Αντικειμενισμός, αγάπη και Ολυμπιακός

Πρόσφατα ήρθα σε επαφή (επιφανειακά ομολογώ) με το φιλοσοφικό σύστημα του αντικειμενισμού. Μια προσέγγιση που ανέπτυξε η ρωσικής καταγωγής αμερικανίδα υπήκοος Άϋν Ραντ. Στην πραγματικότητα θα μπορούσε να πεί κάποιος ότι ο αντικειμενισμός είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη, η αναγνώριση της αξίας του ορθολογισμού στη ζωή μας και η αδιάλειπτη εφαρμογή του χωρίς παρεκλίσεις. Ο αντικειμενισμός έχει προεκτάσεις σε πολλά επίπεδα. Ενδεικτικά στην πολιτική προωθεί τις φιλελεύθερες ιδέες περι αγοράς, χωρίς κρατική παρέμβαση (έμμεση ή άμεση) στην εμπορική διαδικασία. Έναν ορθολογικό καπιταλισμό αν θέλετε, όπου η μόνη συμμετοχή του κράτους θα είναι να προστατεύει τους πολίτες απο όσους με βίαιες μεθόδους προσπαθούν να αποκτήσουν πλεονέκτημα και να βλάψουν τους υπόλοιπους. Μπορούν να ειπωθούν πολλά πάνω σε αυτό το κομάτι και προσωπικά έχω κάμποσες ενστάσεις, άλλα εν προκειμένω στο παρόν κείμενο θα με απασχολήσει μια άλλη πτυχή του αντικειμενισμού, αυτή που αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Παρατηρώντας τη ζωή μου, αρχίζω να συμφωνώ με την άποψη που διατυπώνει η Ραντ ότι η αγάπη τελικά οφείλει να είναι μια εγωιστική πράξη. Όχι με την έννοια της απληστίας του Εγώ που ζητάει μόνιμα επιβεβαίωση και ο άλλος απλά γίνεται το μέσο για την ικανοποίηση αυτής της εμμονής μας.  Ένας άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να νιώσει γεμάτος έτσι, γιατί δεν έχει αυτοεκτίμηση. Με την έννοια όμως του ότι αγαπώ κάτι ή κάποιον όταν υπάρχει βάσιμος λόγος, όταν και εγώ κερδίζω ουσιαστικά απο αυτό. Δεν υπάρχει χειρότερη αφετηρία για μια σχέση απο το να έχει κάποιος το σύνδρομο του μεσσία ή ακόμα χειρότερα του μάρτυρα. Ακόμα και όταν οι προθέσεις είναι αγνές στη θεωρία, στην πράξη υπάρχει πάντα μια ιδιοτέλεια. Αν αυτή την ιδιοτέλεια δεν την αναγνωρίσουμε, δεν την καταλάβουμε και δεν την αγκαλιάσουμε σε περίπτωση που έχει σαν άξονα τη δική μας αυτοεκπλήρωση, τότε μπαίνουμε σε μια διαδικασία συνεχούς σαμποταρίσματος του εαυτού μας και της σχέσης.

Τείνω να πιστέψω ότι η έννοια της ανιδιοτελούς αγάπης που αντανακλά μέσα της την ιδέα του αλτρουισμού (μια έννοια που απεχθάνεται όσο τίποτα η Ραντ) είναι μία πλάνη χωρίς κανένα αντίκρυσμα στην πραγματικότητα. Ακόμα και αυτοί που προτάσσουν την ομόνοια και την αλλύλεγυη σαν κινητήριες δυνάμεις των πράξεων τους, πρέπει να παραδεχτούν ότι αναγνωρίζουν σε αυτό μια καλύτερη κοινωνία και για τους ίδιους. Ακόμα και όταν κάποιος θυσιάζει τη ζωή του για τους άλλους, ενδόμυχα τοποθετεί τον εαυτό του στην υπηρεσία κάποιου ανώτερου απο εκείνον σκοπό. Φιλτράρει δηλαδή το θανατό του μέσα απο ένα αξιακό σύστημα, πράγμα που θεωρητικά τον εξυψώνει, έστω και νεκρό. Εν ολίγοις δεν υπάρχει (και δεν θα έπρεπε να υπάρχει) ποτέ μια εντελώς μη εγωιστική πράξη. Με την καλή έννοια του εγωισμού πάντα, αυτή της αγάπης για τον εαυτό. Βέβαια στην περίπτωση της αυτοθυσίας, αν όντως θεωρείς ότι κάτι είναι σημαντικότερο απο εσένα, τότε χρειάζεται να εξεταστεί πως κατέληξες σε αυτό το συμπέρασμα. Γιατί πρωτίστως το ατομικό σου συμφέρον επιτάσσει να παραμείνεις ζωντανός. Και συνήθως ζωντανός είσαι πιο χρήσιμος και για τους άλλους. Δεν θέλω να αναλωθώ παράπανω σε επί μέρους λεπτομέρειες διαφόρων περιπτώσεων όμως. Την κεντρική ιδέα την καταλάβαμε.

Που κολάει ο Ολυμπιακός σε όλο αυτό; Η σχέση του οπαδού με την ομάδα του είναι και αυτή μια σχέση αγάπης, επομένως υπάρχει και εδώ ιδιοτέλεια. Κάνεις δεν έγινε ή παρέμεινε οπαδός μιας ομάδας γιατί έτσι έπρεπε για το κοινό καλό ή γιατί είναι ηθικό (η ηθική είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια). Έγινε για διάφορους εγωιστικούς λόγους που μπορεί να είναι απο πολύ απλοί (όπως π.χ. ότι του "μιλάνε" αισθητικά τα χρώματα και το σήμα της ομάδας) εώς πιο σύνθετοι (βιώματα, προσπάθεια ένταξης στο κοινωνικό περιβάλον ενός τόπου κ.α.). Επομένως όπως και σε μια διαπροσωπική σχέση, έτσι και στη σχέση με την ομάδα όλα ξεκινάνε απο το ατομικό συμφέρον και εκεί καταλήγουν. Αν τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην ομάδα σου, αλλοιώνουν την ευχαρίστηση που παίρνεις απο το να είσαι οπαδός της, είναι φυσικό επόμενο να κάνεις κάτι για να διαφυλάξεις αυτό το πράγμα. Ακριβώς όπως πράττεις και σε μια σχέση που αρχίζει να κάνει "νερά".

Όσοι υποστηρίζουν μια σχέση ανταποκρινόμενοι σε ιδεολογήματα περί ανιδιοτελούς αγάπης είναι άνθρωποι με λίγο εώς καθόλου αυτοσεβασμό, διότι επιτρέπουν στο έτερο εμπλεκόμενο μέρος να έχει απόλυτο έλεγχο πάνω τους και να ορίζει το πλαίσιο της σχέσης, άσχετα αν εκείνοι παραβιάζονται ή όχι. Ουσιαστικά δέχονται να είναι εξαρτημένοι απο τον άλλο και παράλληλα τον βλάπτουν χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Αυτό γιατί δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες ώστε να επαναπαύεται και να μην βελτιώνεται (αν το έχει ανάγκη), ενώ παράλληλα του περνάν το μήνυμα ότι "σε αγαπάω όπως και να είσαι". Επομένως τον προσβάλλουν κιόλας, αφού όταν κάποιος σε αγαπάει άκριτα, σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τέτοιες ποιότητες επάνω σου που να γεννούν την αγάπη, άρα θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε στη θέση σου.

Όταν έχεις μάθει να προσκυνάς ο,τι αγαπάς...

Κάπως έτσι λειτουργούν και πάρα πολλοί οπαδοί. Τοποθετούν ως πρωτεύον στοιχείο στη σχέση τους με την ομάδα, την στηριξή τους σε αυτήν ο,τι και να γίνει. Έτσι μόνο πιστεύουν την αγαπάνε, ειδεμή είναι ψεύτικοι απεναντί της. Όπως είναι δυνατό να συμπεράνει κανείς απο τα παραπάνω, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη παρανόηση απο αυτή. Δεν γίνεται ποτέ να υπάρχει στήριξη για τη στήριξη. Πρέπει να περνάει πρώτα μέσα απο μια λογική επεξεργασία, όπου ο οπαδός έχει διαπιστώσει πως η ομάδα του βαδίζει σε ένα σωστό δρομό που ανταποκρίνεται στα στάνταρ του. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε αυτομάτως θίγεται η σχέση του οπαδού με τον σύλλογο και συνεπώς θα κάνει την ανάλογη κριτική ή ακόμα και θα αποστασιοποιηθεί απο την ομάδα. Τώρα το ερώτημα είναι αν αυτά τα στάνταρ έχουν πάντα βάση. Αν όντως τα συμπεράσματα που βγαίνουν απο την διερεύνηση της κατάστασης είναι κύηματα ορθής σκέψης και λογικής, τότε ναι έχουν. Οπότε αν κάποιος θέλει να ανατρέψει τα συμπεράσματα αυτά ή να έστω να προσθέσει μια διαφορετική οπτική γωνία, οφείλει να παραθέσει λογικά επιχειρήματα. Αν τα επιχειρήματα του δεν μπορούν να σταθούν, θα πρέπει να αντικρύσει την πραγματικότητα και να αναθεωρήσει τη στάση του.

Όταν κάνω κριτική στον Σπανούλη π.χ. δεν θα σκεφτώ ποτέ "ο Σπαν είναι ιερή αγελάδα, δεν αγγίζεται" αν υπάρχουν βάσιμοι λόγοι. Γιατί μόνο αυτό έχει σημασία. Όταν πάλι δεν συντρέχουν λόγοι, δεν μπαίνω στη διαδικασία να κάνω κριτική για να κάνω. Ίσα-ίσα αναγνωρίζω την προσφορά του. Αυτό δεν με κάνει κωλοτούμπα, με κάνει απλά ορθολογιστή. Γιατί βασικό μου μέλημα είναι να με γεμίζει η ομάδα μου, τίποτα άλλο. Παραδέχομαι μάλιστα ότι τον έχω αδικήσει σε κάποια πράγματα, όπως στο τι είδους επιρροή έχει μέσα στην ομάδα σε πρόσωπα και καταστάσεις, αλλα δεν θα μπορούσε ποτέ να με πείσει κάποιος βρίζοντας με ή πετώντας αοριστίες. Αντιθέτως με έπεισε η συνέντευξη του Ίβκοβιτς εσχάτως, που αναίρεσε μερικώς τα όσα εκλάμβανα εγώ ως status quo μέσα στην ομάδα. Σε αυτό λοιπόν ναι, ήμουν λάθος και έκανα υποθέσεις με προκατάληψη. Δεν σημαίνει αυτόματα ότι είχα άδικο και σε όλα τα υπόλοιπα ή ότι εξαιτίας αυτού θα λουφάξω και δεν θα τον ξανακριτικάρω αν το θεωρώ απαραίτητο.

 Τι συμβαίνει αντίστοιχα με την συντριπτική πλειοψηφία των "στηριξάκηδων" οπαδών; Χυδαίες ad hominem επιθέσεις (έχω υπάρξει αποδέκτης αρκετών), ειρωνίες, ανούσιες συναισθηματικές ατάκες όπως "ο τάδε είναι ο ίδιος ο Ολυμπιακός" και άλλα τέτοια φλύαρα. Νοοτροπία τύπου "έχω το δίκιο με μέρος μου και δεν χρειάζεται καν να το αιτιολογήσω, γιατί αυτά που πιστεύω είναι δεδομένα και αυτονόητα". Έλα που δεν είναι όμως. Έλα που τίποτα στη ζωή δεν είναι φιξαρισμένο και όλοι μας κρινόμαστε ανα πάσα στιγμή αναλογά με τα όσα λέμε (ή δε λέμε) και κάνουμε (ή δεν κάνουμε). Αν δεν δύναται να με πείσει κάποιος λογικά και πολιτισμένα ότι είμαι λάθος, τότε δεν μπορεί να απαιτεί να αλλάξω την θέση μου όταν νιώθω ότι θίγεται το προσωπικό μου συμφέρον σαν οπαδός. Ούτε δικαιούται να με απαξιώνει και να με χαρακτηρίζει ανοίκεια επειδή έχω διαφορετική άποψη απο εκείνον που είναι "true" και ζει στην άρνηση.

Ξέρω είναι δύσκολο και επίπονο για πολύ κόσμο να αντιληφθεί πως η ταυτισή του δεν είναι το αλφά και το ωμέγα, άλλα για τη δική τους προσωπική ανάπτυξη θα πρέπει να αρχίσουν να επεξεργάζονται το ενδεχόμενο αυτό. Υπάρχουν άλλωστε απείρως πιο περίπλοκα και σημαντικά πρόβληματα σε αυτή τη ζωή, που επειδή προσεγγίζονται ακριβώς με τον ίδιο ανώριμο τρόπο, η ανθρωπότητα πάει μαθηματικά κατά διαόλου. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι το λιγότερο, άλλα είναι μια καλή αφορμή για επανατροφοδότηση και αυτοκριτική.

Υγ. Αγωνιστικά θα πούμε περισσότερα στο επόμενο ποστ, να έχουμε δει την ομάδα και λίγο παραπάνω.

Υγ. 2 Τα video games πολλές φορές είναι κάτι παραπάνω απο παιχνίδια. To Bioshock έγινε η αφορμή για να μάθω σχετικά με την Άϋν Ραντ. Μην ακούτε τους αρτηριοσκληρωτικούς, κάντε πράγματα που σας διασκεδάζουν χωρίς ενοχές. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει...

Σοβαρά τώρα;

Τουλάχιστον μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας. Μετά απο τέτοιο φιάσκο, μη βάζετε και τους διάφορους παρατρεχάμενους να μας μιλάνε για χημείες, ελληνικά στοιχεία και δε συμμαζεύεται. Βγείτε και πείτε στον κόσμο πως "δεν υπάρχει φράγκο με τη νέα φορολόγηση και μετά απο Μπιρτς και Γκριν παιδιά, μας έμεινε αμανάτι και ο Μιλουτίνοφ οπότε πάμε έτσι και ό,τι γίνει". Πιο πολύ θα το εκτιμούσαμε, παρά την ξενέρα που πάλι θα παίρναμε. Αλλά τότε θα προέκυπταν και κάποια ερωτηματικά που σίγουρα δεν θα θέλατε να απαντήσετε. Όπως με ποιά λογική αποκτήθηκε πέρσυ και τρίτος ξένος/κοινοτικός για τη θέση 5 ένας παίχτης επιεικώς μέτριος; Με κλειστό συμβόλαιο και μάλιστα όταν από πέρσυ το κενό στο 4 έβγαζε ματιά;

Και προσπαθείτε τώρα να πείσετε τον κόσμο ότι ο Αγραβάνης, που δεν εχει αποδείξει ακόμα απολύτως τίποτα, μπορεί να παίξει δεύτερο 4άρι σε ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό σε επίπεδο ευρωλίγκας και σε βάθος τόσων αγώνων. Και να κάνετε τον Παπαπέτρου, ο οποίος κάποτε θα πρέπει να δουλέψει σοβαρά για να μάθει καλά την πραγματική του θέση, να χαραμιστεί άλλη μια χρονιά σαν power forward. Είπαμε κατα συνθήκη το παιδί να παίξει τη θέση, όχι όμως και να τον "χώνουμε" δύο χρόνια τώρα επειδή ο προγραμματισμός μας είναι τυχαίος και το μπάτζετ μας περιορισμένο. Πιο λογικό θα μου έκανε να ανεβαίνει λίγο και στο 2 ο Λοτζέσκι, ώστε να αντιμετωπίσεις την "πολυκοσμία" στο 3, παρά αυτό το χάλι. Για άλλη μια χρονιά πάμε με ημίμετρα και αλχημείες να αντιμετωπίσουμε θηρία που χαλάνε εκατομύρια. Βάστα γερά Πρίντεζη! Τι και αν έχεις θέματα σε μέση και πόδι; Βάστα να πάρουμε την Πόλη!

Δεν σας ζήτησε ποτέ κανείς να ξοδέψετε τα ίδια που ξοδεύουν οι άλλοι, όλοι ξέρουμε σε τι εποχές ζούμε, ορθολογισμό ζητάμε και έξυπνες επιλογες για να λέμε πως έχουμε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για την ομάδα. Μη τυχόν δούμε και φέτος αντί για τον Μιλουτίνοφ να εμπιστεύεται ο Σφαιρόπουλος τελικά τον Αγραβάνη στο 5 σε περίπτωση που υπάρχουν τραυματισμοί. Γιατί έγινε την περασμένη σεζόν αυτό. Θα εκτεθείτε ανεπανόρθωτα όλοι σας. Διοίκηση, προπονητής και δημοσιογράφοι που πρωτοστατούν στην παρουσίαση του μαύρου για άσπρο. Δεν είναι όλοι οι Ολυμπιακοί αμερικανάκια, δεν αποθεώνουν όλοι άκριτα, ούτε καταπίνουν όλοι αμάσητο το αφήγημα περί "καλύτερης ομάδας της 8ετίας". Και όσοι το κάνουν ας ξυπνήσουν κάποια στιγμή και ας μην άγονται και φέρονται μόνο απο τα αποτελέσματα, να βλέπουν επίσης και τι συμβαίνει μέσα στο γήπεδο, αλλά να ερμηνεύουν και λίγο το παρασκήνιο. Ειδικά το δημοσιογραφικό.

Είχαμε μέσα στα χέρια μας έναν παίχτη που συμπλήρωνε ιδανικά τον Πρίντεζη και τον γειώσαμε λόγω αψυχολόγητου πρότερου σχεδιασμού και οικονομικής λειψυδρίας (που εν μέρει οφείλεται και στον κακό πρότερο σχεδιασμό). Έναν παίχτη που μας έδινε και αμυντικά και επιθετικά παιχνίδι πάνω απο τη στεφάνη, που θα έπαιζε πολύ καλή άμυνα αδύνατης πλευράς και θα μπορούσε με την αθλητικότητα του να κάνει ζημιά στα close-outs του αντιπάλου και να προσφέρει στα ριμπάουντ. Έναν παίχτη που θα άνοιγε και λίγο το γήπεδο με το συμπαθητικό του τρίποντο. Μια value for money περίπτωση εν ολίγοις που την πετάξαμε στα σκουπίδια για πλάκα. Και να ήταν το μόνο έγκλημα που έχουμε δει τόσα χρόνια ή πρόκειται να δούμε ακόμα...

Ο κόσμος πρέπει να καταλάβετε κάποια στιγμή έχει αρχίσει και γκώνει. Αποφασίστε επιτέλους να φέρετε ανθρώπους που δεν προσπαθούν με το ζόρι να συμβιβάσουν καταστάσεις και να συνδυάσουν τα ασυνδύαστα, αλλά δουλεύουν πρωτίστως έχοντας υπόψιν τους να φτιάξουν μια δυνατή και ορθολογική ομάδα. Γίνετε και εσείς τέτοιοι άνθρωποι και ό,τι δεν ξέρετε να έχετε την σοφία και την ωριμότητα να το αφήνετε σε όσους γνωρίζουν. Γιατί δεν το πράττετε και όποιος είναι ικανός να κάνει μια στοιχειώδη διαλογή και σύνθεση δεδομένων μπορεί να το αντιληφθεί αυτό. Κάντε το. Είναι η πρώτη βάση για κάτι καλό. Μακροπρόθεσμα θα έχετε πολύ μεγαλύτερο όφελος σε όλα τα επίπεδα. Αφήστε τον "δικό μας τρόπο" και ακολουθήστε τον σωστό τρόπο. Και μην μπουκώνετε σε κάθε ευκαιρία τον κόσμο με λογύδρια περί επιτυχημένου μοντέλου και άλλα τέτοια φλύαρα. Δεν θα αλλάξετε τη γνώμη κανένος που διαφωνεί έτσι. Απο την άλλη, όσοι ήδη τα ασπάζονται αυτά, δύσκολα θα σας "εγκαταλείψουν" όπως και να έχει.

Και επειδή μερικοί μπορεί να πουν "και ποιός είσαι εσύ που τα γράφεις αυτά;", εγώ θα απαντήσω κανείς, απλά κάποιος που αγαπάει το άθλημα και την ομάδα, μιλάει πάντα με καλές προθέσεις και οι απόψεις του τυχαίνει εννίοτε να ταυτίζονται με εκείνες αρκετών άλλων Ολυμπιακών. Κάποιες φορές πάλι όχι και τόσο...   :P

Υγ. Η ομάδα και με 4άρι θα είχε πάλι κάμποσα στοιχήματα να κερδίσει. Τώρα τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Περισσότερα σε κάποιο μελλοντικό ποστ.

Σφαιρόπουλος, Σπανούλης και επόμενη μέρα...

Δεύτερο σερί πρωτάθλημα και με πολύ εντυπωσιακό τρόπο, αφού η ομάδα κατάφερε δύο απανωτά break στη έδρα του αιωνίου αντιπάλου. Καλό είναι να μας γίνει συνήθεια αυτό (έγινε και πέρσυ break, αλλα και πρόπερσυ χωρίς ευτυχή κατάληξη τότε), γιατί κάποτε μας είχε γίνει βραχνάς ένα διπλό σε τελικούς. Όχι πάντα χωρίς διαιτητικά εμπόδια, άλλα anyway. Πολύ βαρύνουσας σημασίας η κατάκτηση του πρωταθλήματος γιατί σώθηκε μια χρονιά που ήταν αποκαρδιωτική στη μεγαλύτερη διαρκειά της. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πέρα απο τον τίτλο που είναι σημαντικός, να μην έχουμε καταστάσεις εσωστρέφειας και γκρίνιας, άρα και μια πιο καλή και υγιή βάση για να επαναπροσδιορίσουμε και να προγραμματίσουμε το μέλλον της ομάδας. Βεβαίως και μέσα στη χαρά και τα πανηγύρια δεν έλλειψαν φαινόμενα, κλασικά πλέον στην ομάδα μας, ενδεικτικά παθογενειών που δυστυχώς δεν φαίνονται να εκλείπουν.

Πάμε στο κεφάλαιο προπονητής. Για εμένα ο Σφαιρόπουλος με όσα έδειξε μέσα στη χρονιά, όπως έχω πει πολλάκις, έχει τελειώσει. Ακόμα και η κατακτηση του πρωταθλήματος δεν θα έπρεπε να είναι ικανή να τον σώσει. Βέβαια αν κρίνουμε απο τις πρόσφατες δηλώσεις των αφών έχει ήδη σωθεί.

Πρώτο φάουλ ο καλοκαιρινός σχεδιασμός του. Τα έχουμε πει πολλές φορές, δεν θα αναλωθώ ιδιαίτερα. Το μεγαλύτερο εγκλημά του ήταν που αντί να πάρει 4άρι πήρε και τρίτο ξένο/κοινοτικό για σέντερ. Έναν ψηλό που δεν δίνει τίποτα σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό με συνέπεια και που έκοψε μια σημαντική θέση απο το ρόστερ μόνο και μόνο επειδή θεωρητικά είναι prospect. Eπίσης η απόκτηση Στρόμπερυ, αν και έχουμε να κάνουμε με τίμιο και καλό γενικά παίχτη, δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες της ομάδας. Η ομάδα ήθελε πρωτίστως σκορ απο την περιφέρεια, πράγμα που δεν γινόταν να πάρει απο τον Στρόμπερυ. Ο ίδιος παίχτης σε ένα άλλο ρόστερ θα μπορούσε να ήταν πολύ χρήσιμος. Σε εμάς φάνηκε αποσπασματικά και εν τέλει η προσφορά του κρίνεται ανεπαρκής. Προσωπικά έχω κάποιες ενστάσεις και για την απόκτηση Γιάνγκ, αλλά δεν θα το εξαντλήσω τώρα αυτό.

Δεύτερο και μεγαλύτερο φάουλ του Σφαιρό η διαχείριση του ρόστερ που επηρεάστηκε και απο τη στάση των δημοσιογράφων. Ο Σφαιρόπουλος έφερε μετά τον τραυματισμό του Γιάνγκ, και με αφορμή και την απουσία Σπαν για ένα διάστημα, τον Όντομ. Σχεδόν άμεσα είδαμε απο πολλούς δημοσιογράφους να βγάζουν συστηματικά άρθρα που όχι μόνο ανέφεραν τον Όντομ ως παράγοντα γενικότερης σύγχυσης και κακής απόδοσης του Μάντζαρη ειδικότερα, αλλά που κάναν μέχρι και παραινέσεις στον Σφαιρόπουλο να κάνει κάτι για αυτό. Αν παρακολουθεί κάποιος εδώ και κάμποσο καιρό τους δημοσιογράφους που ασχολούνται με μπασκετικό Ολυμπιακό, πρέπει να είναι πολύ αφελής ή ηλίθιος ώστε να μην καταλάβει ότι μερικοί λειτουργούν ως γραφείο τύπου συγκεκριμένων "χαϊδεμένων" παιχτών. Παιχτών που για πολλούς είτε δεν αγγίζονται ή είναι φίλοι αυτών που δεν αγγίζονται. Όλη αυτή είναι μια αρρωστημένη κατάσταση στην οποία ο Σφαιρό όχι μόνο μάσησε, άλλα παραμάσησε.

Ο Όντομ δεν έγινε ποτέ ουσιαστικά μέλος αυτής της ομάδας για να δούμε αν όντως μπορεί να προσφέρει ή όχι, με αποκορύφωμα τη μη χρησιμοποίηση του στη Μόσχα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, όταν στο προηγούμενο ματς με Κίμκι είχε αλλάξει τη ροή του αγώνα μαζί με Χάκετ και Στρομπ. Και ο Μάντζαρης απο την άλλη έπαιζε σταθερά 20λεπτα χωρίς να κάνει τίποτα. Όχι μόνο εις βάρος του Όντομ που ήταν αναλώσιμος και είχε ήδη αρχίσει να γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος, άλλα και εις βάρος του Χάκετ. Πράγμα που συνεχίστηκε μέχρι το τέλος τη σεζόν. Τώρα αν μπορεί οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος με την εικόνα που είχαν συνολικά μέσα στη σεζόν οι δύο παίχτες να μου εξηγήσει πως ο Χάκετ κατέληξε να είναι αλλαγή του Μάντζαρη, ας το κάνει. Πρέπει κάποτε να μάθουμε να μην είμαστε της μιας ή της τελευταίας εντύπωσης. Έβαλε ένα μεγάλο τρίποντο ο Μάντζαρης στον 4ο τελικό και ξαφνικά ξεχνάμε την εικόνα του τόσο καιρό. Το ίδιο ισχύει και για Σπαν βέβαια, άλλα εκείνος θα έχει το δικό του section παρακάτω.

Και δεν τελειώνουν εδώ τα φάουλ του Σφαιρό. Μήπως να πούμε για το ότι δεν απαίτησε ποτέ να του φέρουν έναν αξιόλογο ψηλό μετά την απώλεια Γιάνγκ; Και δεν μιλάμε να έκανε μεταγραφή καλοκαιριού μέσα στη χρονιά, άλλα να έφερνε έναν παίχτη που να ταίριαζε έστω στοιχειωδώς με τα θέλω της ομάδας και να είχε κάποια χρήσιμα στοιχεία. Ο Σον Τζέημς προφανώς δεν του έκανε γιατί ήταν αργός και παίχτης που δεν παίζει τόσο καλά το πικ εν ρολ, ο δε τιμιότατος Γουόρικ, ήταν ουσιαστικά ένα 4άρι που βαφτίστηκε 5άρι, άλλα ακόμα και σαν 4άρι δεν ήταν καν αυτό που είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός. Αυτά συμβαίνουν όταν οι προπονητές δεν έχουν το σθένος και το κύρος να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και να πουν οτι "αν θέλετε αποτελέσματα πρέπει να μου δώσετε αυτό". Όταν ο κόοουτς συμβιβάζεται ή δεν έχει το θάρρος να ξεβολέψει τη διοίκηση φοβούμενος για τη θέση του, καταλήγει σε πασαλείματα. Αν κρίνω απο τις ενδείξεις που έχω και απο το θέμα με τους δημοσιογράφους θεωρώ ότι ξαναμάσησε ο Σφαιρό. Έτσι δε γίνεται δουλειά όμως. Μια ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστεί στο υψηλότατο επίπεδο πρέπει να έχει πάνω απο όλα προπονητή που σέβεται το έργο του και τον εαυτό του. Αν πρέπει να χαλάσεις και καρδιές με κάποιους απο πάνω σου για να έχεις αποτέλεσμα, οφείλεις να τολμήσεις.

Πάμε και στο τεχνικό κομάτι που επειδή δεν είμαι επαΐων δε θέλω να φανεί ότι μιλάω αλλαζονικά, άλλα ρε διαολέ αν μη τι άλλο αυτή την άμυνα με το ντουμπλάρισμα του γκάρντ στην περιφέρεια απο τον ψηλό που δημιουργούσε τόση ανισορροπία την έβλεπε και ένα νήπιο απο ένα σημείο και ύστερα. Ο Σφαιρόπουλος συνέχισε να την παίζει μέχρι και τον πρώτο τελικό. Χάσαμε τόσα παιχνίδια, και μερικά με κατεβασμένα χέρια μάλιστα, γιατί εμμονικά συνεχίζαμε να παίζουμε έτσι πίσω. Τα αντίπαλα γκάρντ έσπαγαν γρήγορα τη μπάλα και με 2-3 πάσες υπήρχε ελεύθερο σουτ ή μας χτυπούσαν στα close-out που τρέχαμε σαν τον Βέγγο για να προλάβουμε. Βλέπε το ματς με την Κίμκι στη Ρωσία που ξεφτιλιστήκαμε ή τον πρώτο τελικό που ο Χάντερ ακόμα γύριζε πίσω όταν οι παίχτες του Παναθηναϊκού είχαν ήδη καρφώσει στο καλάθι μας. Ε συγγνώμη κιόλας άλλα όταν μου διαφημίζεις ότι δίνεις έμφαση στην άμυνα και βλέπουμε όλη τη χρονιά αυτό το καρναβάλι, κάτι δεν πάει καλά.

Και για να τελειώσω με τον προπονητή γιατί προβλέπεται ποστ γίγας έτσι όπως πάω, ο Σφαιρό ήταν ένας κόουτς που έλεγε ότι δεν πιστεύει στις δικαιολογίες και φέτος άρχισε να λέει. Ήταν ένας κόουτς που υποτίθεται διατράνωνε παντού τη σημασία της άμυνας και έφτασε να τρώει σταθερά 80αρες. Είναι ο κόουτς που σώθηκε απο θαύμα απο τον Σπανούλη στον δεύτερο τελικό, ενώ κατάφερε να χάσει ουσιαστικά το ματς μέσα απο τα χέρια του, και πανηγύριζε. Πανηγύριζε που σώθηκε κατα τύχη. Σε ένα παιχνίδι που αν γινόταν το 2-0, η σειρά θα είχε εντελώς άλλο χαρακτήρα. Αυτό μάλλον πολλοί, που ακόμα τον στηρίζουν, αδυνατούν να το συνειδητοποιήσουν. Συνυπολογίζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω και ακούγοντας και τις δηλώσεις του μετά το πέρας των τελικών που ουσιαστικά βγήκε λάδι και υποστήριξε την επιλογή του να μην πάρει 4άρι, κρίνω ότι είναι μεγάλο λάθος η διαφαινόμενη παραμονή του. Βεβαίως οι αφοί επιζητούν yes-men στον πάγκο τα τελευταία χρόνια, οπότε δε μου κάνει και εντύπωση.

Πάμε και στο θέμα του Σπαν τώρα. Τον άνθρωπο εξαιτίας του οποίου έχω ακούσει διάφορα απο διάφορους και όχι πάντα με τον πιο πολιτισμένο τρόπο. Ο Σπανούλης όντως σε αυτή τη σειρά ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Έπεσαν όλα τα φώτα πάνω του και δικαίως αφού σε μεγάλο βαθμό έκρινε με τις ενέργειες του, τους τρείς νικηφόρους τελικούς. Σπεύσαν λοιπόν πολλοί (εν μέσω πανηγυρισμών, γιατί τόσο κόμπλεξ έχουν) να ειρωνευτούν, να "τσιγκλήσουν" και να την "πουν" σε εμένα και σε όσους μπορεί να έχουν κάνει όλο το προηγούμενο διάστημα κριτική στον Σπαν, άλλα και στο δημοσιογραφικό σύστημα που τον στηρίζει. Μερικοί χάλασαν και το στόμα τους, άλλα απο τσάμπα μάγκες γεμάτη η χώρα. Υπήρχαν και μερικοί που μιλήσαν με καλές προθέσεις και μετριοπαθώς. Αυτούς τους σέβομαι και ας μην συμφωνώ μαζί τους. Τους υπόλοιπους, κουτοπόνηρους και όψιμους εξυπνάκηδες, παλληκαράδες της φακής τους έχω τοποθετήσει απο καιρό εκεί που τους πρέπει.

Για να δούμε λοιπόν αν τελικά ο Σπαν προκαλεί φυσικά όλη αυτήν την αποθέωση ή αν αυτός ο πανικός στα μέσα είναι λίγο υπερβολικός και σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένος. Και επειδή πρέπει πάντα να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας, ΝΑΙ ο Σπανούλης είναι ένας τεράστιος παίχτης με σημαντική προσφορά συνολικά στον Ολυμπιακό. Ένας απο τους πιο σπουδαίους αθλητές που πέρασαν ποτέ απο όλα τα τμήματα της ομάδας. Η ένσταση μου πάντα ήταν ότι είχε (και έχει) ένα τέτοιο στάτους μέσα στην ομάδα και στους δημοσιογράφους, που επηρεάζει άμεσα διάφορα αγωνιστικά θέματα, ένω οποιαδήποτε κριτική απεναντί του αντιμετωπίζεται ως βδέλυγμα και καταπνίγεται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Ένα πράγμα που λένε πολύ συχνά οι δημοσιογράφοι στην περίπτωση του Βασίλη για να καταδείξουν την "και καλά" βδελυγματική φύση των απόψεων που πάνε κόντρα στο ρεύμα είναι το "η κριτική είναι πάντα δεκτή, άλλα όχι ο μηδενισμός". Θα συμφωνούσα μαζί τους αν δεν ήταν αυτοί οι ίδιοι, οι άνθρωποι που έξι χρόνια τώρα που είναι ο Σπαν στην ομάδα, δεν έχουν βρεί σχεδόν τίποτα για να του κάνουν έστω και στοιχειώδη κριτική. Θα πίστευε κανείς αν τους διάβαζε συστηματικά, ότι τόσο καιρό δεν υπήρξε ποτέ μέτριος ή κακός, αλλά πάντα έκανε τη διαφορά και μας έβγαζε μάγκες. Ελάχιστες οι περιπτώσεις δημοσιογράφων που τόλμησαν να πουν κάτι διαφορετικό και αυτές όχι τόσο κοντά στην ομάδα.

Θέλετε να δούμε την πραγματικότητα πέρα απο συναισθηματισμούς; Ο Σπανούλης στην ευρωλίγκα έχει δώσει πολλά περισσότερα στην ομάδα απο ο,τι στο ελληνικό πρωτάθλημα και τους τελικούς με Παναθηναϊκό. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, άλλα το γεγονός παραμένει. Αν μάλιστα δεν έκανε τους φετινούς συγκλονιστικούς τελικούς θα μπορούσαμε ακόμα και να πούμε ότι είναι συνολικά αρνητικός όσον αφορά τις εγχώριες διοργανώσεις. Σε έξι χρόνια η ομάδα με Σπαν πηρε τρία πρωταθλήματα (ποσοστό 50%) με τον Σπανούλη να κάνει μόνο φέτος καλούς τελικούς. Στους υπολοιπούς τελικούς ήταν απο μέτριος εώς και αρνητικός. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στους τελικούς του 2013-2014 είχε κάνει αρνητικό ranking σε τουλάχιστον δύο ματς. Δεν είδα ποτέ εκεί κανέναν απο αυτούς τους δημοσιογράφους που τώρα γράφουν "Σπανουλιάδες" να κάνουν έστω και υποτυπώδη κριτική για τον franchise παιχτή της ομάδας που προκαλεί υδροκεφαλισμό στο μπάτζετ με το συμβολαιό του. Αν ο θεωρητικά καλύτερος σου παίχτης είναι αρνητικός δεν θα πρέπει να το θίξεις; Στην Ελλάδα όμως μερικοί έχουν κάνει καραμέλα τη λέξη "αχαριστία" ή "αγνωμοσύνη", γιατί για αυτούς η λογική και η κριτική σκέψη έχει αντικατασταθεί με το "όταν αγαπάμε κάποιον κάνουμε σε όλα τα στραβά μάτια, σε τέτοιο βαθμό που αρνησή της πραγματικότητας μας καθιστά γραφικούς". Και να ήταν μόνο η αγάπη; Αυτή συνήθως περιορίζεται στους οπαδούς που θέλουν να νιώθουν ότι "στηρίζουν". Στους δημοσιογράφους είναι και το συμφέρον.

Πως θα έχουμε άκρες και καλές σχέσεις μέσα στην ομάδα να κάνουμε τα ρεπορτάζ μας, αν ο Σπαν που έχει στάτους βασιλιά δεν μας συμπαθεί; Αν π.χ. πούμε ότι φέτος όλη τη χρονιά ήταν μετριότατος; Αν πούμε ότι ή ομάδα πρέπει να παίξει και κάτι άλλο εκτός απο "Βασίλης πικ εν ρολ και άγιος ο Θεός"; Αν πούμε ότι ο Σπαν δεν έχει την έκρηξη και την μπούκα που είχε κάποτε και πρέπει να υπάρχει ένας σοβαρός σκόρερ-αντίβαρο, αντί για μπαλώματα; Aντίθετα κάνουμε γαργάρα όλη τη σεζόν τις εμφανίσεις του Σπαν και όταν μας χαμογελάει η τύχη στους τελικούς και μπαίνουν τα μεγάλα σουτ του Βασίλη, βγαίνουμε και γράφουμε σεντόνια που δε φείδονται αποθεωτικών χαρακτηρισμών. Γινόμαστε και μάγκες Ολυμπιακάρες δηλαδή, χωρίς να έχουμε προσφέρει δημοσιογραφικά καμία ουσιαστική υπηρεσία στην ομάδα. Και αν είμαστε ακόμα πιο κοντά στον Σπαν, προκαλούμε κιόλας όσους μπορεί να έχουν άλλη οπτική γωνία να αλλάξουν ομάδα. Απαράδεκτα πράγματα, που όμως έχουν συμβεί.

Ξέρω ότι πιθανότατα δεν θα το διαβάσει ποτέ αυτό ο Σπανούλης, άλλα εγώ θα του έλεγα να ψάξει τους μεγαλύτερους εχθρούς του μεταξύ των φίλων του. Δεν λέω ότι σκόπιμα κάποιος τον υποσκάπτει, αλλά είναι εξακριβωμένο πως αυτοί που φοβούνται να εκφραστούν καθαρά και ξάστερα όταν είσαι φάουλ, δεν είναι φίλοι που βάζουν έσενα σε πρώτο πλάνο μέσα στη φιλία. Το να συντηρείς αξιολογήσεις στο μυαλό κάποιου που πλέον δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα είναι λάθος. Τον αφήνεις να ζει με ψευδαισθήσεις. Και ψευδαίσθηση θα είναι να πιστέψει ο Σπανούλης ότι μετά τους τελικούς αυτούς είναι ο παίχτης που ήταν πριν κάμποσα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πλέον επιχειρεί περισσότερα τρίποντα απο δίποντα. Και δεν μπορεί να περιμένει ότι πάντα θα έχει ποσοστό 60% στα τρίποντα σε τελικούς. Δεν είχε ποτέ τέτοια ποσοστά στην καριέρα του γενικά. Ο Σπαν έβαζε πάντα μεγάλα σουτ, άλλα δεν ήταν ποτέ σουτέρ. Επομένως ας ξεχάσει λίγο τους διάφορους παρατρεχάμενους που κολακεύουν το εγώ του και ας δει τι παίζει. Σε μια φιλία η πολλή φιοριτούρα απο ένα σημείο και ύστερα είναι σημάδι "μπασταρδεμένης" κατάστασης. Ο νοών νοειτώ. Και ο μη νοών αποχωρείτω...

Όσον αφορά για το τι πρέπει να γίνει στην ομάδα απο εδώ και πέρα με τον Σπανούλη, γιατί με ρώτησε κάποιος (ίσως και με μια διάθεση ειρωνίας) στο τουίτερ μετά το τέλος του 4ου τελικού, η απαντησή μου είναι η εξής: Αν ο Σπανούλης δεν καταλάβει ότι πρέπει να κάνει πίσω σε αγωνιστικό χρόνο και ρόλο και να αντιληφθεί ότι πρέπει να διευκολύνει την ομάδα κατεβάζοντας σημαντικά τις οικονομικές του απαιτήσεις, πρέπει να αποχωρήσει. Με τιμές και δόξες, άλλα πρέπει. Αν δεν δει ότι πολλοί τον αποθεώνουν ή τον πάνε πάσο, όχι μόνο γιατί αναγνωρίζουν την αξία του (που δέχομαι ότι συμβαίνει και αυτό), αλλα και γιατί πρέπει να πουλήσουν "στηριξιλήκι" και σε αυτόν, άλλα και στον κόσμο που τον θεωρεί ιερή αγελάδα (λάθος για εμένα) θα υπάρχει θέμα. Γιατί θα θέλει πάντα για όσο ακόμα μείνει να είναι αυτός το άλφα και το ωμέγα της ομάδας. Και για εμένα δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβεί αυτό. Ο Ολυμπιακός είναι πολύ μεγάλο μέγεθος για να καπελώνεται απο τον Σπανούλη στα 34 του. Σόρρυ κιόλας, αλλά αυτό πρέπει κάποτε να σταματήσει. Η ομάδα ΠΡΕΠΕΙ να απογαλακτιστεί. Να βρεί και άλλες λύσεις, όχι μόνο παίχτες και αγωνιστικό προσανατολισμό που ταιριάζουν στον Σπαν. Αν πάλι είναι διατεθιμένος να βάλει νερό στο κρασί του, τότε σίγουρα η κλάση του μπορεί να αποδειχτεί υπερπολύτιμη σε έναν διαφορετικό ρόλο. Αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο ΑΝ το οποίο δεν βοηθάνε δημοσιεύματα που απαιτούν ανανέωση Σπανούλη με κάθε κόστος και χθες...

Θα σταματήσω εδώ προς το παρόν. Μπορεί να φαίνεται ότι ακόμα και με τέτοιο φινάλε που είχε η σεζόν εγώ βρήκα λόγους να γκρινιάξω, άλλα δεν γίνεται να αγνοήσω παγειωμένες καταστάσεις που μόνο υγεία δεν βγάζουν κατα την αποψή μου. Πολύ χαρούμενος για το πρωτάθλημα, απογοητευμένος για τη νοοτροπία που επικρατεί ακόμα στην ομάδα, απο τους αφούς μέχρι τους οπαδούς. Και με τους δημοσιογράφους να συνεπικουρούν παλεύοντας για μια θέση στον ήλιο...

Υγ. Οπώς έγραψα και στο τουίτερ, ΝΑΙ αυτοί ήταν οι τελικοί του Σπανούλη και μεγάλο respect για τις εμφανίσεις του. Λέμε τα κακά, λέμε και τα καλά. Τις εμμονές τις έχουν άλλοι...

Υγ 2. Πρίντεζη ΨΥΧΑΡΑ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ!

Υγ 3. Σοβαρά αφοί; Δεν μετανιώνετε καθόλου για τον καλοκαιρινό σχεδιασμό; Κρίμα και είχα ακούσει δηλώσεις ενθαρρυντικές πριν τη φιέστα.

Υγ 4. Η καλύτερη ομάδα της 7ετίας έγινε της 8ετίας και όπως πάμε του χρόνου θα είναι της 9ετίας. Γενικά και αόριστα βέβαια κάνουμε λάθη...

Υγ 5. Ο εγωκεντρισμός του να σηκώνουν οι πρόεδροι μαζί με τον αρχηγό της ομάδας το τρόπαιο. Αντί να είναι οι σιωπηλοί πρωταγωνιστές, σε κάθε ευκαιρία προσπαθούν να προβληθούν και μας υπενθυμίζουν πόσο μάγκικα και πειραιώτικα πετυχαίνουν ο,τι πετυχαίνουν. Εγώ θα έλεγα πως ο,τι χρειάζεται τόση διαφήμιση μάλλον επιζητά την αποδοχή περισσότερο απο όσο πρέπει και χρήζει περαιτέρω έρευνας. Η προσφορά τους δεδομένη, τα λάθη τους επίσης και πολύ συγκεκριμένα μάλιστα.

FINAL-4, BERLIN 2016

Τι να πεις όταν δεν υπάρχει συμμετοχή Ολυμπιακού σε ένα final-4 άραγε; Eντάξει, όλοι οι λάτρεις του αθλήματος θα κάτσουμε να δούμε τα ματσάκια, υποστηρίζοντας λίγο παραπάνω ίσως κάποια ομάδα απο την άλλη, όμως όπως και να το κάνουμε αλλιώς είναι να συντονίζεται την ώρα του αγώνα το καρδιοχτύπι σου με τις προσπάθειες των "δικών" σου παιδιών. Παρ' όλα αυτά πάμε να δούμε τα ζευγάρια των ημιτελικών και να πούμε και δύο-τρείς κουβέντες.

Ξεκινάω ανάποδα με το δεύτερο χρονικά ζευγάρι που είναι το Λαμποράλ Κούτσα-Φενέρ. Δεν ξέρω αν η Κούτσα (ή Βασκονία καλύτερα απο δω και πέρα) θα παραταχθεί χωρίς προβλήματα, όπως και να έχει όμως είναι το απόλυτο οutsider, όχι μόνο του ματς αυτού, αλλά ολόκληρου του final-4. Απέναντι σε μια ομάδα πολύ δυσκολοκατάβλητη, που ουσιαστικά όλη τη χρονιά πάει τρένο, η μεγάλη έκπληξη της φετινής ευρωλίγκας θα χρειαστεί κάτι παραπάνω απο το up-tempo παιχνίδι της για να μπορέσει να διεκδικήσει με αξιώσεις κάτι ουσιαστικό. Προβλέπω έναν αγώνα με σκληρές μονομαχίες, όπου απο ένα σημείο και ύστερα, το κάθε play και η κάθε ατομική προσπάθεια θα μετράνε πολλαπλάσια. Η Φενέρ είναι συνεπής όλη τη χρονιά σε αυτό το στυλ παιχνιδιού. Έχει αρκετούς παίχτες άλλωστε που μπορούν να κάνουν τη διαφορά, είτε αμυντικά, είτε επιθετικά όταν η μπάλα καίει (Μπογκντάνοβιτς, Βέσελυ, Ούντο, Ντατόμε, Σλούκας, Ντίξον, Κάλινιτς κτλ.).

Το ερώτημα είναι: μπορεί η Βασκονία να ακολουθήσει; Γιατί το να καταφέρει να επιβάλλει το ρυθμό της απέναντι σε αυτή την ομάδα, ενός Ομπράντοβιτς που θα είναι και φουλ υποψιασμένος απο το περσινό στραπάτσο, το θεωρώ απίθανο. Έχει δώσει πολλά μεγάλα ματς φέτος και έχει κερδίσει αρκετά απο αυτά στις λεπτομέρειες, που σημαίνει ότι πιθανότατα αν δε χάσει επαφή με το σκορ μέχρι τις αρχές τις 4ης περιόδου, όλα γίνονται μετά. Βεβαίως το αντεπιχείρημα είναι ότι τα περισσότερα απο αυτά τα ματς ήταν με ισπανικές ομάδες, που σημαίνει ότι υπήρχε μια μεγαλύτερη εξοικειώση με το χαρακτήρα των παιχνιδιών αυτών. Επιπλέον, κακά τα ψέμματα, ένα final-4 είναι πάντα διαφορετική υπόθεση και ο μόνος που έχει πραγματική εμπειρία απο τέτοια ματς στη Βασκονία είναι ο Μπουρούσης, ο οποίος δεν θα έχει καθόλου εύκολη βραδιά απέναντι στον Ουντό κατά την αποψή μου. Θα μπορέσει η υπόλοιπη ομάδα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων; Ο Χάνγκα κάνει καταπληκτική χρονιά, άλλα ούτε αυτός φτάνει. Η Βασκονία θα χρειαστεί οτιδήποτε μπορούν να τις προσφέρουν παίχτες όπως οι Τζέημς, Άνταμς και Μπέρτανς. Όλοι τους άπειροι, όπως και ο Χάνγκα, απο final-4. Σαφές προβάδισμα η Φενέρ στο παιχνίδι αυτό.

Πάμε στο έτερο ζευγάρι. Ρωσικός εμφύλιος μεταξύ της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και της Λοκομοτίβ Κουμπάν, ελληνικός εμφύλιος στους πάγκους μεταξύ Δημήτρη Ιτούδη και Γιώργου Μπαρτζώκα. Αυτό το ματς είναι πολύ πιο ισορροπημένο. Θεωρητικά η ΤΣΣΚΑ, που διαθέτει και το πιο φονικό δίδυμο γκάρντ στην ευρωλίγκα (Ντε Κόλο-Τεόντοσιτς), έχει μία υπεροχή. Αν ρωτάτε εμένα όμως, διαισθητικά πιστεύω ότι η Κουμπάν είναι πιο κοντά στον τελικό. Λίγο το ότι είναι ομάδες απο την ίδια χώρα, οπότε μιλάμε για ματς ειδικών συνθηκών, λίγο το ότι θεωρώ την Λόκο πιο αρμονικά στελέχωμενη ομάδα, λίγο το ότι η ΤΣΣΚΑ "πνίγεται" συστηματικά στα κρίσιμα σημεία τα τελευταία χρόνια στα final-4 και παίζει πλέον με τεράστιο τον φόβο της αποτυχίας, λίγο το ότι η Κουμπάν σφυρηλατήθηκε ακόμα περισσότερο στα δύσκολα απο την σειρά με Μπάρτσα, όλα αυτά με κάνουν να τείνω προς την ομάδα του κόουτς Μπι. Εξάλλου πως μπορείς να ξεγράψεις μια ομάδα που έχει παίχτες όπως οι Ράντολφ, Ντιλέινι, Κλαβέρ ή ακόμα και Σινγκλετόν, Ντρέηπερ, Τζάνινγκ;

Η ΤΣΣΚΑ προφανώς συγκεντρώνει περισσότερη εμπειρία σαν ομάδα, άλλα θεωρώ ότι η Λόκο με την ψυχολογία του outsider και συνυπολογίζοντας όλα τα προαναφερθέντα, μπορεί να το κάνει. Η ομάδα του Ιτούδη άλλωστε χωρίς τον Φρήλαντ, με μοναδικό αξιόπιστο σέντερ τον Χάινς και περιμένοντας ουσιαστικά τα πάντα στο "4" απο τον Βοροντσέβιτς δεν βάζει και λίγα στοιχήματα απέναντι στην αθλητική και ποιοτική front-line της Κουμπάν. Επίσης ερωτηματικό είναι και η παρουσία του Μίλος σε αυτό το παιχνίδι, αφού περιμένω με απόλυτη βεβαιότητα τον Μπαρτζώκα να ακολουθήσει την ίδια τακτική απεναντί του με αυτή που ακολούθησε και το 2013 στο Λονδίνο. Θα προσπαθήσει με πολύ στενό μαρκάρισμα να τον εκνευρίσει και να τον βγάλει εκτός ρυθμού. Βέβαια υπάρχει ο Ντε Κολό που δεν συγχωρεί, ενώ και οι Χίγκινς, Τζάκσον μπορούν να δώσουν αρκετές λύσεις. Απο τους υπόλοιπους, ο Νικίτα Κουρμπανόφ έχει μια αξιολογότατη σεζόν μέχρι τώρα, ένω και ο Φριτζόν είναι πάντα ένας πολύ επικίνδυνος σουτέρ. Απο πλευράς Λόκο, εκτός των όσων ανέφερα πριν, ο Ράιαν Μπρόκχοφ ίσως να προσφέρει το κάτι παραπάνω.

Αν έπρεπε να διαλέξω μία ομάδα να ποντάρω τα λεφτά μου για κατάκτηση αυτή θα ήταν η Φενέρ. Με έναν προπονητή που έχει φτάσει κατ' επανάληψη την κορυφή της ευρώπης και επομένως διαθέτει το "know how" καλύτερα απο τον καθένα, και ένα ρόστερ πολύ ποιοτικό και σκληροτράχηλο συνάμα, είναι η ομάδα που πείθει περισσότερο απο οποιανδήποτε άλλη. Σίγουρα πάντως είναι πολύ πιθανό να δούμε μια πρωτάρα πρωταθλήτρια, αφού πλην ΤΣΣΚΑ καμία άλλη ομάδα δεν έχει πάρει ποτέ το τρόπαιο. Μακάρι να γίνουν όμορφα και συναρπαστικά παιχνίδια και το φετινό, απουσία Ολυμπιακού, final-4 να αποτελέσει απλά μια παρένθεση. Gotta keep ballin'!!!

Αλφόνσο Φορντ, the memory remains...

Έχουμε διάφορες εξελίξεις απο το τελευταίο ποστ, αλλα πιστεύω ότι πάνω-κάτω και να το ξαναδιαβάσει κάποιος τώρα, θα το βρεί ακόμα αρκετά επικαίρο με όλα όσα συμβαίνουν. Επομένως επιφυλάσσομαι να κάνω τα σχολιά μου για το μέλλον και δίνω τη σκυτάλη για ένα νοσταλγικό ποστ στον Σάββα, καλό φίλο του μπλογκ, που το τιμάει απο την αρχή με την παρουσία του.

Από τον Σάββα a.k.a. "The biggest Bulls fan i know"

ΑΛΦΟΝΣΟ ΦΟΡΝΤ!!!

Ένας κορυφαίος ξένος που τίμησε με την παρουσία του τον σύλλογο και εκάνε τη διαφορά όποτε έπρεπε. Ήρθε στην ομάδα απο το Περιστέρι, κερδίζοντας ενα μεγάλο συμβόλαιο στον ΟΣΦΠ, αφού αγωνίστηκε καταπληκτικά στην ομάδα των δυτικών συνοικιών.

Σε μα δύσκολη περίοδο ανομβρίας τίτλων βοήθησε στην κατάκτηση ενός κυπέλου και στο "άγγιγμα" ενός πρωταθλήματος που ποτέ δεν ήρθε. Ο Αλ γεννήθηκε 31 Οκτωβρίου του 1971, στο Γκρίνγουντ του Μισισίπι. Με 1,93 ύψος, γεμάτος μούσκουλα, διακρινόταν πάντα για την ευστοχία του, την ταχύτητα του στο φαστ μπρέικ, την τεχνική του και το άλμα του. Ηταν γενικά το πλήρες πακέτο που θα ήθελε κάθε προπονητής στην ομάδα του.

Αρχικά έπαιξε λίγο στο ΝΒΑ, δεν στέριωσε εκεί και, ευτυχώς για μας, αποφάσισε να έρθει Ευρώπη.

Ξεκίνησε την καριέρα του στην ισπανική Ουέσκα για μια χρονιά και έπειτα μετακομίζει Ελλάδα και συγκέκριμενα Παπάγου. Εκεί θα δημιουργήσει τον μύθο Φορντ, βγαίνοντας πρώτος σκόρερ και οδηγώντας την ομάδα στο κόρατς, παίζοντας απολαύστικο μπάσκετ με τον Μίσσα στο τιμόνι.

Την επόμενη χρόνια ο Αλ θα λείψει απο τα ελληνικά γήπεδα. Θυμάμαι τότε που αναρωτιόμουν πως ειναι δυνατόν να μην ανανεωθεί αυτος ο παίκτης ή να μην απασχολήσει την ομάδα μας. Πολλά χρόνια αργότερα θα μάθαινα(με) την αλήθεια. Ήταν ενα παλικάρι που ποτέ δεν είχε αναφερθεί στην αρρώστια του, είτε σαν αδυναμία για το παίξιμο του, είτε για συμπόνια και ενα χτύπημα στην πλάτη.

Μετά από ένα χρόνο αποχή και πιο δυνατός κάνει το come-back, αυτή τη φορά για λογαριασμό του Σπόρτινγκ. Παίζει εξαιρετικά, σα να μην ήταν πότε αρρώστος. Κερδίζει το νέο του συμβόλαιο στο Περιστέρι. Εκεί έρχεται και η καθόλικη καταξίωση και μπαίνει στον μπασκετικό χάρτη των μεγάλων ομάδων (και οχι μόνο των ελληνικών). Δεν θα ξεχάσω πότε ένα παιχνίδι μέσα στην Ισπανία με την Εστουνιάντες που έβαλε 40+ πόντους χωρίς σχεδόν να χάσει σουτ. Σκόραρε με οποιονδήποτε τρόπο και έδειξε σε όλους οτι ήταν έτοιμος για το βήμα παραπάνω.

Η μεγάλη στιγμή της έλευσης του Φορντ στο λιμάνι έφτασε το 2001, μαζί τότε με Παπαλούκα και Σούμποτις κόουτς. Μας οδήγει στην κατακτήση του κυπελού, κερδίζοντας στον ημιτελικό τον Παο και στον τελικό το Μαρούσι. Στην ευρωλίγκα δεν πάμε μακριά, αλλά εκείνος διαπρέπει με 25 π μέσο ορό. Και φτάνουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αφου αποκλείουμε τον Παο, παίζουμε τελικό με την Αεκ των Σάκοτα, Κακιούζη, Ντικούδη. Ο Σούμποτις αποφασίζει να μην τον χρησιμοποιήσει στον τέταρτο τελικό, με τα γνωστά επακόλουθα. Ο Αλ είχε δηλώσει αργότερα οτι ήταν καλά και ετοίμος για τη μεγάλη αναμέτρηση. Κανείς ποτέ δεν έμαθε την αλήθεια γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε...

Μέσα στην γενική αποψίλωση το επόμενο καλοκαίρι, ο Φορντ μας αφήνει για Ιταλία και Σιένα. Πρώτη χρονιά εκεί και φάιναλ φορ για τον μαύρο πανθήρα. Η ασθένεια του χειροτερεύει και η Σιένα τον αποδεσμεύει. Βρίσκει καταφύγιο στην Σκαβολίνι, που έμελλε να είναι και η τελευταία του ομάδα. Παίζει πάλι στα γνωστά του στάνταρ, όντας σχεδόν σε τελικό στάδιο. Το ίδιο καλοκαίρι του 2004 μας αφήνει μόλις στα 33, νικημένος απο την επάρατη νόσο που τόσο τον ταλαιπώρησε.

Δεν θα ξεχάσω πότε αυτόν τον μεγάλο παίκτη και ανθρώπο, που έζησε και έφυγε αξιοπρεπέστατα. Μαχητής μέχρι το τέλος, ζούσε για το μπάσκετ και η αγάπη του για αυτό ξεπερνούσε κάθε πρόβλημα υγείας. Έδινε τα πάντα στο παρκέ και μας τίμησε με την παρουσία του, εστώ και για μια χρόνια, στην ομάδα μας. Κάτα την προσωπική μου εκτίμηση είναι ο καλύτερος σούτινγκ γκάρντ που πέρασε απο την ομάδα με διαφορά απο τον δεύτερο.

Παρακάτω παραθέτω μερικά στοιχεία που αντλήσα απο πήγες του διαδικτύου.

• Ο πρώτος που κατέκτησε το «βραβείο Αλφόνσο Φορντ» ήταν ο Τσαρλς Σμιθ, ο παίκτης που τον αντικατέστησε στη Σκαβολίνι.
• Ήταν παντρεμένος με την Πάολα, με την οποία είχε 3 παιδιά, 2 γιούς και μία κόρη.
• Αξέχαστη έμεινε η ατάκα του όταν έμαθε ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Παπαλουκά…«Τι πήραμε τον Παπαλούκου!».
• Έπαιξε δύο φορές στο All – Star Game του CBA (1994, 1995).
• Έπαιξε τρεις φορές στο Ελληνικό All – Star Game (1996, 2000, 2002).
• Αναδείχθηκε 4 φορές πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος (1997, 1999, 2000, 2001).
• Επιλέχθηκε ως μέλος της καλύτερης πεντάδας της Ευρωλίγκας δύο φορές (2001, 2003).
• Αναδείχθηκε δύο φορές πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκας (2001, 2002).
• Ανακηρύχθηκε ΜVP του ελληνικού πρωταθλήματος το 2001.
• Το 2002 ήταν μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας της Ευρωλίγκας.
• Ανακηρύχθηκε MVP του Κυπέλλου Ελλάδος το 2002.

Υ.γ. Ευχαριστώ πολύ για το χώρο που μου εδώσε ο ψηλός ώστε να κάνουμε ενα μίνι αφιέρωμα στον μεγάλο ΑΛ.

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας

Μια διευκρίνιση εξ αρχής, χωρίς τους Αγγελόπουλους πιθανότατα τώρα ο μπασκετικός Ολυμπιακός να πάλευε να μπει στα play-off, σχεδόν με κάθε βεβαιότητα δεν θα είχε κατακτήσει δύο ευρωλίγκες τα τελευταία χρόνια. Όμως αυτό δεν τους τοποθετεί a priori στο απυρόβλητο. Επέλεξαν να είναι πρόεδροι του λαοφιλέστερου σωματείου της χώρας και να θέτουν κάθε χρόνο σαν στόχο την κορυφή της ευρώπης, όπως συχνά-πυκνά λένε. Όταν λοιπόν αναλαμβάνεις τέτοιες ευθύνες και δημιουργείς τέτοιες προσδοκίες, θα κριθείς και ανάλογα. Αλλό να διαχειρίζεσαι ένα περίπτερο, άλλο να διευθύνεις μια κατασκευαστική εταιρία. Οι αφοι το ξέρουν καλύτερα απο τον καθένα αυτό. Παρ' όλα αυτά, όσον αφορά τον Ολυμπιακό αποφάσισαν να ακολουθήσουν απο κάποια στιγμή και έπειτα ένα πιο "συναισθηματικό" μοντέλο.

Ποιό είναι λοιπόν το μεγαλύτερο λάθος των Αγγελόπουλων; Η υπεροψία που ήρθε μετα την απρόσμενη επιτυχία της πόλης, που τους έκανε να πιστέψουν πως έχουν βρεί την πετυχημένη συνταγή για τίτλους και διακρίσεις. Ποιά είναι αυτή η συνταγή; Ο Σπανούλης να έχει στάτους ρωμαίου αυτοκράτορα στην ομάδα, εντός και εκτός παρκέ, προκαλώντας με το συμβόλαιο του έναν χαρακτηριστικό υδροκεφαλισμό στο μπάτζετ, ενώ γύρω του όλοι οι υπόλοιποι, πλην Πρίντεζη, να θεώρουνται αναλώσιμοι. Αναλώσιμος αποδείχτηκε μέχρι και ο Ντούντα, που βέβαια σαν προπονητής που σέβεται τον εαυτό του (και που μόλις είχε κατακτήσει μια ευρωλίγκα), δεν δέχτηκε μείωση συμβολαίου και τον Σπανούλη να τον καπελώνει. Γενικά ο Σπανούλης είχε πάντα ένα θέμα να συνυπάρχει με προπονητές προσωπικότητες και να επισκιάζεται απο άλλους (ΔΔ, Σάρας κτλ.), επομένως στον Ολυμπιακό βρήκε την Ιθάκη του θα λέγαμε, αφού το ντάντεμα απο τους προέδρους και η καθολική αποδοχή που έχει απο την πλειοψηφία του κόσμου, τον έκαναν πρώτη μούρη στο Καβούρι.

Και είσαι πρώτη μούρη στο Καβούρι όταν στραβώνεις με προπονητές με το που πάνε να σε γειώσουν λίγο και δεν έχεις κανένα πρόβλημά να το δείξεις ακόμα και όταν παίζεις χάλια (δεν θα γινόταν για κανένα λόγο με Ντούντα αυτά), όταν υπάρχουν δημοσιογράφοι που δε σου κάνουν ποτέ κριτική και λειτουργούν σαν εκπροσωποί σου με στοχευμένα άρθρα επηρεάζοντας μεγάλη μερίδα των οπαδών, όταν στραβώνεις με κάποιους οπαδούς της ομάδας σου και δεν έχεις καμία συστολή να τους δείξεις τα αυτιά σου, όταν μετά απο βαριές ήττες της ομάδας σου, που είσαι και ανύπαρκτος, δεν βγαίνεις ποτέ να κάνεις δηλώσεις, αλλά στέλνεις τον Όντομ (και τον κάθε Όντομ), τον οποίο το "γραφείο τύπου" έχει ήδη φροντίσει να καταστήσει σαφές πόσο περιττός και κακός για τη χημεία της ομάδας είναι. Ποιός έχει την ευθύνη για όλη αυτή την ασυδοσία; Προφανώς πρώτοι απο όλους οι πρόεδροι. Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Εκείνοι κρατάνε τα γκέμια, εκείνοι επομένως βάζουν τα όρια και οφείλουν να επιβάλλουν την τάξη.

Επιπλέον εκείνοι αποφάσισαν να φέρνουν στην ομάδα προπονητές που θα κάνουν συνέχεια συμβιβασμούς και δεν θα προβάλουν απαιτήσεις (προπονητές που εμμέσως, πλην σαφώς, σαμποτάρουν το ίδιο το έργο τους και την εικόνα τους), που θα παίζουν μέχρι να παγώσει η κόλαση το σύστημα που βολεύει τον Βασίλη να παίξει, που θα χαμαλοποιήσουν παίχτες αρκεί να είναι ο Σπανούλης χαρούμενος, που θα αποδεχτούν παίχτες που δεν θέλουν μιας που το μπάτζετ είναι συγκεκριμένο και ο Βασίλης αποτελεί σχεδόν το 1/3 αυτου κτλ. Και επειδή πολλοί θα σπεύσουν να με χαρακτηρίσουν πάλι εμπαθή και πρέπει συνέχεια να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας, ξαναλέω πως το αγωνιστικό μέγεθος του Σπανούλη και η ιστορία του δεν αμφισβητείται. Ούτε η προσφορά του. Το στάτους όμως που έχει, ξεκινώντας απο τους προέδρους και φτάνοντας μέχρι τους απλούς οπαδούς, είναι κάτι άρρωστο που απο ένα σημείο και ύστερα βλάπτει την ομάδα.

Οι πρόεδροι λοιπόν κάποτε θα πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν ομάδα με παιδιά και αποπαίδια ή πραγματική ομάδα. Θα πρέπει να αποφασίσουν αν ο προπονητής της ομάδας θα έχει τον απόλυτο έλεγχο της και επομένως την ακέραια ευθύνη για την πορεία της ή διάφοροι κακομαθημένοι παίχτες (όχι μόνο ο Σπαν) θα μπορούν να βάζουν τις γνωριμίες τους στον τύπο μπροστά και να προσπαθούν να επηρεάσουν το έργο του. Αν ο προπονητής είναι κάτι παραπάνω απο διαχειριστής και άνθρωπος για τη "βρώμικη δουλειά". Αν είναι οκ με αυτό που συμβαίνει, ας μην αλλάξουν τίποτα και ας συνεχίσουν επίσης να χάνουν σημαντικούς παίχτες μέσα απο τα χέρια τους επειδή "εμείς τους κάναμε αυτό που είναι" και φταίνε οι κακοί μάνατζερ, ας συνεχίσουν να μας λένε σε κάθε ευκαιρία ότι ο Ολυμπιακός είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα της επταετίας στην ευρώπη (πρώτη φορά βλέπω να αναφέρεται κάποιος σε χρονικό εύρος επτατετίας, εντελώς αυθαίρετη και βολική επιλογή) και ας συνεχίσουν να δίνουν υπέρογκα συμβόλαια σε αλλεργικούς στην κριτική σταρ για να κάνουν το γενικό κουμανταδόρο μέσα στην ομάδα, ενώ κατά τα άλλα όταν προκύψει κάποιο πρόβλημα πάνε πάντα να το μπαλώσουνε στη φτήνια.

Εγώ αυτή την κατάργηση της λογικής δεν την αποδέχομαι. Και δεν λέω να κάνουν αυτό που έκαναν πριν το 2012 δίνοντας τρελά συμβόλαια σε παίχτες που δεν άξιζαν (βλέπε Τσίλντρες, Τσακαλίδης, Βούισιτς στα τελειώματα κτλ), άλλα όχι και αυτό που γίνεται τώρα. Έναν εξορθολογισμό του ρόστερ με σωστή ανακατανομή του μπάτζετ ζητάω και δεν είμαι ο μόνος πιστεύω. Και πάνω απο όλα να ξέρει ο καθένας, ό,τι όνομα και να κουβαλάει, ποιά είναι η θέση του στην ομάδα και μέχρι που τον "παίρνει". Αν αυτά δεν διευθετηθούν, ό,τι και να λέμε σε αγωνιστικό επίπεδο ή να βρίσκουμε αποδιοπομπαίους τράγους σαν τον Σφαιρό καλή ώρα (που όντως τα έχει σκατώσει φέτος), η αρρώστια στην ομάδα θα παραμένει. Και η αρρώστια έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που δημοσιογράφοι φτάνουν να κάνουν παραινέσεις στο κόσμο του Ολυμπιακού που μπορεί να ασκεί κριτική στον Σπαν, να αλλάξει ομάδα αν "δεν τους κάνει". Όχι καλοί μου κύριοι, δε σας βάλαμε γενικούς Δερβέναγες να μας λέτε να αλλάξουμε ομάδα. Καταλάβετε το ρόλο σας κάποτε και μαζευτείτε γιατι εκτίθεστε. Και είναι κρίμα γιατί έχετε επιδείξει και μια αξιόλογη παρουσία γενικά.

Αυτά και ελπίζω ο διαφαινόμενος ευρωπαϊκός αποκλεισμός να ξυπνήσει τους προέδρους (και πολλούς απο τους οπαδούς μας) απο την άρνηση που έχουν περιέλθει και να δούν το μέλλον με λιγότερο συναισθηματισμό και περισσότερη ευαισθησία, με την πραγματική έννοια της λέξης.

Yγ. Ξέρω ότι δημιουργώ αντιπάθειες και χάνω φίλους με αυτά που γράφω, αλλά προτιμώ να λέω ό,τι πιστεύω και να κερδίζω συμπάθειες και φίλους που με καταλαβαίνουν, παρά να χαϊδεύω αυτιά. Άλλωστε αυτό το κάνουν ήδη πάρα πολλοί και βγάζουν και μεροκάματο. Πάντως οι προθέσεις μου είναι πάντα καλές, άσχετα αν το ύφος δεν αρέσει σε μερικούς.

Προς αναζήτηση λογικής...

Το προηγούμενο ποστ είχε γραφτεί την ημέρα του παιχνιδιού με τη Μπάμπεργκ και ενώ είχαν προηγηθεί δύο πολύ θετικά αποτελέσματα στο τοπ-16. Απο τότε έχουν μεσολαβήσει αρκετά και το πρόσημο μόνο θετικό δε το λέει κανείς.

Τι είχα γράψει; Παραθέτω μερικά αποσπάσματα. "Αμυντικά υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι ο αντίπαλος δεν μπορεί να ανασάνει. Σου δίνει όμως πάντα η άμυνα την λύση μπροστά; Υπάρχουν ομάδες με περισσότερη ποιότητα και ταλέντο απο την Λαμποράλ, θα είμαστε εκεί εξίσου καλοί αμυντικά; Aν όχι τότε χάνονται κατά πολύ οι πρωτεύοντες και δευτερεύοντες αιφνιδιασμοί που έχουν δώσει αρκετούς πόντους μέχρι τώρα και βέβαια αυξάνεται το παθητικό μας. Οπότε ερχόμαστε ίσα βάρκα, ίσα πανιά". Το είδαμε να γίνεται και μάλιστα όχι και με τις πιο φουλ ποιοτικές ομάδες του ομίλου.
Έγραψα ακομα "Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι ρυθμού και όταν τα πράγματα κυλάνε στο τέμπο που σε βολεύει, ακόμα και αν είσαι κατώτερος ποιοτικά, έχεις τον πρώτο λόγο. Μια ομάδα όσο δουλεμένη και αν είναι όμως, όταν βρεθεί κάποιος να διαταράξει τον ρυθμό της θα αρχίσει να αντιδρά σπασμωδικά. Εκεί μπαίνει λοιπόν ο παράγοντας ατομικό ταλέντο και ποιότητα. Μπορούμε να βασιζόμαστε πάντα στο ότι θα βρίσκουμε ρυθμό μπροστά απο την άμυνα; Όσο και αν το επιδιώκουμε, όχι. Θα πρέπει να μας απασχολήσει το επιθετικό κομάτι και λίγο πιο απομονωμένα; Σίγουρα ναι". Συμπληρωματικό και αυτό του προηγούμενου αποσπάσματος ουσιαστικά. Είδαμε ότι η ομάδα κυρίως στα ματς με Μπάμπεργκ και Ζαλγκίρις, όπου διαταράχτηκε εντελώς ο ρυθμός της, αγκομαχούσε επιθετικά και έκανε να φαίνονται Γολγοθάς παιχνίδια, θεωρητικά του χεριού της.

Με Ρεάλ η ομάδα δεν μπόρεσε να διεκδικήσει με αξιώσεις το ματς εξαιτίας του ελλιπούς και κακοφτιαγμένου ρόστερ της, καθώς και της αποκαρδιωτικής εμφάνισης του αρχηγού της. Είναι σαφές πλέον ότι ο Μιλουτίνοφ είναι μια αποτυχημένη επιλογή και ότι η ομάδα χρειαζόταν ένα πραγματικό 4άρι πίσω απο τον Πρίντεζη. Όπως είναι σαφές ότι χρειάζεται έναν ακόμα ψηλό που να μπορεί να προσφέρει ουσιαστικά. Πάντως γενικά είχαμε καλύτερη εικόνα απο τα δύο προηγούμενα παιχνίδια. Μέσα στα πολύ θετικά αυτού του ματς, η ξεκάθαρη πλέον ανάδειξη του Χάκετ (σε συνέχεια της καταπληκτικής εμφανισής του στο ντέρμπυ με Παναθηναϊκο) ως παίχτη που μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Κάτι βέβαια που το περιμέναμε αργά ή γρήγορα απο τον Ιταλό.

Πάμε στο παιχνίδι με Κίμκι. Ενα ματς που θα έπρεπε να είναι οδηγός για τη συνέχεια αν υπήρχε λίγη στοιχειώδης λογική. Είδαμε για κάτι παραπάνω απο ένα ημίχρονο το ίδιο έργο. Την ομάδα να προσπαθεί να παίξει ένα εμμονικό πικ-εν-ρολ με τον Σπανούλη, ο οποίος κουτούλουσε, έκανε λάθος πάσες, γενικά χάλαγε το τέμπο της ομάδας. Οι Ρώσοι με πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας βγάζαν εύκολα καλάθια, βάζαν αμαρκάριστα μακρινά σουτ και ήταν καβάλα στο άλογο. Εμάς μέσα στο μάτς μας κράταγε κατά κύριο λόγο ο ηρωϊκος Πρίντεζης. Ο Σπανούλης κάθεται πάγκο στο τρίτο 10λεπτο και παίζουμε με τριάδα στα γκάρντ Χάκετ, Στρόμπερυ και Όντομ. Το σκηνικό αλλάζει άρδην. Η περιφερειακή μας άμυνα καταπίνει σιγά-σιγά τους Ρώσους, η μπάλα στην επίθεση δε κολάει τόσο και η ομάδα ρολάρει πολύ καλύτερα. Ανατρέπουμε την κατάσταση και ελέγχουμε το ματς. Μετά μπαίνει και ο Σπανούλης ξεθολωμένος, βάζει κάποιους σημαντικούς πόντους και η υπόθεση τελειώνει. Τι είχα γράψει στο προηγούμενο ποστ για Σπανούλη;

"Ο Σπανούλης όπως έχω εξηγήσει παλιότερα είναι δίκοπο μαχαίρι για τη λειτουργία της ομάδας. Όταν όμως είναι ξεκούραστος και με καθαρό μυαλό, μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο αυτό καλύτερα απο τον καθένα, παρ' όλο που ο χρόνος έχει αρχίσει εμφανώς να τον βαραίνει. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να μην περνάει η μπάλα συνέχεια απο τα χέρια του Σπαν και για αυτόν τον λόγο πρέπει να παίζει και λιγότερο εννίοτε. Για να μην είναι κουρασμένος και θολωμένος όταν πραγματικά θα έχουμε απόλυτη ανάγκη το αγωνιστικό εκτοπισμά του".
Έγινε ακριβώς αυτό. Βεβαίως εγώ για πολλούς είμαι εμπαθής με Σπανούλη, επειδή μιλάω συνέχεια για εκείνον και το πόσο κακό κάνει στην ομάδα η προσωπολατρεία που υπάρχει απέναντι του και το γεγονός ότι ο ίδιος νιώθει ότι πρέπει να έχει καβατζωμένο ένα 25λεπτάκι για πλάκα και να περιστρέφεται όλη η ομάδα γύρω απο εκείνον.

Το κακό για όλους αυτούς, είναι ότι η πραγματικότητα με δικαιώνει. Και όχι μόνο αγωνιστικά. Όσο και να με βαφτίζουν εμπαθή, όταν φτάνουμε μετά απο παιχνίδια που ο Σπανούλης είναι απο ανύπαρκτος εώς αρνητικός να βλέπουμε δημοσιογράφους να μιλάνε για την κακή επιρροή που έχει ο Όντομ στη χημεία της ομάδας και να κάνουν παραινέσεις για κλείσιμο του rotation, χωρίς παράλληλα ίχνος κριτικής για τον αρχηγό, τότε κάτι βρωμάει. Και πολύ μάλιστα. Αλλά είμαι εγώ ο εμμονικός και ο εμπαθής κατά τα άλλα. Πότε για κανέναν άνθρωπο που πέρασε απο την ομάδα αυτή δεν υπήρξα εμπαθής. Αν απέκτησα πρόβλημα με κάποιους στην πορεία, ήταν καθαρά και μόνο απο αυτά που έβλεπα να κάνουν. Το ίδιο ισχύει και με Μπαρτζώκα, το ίδιο ισχύει πλέον και για Σφαιρόπουλο όπως θα εξηγήσω παρακάτω. Επομένως την ταμπελίτσα που μου φοράνε ορισμένοι, όταν έχω πολλάκις παραδεχτεί το μέγεθος του Σπανούλη, μόνο και μόνο επειδή δε κάνω το κοροϊδό και επειδή με νοιάζει περισσότερο η ομάδα μου απο τον αρχηγό, δε την δέχομαι.
 
Πάμε και στο χθεσινό ματς με ΤΣΣΚΑ. Ναι η ομάδα αδικήθηκε και μαλιστά αρκετά. Είναι δικαιόλογια αυτό για το κοουτσάρισμα του Σφαιρόπουλου; Για κανένα λογό. Δεν γίνεται να κρατάς πεισματικά τόση ώρα τον Σπανούλη μέσα, που στο πρώτο ημίχρονο δεν πρόσφερε και καθόλου επιθετικά, όταν βλέπεις ότι είναι ο πιο αδύναμος κρίκος αμυντικά. Όταν σε κάθε αλλαγή μαρκαρίσματος δημιουργείται ένα κολοσσιαίο μις-ματς, το οποίο ο αντίπαλος εκμεταλεύεται πάντα. Εξίσου αδύναμος και στην προσωπική άμυνα. Ίδια ιστορία και με Μάντζαρη, ο οποίος δε μπορούσε να ακολουθήσει αμυντικά. Το ματς αυτό ζητούσε τη παρουσία του Όντομ, με τον οποίο στο προηγούμενο ματς η ομάδα έβαλε συνολικά 23 πόντους παραπάνω απο τον αντιπαλό της. Ο Όντομ δεν πάτησε ποτέ παρκέ και απορώ γιατί πήγε και Μόσχα, μιας που προφανώς ο Σφαιρόπουλος έχει αποφασίσει να τον τελειώσει. Πιάσαν τόπο οι παραινέσεις των δημοσιογράφων τελικά, έπαιξε και 32 λεπτά ο αρχηγός (ο οποίος ήταν θετικός κιόλας για πολλούς) και όλα καλά. Με μια λεπτομέρεια που μας διαφεύγει. Ότι χάσαμε πάλι. Αλλά φταίει αποκλειστικά και μόνο η διαιτησία, ξέχασα.

Για εμένα ο Σφαιρόπουλος μετά την χθεσινή απρέπεια προς τον παίχτη Όντομ (γιατί περί απρέπειας πρόκειται, όταν έναν παίχτη που σε βοήθησε τόσο στο προηγούμενο ματς τον βιδώνεις στον πάγκο) έχει τελειώσει σαν προπονητής. Και όσοι με διαβάζουν ίσως, ξέρουν πόσο πολύ τον έχω στηρίξει και πιστέψει. Μέχρι και το τελευταίο ποστ έλεγα ότι του έχω εμπιστοσύνη. Τώρα πλέον θεωρώ ότι προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες παραπάνω απο όσο απαιτεί το καλό της ομάδας και ότι άγεται και φέρεται απο άλλους. Δεν μπορώ να εξηγήσω με κανέναν άλλο τρόπο αυτό που είδα χτες. Μιλάμε για την πλήρη κατάργηση της λογικής πλέον. Ελπίζω (για το καλό της ομάδας) να είναι πετυχημένη η χρονιά όταν θα κάνουμε ταμείο στο τέλος, αλλα προσωπικά τον έχω πια στην μαύρη λίστα μου τον κόουτς.

Αυτά για τώρα και εύχομαι έστω και με όλα όσα παράξενα και παράλογα συμβαίνουν, να καταφέρουμε να προχωρήσουμε καλύτερα απο εδώ και πέρα. Υπάρχουν πολλά "γιατί" όμως που κάποτε πρέπει να απαντηθούν...

Υγ. Η ομάδα προφανώς θα πάρει ψηλό. Ο Ντόρσυ στην παρούσα φάση φαντάζει ιδανική περίπτωση για αυτό που παίζουμε αν τιθασεύσει τον χαρακτήρα του. Σε αυτά τα πρότυπα περίπου βέβαια υπάρχουν παίχτες. Το θέμα είναι ότι δεν είναι δοκιμασμένοι σε επίπεδο ευρωλίγκας και ότι δεν ξέρουν την ομάδα τόσο καλά, άρα θα χρειαστεί περισσότερος εγκλιματισμός. Οψόμεθα.

Υγ.2 Ο Στρόμπερυ μετά τα δύο τελευταία ευρωπαϊκά παιχνίδια με έπεισε ότι έχει θέση στην ομάδα και μάλιστα σημαντική. Έτσι είμαστε εμείς οι "εμπαθείς", αλλάζουμε γνώμη άμα κάποιος μας δείξει έμπρακτα ότι αξίζει.

Υγ.3 Ποτέ δε χρειάστηκα να μασκαρευτώ για να πω την αποψή μου. Έχω δώσει εξετάσεις κατ' επανάληψη και το ύφος μου ακόμα και απέναντι σε αυτούς που με βρίζουν ή με απαξιώνουν είναι πάντα σε ανθρώπινα πλαίσια. Ελαχιστότατες οι φορές που μπορεί να ξεφεύγω και συνήθως όχι σε αθλητικά ζητήματα. Κουτοπονηρίστικα ούτε λειτουργώ εγώ, ούτε σκέφτομαι.

Μάλλον ξύπνησε...

Το προηγούμενο ποστ που έγραψε ο Μήτσος είχε τίτλο "Sleeping giant" και εδώ και κάμποσο καιρό μάλλον φαίνεται να ξυπνάει ο γίγαντας.

Ο Ολυμπιακός στα δύο τελευταία ευρωπαϊκά του ματς με Μπαρτσελόνα και Κούτσα Λαμποράλ έχει δείξει ένα πολύ ελκυστικό και ελπιδοφόρο πρόσωπο. Με παίχτη-κλειδί τον Μάντζαρη σαν οργανωτη (αλλά και εκτελεστή όταν χρειαστεί), καθώς και έναν Σπανούλη που φαίνεται σιγά-σιγά να αποδέχεται μια κατάσταση όπου η μπάλα δε περνάει (και κυριώς δε μένει) τόσο πολύ στα χέρια του, φαίνεται να βρίσκει τη χημεία και τις ισορροπίες του. Ο Σπανούλης βέβαια όταν είναι μέσα στο παρκέ θα είναι πάντα αυτός που, αν το αποφασίσει, θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για μια επίθεση. Παρ' όλα αυτά δείχνει να θέλει να υιοθετήσει ένα λιγότερο συγκεντρωτικό ρόλο, πράγμα που είναι θετικό και για εκείνον και για την ομάδα.

Τα περί Σπανούλη τα έχω πει πολλές φορές, τα είπα και δύο ποστ πίσω, δεν θα επεκταθώ ιδιαίτερα πάλι. Βεβαια υπάρχουν μερικοί που πιάνονται απο πράγματα που θα γράψω κατα καιρούς εδώ ή στο τουίτερ για να με βγάλουν εμπαθή. Τους προτρέπω να κάνουν την αυτοκριτική τους, και αν δε μπορούν ή δε θέλουν να με καταλάβουν, ας μην ασχολούνται. Το εύκολο είναι να διαβάλλεις και να ειρωνεύεσαι, το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και τις πράξεις σου. Και υπάρχουν δύο-τρείς που την έχουν δει κάπως έτσι μαζί μου. Υποκριτές που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τα πταίσματα που γράφω κατα καιρούς, αλλά κατά τα άλλα θεωρούν ότι έχουν το ελεύθερο να δημιουργούν ανακατωσούρες και να κράζουν με τον χειρότερο τρόπο όποιον και όποτε γουστάρουν. Άνθρωποι που αλλάζουν λογαριασμούς στο τουίτερ κατά το δοκούν και άλλοι παλιοί γνωστοί. Το κακό είναι ότι κάτι τέτοιοι με βάζουν σε διαδικασία να ξεκατινιάζομαι μαζί τους στο νετ και δυστυχώς εκλαμβάνουν την απροθυμία μου να το κάνω, σαν αδυναμία. Δεν είναι, απλά δε γουστάρω να γίνομαι ένα με αυτούς. Και όποτε το έκανα, έστω και λίγο, αηδίασα με εμένα. Αυτός είναι και ο λόγος που έκανα να γράψω ποστ τόσο καιρό. Το ξενέρωμα που έφαγα απο όλες αυτές τις μαλακίες. Να 'ναι καλά ο Μήτσος που κάλυψε με το παραπάνω το κενό.

Κλείνω αυτή τη δυσάρεστη παρένθεση και συνεχίζω. Η ομάδα λοιπόν έχει δείξει σπουδαίο χαρακτήρα εσχάτως, και μάλιστα μετά απο μια περιόδο που δεν μάγεψε με την εικόνα της, με εύκολη ήττα απο Εφές στο ΣΕΦ και δύσκολες νίκες στην Α1, όλα αυτά συνοδευόμενα απο μετριότατο μπάσκετ. Αυτό άλλαξε εν μια νυκτί στο παιχνίδι με Μπαρτσελόνα. Προφανώς δεν έγινε κάποιο μαγικό. Ο Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα που έχασε με κατεβασμένα χέρια απο τους Τούρκους, ούτε η ομάδα που έκανε αγγαρεία με Κηφισιά και Άρη. Είναι όμως απο την άλλη και η ομάδα που "στραγγάλισε" την Μπάρτσα και την Λαμποράλ;

Κατά το κακό διαστημά μας και κυριώς μετά το παιχνίδι με την Εφές, θορυβήθηκα αρκετά. Και αυτό γιατί η περίοδος μέχρι να ξεκινήσει το τοπ-16 ήταν ελάχιστη και δείξαμε πλήρως ανέτοιμοι και ασόβαροι. Θα πει κάποιος αδιάφορο ματς, οι αλλοί το θέλαν πιο πολύ κτλ. Ισχύει, απο την άλλη ένα ίδιον των μεγάλων και σοβαρών ομάδων είναι ότι δε επιλέγουν παιχνίδια και μαθαίνουν να κάνουν τη νίκη συνήθεια. Πόσο μάλλον όταν παίζουν μέσα στην έδρα τους, παρουσία των οπαδών τους. Είναι πειρασμός να χαλαρώσεις σε ένα μάτς που είναι αδιάφορο βαθμολογικά, αλλά δεν παύει να είναι κακή νοοτροπία και μια λογική που μπορεί να αποβεί μοιραία στην πορεία. Ευτυχώς αυτό μέχρι τώρα στη δεύτερη φάση της ευρωλίγκας δεν έχει φανεί. Πάμε λοιπόν και στο ερώτημα που έθεσα πριν.

Ξύπνησε ολοκληρωτικά η ομάδα; Είναι αυτό το πραγματικό της πρόσωπο; Μετά τη νίκη στη Βιτόρια σε μια στιγμή ενθουσιασμού έγραψα στο τουίτερ πως αν συνεχίσουμε έτσι θα είμαστε στο final-4. Και το πιστεύω. Αυτό είναι ένα μεγάλο "αν" όμως. Το ζητούμενο, όπως πάντα, είναι η συνέπεια. Αμυντικά υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι ο αντίπαλος δεν μπορεί να ανασάνει. Σου δίνει όμως πάντα η άμυνα την λύση μπροστά; Υπάρχουν ομάδες με περισσότερη ποιότητα και ταλέντο απο την Λαμποράλ, θα είμαστε εκεί εξίσου καλοί αμυντικά; Aν όχι τότε χάνονται κατα πολύ οι πρωτεύοντες και δευτερεύοντες αιφνιδιασμοί που έχουν δώσει αρκετούς πόντους μέχρι τώρα και βέβαια αυξάνεται το παθητικό μας. Οπότε ερχόμαστε ίσα βάρκα, ίσα πανιά. Δεν είναι βέβαια τόσο εύκολο να συμβεί αυτό όταν έχεις χημεία και χαρακτήρα, αλλά δεν είναι και απίθανο.

Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι ρυθμού και όταν τα πράγματα κυλάνε στο τέμπο που σε βολεύει, ακόμα και αν είσαι κατώτερος ποιοτικά, έχεις τον πρώτο λόγο. Μια ομάδα όσο δουλεμένη και αν είναι όμως, όταν βρεθεί κάποιος να διαταράξει τον ρυθμό της θα αρχίσει να αντιδρά σπασμωδικά. Εκεί μπαίνει λοιπόν ο παράγοντας ατομικό ταλέντο και ποιότητα. Μπορούμε να βασιζόμαστε πάντα στο ότι θα βρίσκουμε ρυθμό μπροστά απο την άμυνα; Όσο και αν το επιδιώκουμε, όχι. Θα πρέπει να μας απασχολήσει το επιθετικό κομάτι και λίγο πιο απομονωμένα; Σίγουρα ναι. Οι διακρίσεις και οι τίτλοι κερδίζονται απο την άμυνα και την επίθεση εξίσου, ο,τι και αν έχει επικρατήσει στο μυαλό των πολλών. Πρέπει να δούμε λοιπόν πως παίρνουμε τους πόντους μας και αν αυτο θα έχει συνέχεια. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να απασχολούν κάθε προπονητή και είμαι σίγουρος ότι ο Σφαιρόπουλος θα τα σκέφτεται πρώτος απο όλους.

Έχουμε παίχτες που σε μια δύσκολη θα πάρουν την ομάδα πάνω τους; Σπανούλης και Πρίντεζης είναι οι πρώτοι που έρχονται στο μυαλό. Ο Σπανούλης όπως έχω εξηγήσει παλιότερα είναι δίκοπο μαχαίρι για τη λειτουργία της ομάδας. Όταν όμως είναι ξεκούραστος και με καθαρό μυαλό, μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο αυτό καλύτερα απο τον καθένα, παρ' όλο που ο χρόνος έχει αρχίσει εμφανώς να τον βαραίνει. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να μην περνάει η μπάλα συνέχεια απο τα χέρια του Σπαν και για αυτόν τον λόγο πρέπει να παίζει και λιγότερο εννίοτε. Για να μην είναι κουρασμένος και θολωμένος όταν πραγματικά θα έχουμε απόλυτη ανάγκη το αγωνιστικό εκτοπισμά του.

Πάμε στον Πριντ. Απλά συγκινητικός. Για εμένα ο πραγματικός ηγέτης του Ολυμπιακού καιρό τώρα. Τεράστια κλάση παίχτη. Εννοείται ότι μπορεί με την ποιοτητά του να δώσει λύσεις όταν η μπάλα θα ζυγίζει τόνους. Αρκεί όμως αυτός και ο μη σταθερός Σπαν; Η ομάδα έχει την τύχη να έχει φέτος έναν Μάντζαρη λίρα εκατό, ο οποίος βέβαια όσο αυξάνεται η δυσκολία δεν θα βάζει πάντα κάθε ελεύθερο τρίποντο που του προσφέρεται, ούτε θα γίνει τώρα ξαφνικά παίχτης που δημιουργεί φάσεις για τον εαυτό του (αν και το έχει δουλέψει και βελτιωθεί αρκετά). Ο Χάκετ είναι η έτερη κλάση μετά τον Σπαν στα γκάρντ και είναι ένας παίχτης που αν και έχει έναν άλλο ρόλο στην ομάδα, αντίστοιχο με αυτόν του Μάντζαρη, θεωρώ ότι μπορεί να δώσει κάποια clutch plays όταν χρειαστεί. Στη συζήτηση αυτή θα έβαζα και τον Λοτζέσκυ, τον οποίο όμως θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε πως θα επιστρέψει μετά την μακρά απουσία του.

Απο εκεί και ύστερα αν προκύψουν άλλοι ήρωες της βραδιάς σε κάθε ματς, αυτό είναι κάτι που μένει να φανεί, αλλά είναι και αυτό που θα κρίνει εν πολλοίς την πορεία μας. Ο Στρόμπερυ αν και πολυεργαλείο, υστερεί ποιοτικά μπροστά και δεν νιώθω ασφάλεια ότι μπορεί να προσφέρει ικανοποιητικά επιθετικά στα δύσκολα. Ο Όντομ ακόμα είναι στη φάση του εγκλιματισμού, δεν ξέρουμε καθόλου τι να περιμένουμε απο αυτόν. Θεωρητικά o ρόλος του είναι αυτός του αντι-Σπανούλη, να μπορέσει με την εκρηξή του να δημιουργήσει προσωπικές φάσεις και να βοηθήσει την ομάδα όταν κολάει. Αυτή τη στιγμή είναι ένα ερωτηματικό που μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι απαντηθεί ικανοποιητικά εν καιρώ.

Ο Παπαπέτρου έχει δείξει ψήγματα του μεγάλου ταλέντου του, αλλά ακόμα ψάχνεται να βρεί την αγωνιστική του ταυτότητα, χρειάζεται να δουλέψει αρκετά πράγματα ακόμα για να θεωρηθεί αξιόπιστη λύση. Δεν τον βοηθάει ίσως και η αλλαγή θέσης, αλλά ακόμα και έτσι είναι σαφώς καλύτερος σαν μπακ-απ του Πριντ απο τον Αγραβάνη, οπότε θα πρέπει να προσαρμοστεί. Η θέση "4" είναι πονεμένη ιστορία φέτος. Πολύ πονεμένη.

Στο "5" έχουμε αρκετά ερωτηματικά επίσης. Θα συνεχίσει ο Χάντερ να κάνει τόσο καλές εμφανίσεις και είναι αυτό αρκετό; Οι άλλοι δύο απο πίσω του θα ανταποκριθούν; Μιλάμε για έναν παίχτη που φυσιολογικά θα ήταν δεύτερη αλλαγή σε μια ομάδα πρωταθλητισμού. Ίσως και τρίτη. Αναγκαστικά έγινε πρώτος ψηλός σε λεπτά συμμετοχής μετά τον τραυματισμό του Γιάνγκ και έχει προσφέρει και φέτος πολλά περισσότερα απο όσα περίμενα προσωπικά. Υπάρχουν φορές που είναι εξίσου συγκινητικός με τον Πρίντεζη και αυτό τα λέει όλα. Σέντερ 2.03, χωρίς ιδιαίτερη ικανότητα στο ποστάρισμα και χωρίς κανένα τρομερό εκτόπισμα, ξεφεύγει πολλές φορές απο το πλαίσιο του αμιγώς undersized/mobile ψηλού και βάζει καλάθια στο low post με την ψυχή περισσότερο και λιγότερο με το ταλέντο και τα σωματικά προσόντα του. Μακάρι να αντέξει γιατί τον έχει απόλυτη ανάγκη η ομάδα.

Για να γίνει αυτό βέβαια πρέπει να βοηθήσουν και λίγο οι "απο πίσω". Ο Τζέημς, παρά την απαξίωση που έχει φάει απο πολλούς, πιστεύω ότι παίρνοντας όλο και περισσότερο χρόνο με τον καιρό, θα προσφέρει, και μάλιστα διαφορετικά πράγματα, μιας που έχει αξιόλογο ποστ παιχνίδι, ενώ σκεπάζει αρκετά καλά το καλάθι. Eίναι ένα με δύο κλίκ πιο αργός απο όσο θα ήθελε ο Σφαιρό, άλλα αυτό μπορεί να κουκουλωθεί ως ένα βαθμό αν ο προπονητής ξέρει πως να τον αξιοποιήσει. Ο Μιλουτίνοφ απο την άλλη μπορεί να βοηθήσει στο ματσάρισμα πιο ψηλών και βαριών κορμιών, αλλα ακόμα δεν με πείθει για τόσο υψηλό επίπεδο. Όπως έχω ξαναπεί είναι ένας παίχτης που κάνει πολλά απο λίγο και τίποτα αρκετά καλά. Παρ' όλα αυτά είναι ο τελευταίος απο τον οποίο περιμένω να κάνει τη διαφορά. Άντε μετά τον Αγραβάνη ίσως. Αν καταφέρει να ανταποκριθεί στο ρόλο του θα είμαι ικανοποιημένος.

Συνολικά λοιπόν η ομάδα έχει αρκετά στοιχήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων θα πρέπει να τα κερδίσει αν θέλουμε να πάμε ως το τέλος του δρόμου. Η άμυνα είναι πάντα μια προτεραιότητα, αλλά δεν είναι και πανάκεια. Όσο αυξάνει το επίπεδο και το διακύβευμα, τα παιχνίδια έχουν την τάση να στραβώνουν και επομένως θα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε αν ο χαρακτήρας που επιδεικνύουμε είναι κάτι παγειωμένο και εντυπωμένο και σε ατομικό επίπεδο στους παίχτες (κυρίως τους λιγότερο ποιοτικούς ή έμπειρους) ή απλά ένα καλό φεγγάρι. Είμαι αισιόδοξος μια φορά και πιστεύω ότι ο κόουτς Σφαιρό, παρά το πολύ κακό ξεκινημά του, έχει βάλει τα πράγματα σε μια σειρά και είναι προετοιμασμένος για κάθε αντιξοότητα.

Ελπίζω στο επόμενο ποστ να έχουμε να λέμε για κερδισμένα στοιχήματα και για ένα σύνολο με αξιοσημείωτη συνέπεια και σοβαρότητα. Μέχρι τότε, καλά να περνάτε και καλή επιτυχία στον Ολυμπιακό.

Υγ. Η Μπάμπεργκ θέλει προσοχή. Πολύ επικίνδυνη στη μέρα της.

Υγ.2 Αν δεν καλύψουμε τη διαφορά στο ματς με Παναθηναϊκό με την εικόνα που έχουν οι δύο ομάδες τελευταία, θα είμαστε για τα θηρία...

Υγ.3 Το μπλογκ αυτό ξεκίνησε με σκοπό να συνεχιστεί μια παρέα 4-5 ατόμων και στη πορεία να γίνει και ακόμα μεγαλύτερη. Επίσης πρόθεση μου ήταν να μη γράφω πάντα για τα τρέχοντα γεγονότα και κυρίως για πολύ τεχνικά ζητήματα (υπάρχουν πιο καταρτισμένοι για αυτό), αλλά τα ποστ να έχουν μια πιο προσωπική χροιά. Να συγκινούν ίσως και να ξυπνούν αναμνήσεις. Κάπως έτσι προέκυψαν ποστ όπως αυτά για τον Ζάρκο και τον Ρόυ (το αγαπημένο μου προσωπικά). Τα πράγματα δεν κύλησαν τόσο ομαλά και το μπλογκ έχει πάρει μια πιο συμβατική μορφή πλέον. Αυτό κάποιες φορές δε μου δίνει κίνητρο και έμπνευση να γράψω, αλλά θέλω να γνωρίζουν όλοι όσοι συμμετέχουν στο μπλογκ (και πάνω απο όλα το τιμούν με τη συμπεριφορά τους), ότι η παρουσία τους έχει εκτιμηθεί υπέρ το δέον. Τους ευχαριστώ.