Sleeping Giant

Aπό τον Dimitrio Psychotiou, a.k.a "Μήτσος"  :p

Εν αναμονή των εξελίξεων για την αντικατάσταση του Πάτρικ Γιάνγκ μέχρι το τέλος της σεζόν, της εμφάνισης στο παρκέ του πραγματικού Βασίλη Σπανούλη (όχι του φαντασματός του) και του δεσίματος της ομάδας μέσω της όχι και τόσο ενδιαφέρουσας πρώτης φάσης της ευρωλίγκας, είπα να πάρω την σκυτάλη από τον αγαπητό μοδεράτορα και να γράψω και εγώ δυο σκέψεις για το τι βλέπουμε αλλά και το τι θα θέλαμε να δούμε από εδώ και πέρα απ' την ομάδα (απ' ό,τι καταλάβατε μπούκωσε το disqus και βαριέται ο Pivot να γράψει πόστ   :p). 

Δεν έχω σκοπό να κουράσω, ούτε και να κουραστώ, γι' αυτό θα προσπαθήσω να μην πλατειάσω και να μην ασχοληθώ με θέματα όπως ''θα πάρουμε τελικά τεσσάρι'' (δεν θα πάρουμε απ ό,τι φαίνεται) και ''ίσως θα έπρεπε να πάρουμε έναν γκαρντ που να σκοράρει πιο ευκολα απ'τον D.J Strawberry'' (ούτε κι απ'αυτόν θα πάρουμε). Είχα σκοπό να ασχοληθώ με το πόσο καλά παίζει ο Πάπι όταν λείπει ο Σπανούλης, αλλά τελικά γύρισε ο αρχηγός κι έπαιξαν και οι δύο χάλια. Απ' την στιγμή που έλειπε ο Λοτζέσκι αλλά και ο Πρίντεζης περίμενα σίγουρα μια καλύτερη εμφάνιση απ τον Ιωάννη. Επίσης είχα σκοπό να ασχοληθώ με το πόσο στο λαιμό μου κάθεται ο Μπουρούσης αλλά ούτε κι αυτό θα το κάνω! Δεν θα του κάνω την χάρη. 

Τελικά ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα χωρίς τον Σπανούλη; Απαντώ στα γρήγορα και χωρίς σκέψη όπως θα έκανε ο καθένας. Και βέβαια ο ολυμπιακός παίζει καλύτερα χωρίς τον κακό Σπανούλη, τουλάχιστον σ'αυτήν την εύκολη πρώτη φάση. Η ομάδα δεν έχει ανάγκη τώρα τον αρχηγό, δεν χρειάζεται τα μεγάλα του σουτ για να κερδίζει. Κερδίζει μέσα απ την καλή (κι όσο περνάει ο καιρός καλύτερη) αμυντική της λειτουργία. 

Μέσα απ την άμυνα έκανε το ξέσπασμα στο τρίτο δεκάλεπτο στο παιχνίδι στην Κροατία, λόγω της κακής άμυνας έχασε στην παράταση απ' την Λαμποράλ και μέσω της άμυνας πήρε το διπλό στην Τουρκία. Μέσω της άμυνας επίσης κέρδισε και στο ΣΕΦ την Λαμποράλ. Τα σουτ τα πηραν άλλοι. Ο Λότζε, ο Αθηναίου (κουφό ε;) και ο Μάντζαρης, ο πιο βελτιωμένος παίκτης της ομάδας, ο πιο σταθερός κι ένας απο τους καλύτερους άσσους πλέον στην ευρωλίγκα, ακόμα και αν κάποιοι τον βλέπουν σαν κομπάρσο. “Έλα μωρέ καλός ο Μάντζαρης αλλά...”. 

Για να επανέλθω στο θέμα του Σπανούλη. Πάμε λίγο στις ασσίστ. Η ομάδα με Σπανούλη μετράει περίπου 16 -17 ασσίστ ανα αγώνα. Μαντέψτε. Τόσες δίνει και χωρίς εκείνον, ακόμα κι αν ο Βασίλης δίνει 6,2 ασσίστ μ.ο. Ο παίχτης χρειάζεται ξεκούραση. Πέρασαν τα χρόνια και παρ’ όλο που έχει γίνει δυνατότερος και πιο γυμνασμένος σαν αθλητής, έχει χάσει την έκρηξη, την ταχύτητα και ενδεχομένως την αποτελεσματικότητα στο ντράιβ, κάτι το οποίο τον έκανε να ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα γκάρντ. Πρέπει να αξιοποιήσει την ταχύτητα σκέψης που διαθέτει, να μείνει κάποιο διάστημα στα pits να ξεκουραστεί, να βγεί πιο φρέσκος, να μην περνάνε όλες οι μπάλες απ' τα χέρια του, ώστε να μην κάνει τόσα λάθη και να μπορέσει να έχει το κουράγιο να βγεί μπροστά εκεί που πρέπει.

Η λύση σίγουρα δεν είναι το “Vasilis pick n' roll” μέχρι να παγώσει η κόλαση. Ούτε το “κουράζω την μπάλα 16-17 δεύτερα κι αν δεν μου βγεί το κεντρικό pick n' roll κάνω λάθος πάσα ή σουτάρω απ' τα οκτώ μέτρα κι όποιον πάρει ο χάρος” (εδώ έχει ευθύνη κι ο coach Bullet βέβαια). Γράφω το ποστ βλέποντας το τσιρκολίκι του Ντούντα να χάνει απo την Αρμάνι χωρίς τον αρχηγό/ηγέτη της, τον Τζεντίλε. Βλέπω τον McLean και τον Lafayete να βγάζουν πάθος και να χαίρονται το παιχνίδι, να χαίρονται γιατί παίζουν κι εκείνοι στην επίθεση και σκέφτομαι ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλω να φτάσουμε κι εμείς στο ίδιο σημείο. Δεν είμαστε πολύ μακριά πάντως...

Δένουμε όσο περνάει ο καιρός στην επίθεση (το λέω αυτό ακόμα κι όταν μόλις τελείωσε το τελευταίο ευρωπαϊκό ματς, κοιτάξαμε το σκορ και το πρώτο νούμερο που είδαμε ήταν το πέντε), δεν χρειαζόμαστε τις ασσίστ του Kill Bill και του Slouky Louk, που μόλις ήρθαν οι νίκες, τον ξεχάσαμε κι αυτόν και καλά κάναμε. Αυτά που περιμένουμε τώρα, είναι να παίξουν επιτέλους όλοι οι παίκτες μαζί, να έρθει κι ο Ντόρσεϋ  :P , να δέσουμε ακόμα πιο πολύ και να τελειώσει επιτέλους αυτή η βαρετή φάση. Να μπούμε στο ζουμί, στα δυνατά ματς,  για να μπορέσουμε να βγάλουμε καλύτερα και πιο χρήσιμα συμπεράσματα.

Προς το παρόν τα συμπεράσματα είναι τα εξής επτά (τυχαίο; Δεν νομίζω :p):

1. Ο Σπαν χρειάζεται Spa και ξεκούραση.

2. Στο 4 θα παίζει ο Πάπι.

3. Χρειαζόμαστε σέντερ. Ο Μιλουτίνοφ δεν κάνει. Μπορεί σε 4-5 χρόνια να μας βγούν τα μάτια με το πόσο καλός θα γίνει, αλλά τώρα δεν...

4. Πρίντεζης. Aπαραίτητος.

5. Ο Φράουλας πάει για Μανωλάδα αν συνεχίσει να χάνει τα άχαστα.

6. ΑΜΥΝΑΡΑ.

7. Το Αθηναίου-Κατσίβελης με την Α.Ε.Κ ήταν μια χαρά τράμπα.

Υγ.1  Τι θα γίνει με το fantasy;  Καντε κάτι. Σας είπα το παίρνω πάνω μου και δεν βελτιώνομαι :p 

Υγ.2  Ευχαριστώ τον μοδεράτορα που με “έσπρωξε” τόσο πολύ να κάνω κάτι που το κάνω για πρώτη φορά. Ας ελπίσουμε το επόμενο μου post (τώρα που πήρα φόρα) να είναι καλύτερο. Περιμένω να δω ποστ κι από άλλα παιδιά. Ονόματα δεν λέω. Καλή συνέχεια στην ομάδα και καλή ανάρρωση στον Πάτρικ. Τον Γιάνγκ. Το θηρίο είναι εδώ, κοιμάται, θα ξυπνήσει!

Ο βασιλιάς είναι γυμνός

Δεν πάει και πολύς καιρός απο το προηγούμενο ποστ, αλλά οι εξελίξεις επέβαλαν το δίχως άλλο αυτό το update. Η ομάδα μέχρι τώρα παρουσιάζεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων και των προσδοκιών, γεγονός που δεν γίνεται να αγνοηθεί.

Δεν είναι το θέμα οτι έχασε τα δύο ντέρμπυ με Παναθηναϊκο ενώ θεωρητικά ξεκινούσε πιο μπροστά στη αφετηρία. Το θέμα είναι οτι και στα τρία επίσημα παιχνίδια που έχει δώσει ως τώρα σε υψηλό επίπεδο, τα δύο εκ των οποίων έχασε, έδειξε πολύ ανησυχητικά σημάδια. Και το ακόμα χειρότερο είναι οτι πολλά απο τα προβλήματα που εμφανίζει είχαν προβλεφθεί απο μεγάλη μάζα των οπαδών το καλοκαίρι.

Δεν μπορεί κανείς ας πούμε να ισχυριστεί ότι το ποιοτικό κενό στο 4 πίσω απο τον Πρίντεζη δεν έβγαζε μάτια και ό,τι ήταν τουλάχιστον αφέλεια να πιστεύει κανείς οτι ο Aγραβάνης μπορεί να σταθεί σαν δεύτερο 4άρι στον Ολυμπιακό. Προσωπικά πιο πολύ πιστεύω τον Τσαϊρελη απο τον Αγραβάνη, αλλά και αυτόν ακόμα σαν τρίτο 4άρι ενδεχομένως. Η ομάδα χρειαζόταν έναν strech power forward για να μπορεί να ανοίξει το γήπεδο, ο οποίος θα ήταν σκυλί του πολέμου στην άμυνα, ώστε να πλαισιώσει ιδανικά τον Πρίντεζη. Κάτι σαν τον Γκάμπριελ της Καρσίγιακα που είχε ακουστεί.

Αντ' αυτού σπατάλησαμε μια θέση ξένου και πήραμε τρίτο σέντερ τον Μιλουτίνοφ, έναν παίχτη που είναι λίγο απο όλα και τίποτα πολύ. Μπορεί και λίγο να ποστάρει, είναι εννίοτε καλός στα ριμπάουντ, ματσάρει συμπαθητικά ψηλά κορμιά κτλ. Όλα αυτά στο περίπου, όχι αρκετά. Συγγνώμη, αλλά για τρίτο σέντερ, όπως είχα γράψει και τρία ποστ πίσω και πολλοί ακόμα το λέγανε, βάζεις και τον Αγραβάνη. Αναλώσιμος και πιο χρήσιμος για εμένα στη θέση αυτή. Εμείς προσπαθήσαμε να κάνουμε τον Αγραβάνη με το ζόρι 4άρι επιπέδου ευρωλίγκας. Ε όχι ρε κόουτς μη μου πείς ότι δεν έπαιξες (και παίζεις ακόμα) με τη φωτιά με αυτή την απόφαση.

Η μεταγραφή Μιλουτίνοφ λοιπόν για εμένα χαρακτηρίζεται περιττή. Πάμε και στον Γιάνγκ τώρα. Το θηρίο, το θωρηκτό, τον μπουλντόζα και όλα αυτά τα ωραία που λέγαν ακόμα και "δημοσιογράφοι" το καλοκαίρι. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα απο αυτά που είχα γράψει για αυτόν στη σύγκριση με Ντάνστον τρία ποστ πίσω...

"Εν κατακλείδι θεωρώ πως αν ο Γιάνγκ μπεί περισσότερο στην πιο τακτικίστικη λογική του ευρωπαϊκού μπάσκετ και δεν στηρίζεται αποκλειστικά στο ενστικτό του και τα πλούσια σωματικά του προσόντα, μπορεί να αποδειχτεί αρκετά σημαντικότερος του Μπράιαντ. Ειδικά δε, αν δουλέψει σοβαρά και το ποστ παιχνίδι του. Αν αυτά δε γίνουν, θα βλέπουμε παιχνίδια που θα είναι κυρίαρχος, αλλά και κάποια που θα μπλοκάρει αρκετά και στις δύο πλευρές του γηπέδου, ειδικά όσο θα προχωράμε στα πιο δύσκολα ματς. "

Νομίζω μέχρι τώρα βλέπουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό ό,τι δηλώνουν τα υπογραμμισμένα σημεία. Ο παίχτης σίγουρα θέλει χρόνο γιατί δεν παίζει σε υψηλό επίπεδο πολύ καιρό, αλλά η έλλειψη αρχών στο παιχνίδι του, ώρες ώρες είναι σοκαριστική. Απο το ότι σε πολλές περιπτώσεις σε φάσεις που είναι φάτσα με το καλάθι κατεβάζει τη μπάλα χαμηλά πριν σηκωθεί, χάνοντας έτσι χρόνο, μέχρι τον τρόπο που ποστάρει, όπου δεν εκμεταλεύεται σχεδόν καθόλου το εκτοπισμά του και πολλές φορές αυτο-οδηγείται κάτω απο τη μπασκέτα με αποτέλεσμα να είναι έτοιμος να φάει τάπα απο το ίδιο το ταμπλό. Τα δε τελειώματα του στο λόου-ποστ, επιεικώς μέτρια.
Ο παίχτης χρειάζεται εντατικά μαθήματα ώστε να μάθει λίγο τη θέση που αγωνίζεται και να μη στηρίζεται τόσο στην τροφοδότηση σε πικ εν ρολ καταστάσεις. Ειδικά με τέτοιο σώμα είναι έγκλημα να είναι τόσο "λίγος" στο λόου-ποστ. Θα μπορούσε άνετα να πλησιάσει το επίπεδο του Μπατίστ κάποια στιγμή αν το εκμεταλευόταν.

Επίσης αυτός ο μύθος που καλλιέργησαν πάλι πολλοί "δημοσιογράφοι" το καλοκαίρι ότι ο Γιάνγκ στο ψηλό παιχνίδι είναι κυριάρχος είναι το λιγότερο εξοργιστικός. Ο παίχτης είναι απλά καλός στο συγκεκριμένο κομάτι. Αμυντικά δε, ο Ντάνστον ψηλά είναι ξεκάθαρα καλυτερός του, φαίνεται και απο τα περσινά τους νούμερα στα μπλοκ. Ελπίζω και αυτό να το είδατε όσοι προτρέχετε να εξυψώσετε, και να απαξιώσετε αντίστοιχα, παίχτες έτσι εύκολα.

Για εμένα ο Ολυμπιακός στο 5 αντί για Γιάνγκ έπρεπε να είχε χτυπήσει Αρτιόμ Παραχούσκι, που έπαιζε κιόλας σαν όνομα, με τα χίλια. Θα είχε ένα παίχτη φόβητρο μέσα στη ρακέτα, με πολύ δυνατό λόου-ποστ παιχνίδι, που θα μάτσαρε παραπάνω απο ιδανικά (και όχι στο περίπου) παίχτες τύπου Ραντούλιτσα και Κούζμιτς. Έναν παίχτη που δεν θα σπρωχνόταν με τίποτα και θα σκέπαζε το καλάθι, που θα συνδύαζε δύναμη και τεχνική στο φούλ. ΄Εναν παίχτη που ακόμα και στο πικ εν ρολ εγώ μπορεί και να τον έλεγα καλύτερο του Γιάνγκ. Εξηγούμαι.

Ο Γιάνγκ είναι πιο γρήγορος και εκρηκτικός. Ο Παραχούσκι όμως επειδή διαθέτει περισσότερη μπασκετική ευφυία σίγουρα στο πικ εν ρολ θα "βυθιζόταν" στο αντίπαλο καλάθι πιο σωστά και σε καλύτερο timing. Επίσης το γεγονός ότι έχει πολύ μεγαλύτερο μάκρος θα τον έκανε πιο εύκολο στόχο για λόμπες πάνω απο τα χέρια των αμυντικών. Σε άμυνα με αλλαγές πάνω στο πικ δε, δεν θα υπήρχε κανείς γκάρντ σε όλη την Ευρώπη να μπορέσει να τον σταματήσει απο το να τον βάλει μέσα στο καλάθι. Το μόνο εμφανές μειονέκτημα του Παραχούσκι σε σχέση με τον Γιάνγκ θα ήταν η πικ εν ρολ άμυνα, αλλα θα ήταν τόσα πολλά τα υπολοιπά οφέλη που θα άξιζε να προσπαθήσει ο Σφαιρό να το κρύψει αυτό με διάφορα τρικ. Εξάλλου πικ εν ρολ ψηλό η ομάδα διαθέτει στο πρόσωπο του Χάντερ.


Ο Σφαιρό λοιπόν όταν κατέληγε σε Γιάνγκ δεν τα σκέφτηκε όλα αυτά; Δεν συνυπολόγισε εκτός όλων των άλλων την απειρία του παίχτη; Λάθος όταν έχεις τον Παραχούσκι μέσα στα πόδια σου και ήδη Χάντερ στο ρόστερ, να πας να πάρεις Γιάνγκ. Όχι τόσο μεγάλο όσο το να προσπαθείς να κάνεις με τα χίλια ζόρια τον Αγραβάνη παίχτη επιπέδου και να μη παίρνεις το 4αρι που ζητάει η ομάδα, αλλα λάθος που ήδη φαίνεται παρ' όλα αυτά. Και όποιος δεν το παραδέχεται ή στέκεται σε εμφανίσεις του Γιάνγκ τύπου Τσεντεβίτα, εθελοτυφλεί. Δώσαμε 900 χιλιάρικα σε ένα παίχτη που είναι ο ορισμός της λέξης "στοίχημα", ενώ η ομάδα έπρεπε να πάρει Παραχούσκι. Ενα πολύ δυνατό πίβοτ δηλαδή, πράγμα που της λείπει καιρό τώρα. Μην πει κανείς δεν ταιριάζουν τέτοιοι παίχτες στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, γιατι θα του πω ότι το παιχνίδι του Ολυμπιακού κάποιες φορές είναι τόσο μονόπατο που πονάνε τα μάτια μας.

Πάμε και στην πικρή ιστορία των γκάρντ τώρα. Λοιπόν η φυγή Σλούκα μπέρδεψε υπερβολικά τα πράγματα. O Στρόμπερυ αποκτήθηκε σαν αντι-Λαφαγιέτ με την υπόθεση εργασίας ότι η ομάδα θα τα βρεί με τον Σλούκα. Aυτό δεν έγινε ποτε και έτσι έμεινε αμανάτι ο παίχτης, που διαθέτει καλά στοιχεία (ενέργεια, άμυνα, μπούκα κ.α.) και χρειάζεται χρόνο για να τα δείξει, αλλα στην παρούσα φάση φαίνεται ο πιο εύκολα αντικαταστάσιμος. Θα πει κάποιος γιατί όχι ο Χάκετ ρε αδερφέ; Τι παραπάνω έχει δείξει μέχρι τώρα; Όχι πολλά παραπάνω, αν και στο παιχνίδι με την Τσεντεβίτα έκανε αρκετή αθόρυβη δουλειά. Είναι απλό. Είναι πιο κοντρολαρισμένος παίχτης, με περισσότερη εμπειρία και μεγαλύτερη κλάση. Προσωπικά πιστεύω ότι θα ανέβει και θα προσφέρει. Μπορεί και να κάνω λάθος, μιας που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει μια εμφανή πτώση, αλλά θεωρώ ότι οverall μπορούμε να πάρουμε περισσότερα πράγματα και πιο γρήγορα απο αυτόν.

Στην παρούσα φάση η ομάδα χρειάζεται έναν άνθρωπο που να πλησιάζει όσο γίνεται στο στυλ τον Σλούκα. Να μπορεί δηλαδή να δεί γήπεδο και να προσφέρει εύκολους πόντους. Ο Στρόμπερυ δεν είναι ο παίχτης που θα το κάνει με συνέπεια αυτό και η ομάδα χρειάζεται κάτι τέτοιο άμεσα και όσο πιο σίγουρα γίνεται. Δεν μπορεί να περιμένει την καλή βραδιά του Στρόμπερυ, ούτε ακόμα και του Χάκετ, ο οποίος όμως μπορεί πιο εύκολα να περιοριστεί σε οργανωτικό ρόλο και να παίρνει επιθετικές πρωτοβουλίες όποτε του επιτρέπει το παιχνίδι. Γιατί λοιπόν παρέμεινε ο Στρόμπερυ στο ρόστερ όταν χάθηκε ο Σλούκας; Ή γιατί τέλος πάντων αποκτήθηκε ο Χάκετ στη συνέχεια και όχι κάποιος άλλος γκάρντ που να είναι πιο σκόρερ και ικανός στο να βλέπει την πάσα; Είναι τυχαίο που ο Σφαιρόπουλος χθες εμπιστεύτηκε ελάχιστα τον Στρόμπερυ έχοντας σε πολύ μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού τον Λοτζέσκι στη θέση 2; Αυτό για εμένα είναι σημάδι αναγνώρισης λάθος καλοκαιρινού σχεδιασμού.

Απο την άλλη πρέπει όλοι κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι ο Σπανούλης δεν είναι ο παίχτης που ήταν κάποτε. Και πρέπει πρώτος απο όλους να το καταλάβει ο ίδιος. Ο μπασκετικός εγωισμός σε τόσο σπουδαίους παίχτες είναι λογικός και ως ένα σημείο θεμιτός, αλλά όταν αρχίζει και κάνει περισσότερο κακό στην ομάδα σου παρά καλό, πρέπει να ξεπερνιέται. Ο Βασίλης θα πρέπει αν είναι σωστός επαγγελματίας, να είναι πλέον έτοιμος να μοιραστεί τη θέση του ηγέτη και του σκόρερ στην περιφέρεια με κάποιον άλλο. Διότι έχει απωλέσει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα του να σκοράρει κοντά στο καλάθι ή σε μέση απόσταση μετά απο drive ή drive και jump shoot αντίστοιχα, και στηρίζεται πλέον υπερβολικά στο μακρινό σουτ του. Πράγμα στο οποίο, παρά τα μεγάλα σουτ που έχει βάλει κατα καιρούς, δεν ήταν ποτέ βιρτουόζος.

Aυτή είναι η αλήθεια. Ήταν πάντοτε ένας τρομερός μπουκαδόρος με καλό περιφερειακό σουτ. Όταν λοιπόν φτάνει την περσινή χρονιά για πρώτη φορά στην καριέρα του να έχει επιχειρήσει στην ευρωλίγκα περισσότερα τρίποντα στο σύνολο παρά δίποντα, αυτό μας δείχνει πως δεν μπορεί πλέον να επωμιστεί το ρόλο του σκόρερ. Γιατι ο γκάρντ-σκόρερ εννοείται πως πρέπει να έχει καλό σουτ, αλλα πάνω απο όλα πρέπει να είναι slasher, να διεμβολίζει δηλαδή και να τελειώνει φάσεις ή να δημιουργεί καταστάσεις ανισορροπίας. Ο Σπαν δεν το κάνει πλέον με συνέπεια αυτό και δεν υπήρξε ποτέ καθαρός σουτέρ για να λειτουργεί κατα κύριο λόγο σαν τέτοιος τώρα, αλλα και τα τελευταια δύο-δυόμιση χρόνια θα προσθέσω εγώ.

Ο κόσμος λοιπόν όσο και να τον αγαπάει, με την σχεδόν ολοκληρωτική και άνευ όρων αποδοχή στον Σπαν, έχει συμβάλει στη δημιουργία ενός κλίματος γύρω απο τον παίχτη που δεν του επιτρέπει να βοηθήσει με τον καλύτερο τρόπο την ομάδα του. Η ασυλιά δε, που απολαμβάνει απο όλους τους δημοσιογράφους ανεξαιρέτως είναι τόσο μεγάλη που καταντάει ύποπτη. Διότι το ζητούμενο δεν είναι να απαξιώσουμε τον παίχτη που έχει προσφέρει τόσα πολλά πράγματα. Άσχετα που πάνω στα νεύρα μου προσωπικά το έχω κάνει και αυτό, το παραδέχομαι. Το ζητούμενο είναι να δούμε την πραγματικότητα για αυτό που είναι και να τον προστατεύσουμε απο το να εκτίθεται και ο ίδιος. Αν όμως τον κανακεύουν όλοι και δεν υπάρχει ίχνος κριτικής, βάσιμης και μη κακοπροαιρετής, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι ο μπασκετικός του εγωισμός θα επικρατήσει. Και ο Ολυμπιακός χρειάζεται τον Σπανούλη με καθαρό μυαλό και όχι θολωμένο και καθοδηγούμενο απο το Εγώ του.

Εν κατακλείδι όπως βλέπετε η ομάδα πάσχει σε πάρα πολλά μέτωπα. Και αγωνιστικά και σε νοοτροπία. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και κάποιος πρέπει να το πει με θάρρος πριν να είναι πολύ αργά. Ήδη χάθηκε ένας τίτλος. Με τα τωρινά δεδομένα επομένως, για να σωθεί η χρονιά επιβάλλεται να απομακρυνθεί ένας εκ των Στρόμπερυ, Χάκετ (προτιμώ Στρόμπερυ) και να αποκτηθεί ένας σκόρερ που να βλέπει γήπεδο και με τον οποίο ο Σπαν θα είναι διατεθιμένος να μοιράζεται τον χρόνο συμμετοχής. Επίσης επιβάλλεται να αποκτηθεί ένα 4άρι με τα χαρακτηριστικά που ανέφερα πιο πάνω και να περάσει ο Μιλουτίνοφ αποκλειστικά στο ρόστερ της ευρωλίγκας. Αυτές οι κινήσεις καλό θα ήταν να γίνουν αρκετά πριν το τοπ-16, γιατι διαφορετικά δεν νομίζω να προλάβει να μονταριστεί η ομάδα εν όψει των πολύ δύκολων αγωνιστικών υποχρεώσεων που θα ακολουθήσουν, ειδικά σε περίπτωση εκ νέου αστοχίας στη στελέχωση. Τέλος πρέπει να γίνουν εντατικά μαθήματα της θέσης 5 στον Γιάνγκ, διότι η επένδυση του Ολυμπιακού πάνω του θα πάει χαμένη διαφορετικά.

Ο κόουτς Σφαιρόπουλος έβαλε πολλά στοιχήματα και μάλλον τη πάτησε. Λάθη δεν κάνουν όμως μόνο όσοι δεν προσπαθούν. Υπάρχει χρόνος για να φτιάξουν τα πράγματα κάνοντας τις απαραιτητές προσθαφαιρέσεις και ανακατατάξεις, ώστε να έχουμε τουλάχιστον μια πιο ορθολογική ομάδα και να διεκδικήσουμε με περισσότερες αξιώσεις ό,τι καλύτερο. Αν δεν διαφανεί ουσιαστικά κάποια τέτοια πρόθεση βέβαια, τότε νομίζω δικαίως θα μιλάμε και για τον κόουτς απο άλλη βάση πια. Ελπίζω να μην χρειαστεί.

Υγ. Όσον αφορά τον Παπ, είναι ένας παίχτης που τον θέλουμε οι περισσότεροι Ολυμπιακοί, αλλα αντικειμενικά δεν αποτελεί προτεραιότητα τώρα. Μακάρι να έρθει, αλλά μόνο αν δεν εμποδίσει κάποια κίνηση που είναι απολύτως απαραίτητη.

Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: citius, altius, fortius

Πρώτο επίσημο ματς της σεζόν 2015-2016 αύριο, και τι ματς!

Κλασικά, όπως πολλές φορές την τελευταία δεκαετία, συναντιόμαστε στην πρεμιέρα του κυπέλου με τον Παναθηναϊκό. Το άλλο σενάριο που παίζει συνήθως είναι ότι τους βρίσκουμε στον τελικό. Ένα σενάριο με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον για το που θα καταλήξει τελικά ο τίτλος, μιας που αν κατα 99% ξέρεις τον τροπαιούχο με το καλημέρα, χάνεται όλο το νόημα.
Φέτος ανεβαίνουν βέβαια και άλλες ομάδες, οπότε μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο σαν φίλαθλοι και λάτρεις του μπάσκετ. Σαν Ολυμπιακοί βέβαια, ελπίζουμε και θέλουμε να το πάρει η ομάδα μας.

Αν ξεπεράσουμε πάντως τη συζήτηση περί ενδιαφέροντος (σε έναν ούτως ή άλλως υποβαθμισμένο θεσμό) θεωρώ ότι μας συμφέρει που πετυχαίνουμε σε αυτό το χρονικό σημείο τον "αιώνιο αντίπαλο". Και εξίσου μας συμφέρει που θα τον πετύχουμε πάλι πολύ νωρίς στη έδρα του στο πρωτάθλημα. Εξηγούμαι.

Ο Παναθηναϊκός έκανε μερικές αρκετά αξιολογές κινήσεις και αυτό είναι κάτι που σε βάθος χρόνου θα φανεί. Έβαλε και ένα στοίχημα με τον Φέλντεϊν βέβαια, αλλα οι υπολοιπές επιλογές φαίνοται απο αρκετά εώς ικανοποιητικά ασφαλείς. Δεν θα καθίσω να κάνω ιδιαίτερη ανάλυση για τα αγωνιστικά οφέλη του Παναθηναϊκου, ο οποίος θα έχει και τον... θεριακλή Γκιστ στη 12αδα! Θα αποκαλυφθούν όλα στην πορεία.

Απο εκεί και ύστερα όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι μιλάμε για μια πιο διαφορετική ομάδα σε σύγκριση με πέρσυ, απο ό,τι είναι ο φετινός Ολυμπιακός σε σχέση με τον περσινό. Οι αλλαγές που γίναν σε εμάς ήταν κατα κύριο λόγο βελτιωτικές, ενώ στον Παναθηναϊκο δομικές. Επομένως χρειάζεται περισσότερο χρόνο να μπεί σε μια νέα φιλοσοφία και να βρεθούν μεταξύ τους οι βασικότατοι νεαποκτηθέντες. Επιπλέον θεωρώ ότι μέσα στη χρονιά ο Παναθηναϊκός πιθανότα θα κινηθεί για να κλείσει τη μία θέση ξένου που έχει αφήσει ανοιχτή, μάλλον με κάποιον mobile ψηλό. Οπότε αν τον πετυχαίναμε πιο μετά, ίσως ο Σάσα Τζόρτζεβιτς να είχε ένα έξτρα όπλο στη διαθεσή του, κυρίως όσον αφορά την αντιμετώπιση και εκτέλεση του pick n' roll.

Η ομάδα μας πάλι, παρέμεινε πιο συμπαγής στον κορμό της (Σπαν, Πριντ, Λοτζε και ίσως Μάντζαρης παραμένουν στην βασικη 5άδα) και συμπληρωσέ το ήδη υπάρχον ρόστερ με αρκετά ελπιδοφόρες επιλογές.

Προσωπικά βέβαια έχω κάποιες ενστάσεις πάνω στη στελέχωση, τις οποίες διατύπωσα δύο ποστ πίσω, αλλά παρ' όλα αυτά σε σχέση με πέρσυ η μόνη ξεκάθαρα δομική αλλαγή είναι η φυγή Σλούκα. Ο οποίος βέβαια μπορεί να ερχόταν απο τον πάγκο, άλλα όπως έχουμε πεί αποτέλεσε συχνά την περσινή χρονιά έναν παίχτη βαρόμετρο, του οποίου τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά δεν αναπληρώθηκαν εντελώς.
Πέραν αυτού όμως, ο Ολυμπιακός με τις κινήσεις που έκανε, φαίνεται να κέρδισε σε ποιότητα και σε δύναμη, χωρίς θεωρητικά να χάσει κάτι που ήδη είχε απο αυτούς που έφυγαν και κυρίως χωρίς να ξεφεύγει απο τις αγωνιστικές αρχές του. Απλά ψήλωσε, έγινε ακόμα πιο σκληρός περιφερειακά, απέκτησε περισσότερο την προσωπική φάση και μάλλον αύξησε και την αθλητικότητα του σαν ομάδα. Το μότο φέτος, άρα και αύριο, πρέπει να είναι "μια απο τα ίδια, αλλά πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά". Και πιστεύω θα είναι. Δεν ξέρω αν έχει απάντηση ακόμα σε αυτό ο Παναθηναϊκός. Ίσως ο χαρακτήρας κάποιων παιχτών του, άλλα απο την άλλη παίχτες με χαρακτήρα έχει και ο Ολυμπιακός.

Μοιάζει πιο έτοιμη λοιπόν η ομάδα μας για το αυριανό παιχνίδι και πιστεύω ότι εύκολα ή δύσκολα θα το πάρει. Το ματς στο ΟΑΚΑ είναι άλλη κουβέντα, αλλα σίγουρα οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.
Προφανώς στα ντέρμπυ δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος, αλλά σε βάθος χρόνου ο Παναθηναϊκός θα γίνει πολύ πιο επικίνδυνος αντίπαλος απο ό,τι είναι τώρα. Επομένως είναι ευκαιρία να εκμεταλευτούμε την καλύτερη θέση που έχουμε στη αφετηρία...

Eurobasket 2015

Η αυγουστιάτικη ραστώνη και διάφορα άλλα γεγονότα με έχουν κάνει να μην πολυασχολούμαι με το blog τον τελευταίο καιρό.
Παρ' όλα αυτά, μιας που υπάρχει Eurobasket προ των πυλών και για να μη χαλάσει και η παράδοση που με θέλει να κάνω τουλάχιστον ένα post κάθε μήνα, είπα να φτιάξω ενα σύντομο ποστάκι να ξεμπουκώσουμε κιόλας.
Εδώ πέρα λοιπόν θα πάμε τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Eurobasket και ελπίζω να δούμε ωραία ματσάκια και να έχουμε να μιλάμε για μεγάλες επιτυχίες της εθνικής.

Πρώην και νυν, πλην και συν

 Η στελέχωση της ομάδας για τη νέα σεζόν έχει ήδη προχωρήσει αρκετά, οπότε μπορούμε να κάνουμε μια εκτίμηση για το που βρισκόμαστε και αν η ομάδα θα παρουσιαστεί καλύτερη ή χειρότερη του χρόνου.

Στη θέση του Κώστα Σλούκα ήρθε ουσιαστικά ο Ντάνιελ Χάκετ. Αρκετά διαφορετικοί παίχτες. Με την απώλεια του Κώστα η ομάδα χάνει έναν απο τους καλύτερους δημιουργούς της, όχι μόνο στο pick n' roll, αλλα γενικότερα. Το μάτι που έχει για την πάσα στον ελεύθερο παίχτη και η ικανότητα να την περνάει ακόμα και μέσα απο την τρύπα της βελόνας θα λείψουν στον Ολυμπιακό. Όχι ότι ο Χάκετ είναι ένα κακό point guard, κάθε άλλο, απλά ο Κώστας στο συγκεκριμένο κομάτι είναι απο τους καλύτερους που υπάρχουν. Ενα ακόμα στοιχείο που θα χάσουμε με την φυγή του Σλούκα είναι το μακρινό σουτ. Χωρίς να τον λες καθαρόαιμο σουτέρ, ο Κώστας δεν είναι κάποιος που μπορείς να αγνοήσεις περιφερειακά, όντας ικανός να βάλει μεγάλα σουτ. Αυτό σε συνδυασμό με την ικανοτητά του στη δημιουργία, τον κάνει συχνά τον game changer οταν ένα παιχνίδι κολάει και δεν μπαίνει...γκολ με τίποτα! Ο Χάκετ δεν είναι εξίσου καλός σουτέρ με τον Κώστα και αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να σχεδιάζουν οι αντίπαλοι την τακτική τους βάσει αυτού του γεγονότος και να ρισκάρουν το σουτ του.

Απο την άλλη με τον Χάκετ βάζεις εναν πολύ ταλαντούχο παίχτη στο ένας με έναν στην ομάδα σου. Στοιχείο που ο Σλούκας έχει βελτιώσει αρκετά τα τελευταία χρόνια, αλλα σίγουρα υστερεί απέναντι στον Ιταλό γκάρντ, ο οποίος πέρα απο το πολύ καλό του drive εκμεταλεύεται και το ύψος του ώστε να πάρει πόντους ακόμα και ποστάροντας τον προσωπικό του αντίπαλο. Επομένως εν δυνάμει είναι ένας παίχτης επιπλέον, πλην Σπανούλη, που μπορεί να σε ξεκολήσει, αντικαθιστώντας ως ένα βαθμό το δημιουργικό κενό που αφήνει ο Σλούκας με το να φτιάχνει φάσεις για τον εαυτό του. Εξάλλου όπως είπα δεν είναι κακός δημιουργός ο Χάκετ, βλέπει γήπεδο, ενώ και το ύψος του τον βοηθάει να βρίσκει γωνίες πάσας που ενα πιο κοντό γκαρντ δεν θα μπορούσε. Ένας αξιοπρεπής δημιουργός χωρίς αμφιβολία, του οποίου η ικανότητα στο man to man μπορεί τελικά να προκαλέσει περισσότερες έξτρα πάσες εξαιτίας των βοηθειών που θα πηγαίνουν πάνω του.
Και βέβαια με τον Ιταλό έχεις ένα πολύ πιο αξιόπιστο αμυντικά παίχτη, ο οποίος μπορεί και λόγω ύψους, άλλα και λόγω περισσότερης δύναμης και νεύρου, να ανταποκριθεί ακόμα και σε άμυνα με αλλαγές στα σκριν. Ένα ακόμη στοιχείο είναι ότι τα μακριά του χέρια θα μικραίνουν περισσότερο τους διαδρόμους πάσας του αντιπάλου, ενώ θα τον βοηθήσουν να κάνει πολύ περισσότερα κλεψίματα απο ό,τι θα έκανε ο Κώστας.
Όσον αφορά αυτό το ζευγάρι πρώην και νυν λοιπόν, θεωρώ οτι με την έλευση Χάκετ η ομάδα κερδίζει περισσότερα απο όσα χάνει, ειδικά αν ο παίχτης καταφέρει και εγκλιματιστεί. Βρίσκω τον Ιταλό ένα παίχτη που μπορεί να κάνει τη διαφορά με μεγαλύτερη συνέπεια απο ό,τι ο Κώστας, αρκεί να έχει το μυαλό του στο μπάσκετ και να καταλάβει που ήρθε.

Πάμε στο επόμενο ζευγάρι τώρα.
Ο Μπράιαντ Ντάνστον έφυγε, ο Πάτρικ Γιάνγκ ήρθε. Και εδώ δύο σχετικά διαφορετικοί παίχτες.
Αυτό που έχουν κοινό όμως είναι ότι κανείς τους δεν είναι ιδιαίτερα αξιόπιστος στο low post. Η ομάδα και φέτος δεν θα έχει κάποιον που να μπορεί να παίξει, με συνέπεια, με πλάτη στο καλάθι σε περίπτωση που το pick n' roll "μπουκώνει". Για εμένα αυτό παραμένει μεγάλο μειονέκτημα και αυτός είναι ένας απο τους λόγους που ήθελα διακαώς τον Παραχούσκι, επειδή επιθυμούσα ένα σημείο αναφοράς μέσα στη ρακέτα. Παρεμπιπτόντως ο Παραχούσκι θα μάτσαρε ιδανικά τον Ραντούλιτσα.

Για να μην ξεφεύγουμε όμως, αμιγώς στη σύγκριση μεταξύ των δύο, το σαφές πλέονεκτημά του Ντάνστον για εμένα απέναντι στον Γιάνγκ είναι η άμυνα ψηλά, άλλα και η μεγαλύτερη εμπειρία του σε μεγάλα παιχνίδια επιπέδου top-16 και play-off ευρωλίγκας. Ο Ντάνστον σίγουρα σκεπάζει το καλάθι καλύτερα και ξέρει πως πρέπει να αντιμετωπίσει το pick n' ρroll  σε όλες τις αμυντικές εκδοχές με περισσότερη αποτελεσματικότητα, αυτό βέβαια όταν δεν κάνει επιπόλαια φάουλ και έχει το μυαλό του στο παιχνίδι. Ο Γιάνγκ απο την άλλη μπορεί να υστερεί σε μάκρος, αν και ψηλότερος, αλλά το εκτοπισμά του τον βοηθάει ώστε να κρατάει πιο εύκολα βαριά σέντερ μακριά απο το καλάθι. Δεν είναι εξίσου καλός με τον Μπράιαντ στην αμυνά πάνω απο τη στεφάνη, χωρίς όμως να είναι και κακός. Κυνηγάει τις φάσεις ψηλά, αν και στην άμυνα στο pick n' roll κάποιες φορές χάνεται εύκολα. Το πλεονέκτημα του σε σύγκριση με τον Ντάνστον εδώ, είναι ότι έχει περισσότερη έκρηξη και έτσι μπορεί να καλύψει πιο γρήγορα χώρο. Για τον ίδιο λόγο, επιθετικά στο pick n' roll λογικά θα είναι πιο θετικός, ενώ και ο συνδυασμός δύναμης και όγκου πιθανότατα να τον κάνουν πιο αποτελεσματικό μετα απο επιθετικό ριμπάουντ. Στις βολές κινούνται και οι δύο στα ίδια μέτρια επίπεδα του 60% πάνω-κάτω.
Εν κατακλείδι θεωρώ πως αν ο Γιάνγκ μπεί περισσότερο στην πιο τακτικίστικη λογική του ευρωπαϊκού μπάσκετ και δεν στηρίζεται αποκλειστικά στο ενστικτό του και τα πλούσια σωματικά του προσόντα, μπορεί να αποδειχτεί αρκετά σημαντικότερος του Μπράιαντ. Ειδικά δε, αν δουλέψει σοβαρά και το ποστ παιχνίδι του. Αν αυτά δε γίνουν, θα βλέπουμε παιχνίδια που θα είναι κυρίαρχος, αλλά και κάποια που θα μπλοκάρει αρκετά και στις δύο πλευρές του γηπέδου, ειδικά όσο θα προχωράμε στα πιο δύσκολα ματς. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι έχει γενικά τις δυνατότητες να δημιουργήσει περισσότερο αντίκτυπο και σε μεγαλύτερη συχνότητα απο τον Ντάνστον, επομένως κρίνω την μεταγραφή ως βελτιωτική. Αν τώρα ο Μπράιαντ κάνει στην Εφές μια σεζόν όπως την πρώτη που έκανε στην ομάδα μας, ίσως να αναθεωρήσω.

Το τρίτο ζευγάρι των πρώην-νυν είναι αυτό του Όλιβερ Λαφαγιέτ και του Ντι Τζέι Στρόμπερυ. Τον δεύτερο δεν τον έχω παρακολουθήσει να παίζει, επομένως οι εκτιμήσεις μου για αυτόν κατα ένα μεγάλο βαθμό έχουν να κάνουν με διάφορα reports και βιντεάκια που κυκλοφορούν στο νετ, καθώς και τα στατιστικά του παίχτη.
Φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε εδώ, όπως και στη περίπτωση του Χάκετ, με μια σαφή αναβάθμιση αμυντικά στην περιφέρεια. Ο Λαφαγιέτ ήταν καλός περιφερειακός αμυντικός, αλλα ο Στρόμπερυ, όπως λέγεται, είναι το γκάρντ που θα σου βγάλει τα συκώτια, αυτός που θα ρίξεις πάνω στον πιο επικίνδυνο παίχτη του αντίπαλου. Και αυτός ψηλός για γκάρντ, μπορεί να παίξει άμυνα απο το ένα ως το τρία, αλλά να ανταπεξέλθει επίσης σε άμυνα με αλλαγές στα σκρίν. Μοιάζει αρκετά στον Χάκετ, με τη διαφορά ότι δεν έχει τόσο το ταλέντο του Ιταλού στο ένας με έναν, αλλά παρ' όλα αυτά επιτίθεται στο καλάθι χωρίς να φοβάται με όπλο του την πολύ καλή crossover τρίπλα που έχει. Ο Λαφαγιέτ απο την άλλη, επιχειρούσε σπανιότατα να πλησιάσει το καλάθι και να τελειώσει τη φάση. Επίσης ο Στρόμπερυ, όπως και ο Χάκετ, μπορεί να ανέβει και στη θέση "3" σε σχήμα με τρία γκάρντ.
 Δημιουργικά φαίνεται να είναι στα ίδια, ίσως και καλύτερος του Όλιβερ, αλλά αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Πάντως στα στατιστικά του καταγράφεται ένας αξιοπρεπής αριθμός ασίστ. Όσον αφορά το θέμα του σουτ, με ένα ποσοστό στα τρίποντα που αγγίζει το 36% συνολικά σε τούρκικο πρωτάθλημα και eurocup, σουτέρ δεν τον λες, αλλα δεν θεωρώ ότι υπολείπεται και ιδιαίτερα του Λαφαγιέτ. Είναι καθαρά παίχτης ρυθμού που στη μέρα του θα τα βάλει μαζεμένα ή θα τα σπάσει αντίστοιχα. Πάνω-κάτω ό,τι έκανε ο Όλιβερ που ίσως να είναι λίγο πιο σταθερός εδώ. Λίγο όμως. Απο την άλλη, με την τρέλα που φαίνεται να τον διακρίνει, ο Στρόμπερυ ίσως να βάλει πιο σημαντικά σουτ όταν η μπάλα θα καίει.
Συμπερασματικά μιλάμε για έναν παίχτη που όλα δείχνουν ότι θα προσφέρει πολλά περισσότερα αν βρεί το ρόλο του στην ομάδα. Ο Λαφαγιέτ δεν ήταν επ' ουδενί τόσο πολυδιάστατος.

Το πρόσημο λοιπόν βάζοντας κάτω τις τρείς αποχωρήσεις και τις τρείς αφίξεις παιχτών μοιάζει σαφέστατα θετικό. Ειδικά όσον αφορά την άμυνα, γενικότερα το κομάτι της ενέργειας και το στοιχείο της δημιουργίας προσωπικών φάσεων και απο άλλους παίχτες πλην Σπανούλη και Πρίντεζη. Ίσως να χάσαμε λίγο σε δημιουργία και σε απειλή απο την περιφέρεια, άλλα θεωρώ ότι είναι πράγματα που "κρύβονται" αν η ομάδα δέσει.

Στα άλλα θέματα επάνδρωσης και σχεδιασμού της ομάδας θεωρώ ότι η προσθήκη Αθηναίου είναι μια καλή συμπληρωματική κίνηση στα γκαρντ, αλλά αυτό που με καίει αυτή τη στιγμή είναι τι θα γίνει με τη θέση "4".
Πιστεύω ότι μας λείπει και χρειαζόμαστε οπωσδήποτε έναν αθλητικό power forward που να έχει νεύρο και έφεση στην άμυνα πάνω απο τη στεφάνη. Θεωρώ ότι αν πάμε με την τριάδα Πρίντεζης-Αγραβάνης-Τσαϊρέλης θα υπάρξει πρόβλημα στα ματσαρίσματα με αντίστοιχα τέτοια 4άρια σαν αυτό που περιγράφω. Η ομάδα χρειάζεται ένα φόβητρο αμυντικά ψηλά, μιας που Χάντερ και Γιάνγκ είναι καλοί, αλλά όχι εξαιρετικοί σε αυτόν τον τομέα, και επίσης αγωνίζονται στη ίδια θέση, άρα δεν μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις μαζί. Αν μάλιστα αυτό το 4άρι έχει και μια στοιχειώδη έφεση στο σκοράρισμα, ακόμα καλύτερα. Ουσιαστικά ζητάω μια αναβάθμιση του Πέτγουεϊ.

Για εμένα έχει περισσότερη λογική να δουλευτεί ο Αγραβάνης σαν σέντερ και να συμπληρώσει την τριάδα ψηλών, παρά να λογίζεται ως 4άρι. To σώμα του και τα αγωνιστικά του στοιχεία αυτό υποδεικνύουν. Στο τέλος της περασμένης αγωνιστικής περιόδου έδειξε ότι έχει αρχίσει να δουλεύει το ποσταρισμά του και γενικά φάνηκε να ματσάρει καλύτερα αμυντικά με αντίπαλους σέντερ, παρά με 4άρια που τα περισσότερα είναι πιο ευκίνητα απο αυτόν και τον εκθέτουν. Μάλιστα σαν 5άρι θα έχει και το πλεονέκτημα να μπορεί να αξιοποιήσει καλύτερα το συμπαθητικό σουτ που έχει.
Θα είναι λάθος για εμένα να μείνουμε όπως είμαστε στο 4 και να πάμε να πάρουμε άλλον έναν σέντερ όπως πιθανολογείται, αντί να δουλέψουμε τον Αγραβάνη που έχει όλα τα φόντα να γίνει αξιολογότατος εκεί.

Αν παρ' όλα αυτά δώσουμε την τελευταία θέση ξένου σε κάποιο 5άρι, καλό θα ήταν αυτός να είναι κλασικό πίβοτ ή ένα 4αρο5άρι τύπου Βέσελυ που πλησιάζει αυτό που λέω. Τότε θα πω ότι χαλάλι που δεν έγινε το δικό μου, τουλάχιστον πήραμε κάτι που μας έλειπε. Το ενδεχόμενο να κρατήσουμε τη θέση καβάτζα για μέσα στη χρονιά δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Προτιμώ ο παίχτης να έχει αποκτηθεί όταν υπάρχουν περισσότερες επιλογές και να έχει κάνει κανονικά την προετοιμασία του. Εκτός πια και αν περιμένουμε κάτι το εξαιρετικό.

Αυτά για τώρα guys. Τα ξαναλέμε...

Godspeed Bryant...

Όχι φίλε. Απο αυτό εδώ το blog θα πάρεις το αντίο που αξίζεις, όχι την απαξίωση που τόσο εύκολα ξέρασαν πάνω σου οι οπαδίσκοι της κακιάς ώρας. Ξέρεις ποιοί.

Αυτοί που λένε ότι σε έκανε παίχτη ο Σπανούλης, όταν σε είκοσι και εικοσιπέντε λεπτά παιχνιδιού ζήτημα να έπαιρνες μια-δυο καλές πάσες σε πικ εν ρολ, ενώ και όταν ζήταγες τη μπάλα στο λόου ποστ, εννιά στις δέκα φορές σε αγνοούσαν. Αν δε, έκανες το λάθος να χάσεις τα καλάθια αυτά (μιας που δεν είσαι και σπεσιαλίστας στο κομάτι αυτό, οφείλουμε να το παραδεχτούμε), μπορεί να περνούσαν και δύο-τρείς αγώνες μέχρι να ξαναπάρεις τη μπάλα εκεί. Μόνο άλλοι έχουν δικαίωμα σε αυτή την ομάδα φαίνεται να παίρνουν άπειρες προσπάθειες, ασχέτως αν τις βάζουν ή όχι.

Είναι οι ίδιοι οπαδοί που όταν την πρώτη σου χρονιά ήσουν απο τους καλύτερους ψηλούς της ευρωλίγκας (χωρίς πάλι να μπεί κανείς στη διαδικασία να σου δώσει επιθετικό ρόλο και να δουλέψει μαζί σου) παίζοντας το ξύλο της αρκούδας ολομόναχος, σε εκθειάζανε και λέγανε "μας έκανε να ξεχάσουμε τον Κάιλ", αλλα φέτος στη μέτρια σου χρονιά σε βγάλαν άμπαλο, αναλώσιμο κτλ.

Μερικοί μάλιστα τώρα που μάθανε ότι φεύγεις ανακαλύψανε ότι δεν πολυκαιγόταν ο Σφαιρόπουλος να σε κρατήσει τελικά και ότι μιλούσε για τα μάτια του κόσμου, γιατί έτσι "έπρεπε". Φαντάζομαι ότι και την πρόταση κλειστού διετούς με αυξημένες αποδοχές η ομάδα για τα μάτια του κόσμου στην έκανε. Λίγο καθυστερημένα βέβαια.

Δεν θα μπώ καν στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί ένας παίχτης που στην πρώτη του χρονιά σε επίπεδο ευρωλίγκας, και μάλιστα στον δις πρωταθλητή ευρώπης Ολυμπιακό, βγαίνει πρώτος σε αξιολόγηση σε όλη την ομάδα, έπρεπε να είχε ανανεώσει πολύ νωρίτερα. Λυπάμαι μόνο που κόντρα σε πείσμα όλων, φέτος δεν πήγες ακόμα καλύτερα και έδωσες δικαιώματα στον καθένα να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Μάλλον και εσύ ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεσαι το ταβάνι σου, που είναι πολύ πιο ψηλά απο όσο έχεις δείξει. Όπως δεν το αντιλήφθηκαν και πολλοί άλλοι. Μακάρι πριν κλείσεις τη καριέρα σου να βρεθεί ένας προπονητής να σε εξελίξει, έστω και τώρα, σε ακόμα καλύτερο παίχτη.

Αντίο λοιπόν φίλε, ευχαριστώ για όλα. Φεύγεις πρωταθλητής, με σημαντική προσφορά και ψηλά το κεφάλι. Kαλή τύχη, θα είμαστε αντίπαλοι μόνο μέσα στο γήπεδο...

Πάμε για άλλα...

 Η ομάδα δεν τα κατάφερε και το πιο μεγάλο "γαμώτο" απο όλα είναι ότι εκεί που έφτασε και με σύμμαχο τον χαρακτήρα που έδειξε μέσα στη χρονιά σε διάφορα σημαντικά ματς, μπορούσε να το πάρει. Η Ρεάλ σίγουρα ήταν το φαβορί, αλλά δεν ήταν ανίκητη. Το παιχνίδι χάθηκε για διάφορους λόγους που αυτή τη στιγμή, τόσες μέρες μετά τον τελικό δεν έχει νόημα να αναλωθούμε ιδιαίτερα.

Θες οι χαμένες βολές, θες το χαλάρωμα της άμυνας και οι διστακτικές αλλαγές στα μαρκαρίσματα στις φάσεις που ο Κάρολ έβαλε τα μεγάλα σουτ, θες οι Νοτσιόνι-Ματσιούλις που, αν και ρολίστες στη Ρεάλ, βγήκαν μπροστά και έκαναν τη διαφορά όταν χρειάστηκε, τη στιγμή που, πλην Λοτζέσκυ, κανένας απο τους δικούς μας ξένους/κοινοτικούς δεν έκανε κάτι ξεχωριστό, θες ότι δεν μπήκαν κάποια ελεύθερα σουτ που ίσως μας κράταγαν μέσα στο ματς, θες ότι γενικά μάλλον δεν ήμασταν ψυχολογικά έτοιμοι να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες ενος τέτοιου παιχνιδιού και απο ένα σημείο και ύστερα αφήσαμε ό,τι γίνεται μέσα στο παρκέ να επηρεάζει την αποδοσή μας, οτιδήποτε απο όλα αυτά και να πεί κανείς μέσα θα είναι. Και πιθανότατα υπάρχουν και άλλα που θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος, είτε σε πιο τεχνικό επίπεδο (για τους επαΐοντες), είτε σε πιο επιφανειακή ανάγνωση.

Παρ' όλα αυτά όσο πίκρα και να είναι ένας χαμένος τελικός, πρέπει να τοποθετήσουμε το πράγμα στις πραγματικές του διαστάσεις και να το δούμε υπο το σωστό πρίσμα. Μιλάμε για μια ομάδα η οποία με ενα ρόστερ σαφώς κατώτερο των περισσότερων πρωτοκλασάτων ανταγωνιστών της, κατάφερε μέσα στη χρονιά να κοντράρει τους πάντες στα ίσα, να παίξει όμορφο μπάσκετ σε αρκετά παιχνίδια και να φτάσει μέχρι τον τελικό αφήνοντας πίσω της ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα και η ΤΣΣΚΑ, που με την αποδοσή τους ανα διαστήματα θεωρήθηκαν ως μεγάλα φαβορί, όχι μόνο απο τους απλούς φίλους της διοργάνωσης, αλλά και απο επαγγελματίες προπονητές. Θυμάμαι μάλιστα και ένα σχετικό άρθρο που είχε ποστάρει ο Μήτσος εδώ πέρα.

Ας σκεφτούμε πως μια ομάδα που έχει έξι ξένους/κοινοτικούς αμιγώς ρολίστες, πράγμα που σημαίνει ότι η καλή απόδοση του καθενός, πόσο μάλλον αρκετών εξ αυτών ταυτόχρονα, είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα μέρας και συνεπώς τύχης, ήταν εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολο να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου. Γιατί ναι μεν το μπασκετ είναι ομάδικο άθλημα, ναι μεν 9 στις 10 φορές μια καλοδουλεμένη ομάδα νικάει τις δυνατές μονάδες, αλλά απο την άλλη τι γίνεται όταν έχεις απεναντί σου μια ομάδα που και καλοδουλεμένη είναι και έχει και ανώτερες μονάδες σε σύγκριση με εσένα; Πολύ απλά οι πιθανότητες πολώνονται υπερ του αντίπαλου. Αντικειμενικά λοιπόν ο Ολυμπιακός με το ρόστερ που είχε μπορούσε να θεωρεί ξεκάθαρα εφικτό στόχο την οχτάδα. Προσοχή, λέω ξεκάθαρα εφικτό στόχο, δε λέω δεδομένο στόχο. Γιατί ποιός βρίσκει εντελώς εκτός λογικής να μέναμε πέμπτοι στον ομιλό μας στο τοπ 16; Η Εφές τελευταία αγωνιστική τα κατάφερε. Η Εφές που σημειωτέον έβαλε δύσκολα στη Ρεάλ στα play-off, δεν μιλάμε για καμία ομαδούλα.

Επομένως το να φτάσουμε στην οχτάδα δεν ήταν καθόλου δεδομένο. Διότι φτάσαμε εκεί με ξένους που τολμώ να πω ότι συνολικά είναι στο επίπεδο των ξένων της Μάλαγα και ίσως και κατώτεροι. Και φτάσαμε και εύκολα μάλιστα. Αυτό οφείλεται στο ότι η ομάδα ήταν δεμένη, είχε χαρακτήρα και υπήρχε και ένας πολύ καλός ελληνικός κορμός. Όταν λοιπόν μια ομάδα που δεν θα πρέπει καν να θεωρείται σίγουρο ότι θα μπεί στα play-off φτάνει ως τον τελικό, θα πρέπει να σκεφτόμαστε ότι εκ των πραγμάτων έχει ήδη κάνει τεράστια υπέρβαση και έφτασε μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει. Ακόμα και αν αυτό είναι ενας τελικός που είσαι τόσο κοντά στην πηγή. Μπορούσαμε να πιούμε νερό; Μπορούσαμε, αλλά μέχρι εκεί αντέξαμε για φέτος. Βρήκαμε στον τελικό μια πιο ποιοτική ομάδα, που έπαιζε σπίτι της μετά απο δύο σερί στραπάτσα και που είχε πλέον χαρακτήρα και δύναμη να αντιπαρατάξει στα δύσκολα. Χάσαμε, σφίγγουμε τα δόντια και πάμε για άλλα λοιπόν.

Τα οποία άλλα κρίνουν εν πολλοίς αν η χρονιά θεωρηθεί επιτυχημένη. Θα πει κάποιος έφτασες τελικό ευρωλίγκας και δεν θεωρείς επιτυχημένη τη χρονιά; Προφανώς και όχι θα απαντήσω εγώ. Διοτί ο βασικός μας στόχος, ο στόχος που είναι ξεκάθαρα εφικτός, είναι το ελληνικό πρωτάθλημα. Η πορεία μας στην ευρωλίγκα ήταν το μπόνους αν θέλετε. Στο τέλος της χρονιάς ο απολογισμός για ομάδες πρωταθλητισμού σαν τον Ολυμπιακό γίνεται σε τρόπαια. Οπότε αν ο αριθμητής στο κλάσμα είναι μηδέν, μηδενικό θα είναι και το αποτέλεσμα. Αν είχαμε πάρει την ευρωλίγκα θα μιλούσαμε σε άλλη βάση, αλλά αυτό δυστυχώς δεν έγινε.

Η ομάδα λοιπόν οφείλει να είναι σοβαρή και πλήρως προετοιμασμένη σε αγωνιστικό και ψυχολογικό επίπεδο να κατακτήσει τον τίτλο. Ο οποίος φέτος μπορεί να φαντάζει εύκολη αποστολή αν αναλογιστούμε τα προβλήματα τραυματισμών και την διατάραξη της χημείας του "αιώνιου αντιπάλου" με το θέμα Γκιστ, αλλά η απαντησή μου σε όλα αυτά είναι ότι μια ομάδα που τα τελευταία 17 χρόνια έχει πάρει μόλις ένα πρωτάθλημα και φέρει το όνομα Ολυμπιακός δεν δικαιούται να επαναπαύεται απέναντι στον Παναθηναϊκό των 15 πρωταθλημάτων τα τελευταία 17 χρόνια. Όσο κακός αγωνιστικά και προβληματικός να φαντάζει αυτός.

Όσες φορές χαλαρώσαμε και θεωρήσαμε δεδομένο το πρωτάθλημα, μας τιμώρησαν. Κάποιες φορές και με διαιτητική εύνοια, αλλά για εμένα η μοναδική προφανής αλλοίωση αποτελέσματος και επομένως πιθανά και πρωταθλήματος έχει γίνει στον τρίτο τελικό του 2011, όπου για κάμποσα λεπτά καταργήθηκε το μπάσκετ. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, πρώτα εμείς αγωνιστικά δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε, οπότε το να μιλάμε διαχρονικά για διαιτησία περισσότερο κακό, παρα καλό κάνει. Και για να προλάβω κάποιους, το non-call ήταν μια αδικία απεναντί μας, αλλα δεν αποτέλεσε μέρος ενός ξεκάθαρου μοτίβου που φανέρωνε πρόθεση να αδικηθεί ο Ολυμπιακός. Το παιχνίδι θα μπορούσαμε εύκολα να το είχαμε πάρει.

Όλη αυτή η μίνι αναδρομή για να προλάβω τις δικαιολογίες που αραδιάζονται κάθε φορά που η ομάδα εμφανίζει τις γνωστές παιδικές ασθένειες απέναντι στον Παναθηναϊκό. Δικαιολογίες που δυστυχώς ακούμε ακόμα και απο τους ίδιους τους Αγγελόπουλους κατα καιρούς, οι οποίοι βέβαια σε ματς που αδικούμαστε αλλά τα παίρνουμε, με ένα μαγικό τρόπο ξεχνάνε τη διαιτησία. Αντίθετα αν χάσουμε, κάθε διαιτητικό λάθος που μπορεί να έχει γίνει εναντίον μας γιγαντώνεται και υπάρχει για αυτούς φανερή πρόθεση να μας αδικήσουν. Προσωπική άποψη, όλα αυτά τα χρόνια ο Παναθηναϊκός παίρνει στις περισσότερες των περιπτώσεων τα διαιτητικά "κουκούτσια", κάποιες λίγες φορές υπέρ το δέον η αλήθεια είναι. Όμως αν θέλουμε να μην εθελοτυφλούμε, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τις περισσότερες φορές επίσης ήταν και η καλύτερη ομάδα και ότι απο την πλευρά μας δεν εκμεταλευτήκαμε με τον ιδανικότερο τρόπο τις ευκαιρίες που είχαμε να τους πάρουμε τον τίτλο.

 Ακόμα-ακόμα και πέρσυ που πετύχαμε το break στο ΟΑΚΑ μετά απο τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, καταφέραμε και παρουσιαστήκαμε εντελώς ανέτοιμοι μέσα στο ΣΕΦ και χάσαμε ένα παιχνίδι, που θα έπρεπε να μπούμε μέσα και να δαγκώνουμε, απο μια ομάδα που δεν ήταν καλύτερη, αλλά που δάγκωνε αυτή αντι για εμάς. Οπότε φέτος δεν πρέπει να υπάρχει καμία δικαιολογία. Είμαστε ούτως ή άλλως η καλύτερη ομάδα, έχουμε το πλεονέκτημα έδρας και ο αντίπαλος έχει αρκετά προβλήματα. Απώλεια πρωταθλήματος σημαίνει κακή αγωνιστική προετοιμασία και λάθος νοοτροπία. Σημαίνει επαγγελματική ανεπάρκεια απο όλους τους εμπλεκόμενους. Μιλάμε για μια σειρά αγώνων που δεν επιτρέπεται να μην κερδίσει ο κατά τεκμήριο ανώτερος Ολυμπιακός.

Ευτυχώς, θεωρώ ότι έχουμε έναν σοβαρό κόουτς στον πάγκο που δεν θα αφήσει την ομάδα να παρουσιάσει ξανά αυτοκτονικές τάσεις. Κάτι τέτοιο θα ήταν κρίμα για τον κόσμο της ομάδας πάνω απο όλα, αλλά και για τους παίχτες που με αυτόν τον τρόπο θα αδικήσουν την πολύ θετική εικόνα που έχτιζαν όλη τη χρονιά. Επιπλέον θα είναι κρίμα για παίχτες όπως ο Ντάνστον και ο Πέτγουεϊ, που πιθανόν του χρόνου να μην είναι μαζί μας, να φύγουν άτιτλοι. Διότι δύο χρόνια τώρα πάλεψαν, με τις όποιες ελλείψεις τους, για την ομάδα όσο περισσότερο μπορούσαν. Και πρόσφεραν στο δικό του βαθμό ο καθένας. Ένα πρωτάθλημα θα δικαίωνε σε μεγάλο βαθμό τον ιδρώτα που ρίξαν και και το ξύλο που έφαγαν μέσα στο παρκέ απο πέρσυ. Ειδικά ο Ντάνστον που είναι και προσωπική αδυναμία.

Ψηλά το κεφάλι λοιπόν και επαγρύπνηση, γιατί τώρα έρχεται η τελική ευθεία που θα κρίνει τον ουσιαστικό νικητή της φετινής αγωνιστικής σεζόν. Kαι βέβαια η πραγματική νίκη δεν θα είναι στο πρωτάθλημα αυτό καθ' αυτό, αλλά στο ότι δεν προδώσαμε την αξία μας, κάνοντας κάτι λιγότερο απο το καλύτερο που θα μπορούσαμε.

Και εγένοντο τέσσερις...

Όπως όλοι πλέον γνωρίζετε, εξασφαλίσαμε την συμμετοχή μας στο ένατο final 4 της ιστορίας μας στην ευρωλίγκα και δε νομίζω να υπήρχε καλύτερη αφορμή να αλλάξω post και να ανεβάσω κατί πιο αμιγώς μπασκετικό. Πάμε να κάνουμε λοιπόν ένα crash test μεταξύ των ομάδων που θα βρεθούν αντιμέτωπες στους δύο ημιτελικούς.

Στο ζευγάρι ΤΣΣΚΑ-Ολυμπιακός έχουμε δυο υπερταλαντούχα guards απέναντι σε ενάν απο τους πιο σημαντικούς παίχτες που έχει αναδείξει το ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Τεόντοσιτς και Ντε Κολό απο τη μια, Βασίλης Σπανούλης απο την άλλη. Όσο μεγάλος παίχτης και να είναι ο αρχηγός, θα χρειαστεί πολλή βοήθεια απο τους Σλούκα, Λαφαγιέτ και Μάντζαρη ώστε να μπορέσει να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα σε αυτόν τον ημιτελικό. Αν αυτοί δεν φανούν αντάξιοι των περιστάσεων και στις δύο πλευρές του γηπέδου, τότε φοβάμαι ότι θα δούμε ένα πολύ μονόπλευρο παιχνίδι. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι Ρώσοι διαθέτουν επιπλέον και έναν εξαιρετικό σουτέρ (Βιτάλι Φριτζόν), άλλα και έναν τίμιο παίχτη-εργάτη (Αάρον Τζάκσον) που στην καλή του μέρα μπορεί να προσφέρει σε πολλά επίπεδα. Ελπίζω και εύχομαι ο Μάντζαρης να συνεχίσει τις εμφανίσεις που έκανε στη σειρά με Μπαρτσελόνα και οι Σλούκας-Λαφαγιέτ να δώσουν το κάτι παραπάνω, είτε οργανωτικά, είτε επιθετικά.

Στα small forwards η ΤΣΣΚΑ έχει ένα τριάρι που έχει δώσει πλέον διαπιστευτήρια στα τρία χρόνια που είναι στους Ρώσους και ξέρουμε όλοι ότι έχει την ικανότητα να πάρει παιχνίδια μόνος του. Ο λόγος για τον Σόνι Γούιμς. Το θέτικο για εμάς εν προκειμένω είναι ότι στα δύσκολα έχει δείξει να πνίγεται, όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά τώρα, αφού το supporting cast που έχει είναι πολύ καλύτερο απο τις δύο προηγούμενες χρονιές. Τη θέση συμπληρώνει ο Μάνουτσαρ Μαρκοϊσβίλι, ένας ρολίστας με πολύ καλά ποσοστά, που αν αγνοηθεί μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά. Ο Ολυμπιακός απο την άλλη στο τρία έχει δύο σκληρούς παίχτες που μπορούν να φθείρουν τον αμερικάνο σταρ των Ρώσων (Ντάρντεν, Παπαπέτρου), άλλα είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να πάρει σκορ απο αυτούς. Ο Ντάρντεν έχει δείξει ότι στα πολύ σημαντικά παιχνίδια δεν έχει το ειδικό βάρος να δώσει λύσεις, ενώ και ο ταλαντούχος, άλλα όχι ψημένος σε τέτοιο επίπεδο Παπαπέτρου δεν μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη ακόμη. Ερωτηματικό είναι και η παρουσία του Ματ Λοτζέσκυ. Αν το παιχνίδι εξελιχθεί με έναν τρόπο που δεν τον κάνει να νιώθει άνετα μπορεί να περάσει και εντελώς απαρατήρητος. Απο την άλλη αν βρεί ρυθμό και χώρο ίσως και να γίνει ο ήρωας του αγώνα. Μια δοκιμασία και για αυτόν, μιας που είναι πρωτάρης σε final 4.

Πάμε στα power forwards, όπου η παρουσία του Αντρέι Κιριλένκο είναι εκείνο το στοιχείο που στα δικά μου μάτια τουλάχιστον πολώνει ξακάθαρα τις πιθανότητες υπέρ της ΤΣΣΚΑ. Η αστείρευτη ενέργεια του παίχτη σε άμυνα πάνω απο τη στεφάνη, βοήθειες, rebounds, αλλά και στην επίθεση μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά εις βάρος μας αν δεν είμαστε συνολικά σαν ομάδα έτοιμοι να απορροφήσουμε αυτούς τους κραδασμούς.

 Κανένα απο τα 4άρια μας δεν μπορεί να τον ματσάρει με συνέπεια και σα να μην έφτανε μόνο αυτό, απο πίσω του υπάρχουν ο Αντρέι Βοροντσέβιτς που κάνει καταπληκτική χρονιά όντας πλήρης παίχτης επιθετικά και ικανότατος αμυντικά, καθώς και ο πάντα επικίνδυνος Νίκολς που έχει άγνοια κινδύνου και μπορεί να σε τιμωρήσει ανα πάσα στιγμή απο τα 6.75. Για να μην αναφέρω βέβαια και τον μεγάλο Βίκτορ Χριάπα που ακόμα δεν έχει βρεί καλά τον εαυτό του μετά την μακροχρόνια απουσία του και τον οποίο μπορεί να δούμε να αγωνίζεται και στη θέση τρία. Απο την άλλη εμείς στο τέσσερα έχουμε ένα πολύ ποιοτικό παίχτη επιθετικά (Πρίντεζης), ο οποίος όμως θα βρεί απεναντί του εναν Κιριλένκο υποψιασμένο μετά την Κωνσταντινούπολη και αποφασισμένο να μην αφήσει την ιστορία να επαναληφθεί. Θα κριθούν πάρα πολλά απο την παρουσία του Πρίντεζη σε αυτό το ματς. Αν αυτός δεν τραβήξει επιθετικά και δεν είναι μαχητικός αμυντικά, μας περιμένει Γολγοθάς.

Οι υπόλοιποι της θέσης (Πετ, Αγραβάνης, κατα συνθήκη ίσως Παπαπέτρου) θα αναλωθούν κατα κύριο λόγο σε καταστροφικό ρόλο και όχι τόσο σε δημιουργικό, μιας που η διαφορά ποιότητας είναι μεγάλη. Αν είναι πλήρως συγκεντρωμένοι και ταγμένοι σε αυτό, ίσως και να βρούν και κάποιες ευκαιρίες μπροστά. Αν όχι, θα πιούν θάλασσα και μπροστά και πίσω.

Στους ψηλούς η ΤΣΣΚΑ έχει έναν σπουδαίο πίβοτ ο οποίος μπορεί να παίξει πολύ καλά και το pick n' roll (Καούν), καθώς και τον παλιό γνώριμο Κάιλ Χάινς που είναι ένας χρησιμότατος ρολίστας και κλασικός pick n' roll ψηλος που μπορεί να προσφέρει πάρα πολλά, κυρίως στην άμυνα σε άλλαγες και δυναμικά hedge out, άλλα και πάνω απο τη στεφάνη. Παρ'όλα αυτά θεωρώ ότι το δίδυμο Ντάνστον-Χάντερ αν είναι έτοιμο τακτικά και ψυχολογικά, αποφύγει τα χαζά φάουλ και πάρει καλές προσπάθειες, μπορεί να τους ματσάρει ικανοποιητικά. Το κακό είναι ότι το δίδυμο των Ρώσων είναι σαφώς πιο έμπειρο και αυτό μπορεί να παίξει το ρόλο του σε ένα ματς με τόσο σημαντικό διακύβευμα. Αν τα πεντάρια μας δείξουν καλό πρόσωπο, πιστεύω ότι θα είμαστε ίσα βάρκα ίσα πανιά εκεί. Αυτό γιατί παρά την όποια διαφορά ποιότητας που δημιουργεί κυρίως ο Καούν, έχουμε θεωρώ την απαιτούμενη ενέργεια να αντιπαρατάξουμε προς εξισορρόπηση των πραγμάτων.

Εν ολίγοις αυτό το μάτς θέλει άψογη τακτική προσέγγιση (ίσως να αφήσουμε λίγο πιο ελεύθερο τον Καούν, όπως κάναμε και με Τόμιτς), τρομερή μαχητικότητα και νοοτροπία ομάδας που δεν παρατάει ποτέ το παιχνίδι. Αν όλα αυτά μπορέσει να τα περάσει και να τα αντλήσει ο Σφαιρόπουλος απο τους παίχτες, τότε έχουμε καλές πιθανότητες. Απεναντί μας βρίσκεται η καλύτερη ομάδα στον τομέα των rebounds σε όλη την ευρωλίγκα, η καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης και η ομάδα με τα καλύτερα ποσοστά σε δίποντα και τρίποντα. Μια ομάδα που σε όλες τις σημαντικές στατιστικές κατηγορίες φιγουράρει στην πρώτη τριάδα. Αν δεν δούμε παίχτες με το μαχαίρι στα δόντια να παλεύει ο καθένας για την υπέρβαση, θεωρώ ότι δεν έχουμε τύχη.
Κάτι ανάλογο θα πρέπει να δούμε και στον τελικό βεβαίως, αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που θα την κάνουμε αν και εφόσον φτάσουμε ως εκεί.

Όσον αφορά το άλλο ζευγάρι δεν θα αφιερωθώ τόσο πολύ. Είναι δύο ομάδες με σπουδαίο υλικό, θεωρώ όμως ότι η Ρεάλ έχει το προβάδισμα. Και γιατί θα αγωνίζεται στην έδρα της, αλλά και γιατί έχει μεγαλύτερο κίνητρο να πάρει το τρόπαιο μετά απο δύο χαμένους τελικούς. Επιπλέον έχει πιο έμπειρους παίχτες και πιο ποιοτικούς συνολικά.

Δεν έχει τριάρι σαν τον Φερνάντεθ η Φενέρ ας πούμε, ούτε καν σαν τον Ματσιούλις. Ακόμα και ο Γκάουντλακ, που μπορεί να σε σκοτώσει στη μέρα του, είναι δίκοπο μαχαίρι για τη Φενέρ. Ο Μπογκντάνοβιτς και αυτός πρώτη φορά συμμετέχει σε final 4. Αντίθετα οι υπερποιοτικοί και εμπειρότατοι Ροντρίγκεθ και Γιούλ ξέρεις ότι θα σου δώσουν σίγουρα ένα minimum απόδοσης. Είμαι της άποψης ότι μόνο αν ο Ομπράντοβιτς καταφέρει και υπερνικήσει τον Λάσο τακτικά θα πάει η Φενέρ στον τελικό. Και σε αυτό θα παίξουν μεγάλο ρόλο τα δύο τρομερά τεσσάρια του (Μπιέλιτσα, Βέσελυ), που θα έχουν βέβαια απεναντί τους δυο σπουδαίους αντιπάλους όπως ο Ρέγιες και ο Νοτσιόνι.
 Δεν θα είναι εύκολο, ίσως να χρειαστεί να δούμε παίχτες όπως ο Πρέλτζιτς να ξυπνούν απο τη μετριότητα ή όπως ο Ζήσης να κάνουν ακόμα περισσότερα απο όσα αναμένονται απο αυτούς. Απο την άλλη και η Ρεάλ με Καμπάθο, Κάρολ, Ρίβερς μπορεί πιθανότατα να βρεί απαντήσεις σε όλα αυτά.

Οι ψηλοί και των μεν και των δε είναι ένα αίνιγμα, αλλα και εκεί θεωρώ ότι πιο εύκολα μπορούμε να δούμε έναν Αγιόν ή ακόμα και τον Μπουρούση να δημιουργούν αντίκτυπο, παρά τον Ερντέν ή τον Ζόριτς απο την άλλη. Πέραν των λίγων γενικά Μεϊρί και Σαβάς εκατέρωθεν, η Ρεάλ έχει στο ρόστερ της και εναν undersized ψηλο (Σλότερ) που μπορεί να δώσει λύσεις τακτικά σε περίπτωση που χρειαστεί. Και εδώ φαίνεται η διαφορά του να έχεις αρκετούς καλούς γηγενείς παίχτες. Έχεις τη δυνατότητα για μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών στους ξενους σου.
Βεβαίως παραμένει ένα παιχνίδι νοκ άουτ και μιλάμε για μια Φενέρ που έχει το υπόβαθρο να κερδίσει τον οποιοδήποτε, όπως και το έχει κάνει.

Αν έπρεπε να δώσω τον τίτλο του φαβορί σε κάποιον, θα τον έδινα στην Ρεάλ. Στην ομάδα που είναι γηπεδούχος, έχει χάσει δύο σερί τελικούς και έχει την μεγαλύτερη ποιότητα όπως καταμαρτυρά και η συντριπτική υπεροχή της στην αναλογία assist/ λαθών, αλλά και η παρουσία της στην πρώτη τετράδα των περισσότερων στατιστικών κατηγοριών. Μια ομάδα που πιστεύω ότι κυρίως με ξύλο μπορεί να νικηθεί, αλλά που πλέον έχει τους παίχτες να δώσει και ξύλο. Και αν δεν το έκανε τόσο σε όλη τη χρονιά, σε αυτά τα ματς δεν θα μου κάνει εντύπωση αν το κάνει και με το παραπάνω. Απο εκεί και ύστερα δίνω προβάδισμα στην ΤΣΣΚΑ, μετά στην Φενέρ και τις λιγότερες πιθανότητες σε εμάς.

Αν η ομάδα πάει καλά προετοιμασμένη, με πολλή ένταση και χωρίς άγχος, τότε όλα μπορούν να γίνουν. Κατάκτηση αυτού του τρόπαιου θα είναι εξίσου μεγάλος άθλος με αυτόν της Κωνσταντινούπολης και θα αποτελέσει τεράστιο παράσημο για τον coach Σφαιρόπουλο, αλλά και για τους αρκετούς, άπειρους απο final 4, παίχτες που διαθέτουμε. Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει πρώτα να ματώσουμε...

I know it's getting late but I feel I need, I need to explain...

Eίχα σκεφτεί πως θα ξεκινήσω το επόμενο post του blog, αλλά να σας πω την αλήθεια δεν έχω εδώ και κάμποσο καιρό καμία διάθεση να μπω στη διαδικασία να γράψω για την ομάδα, για μπάσκετ  ή οτιδήποτε μπορεί να είναι έστω και ελάχιστα σχετικό με όλα αυτά. Παρά μόνο αν μου δωθεί το ερέθισμα απο τα δικά σας σχόλια. Ακόμα και στους αγώνες βαριέμαι να σχολιάσω. Οι σκέψεις μου τις τελευταίες εβδομάδες, ειδικά όταν μένω μόνος με τον εαυτό μου, "καταναλώνονται" κυρίως πάνω στις  διαπροσωπικές σχέσεις που έχω ή είχα με διάφορους ανθρώπους, αλλά και πάνω στο τι είναι αυτό που ονομάζω "ζωή μου".

 Έχω απογοητευτεί απο συμπεριφορές που έχω μπεί στη διαδικασία να παραβλέψω, γιατί όταν μένει κάτι μέσα σου άλυτο τίποτα δεν είναι όπως πριν δυστυχώς. Με ενοχλεί και με φθείρει όταν κάποιος που μπορεί να σέβομαι με βάζει σε μια διαδικασία να επιλέξω αν θα τον αγνοήσω και έτσι παράλληλα θα πέσει στα μάτια μου ή αν θα πρέπει στην προσπαθεία μου να διατηρήσω το πρότυπο της σχέσης που έχω στο μυαλό μου να του μιλήσω ξανά και ξανά, ενώ εκείνος δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Καταλήγω πάντα στο συμπέρασμα ότι χωρίς αμοιβαιότητα δεν προχωράει καμία σχέση, οπότε τελικά τον αγνοώ και επαναπροσδιορίζω τι σημαίνει για εμένα αυτός ο άνθρωπος. Τα πρότυπα στις σχέσεις δεν υπάρχουν, υπάρχει μόνο η ωμή πραγματικότητα. Αυτό είναι το σπουδαιότερο μάθημα που πήρα και δεν λυπάμαι το κόστος σε χρόνο και ψυχολογική φθορά, γιατί ήταν ένα πολύτιμο μάθημα.

Μου το επιβεβαίωσε άλλωστε και μια τυχαία συνάντηση που είχα πρόσφατα με έναν παλιό γνωστό με τον οποίο είχα ξεκόψει με δική μου πρωτοβουλιά. Καλό παιδί κατα βάθος, αλλά στο ολιγόωρο "reunion" μας πρόλαβε να μου δικαιώσει τον Αδόλφο Χίτλερ, ενώ η συμπαθής κατά τα άλλα συντροφός του μου είπε ότι το ολοκαύτωμα δεν έγινε ποτέ. Και απορείς μετά, "πότε έγινε όλο αυτό το κακό;". "Πότε ταυτίστηκες τόσο πολύ με κάτι ώστε ξέχασες ότι πάνω απο όλα είσαι άνθρωπος;". Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που λένε ότι ο Χίτλερ άφησε στη μέση τη δουλειά, οπότε οι απόψεις διίστανται. Οι δικές μου προαναφερθείσες απορίες πάντως παραμένουν ίδιες σε όλες τις εκδοχές. Ούτε εβραίος είμαι, ούτε καν τους συμπαθώ ιδιαίτερα για να είμαι ειλικρινής. Θέλω να πιστεύω εξίσου όμως ότι δεν είμαι μισάνθρωπος και παραβιάζομαι εντελώς ψυχικά όταν κάποιος αρνείται εγκλήματα πολέμου, που αν μη τι άλλο είχαν θύματα και απο τη δική μας χώρα. Όχι ότι αυτό είναι το σημαντικό βέβαια, απλά σου δείχνει το μέγεθος της άρνησης που βρίσκεται κάποιος. Αυτόν τώρα εγώ τι να τον κάνω; Να τον κάνω παρέα; Να προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω πάνω στον παραλογισμό; Αύριο μπορεί να μην υπάρχω, έχω πολύ λίγο χρόνο για να έχω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου και ακόμα λιγότερο για να μπω στη διαδικασία τους. Λυπάμαι.

Ακραίο παράδειγμα το παραπάνω, άλλα δε με ενδιαφέρει απο ένα σημείο και ύστερα να προσπαθήσω να ενεργοποιήσω αυτούς που επαναλαμβάνουν τα ίδια μοτίβα συμπεριφοράς συστηματικά και δεν έχουν καν την ευαισθησία να παρατηρήσουν το γεγονός και έστω και εν μέρει να το αναγνωρίσουν. Για να το αλλάξουν δεν κάνω καν λόγο. Θα ήμουν υποκριτής αν έλεγα ότι έχω αλλάξει ό,τι στραβό έχω παρατηρήσει και αναγνωρίσει σε εμένα κατά καιρούς, επομένως δεν έχω την απαίτηση αυτή απο τους άλλους. Ακόμα και να το δουν πάντως θα ήταν ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή. Μερικοί δεν θα το κάνουν ποτέ όμως. Ακόμα και αν τους το φωνάζεις μέσα στα μούτρα και εσύ και η ίδια η ζωή. Θα βρίσκονται πάντα σε άρνηση. Κάποιους ελάχιστους απο αυτούς τους πονάω πολύ και εξαιτίας αυτού δεν μου είναι τόσο εύκολο να τους αγνοήσω. Στο τέλος όμως το μάθημα παραμένει το ίδιο, η ωμή πραγματικότητα σου δείχνει το δρόμο και σε κάνει να εγκαταλείπεις την προσπάθεια. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν απλά εγωιστικό. Δεν γίνεται κάποιος να σαμποτάρει κατ’ επανάληψη τη σχέση σας και να περιμένει να τον έχεις τοποθετημένο πάντα στην ίδια θέση μέσα σου. Καταργείται η ισοτιμία και μόνο κάποιος που δε σέβεται τον εαυτό του μπορεί να αποδεχτεί κάτι τέτοιο. Γιατί τότε δεν υπάρχει σχέση, αλλά εξάρτηση. 

Εχώ καταλάβει επίσης  πως ακόμη και άνθρωποι που με αγαπάνε πάρα πολύ (και το ξέρω καλά αυτό) σε δεδομένες χρονικές περιόδους έχουν υπονομεύσει τη ζωή μου γιατί δε μπορούσαν να ξεφύγουν απο τους προσωπικούς περιορισμούς τους. Δεν κατηγορώ κανέναν πια όμως και όλο αυτό το αναφέρω όχι για να εξυπηρετήσω το μαζοχισμό της αυτολύπησης. Πιο πολύ λυπάμαι για εκείνους που είχαν καλές προθέσεις, άλλα όχι τον κατάλληλο τρόπο. Κάποιους δεν τους κατάλαβα και εγώ πολλές φορές απο την πλευρά μου και τους αδίκησα. Προσπάθησα και προσπαθώ ακόμα να αποκαταστήσω τα λάθη μου. Όχι πάντα με επιτυχία. Είμαι και εγώ κάποιος με αρκετές ελλείψεις και αποτυχίες άλλωστε. Τριανταενός ετών αισίως, ανειδίκευτος και χωρίς να έχω καταφέρει μέχρι τώρα να είμαι δημιουργικός (όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι) και σε θέση να προσφέρω κάποια πράγματα σε ανθρώπους που αγαπάω, ενώ έχω την πρώτη ύλη για όλα αυτά. Είμαι ένα δυναμικό που πάει στράφι αν θέλετε. Κάποιος με αρκετά καλή αντίληψη και κάποια ταλέντα που μένουν (και πιθανότατα θα παραμείνουν) ακαλλιέργητα.

 Αυτά δεν τα γράφω για να με λυπηθείτε, ούτε λυπάμαι εγώ τον εαυτό μου επαναλαμβάνω. Εκτός κάποιων ελάχιστων περιπτώσεων που αφήνω το εγώ μου να με παρασύρει. Στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι τόσο σημαντικός ώστε να λυπάται τον εαυτό του. Είμαστε σημαντικοί μόνο στο βαθμό που επιτελούμε ένα σκοπό (με την πολύ χαλαρή έννοια της λέξης) ή βοηθάμε κάποιον άλλο.Τα γράφω για να γνωριστούμε ίσως καλύτερα, να πάρετε μια πιο ουσιαστική εικόνα για εμένα αν αυτό έχει κάποιο νόημα για εσάς. Που πιθανότατα δεν έχει και το καταλαβαίνω. Μπασκετικό είναι το blog άλλωστε. Έστω και ένας όμως να πάρει κάτι, έστω και ένας να προβληματιστεί και για την πάρτη του παίρνοντας μια επανατροφοδότηση απο αυτές τις αράδες, μπορεί κάτι να σημαίνει όλο αυτό. Στο βαθμό που είμαι ικανός να το κάνω βέβαια. Δεν ήμουν ποτέ καλός στην έκθεση. Είναι ένα κομάτι της προσωπικής μου αλήθειας όμως και νομίζω είναι σκόπιμο τελικά να το γράψω όπως και να έχει.

 Ποιά είναι τα πράγματα που μας απασχολούν στην καθημερινότητα μας εν τέλει; Όχι ιδεαλιστικά ή διαλεκτικά. Εκεί θα αρχίσουμε να χανόμαστε. Αληθινά τι μας απασχολεί; Θέλουμε φαγητό, στέγη, συντροφιά και έχουμε ανάγκη επιβεβαίωσης και πλήρωσης. Να νιώθουμε ότι μας αγαπάνε και ότι είμαστε κάποιοι. Αυτή είναι η βάση των πραγμάτων, πέρα απο ιδεολογίες και διάφορες άλλες αντιλήψεις που παρασιτούν στο κεφάλι μας. Μια βάση που απο μόνη της μπορεί να εκφραστεί σε υγιή πλαίσια. Η ζωή βέβαια είναι πιο δύσκολη και περίπλοκη απο όσο θα μπορούσε να είναι, και η υγεία σε όλα αυτά έχει χαθεί. Το φαγητό, η στέγη, η συντροφιά, η αγάπη, το τι είμαστε τελικά, όλα είναι ένας αγώνας. Ένας αγώνας που μας κρατάει μακριά απο το να δούμε. Να δούμε το οτιδήποτε χωρίς φίλτρα. Όταν βιαζόμαστε να πάμε στη δουλειά μπορούμε να δούμε ένα δέντρο; Να το δούμε για αυτό που είναι εννοώ. Όταν ζητιανεύουμε προσοχή και αποδοχή μπορούμε να δούμε την αγάπη; Σίγουρα βέβαια δίνουμε μια ερμηνεία για αυτή, στην οποία προσκολλούμαστε συχνά με πάθος. Και η οποία μάλλον δεν είναι καν δική μας. Είναι κατά βάση αποτέλεσμα ανακύκλωσης, γιατί είμαστε το προϊόν χίλιων δύο πραγμάτων που δεν έχουν να κάνουν με εμάς επι της ουσίας. 

Και όλα αυτά μπορούν να τελειώσουν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Μερικά δευτερόλεπτα είναι αρκετά. Και δεν έχουμε δεί τίποτα πραγματικά όταν έρχεται το τέλος. Έχουμε μόνο μερικές εκλάμψεις αλήθειας. Ο θάνατος για τους περισσότερους είναι ίσως το πιο αληθινό πράγμα που βιώνουν. Μοναχικό και συχνά τρομερά επίπονο. Σαν τη ζωή που φτιάξαμε για εμάς και τους επόμενους, αλλά αρνούμαστε να δούμε. Το matrix είναι αληθινό και διαλέγουμε το μπλε χάπι κάθε μέρα. Μέχρι να έρθει η ώρα να δικαιώσουμε τον συγγραφέα του fight club και να καταλήξουμε απλή οργανική ύλη. 

Δεν λυπάμαι τον εαυτό μου, ούτε καν ξέρω ποιός είμαι τελικά. Ξέρω μόνο ότι οι ενοχές και ο φόβος με έχουν αλλοιώσει και ότι δεν έχω άπειρο χρόνο. Στον λίγο που έχω όμως θα ήθελα να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που στοιχειωδώς με σέβονται και δε μου σπαν τα ούμπαλα κάθε τρείς και λίγο...

Απολογισμός, Σφαιρόπουλος και Τσαϊρέλης.

Ο πρώτος γύρος του top 16 τελείωσε και ήρθε η ώρα να κάνουμε έναν μέχρι τώρα απολογισμό.

Κατά γενική ομολογία η ομάδα τα έχει πάει εξαιρετικά έχοντας κάνει μόνο μια ήττα και αυτή εκτός έδρας απέναντι στην Εφές, μια ήττα που θα μπορούσαμε να την πούμε και εντός προγράμματος. Ο τρόπος βέβαια  που ήρθε αυτή  προβλημάτισε αρκετά, αφού απο ένα σημείο και ύστερα η ομάδα αδυνατούσε να βρεί λύσεις στην άμυνα των τούρκων και πίσω έδειχνε ανήμπορη να περιορίσει το γρήγορο passing game τους και την επιθετική πολυφωνία με κύριους εκφραστες τους Ντρέηπερ, Ερτέλ και Κρίστιτς. Κοινώς έχασε με κατεβασμένα χέρια.

Στον αντίποδα η ομάδα έκανε και πολύ μεγάλες νίκες. Το διπλό απέναντι στη Φενέρ και η ευγενική χορηγία του πρώτου ευρωπαϊκου στραπάτσου της χρονιάς προς την ΤΣΣΚΑ είναι αποτελέσματα απο αυτά που στο τέλος της διαδρομής μπορούν να σου δώσουν το πλεονέκτημα έδρας. Επομένως και το πλεονέκτημα για τη Μαδρίτη. Πέρα απο αυτά, με τις λιγότερο ανταγωνιστικές (αν μπορούμε να το πούμε αυτό σε τέτοιο επίπεδο) ομάδες ο Ολυμπιακός έκανε επαγγελματικές νίκες και πήρε αυτό που ήθελε, είτε πιο εύκολα (βλέπε Μάλαγα, Αρμάνι), είτε πιο δύσκολα (βλέπε Νίζνι, Κούτσα).

Επομένως ολοφάνερα το πρόσημο είναι θετικό. Ο coach Σφαιρόπουλος έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα αρκετά συμπαγές σύνολο, αμυντικά προσανατολισμένο κατα κύριο λόγο και φαίνεται να έχει επιστρέψει η ηρεμία και η ενότητα στην ομάδα, μετά τις πλείστες όσες τρικυμίες υπήρξαν επι εποχής Μπαρτζώκα, αλλά και κατά το διάστημα που ακολούθησε την παραιτησή του. Η ομάδα επιδεικνύει μεχρι στιγμής αρκετά καλό χαρακτήρα και σταθερότητα, χωρίς να είναι όλα της τα υλικά απο το πάνω ράφι. Αυτό σαφώς πιστώνεται στον coach που φαίνεται να έκανε μια στροφή στη λογική σε διάφορα επίπεδα. Μια λογική που έλλειψε πολύ τις προηγούμενες δύο σεζόν.

Έβαλε περισσότερους παίχτες στο rotation της ομάδας, δείχνοντας έμπρακτα ότι τους εμπιστεύεται. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να κερδίσει παίχτες και να βάλει νέα γρανάζια στη μηχανή της ομάδας. Δεν αντιμετώπισε τους όποιους τραυματισμούς προέκυψαν και τα διαφαινόμενα κενά με βιασύνη και παίρνοντας άρον άρον όποιον αμερικάνο ήταν πρόχειρος. Περίμενε, και απο τη στιγμή που δε βρήκε κάτι πραγματικά καλό, στράφηκε σε μια απο τις πιο αξιόλογες περιπτώσεις ελλήνων ψηλών που ήταν δυνατόν να αποκτηθούν στην παρουσά φάση. Με αυτόν τον τρόπο δε χάλασε και τη συνοχή του roster του. Θα μιλήσω παρακάτω για αυτό. 

Επίσης ο coach Σφαιρόπουλος φαίνεται να βρήκε τον τρόπο να χειρίζεται σωστά ψυχολογικά όλους τους παίχτες του, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό για να αποδώσει μια ομάδα αρμονικά. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Σπανούλης που είναι πολύ πιο μυαλωμένος και αφοσιωμένος στην ομάδα. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια μοιάζει να χαίρεται πλέον πολύ περισσότερο τώρα να παίζει μπάσκετ στον Ολυμπιακό και να προσφέρει στην ομάδα με κάθε τρόπο.  Επιπλέον, χωρίς να έχω προφανώς τις ιδιαίτερες  τεχνικές γνώσεις που θα μου επέτρεπαν να τον κρίνω επαρκώς στο θέμα του κοουτσαρίσματος, ο νέος coach μου δίνει την εντύπωση ότι ξέρει καλύτερα τι θέλει και πως θα το πάρει απο τους παίχτες του. Εκτιμώ πάντα τον coach που δεν αναλώνεται στα time out σε γενικολογίες, αλλά πλην ελάχιστων γενικών παρατηρήσεων έχει συγκεκριμένες οδηγίες να δώσει στους παίχτες του. Αυτό το έχω δεί μέχρι τώρα στον Σφαιρόπουλο και με έχει ικανοποιήσει πολύ.

Το μόνο πράγμα που έχω να τον  “ψέξω “ είναι κάτι που στην αρχή φάνηκε να το αλλάζει και αυτό, αλλά όσο περνούσε ο καιρός αρχίσαμε να το βλέπουμε πάλι ολοένα και λιγότερο. Αυτό είναι η αποχαμαλοποίηση των ψηλών. Το να ταϊστούν στοχευμένα οι ψηλοί στο low post, καθώς και να μπούν στο παιχνίδι μας καταστάσεις απομόνωσης ώστε να ευνοηθεί κάτι τέτοιο. Να μην περιμένουμε δηλαδή μόνο αν θα βγεί κάνα pick n’ roll ή αν θα πάρουν κανένα επιθετικό τα πεντάρια μας. Οι ψηλοί που διαθέτουμε θα πεί κάποιος είναι κατα κύριο λόγο pick n’ roll ψηλοί, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι θα μπορούσε να πάρει περισσότερα απο αυτούς και με αυτόν τον τρόπο. Και ο Ντάνστον και ο Χάντερ έχουν δείξει κατα διαστήματα ότι μπορούν να ποστάρουν. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι πολύ πιο συνειδητά ενταγμένο αυτό το στοιχείο στην επιθετική λειτουργία μας. Αντίθετα, τώρα γίνεται συνήθως συμπτωματικά.

Η ομάδα καλό θα ήταν για τη νέα χρονιά να πάρει ένα κλασικό pivot όπως ο Παραχούσκι που ηταν ελεύθερος το καλοκαίρι, αλλα μερικοί ηγόραζαν αγρό και μας έλεγαν ότι το μοντέλο πλέον στους ψηλούς έχει αλλάξει. Να δούμε την εγρηγορσή μας αυτη τη φορά λοιπόν. Βέβαια αυτά δεν είναι ακόμα επι της παρούσης, οταν θα πλησιάζει ο καιρός θα έχουμε να λέμε. Ο Παραχούσκι ήταν δωράκι μια φορά πάντως, απο αυτά που δεν δίνονται κάθε χρόνο. Να δούμε αν θα υπάρξει φέτος κάτι ανάλογο.

Αλλά ας μη μιλάμε για αυτούς που μπορεί να έρθουν, άλλα για κάποιον που είναι ήδη εδώ τις τελευταίες μέρες.  Tο όνομα αυτού, Μιχάλης Τσαϊρέλης και αγωνίζεται στη θέση τέσσερα, αλλά και κατα συνθήκη σαν πεντάρι.

Μετρημένα κουκιά είναι τα πράγματα με αυτή την περίπτωση. Είναι ένας παίχτης ρακέτας, με καλό πόστ ρεπερτόριο, χωρίς να είναι όμως το θηρίο που θα σπρώξει συστηματικά μέσα στη ρακέτα για να πάρει αυτό που θέλει. Θα αποτελέσει σίγουρα μια extra επιλογή στο low post πάντως, πράγμα που το χρειαζόμαστε. Eπιπλέον θα δώσει λίγο ακόμα ύψος στην ομάδα, ενώ μπορεί να ακολουθήσει σε αρκετά καλό βαθμό την επιθετική άμυνα που παίζουμε. Δεν είναι stretch τεσσάρι, μιας που το τριποντό του παραμένει διαχρονικά μια περιστασιακή επιλογή, χωρίς τα ποσοστά του όμως να είναι απαγορευτικά ώστε να επιχειρήσει εννίοτε να απειλήσει απο τα 6,75μ.

Γενικά μιλάμε για ένα χρήσιμο παίχτη που καλύπτει κενά χωρίς να σε αλλάζει επίπεδο. Είναι στο χέρι του βέβαια να εξελιχθεί παίζοντας σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και να δημιουργήσει μεγαλύτερο αντίκτυπο απο ό,τι αναμένουν οι περισσότεροι. Προσωπική εκτίμηση, μπορεί να το κάνει και με το παραπάνω.

Αυτά τα ολίγα (ή πολλά) λοιπόν και εις το επανιδείν...