Νταρντανιάσαμε ή αλλιώς Ντάρντεν-ιασαμε!
Η ομάδα με τη προσθήκη του Τρεμέλ Ντάρντεν έβαλε στις τάξεις της ένα τριάρι εργαλείο και θωρακίστηκε ακόμα περισσότερο αμυντικά. Ο παίχτης έχει ήδη αναλυθεί αρκετά, αλλά ας πούμε και μείς το κατιτής μας...
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι η αμυντική του ικανότητα. Παίχτης που μπορεί να μαρκάρει απο το τη θέση 1 μέχρι και τη θέση 4 σε περιπτώσεις. Ο παίχτης που θες όταν επιδιώκεις να πνίξεις τον αντίπαλο με καλή ομαδική άμυνα. Έχει γρήγορο και καλό close-out σε καταστάσεις περιστροφών (δηλαδή αλλάζει μαρκάρισματα στις περιστροφές πηγαίνοντας στο παίχτη που του αντιστοιχεί γρήγορα και πάνω απο όλα σωστά, ώστε να μη φάει εύκολα κάποιο μπάσιμο) και είναι εξαιρετικά δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος στο ένας εναντίον ενός. Δε σπρώχνεται εύκολα και δεν "ξεγιελιέται" συνήθως με προσποιήσεις. Ένας παίχτης που μπορεί άνετα να χρησιμοποιηθεί και σε άμυνα με αλλαγές λόγω δύναμης και όγκου με την προϋπόθεση βέβαια ότι μαρκάρει το γκάρντ που στήνει το πικ εν ρολ. Τέλος έχει αμυντικό παιχνίδι και πάνω απο τη στεφάνη, κάνοντας μπλοκ συχνά πυκνά.
Επιθετικά μιλάμε για ένα κλασικό σουτέρ θέσης με αξιόλογο ποσοστό στο τρίποντο και ως επι το πλείστον με σταθερή απόδοση. Παίζει σχεδόν πάντα στο 7. Σπάνια θα πέσει στο 4 ή θα ανέβει στο 10. Δεν έχει την ικανότητα να δημιουργήσει εκείνος φάσεις, παρα μόνο αν βρεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Δεν είναι ο παίχτης δηλαδή με το τρομερό επιθετικό ρεπερτόριο που θα στηριχθεί μια ομάδα για να πάρει σκόρ. Αν όμως πάρει ελεύθερα σούτ, στη καλή του μέρα μπορεί να σε σκοτώσει. Σε καταστάσεις αιφνιδιασμού εκμεταλεύεται άριστα την αθλητικοτητά του (παρά τα 33 του χρόνια) και τελειώνει φάσεις, ενώ εξαιτίας της σωματοδομής του μπορεί να ποστάρει ακόμα και ελαφριά τεσσάρια. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο κατα την αποψή μου, μιας που είμαι λάτρης των παιχτών που ποστάρουν.
Εν ολίγοις ο Ντάρντεν κρίνεται σαν μια αξιόλογη επιλογή που έρχεται να δέσει τη θέση 3 στην ομάδα και να δώσει κάποια στάνταρ πράγματα, κυρίως στη περιφερειακή άμυνα, που έλλειψαν πολύ πέρσυ.
Το ερώτημα που παραμένει όμως είναι το εξής: αρκεί ο Σπανούλης όταν η ομάδα θέλει σκορ? Θα παρουσιαστεί άραγε πιο φρέσκος φέτος που έχει χρόνο να ξεκουραστεί? Θα μπορέσουν οι Λαφαγιέτ, Λοτζέσκυ (ίσως και ο Σλούκας) να συμβάλλουν σε αυτό το τομέα και να αποτελέσουν με συνέπεια ενα δεύτερο επιθετικό φόβητρο? Θα μασκαρευτεί δηλαδή η μη απόκτηση δυαριού σκόρερ για την οποία ακούγαμε και μιλάγαμε τόσο καιρό, ώστε να μην υπάρξουν επιθετικά μπλοκαρίσματα? Θα επιδιώξουμε ακόμη να εκμεταλευτούμε τον Ντάνστον πιο στοχευμένα φέτος σαν μια έξτρα επιθετική λύση ή θα τον αφήσουμε να κυνηγάει πάλι τα σκουπίδια?
Ένα επιπλέον ερώτημα είναι κατα πόσο θα μπορέσει φέτος να ανταποκριθεί ο Πέτγουεϊ, κυριώς πνευματικά, σε απαιτήσεις πρωταθλητισμού όταν η μπάλα θα καίει. Ο παίχτης είναι περιορισμένος
και μόνο αν καταφέρει να οχυρωθεί πνευματικά θα μπορέσει το πρόσημο να είναι θετικό για αυτόν στο τέλος της χρονιάς. Για εμένα έπρεπε να πάμε για κάτι καλύτερο, αλλά το θέμα είναι τώρα τι γίνεται.
Τέλος προσωπική μου άποψη είναι πως ήταν λάθος που η ομάδα δεν απέκτησε ένα κλασικό πίβοτ στη φροντ λάιν. Ο Ντάνστον είναι μεγάλη μου αγάπη, αλλα δε ποστάρει παρα μόνο περιστασιακά (δε περνάει και η μπάλα συχνά μέσα στο ζωγραφιστό βέβαια) ενώ και ο Χάντερ είναι τίμιος παίχτης που δε γεμίζει σε καμία περίπτωση τη ρακέτα όμως. Σε άμυνα πάνω απο τη στεφάνη θα είμαστε καλά, στα σπρωξίματα μέσα στη ρακέτα θα υπάρχει πρόβλημα όμως. Και για όσους σκέφτονται το Βασίλη Καββαδά για αυτό το ρόλο, να τους πω πως ο'τι κερδίζει σε όγκο και δύναμη το χάνει σε ύψος (οπότε μπορεί εύκολα να δεχτεί χούκ μιας που δε σκεπάζει το καλάθι), αλλα κυρίως σε ικανότητα και αντίληψη. Ο αντίπαλος μπορεί πολύ εύκολα να ρολάρει πάνω του, έχει κακό συγχρονισμό στα ριμπάουντ και επιθετικά είναι ακόμα πολύ αδούλευτος και δέχεται εύκολα κοψίματα παρά τον όγκο του.
Εν κατακλείδι το μεγάλο στοίχημα της ομάδας για εμένα είναι να καταφέρουμε να κουκουλώσουμε τις αδυναμίες μας οταν θα έρθουν τα δύσκολα και να επιβάλλουμε εμείς το παιχνίδι μας στον αντίπαλο, ώστε να τον αναγκάσουμε να κάνει πράγματα με τα οποία δεν αισθάνεται άνετα. Έτσι μόνο έχουμε ελπίδες για κάτι καλό...
Η ομάδα με τη προσθήκη του Τρεμέλ Ντάρντεν έβαλε στις τάξεις της ένα τριάρι εργαλείο και θωρακίστηκε ακόμα περισσότερο αμυντικά. Ο παίχτης έχει ήδη αναλυθεί αρκετά, αλλά ας πούμε και μείς το κατιτής μας...
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι η αμυντική του ικανότητα. Παίχτης που μπορεί να μαρκάρει απο το τη θέση 1 μέχρι και τη θέση 4 σε περιπτώσεις. Ο παίχτης που θες όταν επιδιώκεις να πνίξεις τον αντίπαλο με καλή ομαδική άμυνα. Έχει γρήγορο και καλό close-out σε καταστάσεις περιστροφών (δηλαδή αλλάζει μαρκάρισματα στις περιστροφές πηγαίνοντας στο παίχτη που του αντιστοιχεί γρήγορα και πάνω απο όλα σωστά, ώστε να μη φάει εύκολα κάποιο μπάσιμο) και είναι εξαιρετικά δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος στο ένας εναντίον ενός. Δε σπρώχνεται εύκολα και δεν "ξεγιελιέται" συνήθως με προσποιήσεις. Ένας παίχτης που μπορεί άνετα να χρησιμοποιηθεί και σε άμυνα με αλλαγές λόγω δύναμης και όγκου με την προϋπόθεση βέβαια ότι μαρκάρει το γκάρντ που στήνει το πικ εν ρολ. Τέλος έχει αμυντικό παιχνίδι και πάνω απο τη στεφάνη, κάνοντας μπλοκ συχνά πυκνά.
Επιθετικά μιλάμε για ένα κλασικό σουτέρ θέσης με αξιόλογο ποσοστό στο τρίποντο και ως επι το πλείστον με σταθερή απόδοση. Παίζει σχεδόν πάντα στο 7. Σπάνια θα πέσει στο 4 ή θα ανέβει στο 10. Δεν έχει την ικανότητα να δημιουργήσει εκείνος φάσεις, παρα μόνο αν βρεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Δεν είναι ο παίχτης δηλαδή με το τρομερό επιθετικό ρεπερτόριο που θα στηριχθεί μια ομάδα για να πάρει σκόρ. Αν όμως πάρει ελεύθερα σούτ, στη καλή του μέρα μπορεί να σε σκοτώσει. Σε καταστάσεις αιφνιδιασμού εκμεταλεύεται άριστα την αθλητικοτητά του (παρά τα 33 του χρόνια) και τελειώνει φάσεις, ενώ εξαιτίας της σωματοδομής του μπορεί να ποστάρει ακόμα και ελαφριά τεσσάρια. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο κατα την αποψή μου, μιας που είμαι λάτρης των παιχτών που ποστάρουν.Εν ολίγοις ο Ντάρντεν κρίνεται σαν μια αξιόλογη επιλογή που έρχεται να δέσει τη θέση 3 στην ομάδα και να δώσει κάποια στάνταρ πράγματα, κυρίως στη περιφερειακή άμυνα, που έλλειψαν πολύ πέρσυ.
Το ερώτημα που παραμένει όμως είναι το εξής: αρκεί ο Σπανούλης όταν η ομάδα θέλει σκορ? Θα παρουσιαστεί άραγε πιο φρέσκος φέτος που έχει χρόνο να ξεκουραστεί? Θα μπορέσουν οι Λαφαγιέτ, Λοτζέσκυ (ίσως και ο Σλούκας) να συμβάλλουν σε αυτό το τομέα και να αποτελέσουν με συνέπεια ενα δεύτερο επιθετικό φόβητρο? Θα μασκαρευτεί δηλαδή η μη απόκτηση δυαριού σκόρερ για την οποία ακούγαμε και μιλάγαμε τόσο καιρό, ώστε να μην υπάρξουν επιθετικά μπλοκαρίσματα? Θα επιδιώξουμε ακόμη να εκμεταλευτούμε τον Ντάνστον πιο στοχευμένα φέτος σαν μια έξτρα επιθετική λύση ή θα τον αφήσουμε να κυνηγάει πάλι τα σκουπίδια?
Ένα επιπλέον ερώτημα είναι κατα πόσο θα μπορέσει φέτος να ανταποκριθεί ο Πέτγουεϊ, κυριώς πνευματικά, σε απαιτήσεις πρωταθλητισμού όταν η μπάλα θα καίει. Ο παίχτης είναι περιορισμένος
και μόνο αν καταφέρει να οχυρωθεί πνευματικά θα μπορέσει το πρόσημο να είναι θετικό για αυτόν στο τέλος της χρονιάς. Για εμένα έπρεπε να πάμε για κάτι καλύτερο, αλλά το θέμα είναι τώρα τι γίνεται.
Τέλος προσωπική μου άποψη είναι πως ήταν λάθος που η ομάδα δεν απέκτησε ένα κλασικό πίβοτ στη φροντ λάιν. Ο Ντάνστον είναι μεγάλη μου αγάπη, αλλα δε ποστάρει παρα μόνο περιστασιακά (δε περνάει και η μπάλα συχνά μέσα στο ζωγραφιστό βέβαια) ενώ και ο Χάντερ είναι τίμιος παίχτης που δε γεμίζει σε καμία περίπτωση τη ρακέτα όμως. Σε άμυνα πάνω απο τη στεφάνη θα είμαστε καλά, στα σπρωξίματα μέσα στη ρακέτα θα υπάρχει πρόβλημα όμως. Και για όσους σκέφτονται το Βασίλη Καββαδά για αυτό το ρόλο, να τους πω πως ο'τι κερδίζει σε όγκο και δύναμη το χάνει σε ύψος (οπότε μπορεί εύκολα να δεχτεί χούκ μιας που δε σκεπάζει το καλάθι), αλλα κυρίως σε ικανότητα και αντίληψη. Ο αντίπαλος μπορεί πολύ εύκολα να ρολάρει πάνω του, έχει κακό συγχρονισμό στα ριμπάουντ και επιθετικά είναι ακόμα πολύ αδούλευτος και δέχεται εύκολα κοψίματα παρά τον όγκο του.Εν κατακλείδι το μεγάλο στοίχημα της ομάδας για εμένα είναι να καταφέρουμε να κουκουλώσουμε τις αδυναμίες μας οταν θα έρθουν τα δύσκολα και να επιβάλλουμε εμείς το παιχνίδι μας στον αντίπαλο, ώστε να τον αναγκάσουμε να κάνει πράγματα με τα οποία δεν αισθάνεται άνετα. Έτσι μόνο έχουμε ελπίδες για κάτι καλό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου