Επειδή βλέπω γίνεται πολύ κουβέντα (όχι άδικα) για την ανανέωση Πέτγουεϊ και Σίμμονς, ας καταθέσω και εγώ τα δύο μου σεντ όσον αφορά το θέμα.
Για αρχή να ξεκαθαρίσω ότι ούτε είμαι προπονητής (αν και θα ήθελα), ούτε διατείνομαι ότι τα ξέρω όλα. Το μάτι μου και το ενστικτό μου εμπιστεύομαι, όπως και το γεγονός ότι έχω παίξει λίγο μπασκετάκι και μπορώ σε ένα βαθμό να καταλαβαίνω 2-3 πράγματα που παίζονται μέσα στο παρκέ πέρα απο το αν μπαίνει η μπάλα στο καλάθι.
Ο Πέτγουεϊ λοιπόν είναι ενας παίχτης που έχει κάποια καλά χαρακτηριστικά. Είναι αλτικός και γρήγορος. Αυτό τον κάνει αρκετά καλό στην ομαδική άμυνα σε περιπτώσεις που η ομάδα χρειάζεται γρήγορες περιστροφές για να αντιμετωπίσει κάποια ανισορροπία που δημιουργείται. Αν το παμε αυτό παραπέρα τον κάνει ενα καλό αμυντικό αδύναμης πλευράς, να έρθει δυναμικά δηλαδή σε καταστάσεις απομόνωσης να βοηθήσει τον συμπαίκτη του που αντιμετωπίζει πρόβλημα με το μαρκάρισμα του αντιπάλου. Σε αυτό είναι πολύ καλός. Ακόμη στη μερα του δίνει αρκετές λύσεις απο τη περιφέρεια με ενα αξιόλογο ποσοστό στα σούτ τριών πόντων.
Επίσης είναι μια καλή περίπτωση παίχτη σε αμυντικό προσανατολισμό που περιέχει αλλαγές μαρκαρισμάτων κοντών-ψηλών. Δηλάδη να μείνει πάνω σε κάποιο γκάρντ οταν επιχειρείται κάποιο πικ εν ρολ και να του δυσκολέψει τη διείσδυση ή το σούτ. Αυτό βέβαια συνήθως γίνεται με το 5άρι της ομάδας, αφου με τα σέντερ κατα κύριο λόγο παίζεται το πικ εν ρολ. Για αυτό είδαμε πολλές φορές τον Ντάνστον να μένει πάνω στο γκάρντ στη σειρά με τη Ρεάλ. Επιπλέον αυτή η άμυνα για να έχει καλά αποτελέσματα πρέπει να έχεις γκάρντ ψηλά και δυνατά που να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε ενα μαν του μαν με τον αντίπαλο ψηλό (το μοναδικό πράγμα που ο Κόλλινς ήταν ιδανικός). Τέλος πάντων ξεφύγαμε, ολα αυτά τα λέω γιατί δε θέλω να πιστέψει κανείς ότι θέλω να μηδενίσω τον παίχτη.
Όμως υπάρχει και ένα αλλά, που δεν είναι και μικρό.
Απο τον Πέτγουεϊ λείπουν πάρα πολλά στοιχεία που κάνουν ένα παίχτη ολοκληρωμένο. Ειδικά ένα παίχτη που αγωνίζεται σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Πρώτον δεν έχει ντράιβ ή κατα το κοινώς λεγόμενο μπάσιμο/διείσδυση. Δε πλησιάζει το καλάθι παρά σχεδόν αποκλειστικά σε καταστάσεις αιφνιδιασμού ή αν προκύψει κάποια φάση που έχει πολύ χώρο μπροστά του. Επίσης δεν έχει καθόλου ποστάρισμα, δε μπορεί να παίξει με πλάτη στο καλάθι δηλαδή και αμφιβάλλω αν έχει και τη δύναμη ή το εκτόπισμα να σπρώξει τους περισσότερους εκ των αντιπάλων του. Αυτό τον κάνει εξαιρετικά μονοδιάστατο και προβλέψιμο επιθετικά. Όλα κρίνονται δηλαδή απο το αν θα μπούν τα σούτ ή αν θα βγούν αιφνιδιασμοί για την επιθετική του συνεισφορά στην ομάδα.
Σα να μην έφτανε μόνο αυτό, ο παίχτης δείχνει να επηρεάζεται ιδιαίτερα απο αυτό το στοιχείο του παιχνιδιού του. Αν δηλαδή νιώσει ότι δεν είναι στη καλή του μέρα επιθετικά αρχίζει και χάνει τη συγκεντρωσή του και σε τομείς που μπορεί να προσφέρει όπως και να έχει, όπως η άμυνα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον έχουμε δεί πολλές φορές να εκνευρίζεται και να γίνεται αλλαγή όταν δε του βγούν μιά δυό φάσεις που προφανώς θεωρεί ότι τις έχει.
Επομένως εδώ τίθεται και θέμα πνευματικής ετοιμότητας και ωριμότητας του παίχτη, πράγμα βέβαια που δεν έχουμε κάποιο αντικειμενικό κριτήριο για να το κρίνουμε, παρα μόνο το δικό μας "μάτι". Αυτό που μπορούμε σίγουρα να κρίνουμε είναι η ικανότητα του παίχτη στην ατομική άμυνα. Γενικά είναι αξιοπρεπής, όμως με τεσσάρια που είναι πιο βαριά απο αυτόν και σπρώχνουν μέσα στο ζωγραφιστό (π.χ. Ρέγες, Ντάντλεϋ) ολοφάνερα έχει πρόβλημα. Δεν έχει επιδείξει τη δύναμη ή το νεύρο που απαίτειται για να υποκαταστήσει την έλλειψη εκτοπίσματος και να τα κοντράρει καλά.
Το θέμα λοιπόν είναι τι θέλουν στην ομάδα σαν δεύτερο τεσσάρι, θέλουν έναν παίχτη ρολίστα που να δίνει κάποια πράγματα και αυτά όχι με ιδιαίτερα μεγάλη συνέπεια? Ή θέλουν ένα πιο πλήρη παίχτη που μπορεί να προσφέρει σε περισσότερα επίπεδα και πάνω απο όλα έχει νοοτροπία νικητή και πνεύμα μαχητή? Θεωρώ πως θα έπρεπε να προσανατολίζονται περισσότερο προς το δεύτερο. Βέβαια κουμάντο στη τσέπη κανενός δε μπορώ να κάνω, απλά δε γίνεται να κυνηγάς σε όλα τα επίπεδα υπερβάσεις και να θες να κάνεις πρωταθλητισμό σε σταθερή βάση. Και νομίζω ότι προσιτές και καλές λύσεις υπήρχαν και υπάρχουν.
Τώρα η στάση των δημοσιογράφων γενικά απέναντι σε άτομα απο την ομάδα που έχουν εκτεθεί κατ' επανάληψη και σε κινήσεις που γίνονται και δεν έχουν λογική έχει υπάρξει απο ανεκτική εώς απροκάλυπτα αβανταδόρικη. Έφτασε χτες δημοσιογράφος να πεί για τον Άντρε Σμίθ, ενα παίχτη που όπου έχει αγωνιστεί έχει πρωταγωνιστήσει και ήταν τη χρονιά που μας πέρασε τρίτος σκόρερ της ιταλικής λίγκας με 17.3 πόντους μέσο όρο, ότι δε κάνει αθλητικά για ευρωλίγκα. Φαντάζομαι ότι αν τον παίρναμε τελικά θα έκανε.
Αυτο είναι ενα παράδειγμα. Παραδείγματα υπάρχουν αρκετά ακόμα και απο αυτόν και πολλούς άλλους οι οποίοι κατά τη συντριπτική τους πλειοψηφία ζούν σε μια νιρβάνα και τα βλέπουν όλα καλώς καμωμένα σε μια ομάδα που έχασε όλους τους στόχους της πέρσυ και ουσιαστικά δεν έχει κάνει το κάτι συγκλονιστικό μέχρι τώρα για να αλλάξει τα δεδομένα.
Μια απο τα ίδια και για Σίμμονς για τον οποίο δε θα μπώ στο κόπο να αναλύσω γιατί είναι ακαταλληλός, κάνει μπαμ. Όποιος θέλει διευκρινήσεις παρ'ολα αυτά να δώσω. Και για αυτόν θεωρούν ότι καλά κάναμε και τον κρατήσαμε για την ευρωλίγκα σαν μια έξτρα λύση. Αυτό που δε καταλαβαίνουν (ή δε τους συμφέρει να καταλάβουν) είναι ότι η ομάδα πάνω απο όλα χρειάζεται να προσθέσει στο ρόστερ της ποιότητα και όχι ποσότητα. Τώρα αυτά τα "τον κράτησε για να τον τιμωρήσει επειδή μιλούσε με άλλη ομάδα" είναι το λιγότερο αστεία. Ένας παίχτης που ξέρει ότι είναι για "φευγιό" ουσιαστικά, θα μιλήσει με πολλούς. Επαγγελματικός αθλητισμός είναι αυτός. Δηλαδή να υποθέσουμε ότι και ο κόουτς Μπαρτζώκας που μιλούσε με Φενέρ ουσιαστικά τιμωρήθηκε με τη παραμονή του πέρσυ?
Μάλλον η ομάδα τιμωρήθηκε παραπάνω, αλλα αυτό είναι άλλη κουβέντα...
Για αρχή να ξεκαθαρίσω ότι ούτε είμαι προπονητής (αν και θα ήθελα), ούτε διατείνομαι ότι τα ξέρω όλα. Το μάτι μου και το ενστικτό μου εμπιστεύομαι, όπως και το γεγονός ότι έχω παίξει λίγο μπασκετάκι και μπορώ σε ένα βαθμό να καταλαβαίνω 2-3 πράγματα που παίζονται μέσα στο παρκέ πέρα απο το αν μπαίνει η μπάλα στο καλάθι.
Ο Πέτγουεϊ λοιπόν είναι ενας παίχτης που έχει κάποια καλά χαρακτηριστικά. Είναι αλτικός και γρήγορος. Αυτό τον κάνει αρκετά καλό στην ομαδική άμυνα σε περιπτώσεις που η ομάδα χρειάζεται γρήγορες περιστροφές για να αντιμετωπίσει κάποια ανισορροπία που δημιουργείται. Αν το παμε αυτό παραπέρα τον κάνει ενα καλό αμυντικό αδύναμης πλευράς, να έρθει δυναμικά δηλαδή σε καταστάσεις απομόνωσης να βοηθήσει τον συμπαίκτη του που αντιμετωπίζει πρόβλημα με το μαρκάρισμα του αντιπάλου. Σε αυτό είναι πολύ καλός. Ακόμη στη μερα του δίνει αρκετές λύσεις απο τη περιφέρεια με ενα αξιόλογο ποσοστό στα σούτ τριών πόντων.Επίσης είναι μια καλή περίπτωση παίχτη σε αμυντικό προσανατολισμό που περιέχει αλλαγές μαρκαρισμάτων κοντών-ψηλών. Δηλάδη να μείνει πάνω σε κάποιο γκάρντ οταν επιχειρείται κάποιο πικ εν ρολ και να του δυσκολέψει τη διείσδυση ή το σούτ. Αυτό βέβαια συνήθως γίνεται με το 5άρι της ομάδας, αφου με τα σέντερ κατα κύριο λόγο παίζεται το πικ εν ρολ. Για αυτό είδαμε πολλές φορές τον Ντάνστον να μένει πάνω στο γκάρντ στη σειρά με τη Ρεάλ. Επιπλέον αυτή η άμυνα για να έχει καλά αποτελέσματα πρέπει να έχεις γκάρντ ψηλά και δυνατά που να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε ενα μαν του μαν με τον αντίπαλο ψηλό (το μοναδικό πράγμα που ο Κόλλινς ήταν ιδανικός). Τέλος πάντων ξεφύγαμε, ολα αυτά τα λέω γιατί δε θέλω να πιστέψει κανείς ότι θέλω να μηδενίσω τον παίχτη.
Όμως υπάρχει και ένα αλλά, που δεν είναι και μικρό.
Απο τον Πέτγουεϊ λείπουν πάρα πολλά στοιχεία που κάνουν ένα παίχτη ολοκληρωμένο. Ειδικά ένα παίχτη που αγωνίζεται σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Πρώτον δεν έχει ντράιβ ή κατα το κοινώς λεγόμενο μπάσιμο/διείσδυση. Δε πλησιάζει το καλάθι παρά σχεδόν αποκλειστικά σε καταστάσεις αιφνιδιασμού ή αν προκύψει κάποια φάση που έχει πολύ χώρο μπροστά του. Επίσης δεν έχει καθόλου ποστάρισμα, δε μπορεί να παίξει με πλάτη στο καλάθι δηλαδή και αμφιβάλλω αν έχει και τη δύναμη ή το εκτόπισμα να σπρώξει τους περισσότερους εκ των αντιπάλων του. Αυτό τον κάνει εξαιρετικά μονοδιάστατο και προβλέψιμο επιθετικά. Όλα κρίνονται δηλαδή απο το αν θα μπούν τα σούτ ή αν θα βγούν αιφνιδιασμοί για την επιθετική του συνεισφορά στην ομάδα.
Σα να μην έφτανε μόνο αυτό, ο παίχτης δείχνει να επηρεάζεται ιδιαίτερα απο αυτό το στοιχείο του παιχνιδιού του. Αν δηλαδή νιώσει ότι δεν είναι στη καλή του μέρα επιθετικά αρχίζει και χάνει τη συγκεντρωσή του και σε τομείς που μπορεί να προσφέρει όπως και να έχει, όπως η άμυνα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον έχουμε δεί πολλές φορές να εκνευρίζεται και να γίνεται αλλαγή όταν δε του βγούν μιά δυό φάσεις που προφανώς θεωρεί ότι τις έχει.
Επομένως εδώ τίθεται και θέμα πνευματικής ετοιμότητας και ωριμότητας του παίχτη, πράγμα βέβαια που δεν έχουμε κάποιο αντικειμενικό κριτήριο για να το κρίνουμε, παρα μόνο το δικό μας "μάτι". Αυτό που μπορούμε σίγουρα να κρίνουμε είναι η ικανότητα του παίχτη στην ατομική άμυνα. Γενικά είναι αξιοπρεπής, όμως με τεσσάρια που είναι πιο βαριά απο αυτόν και σπρώχνουν μέσα στο ζωγραφιστό (π.χ. Ρέγες, Ντάντλεϋ) ολοφάνερα έχει πρόβλημα. Δεν έχει επιδείξει τη δύναμη ή το νεύρο που απαίτειται για να υποκαταστήσει την έλλειψη εκτοπίσματος και να τα κοντράρει καλά.
Το θέμα λοιπόν είναι τι θέλουν στην ομάδα σαν δεύτερο τεσσάρι, θέλουν έναν παίχτη ρολίστα που να δίνει κάποια πράγματα και αυτά όχι με ιδιαίτερα μεγάλη συνέπεια? Ή θέλουν ένα πιο πλήρη παίχτη που μπορεί να προσφέρει σε περισσότερα επίπεδα και πάνω απο όλα έχει νοοτροπία νικητή και πνεύμα μαχητή? Θεωρώ πως θα έπρεπε να προσανατολίζονται περισσότερο προς το δεύτερο. Βέβαια κουμάντο στη τσέπη κανενός δε μπορώ να κάνω, απλά δε γίνεται να κυνηγάς σε όλα τα επίπεδα υπερβάσεις και να θες να κάνεις πρωταθλητισμό σε σταθερή βάση. Και νομίζω ότι προσιτές και καλές λύσεις υπήρχαν και υπάρχουν.
Τώρα η στάση των δημοσιογράφων γενικά απέναντι σε άτομα απο την ομάδα που έχουν εκτεθεί κατ' επανάληψη και σε κινήσεις που γίνονται και δεν έχουν λογική έχει υπάρξει απο ανεκτική εώς απροκάλυπτα αβανταδόρικη. Έφτασε χτες δημοσιογράφος να πεί για τον Άντρε Σμίθ, ενα παίχτη που όπου έχει αγωνιστεί έχει πρωταγωνιστήσει και ήταν τη χρονιά που μας πέρασε τρίτος σκόρερ της ιταλικής λίγκας με 17.3 πόντους μέσο όρο, ότι δε κάνει αθλητικά για ευρωλίγκα. Φαντάζομαι ότι αν τον παίρναμε τελικά θα έκανε.
Αυτο είναι ενα παράδειγμα. Παραδείγματα υπάρχουν αρκετά ακόμα και απο αυτόν και πολλούς άλλους οι οποίοι κατά τη συντριπτική τους πλειοψηφία ζούν σε μια νιρβάνα και τα βλέπουν όλα καλώς καμωμένα σε μια ομάδα που έχασε όλους τους στόχους της πέρσυ και ουσιαστικά δεν έχει κάνει το κάτι συγκλονιστικό μέχρι τώρα για να αλλάξει τα δεδομένα.
Μια απο τα ίδια και για Σίμμονς για τον οποίο δε θα μπώ στο κόπο να αναλύσω γιατί είναι ακαταλληλός, κάνει μπαμ. Όποιος θέλει διευκρινήσεις παρ'ολα αυτά να δώσω. Και για αυτόν θεωρούν ότι καλά κάναμε και τον κρατήσαμε για την ευρωλίγκα σαν μια έξτρα λύση. Αυτό που δε καταλαβαίνουν (ή δε τους συμφέρει να καταλάβουν) είναι ότι η ομάδα πάνω απο όλα χρειάζεται να προσθέσει στο ρόστερ της ποιότητα και όχι ποσότητα. Τώρα αυτά τα "τον κράτησε για να τον τιμωρήσει επειδή μιλούσε με άλλη ομάδα" είναι το λιγότερο αστεία. Ένας παίχτης που ξέρει ότι είναι για "φευγιό" ουσιαστικά, θα μιλήσει με πολλούς. Επαγγελματικός αθλητισμός είναι αυτός. Δηλαδή να υποθέσουμε ότι και ο κόουτς Μπαρτζώκας που μιλούσε με Φενέρ ουσιαστικά τιμωρήθηκε με τη παραμονή του πέρσυ?Μάλλον η ομάδα τιμωρήθηκε παραπάνω, αλλα αυτό είναι άλλη κουβέντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου