιο value παίχτης που έχουμε δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Θα φροντίσουν άραγε να τον δέσουν στην ομάδα ή η υπεροψία θα επικρατήσει ξανα;

Υγ.2 Ήθελα την επιστροφή Παπανικολάου, αλλά μέχρι ένα σημείο φέτος με είχε απογοητεύσει. Σε τέτοιο βαθμό που έλεγα καλύτερα να φύγει, παρότι στην άμυνα πάντα πάλευε. Έκανα λάθος όμως, υπάρχει ακόμα ζωή εκεί και μάλιστα αρχίζει να θυμίζει τον παλιό Παπ.

Υγ.3 Ανανέωση με Χάκετ τώρα που είναι τραυματίας, για να κερδίσουμε ένα σημαντικό παίχτη που αφήναμε να ξεγλιστρήσει σιγά-σιγά με τον τρόπο που τον χρησιμοποιούσαμε.

Υγ.4 Ο Γιάνγκ για πρώτη φορά χτες ήταν αξιοπρεπής σε παιχνίδι που μέτραγε. Απο εκεί και ύστερα αν άξιζε η υπομονή και το χάιδεμα που του έγινε μέχρι τώρα, θα το έχουμε αξιολογήσει ο καθένας καλύτερα μέχρι το τέλος τη σεζόν. Προσωπικά τον βρίσκω τρομερά ασόβαρο για Ολυμπιακό.

Yγ.5 Θα έρθουν και άλλες Μπάμπεργκ δυστυχώς...

Αντικειμενισμός, αγάπη και Ολυμπιακός

Πρόσφατα ήρθα σε επαφή (επιφανειακά ομολογώ) με το φιλοσοφικό σύστημα του αντικειμενισμού. Μια προσέγγιση που ανέπτυξε η ρωσικής καταγωγής αμερικανίδα υπήκοος Άϋν Ραντ. Στην πραγματικότητα θα μπορούσε να πεί κάποιος ότι ο αντικειμενισμός είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη, η αναγνώριση της αξίας του ορθολογισμού στη ζωή μας και η αδιάλειπτη εφαρμογή του χωρίς παρεκλίσεις. Ο αντικειμενισμός έχει προεκτάσεις σε πολλά επίπεδα. Ενδεικτικά στην πολιτική προωθεί τις φιλελεύθερες ιδέες περι αγοράς, χωρίς κρατική παρέμβαση (έμμεση ή άμεση) στην εμπορική διαδικασία. Έναν ορθολογικό καπιταλισμό αν θέλετε, όπου η μόνη συμμετοχή του κράτους θα είναι να προστατεύει τους πολίτες απο όσους με βίαιες μεθόδους προσπαθούν να αποκτήσουν πλεονέκτημα και να βλάψουν τους υπόλοιπους. Μπορούν να ειπωθούν πολλά πάνω σε αυτό το κομάτι και προσωπικά έχω κάμποσες ενστάσεις, άλλα εν προκειμένω στο παρόν κείμενο θα με απασχολήσει μια άλλη πτυχή του αντικειμενισμού, αυτή που αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Παρατηρώντας τη ζωή μου, αρχίζω να συμφωνώ με την άποψη που διατυπώνει η Ραντ ότι η αγάπη τελικά οφείλει να είναι μια εγωιστική πράξη. Όχι με την έννοια της απληστίας του Εγώ που ζητάει μόνιμα επιβεβαίωση και ο άλλος απλά γίνεται το μέσο για την ικανοποίηση αυτής της εμμονής μας.  Ένας άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να νιώσει γεμάτος έτσι, γιατί δεν έχει αυτοεκτίμηση. Με την έννοια όμως του ότι αγαπώ κάτι ή κάποιον όταν υπάρχει βάσιμος λόγος, όταν και εγώ κερδίζω ουσιαστικά απο αυτό. Δεν υπάρχει χειρότερη αφετηρία για μια σχέση απο το να έχει κάποιος το σύνδρομο του μεσσία ή ακόμα χειρότερα του μάρτυρα. Ακόμα και όταν οι προθέσεις είναι αγνές στη θεωρία, στην πράξη υπάρχει πάντα μια ιδιοτέλεια. Αν αυτή την ιδιοτέλεια δεν την αναγνωρίσουμε, δεν την καταλάβουμε και δεν την αγκαλιάσουμε σε περίπτωση που έχει σαν άξονα τη δική μας αυτοεκπλήρωση, τότε μπαίνουμε σε μια διαδικασία συνεχούς σαμποταρίσματος του εαυτού μας και της σχέσης.

Τείνω να πιστέψω ότι η έννοια της ανιδιοτελούς αγάπης που αντανακλά μέσα της την ιδέα του αλτρουισμού (μια έννοια που απεχθάνεται όσο τίποτα η Ραντ) είναι μία πλάνη χωρίς κανένα αντίκρυσμα στην πραγματικότητα. Ακόμα και αυτοί που προτάσσουν την ομόνοια και την αλλύλεγυη σαν κινητήριες δυνάμεις των πράξεων τους, πρέπει να παραδεχτούν ότι αναγνωρίζουν σε αυτό μια καλύτερη κοινωνία και για τους ίδιους. Ακόμα και όταν κάποιος θυσιάζει τη ζωή του για τους άλλους, ενδόμυχα τοποθετεί τον εαυτό του στην υπηρεσία κάποιου ανώτερου απο εκείνον σκοπό. Φιλτράρει δηλαδή το θανατό του μέσα απο ένα αξιακό σύστημα, πράγμα που θεωρητικά τον εξυψώνει, έστω και νεκρό. Εν ολίγοις δεν υπάρχει (και δεν θα έπρεπε να υπάρχει) ποτέ μια εντελώς μη εγωιστική πράξη. Με την καλή έννοια του εγωισμού πάντα, αυτή της αγάπης για τον εαυτό. Βέβαια στην περίπτωση της αυτοθυσίας, αν όντως θεωρείς ότι κάτι είναι σημαντικότερο απο εσένα, τότε χρειάζεται να εξεταστεί πως κατέληξες σε αυτό το συμπέρασμα. Γιατί πρωτίστως το ατομικό σου συμφέρον επιτάσσει να παραμείνεις ζωντανός. Και συνήθως ζωντανός είσαι πιο χρήσιμος και για τους άλλους. Δεν θέλω να αναλωθώ παράπανω σε επί μέρους λεπτομέρειες διαφόρων περιπτώσεων όμως. Την κεντρική ιδέα την καταλάβαμε.

Που κολάει ο Ολυμπιακός σε όλο αυτό; Η σχέση του οπαδού με την ομάδα του είναι και αυτή μια σχέση αγάπης, επομένως υπάρχει και εδώ ιδιοτέλεια. Κάνεις δεν έγινε ή παρέμεινε οπαδός μιας ομάδας γιατί έτσι έπρεπε για το κοινό καλό ή γιατί είναι ηθικό (η ηθική είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια). Έγινε για διάφορους εγωιστικούς λόγους που μπορεί να είναι απο πολύ απλοί (όπως π.χ. ότι του "μιλάνε" αισθητικά τα χρώματα και το σήμα της ομάδας) εώς πιο σύνθετοι (βιώματα, προσπάθεια ένταξης στο κοινωνικό περιβάλον ενός τόπου κ.α.). Επομένως όπως και σε μια διαπροσωπική σχέση, έτσι και στη σχέση με την ομάδα όλα ξεκινάνε απο το ατομικό συμφέρον και εκεί καταλήγουν. Αν τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην ομάδα σου, αλλοιώνουν την ευχαρίστηση που παίρνεις απο το να είσαι οπαδός της, είναι φυσικό επόμενο να κάνεις κάτι για να διαφυλάξεις αυτό το πράγμα. Ακριβώς όπως πράττεις και σε μια σχέση που αρχίζει να κάνει "νερά".

Όσοι υποστηρίζουν μια σχέση ανταποκρινόμενοι σε ιδεολογήματα περί ανιδιοτελούς αγάπης είναι άνθρωποι με λίγο εώς καθόλου αυτοσεβασμό, διότι επιτρέπουν στο έτερο εμπλεκόμενο μέρος να έχει απόλυτο έλεγχο πάνω τους και να ορίζει το πλαίσιο της σχέσης, άσχετα αν εκείνοι παραβιάζονται ή όχι. Ουσιαστικά δέχονται να είναι εξαρτημένοι απο τον άλλο και παράλληλα τον βλάπτουν χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Αυτό γιατί δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες ώστε να επαναπαύεται και να μην βελτιώνεται (αν το έχει ανάγκη), ενώ παράλληλα του περνάν το μήνυμα ότι "σε αγαπάω όπως και να είσαι". Επομένως τον προσβάλλουν κιόλας, αφού όταν κάποιος σε αγαπάει άκριτα, σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τέτοιες ποιότητες επάνω σου που να γεννούν την αγάπη, άρα θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε στη θέση σου.

Όταν έχεις μάθει να προσκυνάς ο,τι αγαπάς...

Κάπως έτσι λειτουργούν και πάρα πολλοί οπαδοί. Τοποθετούν ως πρωτεύον στοιχείο στη σχέση τους με την ομάδα, την στηριξή τους σε αυτήν ο,τι και να γίνει. Έτσι μόνο πιστεύουν την αγαπάνε, ειδεμή είναι ψεύτικοι απεναντί της. Όπως είναι δυνατό να συμπεράνει κανείς απο τα παραπάνω, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη παρανόηση απο αυτή. Δεν γίνεται ποτέ να υπάρχει στήριξη για τη στήριξη. Πρέπει να περνάει πρώτα μέσα απο μια λογική επεξεργασία, όπου ο οπαδός έχει διαπιστώσει πως η ομάδα του βαδίζει σε ένα σωστό δρομό που ανταποκρίνεται στα στάνταρ του. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε αυτομάτως θίγεται η σχέση του οπαδού με τον σύλλογο και συνεπώς θα κάνει την ανάλογη κριτική ή ακόμα και θα αποστασιοποιηθεί απο την ομάδα. Τώρα το ερώτημα είναι αν αυτά τα στάνταρ έχουν πάντα βάση. Αν όντως τα συμπεράσματα που βγαίνουν απο την διερεύνηση της κατάστασης είναι κύηματα ορθής σκέψης και λογικής, τότε ναι έχουν. Οπότε αν κάποιος θέλει να ανατρέψει τα συμπεράσματα αυτά ή να έστω να προσθέσει μια διαφορετική οπτική γωνία, οφείλει να παραθέσει λογικά επιχειρήματα. Αν τα επιχειρήματα του δεν μπορούν να σταθούν, θα πρέπει να αντικρύσει την πραγματικότητα και να αναθεωρήσει τη στάση του.

Όταν κάνω κριτική στον Σπανούλη π.χ. δεν θα σκεφτώ ποτέ "ο Σπαν είναι ιερή αγελάδα, δεν αγγίζεται" αν υπάρχουν βάσιμοι λόγοι. Γιατί μόνο αυτό έχει σημασία. Όταν πάλι δεν συντρέχουν λόγοι, δεν μπαίνω στη διαδικασία να κάνω κριτική για να κάνω. Ίσα-ίσα αναγνωρίζω την προσφορά του. Αυτό δεν με κάνει κωλοτούμπα, με κάνει απλά ορθολογιστή. Γιατί βασικό μου μέλημα είναι να με γεμίζει η ομάδα μου, τίποτα άλλο. Παραδέχομαι μάλιστα ότι τον έχω αδικήσει σε κάποια πράγματα, όπως στο τι είδους επιρροή έχει μέσα στην ομάδα σε πρόσωπα και καταστάσεις, αλλα δεν θα μπορούσε ποτέ να με πείσει κάποιος βρίζοντας με ή πετώντας αοριστίες. Αντιθέτως με έπεισε η συνέντευξη του Ίβκοβιτς εσχάτως, που αναίρεσε μερικώς τα όσα εκλάμβανα εγώ ως status quo μέσα στην ομάδα. Σε αυτό λοιπόν ναι, ήμουν λάθος και έκανα υποθέσεις με προκατάληψη. Δεν σημαίνει αυτόματα ότι είχα άδικο και σε όλα τα υπόλοιπα ή ότι εξαιτίας αυτού θα λουφάξω και δεν θα τον ξανακριτικάρω αν το θεωρώ απαραίτητο.

 Τι συμβαίνει αντίστοιχα με την συντριπτική πλειοψηφία των "στηριξάκηδων" οπαδών; Χυδαίες ad hominem επιθέσεις (έχω υπάρξει αποδέκτης αρκετών), ειρωνίες, ανούσιες συναισθηματικές ατάκες όπως "ο τάδε είναι ο ίδιος ο Ολυμπιακός" και άλλα τέτοια φλύαρα. Νοοτροπία τύπου "έχω το δίκιο με μέρος μου και δεν χρειάζεται καν να το αιτιολογήσω, γιατί αυτά που πιστεύω είναι δεδομένα και αυτονόητα". Έλα που δεν είναι όμως. Έλα που τίποτα στη ζωή δεν είναι φιξαρισμένο και όλοι μας κρινόμαστε ανα πάσα στιγμή αναλογά με τα όσα λέμε (ή δε λέμε) και κάνουμε (ή δεν κάνουμε). Αν δεν δύναται να με πείσει κάποιος λογικά και πολιτισμένα ότι είμαι λάθος, τότε δεν μπορεί να απαιτεί να αλλάξω την θέση μου όταν νιώθω ότι θίγεται το προσωπικό μου συμφέρον σαν οπαδός. Ούτε δικαιούται να με απαξιώνει και να με χαρακτηρίζει ανοίκεια επειδή έχω διαφορετική άποψη απο εκείνον που είναι "true" και ζει στην άρνηση.

Ξέρω είναι δύσκολο και επίπονο για πολύ κόσμο να αντιληφθεί πως η ταυτισή του δεν είναι το αλφά και το ωμέγα, άλλα για τη δική τους προσωπική ανάπτυξη θα πρέπει να αρχίσουν να επεξεργάζονται το ενδεχόμενο αυτό. Υπάρχουν άλλωστε απείρως πιο περίπλοκα και σημαντικά πρόβληματα σε αυτή τη ζωή, που επειδή προσεγγίζονται ακριβώς με τον ίδιο ανώριμο τρόπο, η ανθρωπότητα πάει μαθηματικά κατά διαόλου. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι το λιγότερο, άλλα είναι μια καλή αφορμή για επανατροφοδότηση και αυτοκριτική.

Υγ. Αγωνιστικά θα πούμε περισσότερα στο επόμενο ποστ, να έχουμε δει την ομάδα και λίγο παραπάνω.

Υγ. 2 Τα video games πολλές φορές είναι κάτι παραπάνω απο παιχνίδια. To Bioshock έγινε η αφορμή για να μάθω σχετικά με την Άϋν Ραντ. Μην ακούτε τους αρτηριοσκληρωτικούς, κάντε πράγματα που σας διασκεδάζουν χωρίς ενοχές. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει...

Σοβαρά τώρα;

Τουλάχιστον μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας. Μετά απο τέτοιο φιάσκο, μη βάζετε και τους διάφορους παρατρεχάμενους να μας μιλάνε για χημείες, ελληνικά στοιχεία και δε συμμαζεύεται. Βγείτε και πείτε στον κόσμο πως "δεν υπάρχει φράγκο με τη νέα φορολόγηση και μετά απο Μπιρτς και Γκριν παιδιά, μας έμεινε αμανάτι και ο Μιλουτίνοφ οπότε πάμε έτσι και ό,τι γίνει". Πιο πολύ θα το εκτιμούσαμε, παρά την ξενέρα που πάλι θα παίρναμε. Αλλά τότε θα προέκυπταν και κάποια ερωτηματικά που σίγουρα δεν θα θέλατε να απαντήσετε. Όπως με ποιά λογική αποκτήθηκε πέρσυ και τρίτος ξένος/κοινοτικός για τη θέση 5 ένας παίχτης επιεικώς μέτριος; Με κλειστό συμβόλαιο και μάλιστα όταν από πέρσυ το κενό στο 4 έβγαζε ματιά;

Και προσπαθείτε τώρα να πείσετε τον κόσμο ότι ο Αγραβάνης, που δεν εχει αποδείξει ακόμα απολύτως τίποτα, μπορεί να παίξει δεύτερο 4άρι σε ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό σε επίπεδο ευρωλίγκας και σε βάθος τόσων αγώνων. Και να κάνετε τον Παπαπέτρου, ο οποίος κάποτε θα πρέπει να δουλέψει σοβαρά για να μάθει καλά την πραγματική του θέση, να χαραμιστεί άλλη μια χρονιά σαν power forward. Είπαμε κατα συνθήκη το παιδί να παίξει τη θέση, όχι όμως και να τον "χώνουμε" δύο χρόνια τώρα επειδή ο προγραμματισμός μας είναι τυχαίος και το μπάτζετ μας περιορισμένο. Πιο λογικό θα μου έκανε να ανεβαίνει λίγο και στο 2 ο Λοτζέσκι, ώστε να αντιμετωπίσεις την "πολυκοσμία" στο 3, παρά αυτό το χάλι. Για άλλη μια χρονιά πάμε με ημίμετρα και αλχημείες να αντιμετωπίσουμε θηρία που χαλάνε εκατομύρια. Βάστα γερά Πρίντεζη! Τι και αν έχεις θέματα σε μέση και πόδι; Βάστα να πάρουμε την Πόλη!

Δεν σας ζήτησε ποτέ κανείς να ξοδέψετε τα ίδια που ξοδεύουν οι άλλοι, όλοι ξέρουμε σε τι εποχές ζούμε, ορθολογισμό ζητάμε και έξυπνες επιλογες για να λέμε πως έχουμε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για την ομάδα. Μη τυχόν δούμε και φέτος αντί για τον Μιλουτίνοφ να εμπιστεύεται ο Σφαιρόπουλος τελικά τον Αγραβάνη στο 5 σε περίπτωση που υπάρχουν τραυματισμοί. Γιατί έγινε την περασμένη σεζόν αυτό. Θα εκτεθείτε ανεπανόρθωτα όλοι σας. Διοίκηση, προπονητής και δημοσιογράφοι που πρωτοστατούν στην παρουσίαση του μαύρου για άσπρο. Δεν είναι όλοι οι Ολυμπιακοί αμερικανάκια, δεν αποθεώνουν όλοι άκριτα, ούτε καταπίνουν όλοι αμάσητο το αφήγημα περί "καλύτερης ομάδας της 8ετίας". Και όσοι το κάνουν ας ξυπνήσουν κάποια στιγμή και ας μην άγονται και φέρονται μόνο απο τα αποτελέσματα, να βλέπουν επίσης και τι συμβαίνει μέσα στο γήπεδο, αλλά να ερμηνεύουν και λίγο το παρασκήνιο. Ειδικά το δημοσιογραφικό.

Είχαμε μέσα στα χέρια μας έναν παίχτη που συμπλήρωνε ιδανικά τον Πρίντεζη και τον γειώσαμε λόγω αψυχολόγητου πρότερου σχεδιασμού και οικονομικής λειψυδρίας (που εν μέρει οφείλεται και στον κακό πρότερο σχεδιασμό). Έναν παίχτη που μας έδινε και αμυντικά και επιθετικά παιχνίδι πάνω απο τη στεφάνη, που θα έπαιζε πολύ καλή άμυνα αδύνατης πλευράς και θα μπορούσε με την αθλητικότητα του να κάνει ζημιά στα close-outs του αντιπάλου και να προσφέρει στα ριμπάουντ. Έναν παίχτη που θα άνοιγε και λίγο το γήπεδο με το συμπαθητικό του τρίποντο. Μια value for money περίπτωση εν ολίγοις που την πετάξαμε στα σκουπίδια για πλάκα. Και να ήταν το μόνο έγκλημα που έχουμε δει τόσα χρόνια ή πρόκειται να δούμε ακόμα...

Ο κόσμος πρέπει να καταλάβετε κάποια στιγμή έχει αρχίσει και γκώνει. Αποφασίστε επιτέλους να φέρετε ανθρώπους που δεν προσπαθούν με το ζόρι να συμβιβάσουν καταστάσεις και να συνδυάσουν τα ασυνδύαστα, αλλά δουλεύουν πρωτίστως έχοντας υπόψιν τους να φτιάξουν μια δυνατή και ορθολογική ομάδα. Γίνετε και εσείς τέτοιοι άνθρωποι και ό,τι δεν ξέρετε να έχετε την σοφία και την ωριμότητα να το αφήνετε σε όσους γνωρίζουν. Γιατί δεν το πράττετε και όποιος είναι ικανός να κάνει μια στοιχειώδη διαλογή και σύνθεση δεδομένων μπορεί να το αντιληφθεί αυτό. Κάντε το. Είναι η πρώτη βάση για κάτι καλό. Μακροπρόθεσμα θα έχετε πολύ μεγαλύτερο όφελος σε όλα τα επίπεδα. Αφήστε τον "δικό μας τρόπο" και ακολουθήστε τον σωστό τρόπο. Και μην μπουκώνετε σε κάθε ευκαιρία τον κόσμο με λογύδρια περί επιτυχημένου μοντέλου και άλλα τέτοια φλύαρα. Δεν θα αλλάξετε τη γνώμη κανένος που διαφωνεί έτσι. Απο την άλλη, όσοι ήδη τα ασπάζονται αυτά, δύσκολα θα σας "εγκαταλείψουν" όπως και να έχει.

Και επειδή μερικοί μπορεί να πουν "και ποιός είσαι εσύ που τα γράφεις αυτά;", εγώ θα απαντήσω κανείς, απλά κάποιος που αγαπάει το άθλημα και την ομάδα, μιλάει πάντα με καλές προθέσεις και οι απόψεις του τυχαίνει εννίοτε να ταυτίζονται με εκείνες αρκετών άλλων Ολυμπιακών. Κάποιες φορές πάλι όχι και τόσο...   :P

Υγ. Η ομάδα και με 4άρι θα είχε πάλι κάμποσα στοιχήματα να κερδίσει. Τώρα τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Περισσότερα σε κάποιο μελλοντικό ποστ.