Ντάρντεν-ιασαμε!

Νταρντανιάσαμε ή αλλιώς Ντάρντεν-ιασαμε!

Η ομάδα με τη προσθήκη του Τρεμέλ Ντάρντεν έβαλε στις τάξεις της ένα τριάρι εργαλείο και θωρακίστηκε ακόμα περισσότερο αμυντικά. Ο παίχτης έχει ήδη αναλυθεί αρκετά, αλλά ας πούμε και μείς το κατιτής μας...

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι η αμυντική του ικανότητα. Παίχτης που μπορεί να μαρκάρει απο το τη θέση 1 μέχρι και τη θέση 4 σε περιπτώσεις. Ο παίχτης που θες όταν επιδιώκεις να πνίξεις τον αντίπαλο με καλή ομαδική άμυνα. Έχει γρήγορο και καλό close-out σε καταστάσεις περιστροφών (δηλαδή αλλάζει μαρκάρισματα στις περιστροφές πηγαίνοντας στο παίχτη που του αντιστοιχεί γρήγορα και πάνω απο όλα σωστά, ώστε να μη φάει εύκολα κάποιο μπάσιμο) και είναι εξαιρετικά δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος στο ένας εναντίον ενός. Δε σπρώχνεται εύκολα και δεν "ξεγιελιέται" συνήθως με προσποιήσεις. Ένας παίχτης που μπορεί άνετα να χρησιμοποιηθεί και σε άμυνα με αλλαγές λόγω δύναμης και όγκου με την προϋπόθεση βέβαια ότι μαρκάρει το γκάρντ που στήνει το πικ εν ρολ. Τέλος έχει αμυντικό παιχνίδι και πάνω απο τη στεφάνη, κάνοντας μπλοκ συχνά πυκνά.

Επιθετικά μιλάμε για ένα κλασικό σουτέρ θέσης με αξιόλογο ποσοστό στο τρίποντο και ως επι το πλείστον με σταθερή απόδοση. Παίζει σχεδόν πάντα στο 7. Σπάνια θα πέσει στο 4 ή θα ανέβει στο 10. Δεν έχει την ικανότητα να δημιουργήσει εκείνος φάσεις, παρα μόνο αν βρεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Δεν είναι ο παίχτης δηλαδή με το τρομερό επιθετικό ρεπερτόριο που θα στηριχθεί μια ομάδα για να πάρει σκόρ. Αν όμως πάρει ελεύθερα σούτ, στη καλή του μέρα μπορεί να σε σκοτώσει. Σε καταστάσεις αιφνιδιασμού εκμεταλεύεται άριστα την αθλητικοτητά του (παρά τα 33 του χρόνια) και τελειώνει φάσεις, ενώ εξαιτίας της σωματοδομής του μπορεί να ποστάρει ακόμα και ελαφριά τεσσάρια. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο κατα την αποψή μου, μιας που είμαι λάτρης των παιχτών που ποστάρουν.

Εν ολίγοις ο Ντάρντεν κρίνεται σαν μια αξιόλογη επιλογή που έρχεται να δέσει τη θέση 3 στην ομάδα και να δώσει κάποια στάνταρ πράγματα, κυρίως στη περιφερειακή άμυνα, που έλλειψαν πολύ πέρσυ.
Το ερώτημα που παραμένει όμως είναι το εξής: αρκεί ο Σπανούλης όταν η ομάδα θέλει σκορ? Θα παρουσιαστεί άραγε πιο φρέσκος φέτος που έχει χρόνο να ξεκουραστεί? Θα μπορέσουν οι Λαφαγιέτ, Λοτζέσκυ (ίσως και ο Σλούκας) να συμβάλλουν σε αυτό το τομέα και να αποτελέσουν με συνέπεια ενα δεύτερο επιθετικό φόβητρο? Θα μασκαρευτεί δηλαδή η μη απόκτηση δυαριού σκόρερ για την οποία ακούγαμε και μιλάγαμε τόσο καιρό, ώστε να μην υπάρξουν επιθετικά μπλοκαρίσματα? Θα επιδιώξουμε ακόμη να εκμεταλευτούμε τον Ντάνστον πιο στοχευμένα φέτος σαν μια έξτρα επιθετική λύση ή θα τον αφήσουμε να κυνηγάει πάλι τα σκουπίδια?

Ένα επιπλέον ερώτημα είναι κατα πόσο θα μπορέσει φέτος να ανταποκριθεί ο Πέτγουεϊ, κυριώς πνευματικά, σε απαιτήσεις πρωταθλητισμού όταν η μπάλα θα καίει. Ο παίχτης είναι περιορισμένος
και μόνο αν καταφέρει να οχυρωθεί πνευματικά θα μπορέσει το πρόσημο να είναι θετικό για αυτόν στο τέλος της χρονιάς. Για εμένα έπρεπε να πάμε για κάτι καλύτερο, αλλά το θέμα είναι τώρα τι γίνεται.

 Τέλος προσωπική μου άποψη είναι πως ήταν λάθος που η ομάδα δεν απέκτησε ένα κλασικό πίβοτ στη φροντ λάιν. Ο Ντάνστον είναι μεγάλη μου αγάπη, αλλα δε ποστάρει παρα μόνο περιστασιακά (δε περνάει και η μπάλα συχνά μέσα στο ζωγραφιστό βέβαια) ενώ και ο Χάντερ είναι τίμιος παίχτης που δε γεμίζει σε καμία περίπτωση τη ρακέτα όμως. Σε άμυνα πάνω απο τη στεφάνη θα είμαστε καλά, στα σπρωξίματα μέσα στη ρακέτα θα υπάρχει πρόβλημα όμως. Και για όσους σκέφτονται το Βασίλη Καββαδά για αυτό το ρόλο, να τους πω πως ο'τι κερδίζει σε όγκο και δύναμη το χάνει σε ύψος (οπότε μπορεί εύκολα να δεχτεί χούκ μιας που δε σκεπάζει το καλάθι), αλλα κυρίως σε ικανότητα και αντίληψη. Ο αντίπαλος μπορεί πολύ εύκολα να ρολάρει πάνω του, έχει κακό συγχρονισμό στα ριμπάουντ και επιθετικά είναι ακόμα πολύ αδούλευτος και δέχεται εύκολα κοψίματα παρά τον όγκο του.

Εν κατακλείδι το μεγάλο στοίχημα της ομάδας για εμένα είναι να καταφέρουμε να κουκουλώσουμε τις αδυναμίες μας οταν θα έρθουν τα δύσκολα και να επιβάλλουμε εμείς το παιχνίδι μας στον αντίπαλο, ώστε να τον αναγκάσουμε να κάνει πράγματα με τα οποία δεν αισθάνεται άνετα. Έτσι μόνο έχουμε ελπίδες για κάτι καλό...

Ο Πέτγουεϊ, ο Σίμμονς και η δημοσιογραφική νιρβάνα...

Επειδή βλέπω γίνεται πολύ κουβέντα (όχι άδικα) για την ανανέωση Πέτγουεϊ και Σίμμονς, ας καταθέσω και εγώ τα δύο μου σεντ όσον αφορά το θέμα.
Για αρχή να ξεκαθαρίσω ότι ούτε είμαι προπονητής (αν και θα ήθελα), ούτε διατείνομαι ότι τα ξέρω όλα. Το μάτι μου και το ενστικτό μου εμπιστεύομαι, όπως και το γεγονός ότι έχω παίξει λίγο μπασκετάκι και μπορώ σε ένα βαθμό να καταλαβαίνω 2-3 πράγματα που παίζονται μέσα στο παρκέ πέρα απο το αν μπαίνει η μπάλα στο καλάθι.

 Ο Πέτγουεϊ λοιπόν είναι ενας παίχτης που έχει κάποια καλά χαρακτηριστικά. Είναι αλτικός και γρήγορος. Αυτό τον κάνει αρκετά καλό στην ομαδική άμυνα σε περιπτώσεις που η ομάδα χρειάζεται γρήγορες περιστροφές για να αντιμετωπίσει κάποια ανισορροπία που δημιουργείται. Αν το παμε αυτό παραπέρα τον κάνει ενα καλό αμυντικό αδύναμης πλευράς, να έρθει δυναμικά δηλαδή σε καταστάσεις απομόνωσης να βοηθήσει τον συμπαίκτη του που αντιμετωπίζει πρόβλημα με το μαρκάρισμα του αντιπάλου. Σε αυτό είναι πολύ καλός. Ακόμη στη μερα του δίνει αρκετές λύσεις απο τη περιφέρεια με ενα αξιόλογο ποσοστό στα σούτ τριών πόντων.

Επίσης είναι μια καλή περίπτωση παίχτη σε αμυντικό προσανατολισμό που περιέχει αλλαγές μαρκαρισμάτων κοντών-ψηλών. Δηλάδη να μείνει πάνω σε κάποιο γκάρντ οταν επιχειρείται κάποιο πικ εν ρολ και να του δυσκολέψει τη διείσδυση ή το σούτ. Αυτό βέβαια συνήθως γίνεται με το 5άρι της ομάδας, αφου με τα σέντερ κατα κύριο λόγο παίζεται το πικ εν ρολ. Για αυτό είδαμε πολλές φορές τον Ντάνστον να μένει πάνω στο γκάρντ στη σειρά με τη Ρεάλ. Επιπλέον αυτή η άμυνα για να έχει καλά αποτελέσματα πρέπει να έχεις γκάρντ ψηλά και δυνατά που να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε ενα μαν του μαν με τον αντίπαλο ψηλό (το μοναδικό πράγμα που ο Κόλλινς ήταν ιδανικός). Τέλος πάντων ξεφύγαμε, ολα αυτά τα λέω γιατί δε θέλω να πιστέψει κανείς ότι θέλω να μηδενίσω τον παίχτη.

 Όμως υπάρχει και ένα αλλά, που δεν είναι και μικρό.
Απο τον Πέτγουεϊ λείπουν πάρα πολλά στοιχεία που κάνουν ένα παίχτη ολοκληρωμένο. Ειδικά ένα παίχτη που αγωνίζεται σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Πρώτον δεν έχει ντράιβ ή κατα το κοινώς λεγόμενο μπάσιμο/διείσδυση. Δε πλησιάζει το καλάθι παρά σχεδόν αποκλειστικά σε καταστάσεις αιφνιδιασμού ή αν προκύψει κάποια φάση που έχει πολύ χώρο μπροστά του. Επίσης δεν έχει καθόλου ποστάρισμα, δε μπορεί να παίξει με πλάτη στο καλάθι δηλαδή και αμφιβάλλω αν έχει και τη δύναμη ή το εκτόπισμα να σπρώξει τους περισσότερους εκ των αντιπάλων του. Αυτό τον κάνει εξαιρετικά μονοδιάστατο και προβλέψιμο επιθετικά. Όλα κρίνονται δηλαδή απο το αν θα μπούν τα σούτ ή αν θα βγούν αιφνιδιασμοί για την επιθετική του συνεισφορά στην ομάδα.

Σα να μην έφτανε μόνο αυτό, ο παίχτης δείχνει να επηρεάζεται ιδιαίτερα απο αυτό το στοιχείο του παιχνιδιού του. Αν δηλαδή νιώσει ότι δεν είναι στη καλή του μέρα επιθετικά αρχίζει και χάνει τη συγκεντρωσή του και σε τομείς που μπορεί να προσφέρει όπως και να έχει, όπως η άμυνα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον έχουμε δεί πολλές φορές να εκνευρίζεται και να γίνεται αλλαγή όταν δε του βγούν μιά δυό φάσεις που προφανώς θεωρεί ότι τις έχει.
Επομένως εδώ τίθεται και θέμα πνευματικής ετοιμότητας και ωριμότητας του παίχτη, πράγμα βέβαια που δεν έχουμε κάποιο αντικειμενικό κριτήριο για να το κρίνουμε, παρα μόνο το δικό μας "μάτι". Αυτό που μπορούμε σίγουρα να κρίνουμε είναι η ικανότητα του παίχτη στην ατομική άμυνα. Γενικά είναι αξιοπρεπής, όμως με τεσσάρια που είναι πιο βαριά απο αυτόν και σπρώχνουν μέσα στο ζωγραφιστό (π.χ. Ρέγες, Ντάντλεϋ) ολοφάνερα έχει πρόβλημα. Δεν έχει επιδείξει τη δύναμη ή το νεύρο που απαίτειται για να υποκαταστήσει την έλλειψη εκτοπίσματος και να τα κοντράρει καλά.

Το θέμα λοιπόν είναι τι θέλουν στην ομάδα σαν δεύτερο τεσσάρι, θέλουν έναν παίχτη ρολίστα που να δίνει κάποια πράγματα και αυτά όχι με ιδιαίτερα μεγάλη συνέπεια? Ή θέλουν ένα πιο πλήρη παίχτη που μπορεί να προσφέρει σε περισσότερα επίπεδα και πάνω απο όλα έχει νοοτροπία νικητή και πνεύμα μαχητή? Θεωρώ πως θα έπρεπε να προσανατολίζονται περισσότερο προς το δεύτερο. Βέβαια κουμάντο στη τσέπη κανενός δε μπορώ να κάνω, απλά δε γίνεται να κυνηγάς σε όλα τα επίπεδα υπερβάσεις και να θες να κάνεις πρωταθλητισμό σε σταθερή βάση. Και νομίζω ότι προσιτές και καλές λύσεις υπήρχαν και υπάρχουν.

 Τώρα η στάση των δημοσιογράφων γενικά απέναντι σε άτομα απο την ομάδα που έχουν εκτεθεί κατ' επανάληψη και σε κινήσεις που γίνονται και δεν έχουν λογική έχει υπάρξει απο ανεκτική εώς απροκάλυπτα αβανταδόρικη. Έφτασε χτες δημοσιογράφος να πεί για τον Άντρε Σμίθ, ενα παίχτη που όπου έχει αγωνιστεί έχει πρωταγωνιστήσει και ήταν τη χρονιά που μας πέρασε τρίτος σκόρερ της ιταλικής λίγκας με 17.3 πόντους μέσο όρο, ότι δε κάνει αθλητικά για ευρωλίγκα. Φαντάζομαι ότι αν τον παίρναμε τελικά θα έκανε.

 Αυτο είναι ενα παράδειγμα. Παραδείγματα υπάρχουν αρκετά ακόμα και απο αυτόν και πολλούς άλλους οι οποίοι κατά τη συντριπτική τους πλειοψηφία ζούν σε μια νιρβάνα και τα βλέπουν όλα καλώς καμωμένα σε μια ομάδα που έχασε όλους τους στόχους της πέρσυ και ουσιαστικά δεν έχει κάνει το κάτι συγκλονιστικό μέχρι τώρα για να αλλάξει τα δεδομένα.

Μια απο τα ίδια και για Σίμμονς για τον οποίο δε θα μπώ στο κόπο να αναλύσω γιατί είναι ακαταλληλός, κάνει μπαμ. Όποιος θέλει διευκρινήσεις παρ'ολα αυτά να δώσω. Και για αυτόν θεωρούν ότι καλά κάναμε και τον κρατήσαμε για την ευρωλίγκα σαν μια έξτρα λύση. Αυτό που δε καταλαβαίνουν (ή δε τους συμφέρει να καταλάβουν) είναι ότι η ομάδα πάνω απο όλα χρειάζεται να προσθέσει στο ρόστερ της ποιότητα και όχι ποσότητα. Τώρα αυτά τα "τον κράτησε για να τον τιμωρήσει επειδή μιλούσε με άλλη ομάδα" είναι το λιγότερο αστεία. Ένας παίχτης που ξέρει ότι είναι για "φευγιό" ουσιαστικά, θα μιλήσει με πολλούς. Επαγγελματικός αθλητισμός είναι αυτός. Δηλαδή να υποθέσουμε ότι και ο κόουτς Μπαρτζώκας που μιλούσε με Φενέρ ουσιαστικά τιμωρήθηκε με τη παραμονή του πέρσυ?

Μάλλον η ομάδα τιμωρήθηκε παραπάνω, αλλα αυτό είναι άλλη κουβέντα...

Euroleague 2014-2015

Τα ρόστερ δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί, αλλά ο Ζόρντι δε μπορεί να περιμένει! Η κλήρωση για την ευρωλίγκα της νέας χρονιάς είναι πλέον παρελθόν και παρ' όλο που δεν κρίνεται ποτέ τίποτα στη regular season ας πούμε δύο κουβέντες έτσι για το γαμώτο!

                 Ο πρώτος θα είναι ξεκάθαρα όμιλος δύο ταχυτήτων. Στην πρώτη ταχύτητα η Ρεάλ (του Φώτη Κατσικάρη ?) με την Εφές του Ντούντα Ίβκοβιτς. Λογικά αν περάσει και η Ούνιξ τα προκριματικά (το πιο πιθανό) θα  μπεί και αυτή στο παρεάκι των "δυνατών". Ένας όμιλος με πολλά γνώριμα πρόσωπα και παλιούς γνωστούς αν βάλουμε μέσα και τον Αργύρη Πεδουλάκη. Οι άλλοι τρείς στη δεύτερη ταχύτητα θα διεκδικήσουν λογικά την 4η θέση που δίνει την πρόκριση στο top 16 με τη Ζαλγκίρις να έχει τον πρώτο λόγο.
                  Ο δεύτερος όμιλος προβλέπεται να είναι το πάρτυ της ΤΣΣΚΑ. Οι ρώσοι ενισχύονται συνέχεια και με κόουτς το προπονητικό πουλέν μου, Δημήτρη Ιτούδη, δε πιστεύω ότι θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα να κατακτήσουν εύκολα την πρώτη θέση στον ομιλό τους. Η Μακάμπι δε ξέρουμε ακόμα πως θα παρουσιαστεί γιατί είχε πολλές απώλειες τις οποίες δεν έχει ακόμα καλύψει. Η Μάλαγα θα είναι πιθανότατα αξιόμαχη, ενώ με ενδιαφέρον περιμένω να δω και τη θριαμβεύσασα στο marketing Άλμπα τι θα κάνει στο αγωνιστικό κομάτι. Τσεντεβίτα, Λιμόζ θα διεκδικήσουν και αυτές ο'τι καλύτερο μπορούν.
                   Ο τρίτος όμιλος αν κληρωνόταν εκεί και ο νικητής των προκριματικών, που όλοι μας πιστεύουμε λίγο-πολύ ότι θα είναι η Ούνιξ του κόουτς Άρτζι, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ο όμιλος του θανάτου. Η Μπαρτσελόνα και η Φενέρ είναι φόβητρα. Η Αρμάνι έχασε παίχτες αλλά έχει χρήμα και περιμένω να φτιάξει ξανά δυνατή ομάδα. Το ίδιο και ο Παναθηναικός που την παλεύει για Καλάθη, χωρίς το χρήμα να παίζει τόσο πολύ στην εξίσωση βέβαια. Η Μπάγερν είναι ανερχόμενη δύναμη που έχει βλέψεις ακόμα και για κατάκτηση του τροπαίου στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον. Να πω ότι ξέρω κάτι για τη πολωνική Τούροφ ψέματα θα είναι, σήμερα έμαθα την υπαρξή της. Προφανώς για να εξασφάλισε θέση στην ευρωλίγκα κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Πολωνία οπότε του πεταματού δε θα είναι. Τώρα σε αυτό τον όμιλο δύσκολα θα έχει τύχη.
               Πάμε και στον δικό μας τώρα. Ο Ολυμπιακός πάει για άλλο ένα καλοκαίρι πολύ οικονομικά στη στελέχωση του ρόστερ του. Οι κινησείς Λαφαγιέτ, κατα κύριο λόγο, αλλα και Χάντερ κρίνονται ως βελτιωτικές-καλές, αλλα σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζουν. Επίσης όπως όλα δείχνουν θα επιμείνουμε στον συμπαθή, πλην όμως περιορισμένο, Πέτγουεϊ στη θέση 4. Ακόμα το ρόστερ δεν έχει κλείσει, άλλα δε φαίνεται ότι μπορεί η ομάδα να αλλάξει δραματικά επίπεδο. Θα παρουσιαστεί απλά καλύτερη, όταν οι κινήσεις που έχουν κάνει οι αντιπαλοί μας τρομάζουν. Επομένως απο το top 16 και ύστερα θα κυνηγήσουμε πολλές υπερβάσεις. Μακάρι να τα καταφέρουμε.
               Η Βαλένθια είναι νικήτρια του eurocup, ομάδα που κόντεψε να αποκλείσει στα ισπανικά play off την μετέπειτα πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα. Έχασε τον Λαφαγιέτ απο εμάς και τον Ντόελμαν απο τη Μπάρτσα, άλλα έχει ήδη πάρει Λόντσαρ και γενικά δείχνει διάθεση να διατηρηθεί στα ίδια υψηλά στάνταρ. Θα γίνουν πολύ ωραία ματς με αυτούς και λογικά οι δυό μας θα παίξουμε πιο έντονα για την πρωτιά του ομίλου. Όχι ότι έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία επαναλαμβάνω, αλλα κουβέντα να γίνεται.
Η Κάχα μετά τη φετινή της παρουσία μου έβγαλε την εικόνα της εντελώς ασόβαρης ομάδας σε όλα τα επίπεδα. Ότι θα είναι ικανή και φέτος να κάνει κηδείες είναι πιθανό πάντως. Ερωτηματικό και αυτή, όπως και η Γαλατά που όμως έχει δείξει μεγαλύτερη σοβαρότητα σαν ομάδα, έχει προπονητή που κερδίζει όλο και περισσότερο σεβασμό όσο περνάει ο καιρός και περιμένουμε να δούμε με τι ρόστερ θα εμφανιστεί στην αρχή της αγωνιστικής περιόδου.
              Mε τους αδερφούς του Ερυθρού Αστέρα λογικά θα έχουμε αγάπες και λουλούδια πριν τα ματς, αλλα όπως έδειξαν και πέρσυ είναι υπολογίσιμη ομάδα και καλό θα είναι να ξεχαστούν οι δεσμοί φιλίας σε αγωνιστικό επίπεδο. Τελευταία ομάδα του ομίλου η λιθουανική Νεπτούνας στην οποία έχει αγωνιστεί και ο παλιός μας γνώριμος Άρβιντας Ματσιγιάουσκας. Δε ξέρω σχεδόν τίποτα για την ομάδα παρά μόνο ότι έχασε 4-2 στους λιθουανικούς τελικούς απο την Ζαλγκίρις. Επομένως μια άλφα αξία την έχει, καλό θα είναι να μην υποτιμηθεί, εξάλλου είναι λιθουανοί και αυτό λέει απο μόνο του πολλά.
 Γενικά ο 4ος όμιλος κρίνεται αρκετά ισορροπημένος, αλλά και βατός για την ομάδα μας. Τα σπουδαία βέβαια έρχονται μετά...

Το ξυράφι που ξεσκίζει το χάος των πιθανοτήτων...

Στην ταινία Inception κάποια στιγμή ο ήρωας λέει το εξής...

 “What is the most resilient parasite? Bacteria? A virus? An intestinal worm? An idea. Resilient… highly contagious. Once an idea has taken hold of the brain it’s almost impossible to eradicate. An idea that is fully formed - fully understood - that sticks; right in there somewhere.”

Βέβαια στην ταινία ο ΝτιΚάπριο αναφέρεται στην αρνητική πλευρά, στην εμμονή. Αλλά καμιά φορά η εμμονή με κάτι μπορεί και να είναι λυτρωτική. Μπορεί λέω. Εγώ από τη πλευρά μου θα έλεγα ότι η πρόθεση είναι το ξυράφι που ξεσκίζει το χάος των πιθανοτήτων. Αν σου κολήσει μια ιδέα, αν βάλεις ένα στόχο και ταυτίσεις την υπαρξή σου με αυτόν, τότε είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα τον πετύχεις. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ταυτιστείς τόσο πολύ που σε περίπτωση που κάτι πάει απελπιστικά στραβά να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο όμως.  Αν κατά τη διάρκεια της οδύσσειας έχεις αποκτήσει τη σοφία που χρειάζεται, θα έχεις αποκτήσει και τη δυνατότητα να βρείς μια άλλη Ιθάκη για να κυνηγήσεις.

Σίγουρα πάντως ακόμα και να νιώσεις χαμένος είναι καλύτερο από το να μην είσαι ταγμένος πουθενά. Ακόμα και το να έχεις επιλέξει συνειδητά να μην είσαι ταγμένος πουθενά είναι μια αφοσίωση. Το να είσαι παντού και πουθενά, το να μη σε ενδιαφέρει τίποτα τόσο ώστε να το πας λίγο παραπέρα, να το ψάξεις σε λίγο μεγαλύτερο βάθος είναι βάλτωμα και καθημερινός θάνατος. Και ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει βάλτωμα. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να χάνεσαι  κάθε μέρα, να σου γίνεται ρουτίνα, βίωμα. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να ασχολείσαι με τα πάντα επιφανειακά επαναπαυόμενος στις δάφνες του παρελθόντος, προσδοκόντας ότι θα σταθείς τυχερός και κάτι θα αλλάξει by default. Σχεδόν ποτέ δεν αλλάζει τίποτα. Η πρόθεση όμως αλλάζει τα πάντα. Και η ένταση της πρόθεσης καθορίζει το μέγεθος της αλλαγής και τον αντικτυπό της. Ειδεμή είσαι στο "πάνω-κάτω" και το "κάπως έτσι".

Έξυπνα παιδιά είστε, κάντε τις συνδέσεις με τον μπασκετικό Ολυμπιακό…