O Zάρκο, το Τελ Αβίβ και η αγάπη που δε θα πεθάνει ποτέ...

Η σεζόν 1991-1992 ηταν αυτή που έμελε να αλλάξει για πάντα τον μπασκετικό Ολυμπιακό σαν μέγεθος. Ήταν η χρονιά που στην ομάδα ήρθε ο Γιάννης Ιωαννίδης και έφερε μαζί του και το διαχρονικό μπασκετικό μου είδωλο, τον Ζάρκο Πάσπαλι. Την πρώτη μου αγάπη όπως λέει και η λεζάντα της σχετικής φωτό στο πλαίσιο του blog. Και παντοτινή θα συμπληρώσω κάνοντας αναφορά και στη πασίγνωστη διαφήμηση της lacta που συνδέθηκε για πολλά (και καλά) χρόνια με την ομάδα.

Για τον Ζάρκο έχω διαβάσει κατά καιρούς διάφορα απο διάφορους. Κυρίως απο αυτούς που δε πρόλαβαν τον Ζάρκο, δε τον θυμούνται παρα μόνο αχνά ή που απλά δε θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν το μπασκετικό μεγαλείο ακόμα και αν αυτό τους τράβαγε σφαλιάρα μέσα στα μούτρα. “Ο Πάσπαλι πήγε στο βάζελο”, “ο Πάσπαλι έχασε τη βολή στο Τελ Αβίβ”, “ο Πάσπαλι  πάτησε τη γραμμή με τη Λιμόζ και χάσαμε το Final 4 της Αθήνας”. Για αυτούς τους ανθρώπους ο Ζάρκο είναι απλά ο Πάσπαλι. Για όσους ξέρουν και θυμούνται ο Ζάρκο θα είναι πάντα ο Ζάρκο. 

Αν ο Ζάρκο δεν υπήρχε, αυτή η ομάδα πιθανότατα θα αργούσε πολύ περισσότερο να πάρει το πρώτο της πρωτάθλημα, αυτο που αποτέλεσε την αρχή ενός σερί πέντε πρωταθλημάτων που έκλεισε με το πιο πανηγυρικό τρόπο το 1997 (δυστυχώς απουσία του Ζάρκο). Αν δεν υπήρχε αυτός, ένας απο τους πολύ μεγάλους της τρομακτικής τότε Γιουγκοσλαβίας, ο Ολυμπιακός ίσως να μην έφτανε ποτέ στο πρώτο final 4 και ευρωπαϊκό τελικό της ιστορίας του. Έναν τελικό που ακόμα και σήμερα παραμένει ίσως η μεγαλύτερη πληγή των παιδικών μου αναμνήσεων. Γιατί η ομάδα της σεζόν 1993-94 ήταν, για όσους ζήσαν το κλίμα της εποχής, ένας χείμαρος ψυχικής ανάτασης για τους οπαδούς της. Εντυπωσιακά κυρίαρχη στους περισσότερους ευρωπαϊκούς της αγώνες, ώστε απο ένα σημείο και ύστερα λογίζοταν δικαίως ως το φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Το Σ.Ε.Φ ήταν ασφυκτικά γεμάτο σχεδόν σε κάθε παιχνίδι.

Ποιός ήτανε μπροστάρης σε αυτή την ομάδα? Μα πάντα ο Ζάρκο που παρ’όλο που είχε χάσει αρκετά για κάποιο λόγο την ευχέρια που διέθετε στο σούτ, μπορούσε ακόμα να κατεβάζει ταρίφες επιθετικά παίζοντας πιο συχνά κοντά στο καλάθι και τρέχοντας πάντα σε καταστάσεις αιφνιδιασμού. Ο Ζάρκο στο ζενίθ του ηταν ο παίχτης που μπορούσε να σκοράρει με οποιοδήποτε τρόπο. Τριάρι που έπαιζε άνετα και σαν τεσσάρι, μιας που μπορούσε να δώσει μάχες μέσα στο ζωγραφιστό και να τις κερδίσει εμφατικά μάλιστα. Το στυλ του δεν ήταν ποτέ ντελικάτο, αλλα είχε μια πρωτόγονη ομορφιά και συνάμα σιγουριά  που πιστεύω πήγαζε απο ένα υπόβαθρο ατελείωτων ωρών μπάσκετ απο τα ανοιχτά γήπεδα της  Ποντγκόριτσα, την Μπουντούσνοστ, την Παρτιζάν, την εθνική Γιουγκοσλαβίας μέχρι και το ΝΒΑ σε μια εποχή που το παιχνίδι ήταν ακόμα πολύ πιο fundamental απο ο,τι σήμερα. Ο Ζάρκο ήξερε τα βασικά όσο λίγοι και είχε το δικό του ιδιαίτερο τρόπο να το αποδεικνύει. 

Η κατάρα του Ζάρκο ήταν ότι ήταν ότι πάντα υπήρξε άνθρωπος των παθών. Το κάπνισμα και οι κακές διατροφικές συνήθειες του στέρησαν μια καριέρα για λογαριασμό των Spurs στο ΝΒΑ. Κάπως έτσι στερήθηκε και την ευρωπαϊκή καταξίωση σε συλλογικό επίπεδο με τον Ολυμπιακό. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι συνέβη με το Ζάρκο εκείνη τη χρονιά και απο εκεί που είχε ρεκόρ περισσότερων εύστοχων βολών σε ένα μάτς (23/23) έφτασε στο σημείο να εκτελεί βολές εντελώς αλλόκοτα και να γίνεται ο μοιραίος του τελικού το 1994. Σε ένα παιχνίδι βέβαια που δε το έχασε μόνος του ο Ζάρκο, άλλα όλοι μαζί και πρώτος απο όλους ο Ιωαννίδης που δε μπόρεσε με μια εμφανώς ανώτερη ομάδα να βρεί τις απαντήσεις στα προβλήματα που του έβαλε ο Ομπράντοβιτς.

Ο Ολυμπιακός αυτός (για αρκετούς η καλύτερη ομάδα που είχαμε ποτέ) έζησε, έλαμψε και αυτοκαταστράφηκε λίγο πριν την απόλυτη δικαίωση ακριβώς όπως ο φυσικός του ηγέτης.  Ένα απίστευτο δυναμικό που λίγο πριν εκπληρωθεί πλήρως, ξεφούσκωσε με τον πιο τραγικό τρόπο. Και μείναμε όλοι σαστισμένοι και αμίλητοι. Την έκσταση του νικηφόρου ημιτελικού απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, που είχε έρθει σαν επιστέγασμα μιας συγκλονιστικής πορείας, διαδέχτηκε το απόλυτο κενό. Πολλοί λένε ότι τους τρέλανε στο άγχος ο Ιωαννίδης, άλλοι λένε για το σκηνικό της εξαφάνισης του Τάρπλεϋ μια μέρα πριν τον τελικό και για το ψυχολογικό άδειασμα μετά τον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό. Ακόμα και για την απουσία του Τάρλατς λόγω τραυματισμού για το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς με αποτέλεσμα να μην είναι ο πραγματικός Τάρλατς στο Τελ Αβίβ.  Όλα αυτά ισχύουν, αλλα και πάλι το γεγονός παραμένει, ο Ολυμπιακός ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα. Τόσο καλύτερη που για κάποιο λόγο θεωρώ ότι η μοίρα ήθελε επίτηδες να γραφτεί μια απο τις πιο “τραγικές” αθλητικές ιστορίες ζηλεύοντας ίσως κάποιον απο τους αρχαίους τραγωδούς.

Η κάθαρση για αυτό το “κρίμα” ήρθε πολλά χρόνια αργότερα με το έπος της Κωνσταντινούπολης, αλλά και πάλι ο Ολυμπιακός του Ζάρκο και του Τελ Αβίβ δε πρόκειται να σβήσει απο τη μνήμη όσων τα έζησαν απο πρώτο χέρι. Ο Ζάρκο εκείνη τη χρονιά έφυγε απο τον Ολυμπιακό νταμπλούχος με συνολικό απολογισμό δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελο Ελλάδας σε τρείς σεζόν. Πήγε στον Παναθηναικό και προκάλεσε την απογοήτευση, την αποδοκιμασία και μετά απο μια πρόκληση και την οργή πολλών ολυμπιακών. Η αποψή μου; Αδιάφορο. Οι μεγάλες αγάπες εγείρουν πάντα και μεγάλα πάθη, ειδικά όταν δεν τελειώνουν με πλήρη αμοιβαιότητα. Ο Ζάρκο ήθελε να συνεχίσει στον Ολυμπιακό όπως δήλωσε και πριν κάποια χρόνια σε μια συνέντευξη. Το τι στράβωσε δεν το ξέρω, αλλα η ιστορία αυτής της “αγάπης” και το πόσα κέρδισαν και οι δύο πλευρές δεν αναιρείται με μια “απιστία”, ούτε επειδή χώρισαν οριστικά οι δρόμοι.

Για όσους δε το έζησαν δε θα καταλάβουν ποτέ ότι ο Ολυμπιακός αυτά τα τρία χρόνια ήταν στη κυριολεξία ο Ζάρκο και ο Ζάρκο ήταν ο Ολυμπιακός.  Ένα σώμα. Και για αυτο αγαπήθηκε όσο λίγοι, παρά τα πάθη και τα μοιραία λάθη του. Παρά ακόμη και απο το "πράσινο" περασμά του. Μήπως αυτή η ομάδα ακόμα και τώρα δεν έχει κάτι απο Ζάρκο; Πόσα λάθη και πόση αυτοκαταστροφή έχουμε δεί όταν όλα έδειχναν τόσο θετικά; Όταν όλες οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές και οι δυνατότητες τόσες πολλές; Αλλά μάλλον έτσι μάθαμε να γουστάρουμε, βασανίζοντας τον εαυτό μας και περιμένοντας πάλι τη στιγμή που θα αποδείξουμε ότι το μέταλλο και η καρδιά του πρωταθλητή είναι ακόμα εδώ.  Όπως τότε.

Ζάρκο θα είσαι πάντα ένας απο τους ηρωές μου με τον ίδιο τρόπο που ήσουν όταν δέκα χρονών τσογλανάκι στόλιζα ερυθρόλευκα κασκόλ τη μπαουλοτηλεόραση που είχαμε περιμένοντας να δώ άλλη μια σου παράσταση...

 

                                                                                                                                                          Τίτλοι με την Εθνική

• 1987 Χάλκινο μετάλλιο Ευρωμπάσκετ (Αθήνα)
• 1988 Αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο (Σεούλ)
• 1989 Χρυσό μετάλλιο Ευρωμπάσκετ (Ζάγκρεμπ)
• 1990 Χρυσό μετάλλιο Μουντομπάσκετ (Μπουένος Άιρες)
• 1991 Χρυσό μετάλλιο Ευρωμπάσκετ (Ρώμη)
• 1995 Χρυσό μετάλλιο Ευρωμπάσκετ (Αθήνα)
• 1996 Αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο (Ατλάντα)

Συλλογικοί τίτλοι

• 1986-87 Πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας - Παρτιζάν
• 1988-89 Κύπελλο Κόρατς - Παρτιζάν
• 1988-89 Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας - Παρτιζάν
• 1992-93 Πρωτάθλημα Ελλάδας - Ολυμπιακός
• 1993-94 Πρωτάθλημα Ελλάδας - Ολυμπιακός
• 1993-94 Κύπελλο Ελλάδας - Ολυμπιακός
• 1996-97 Πρωτάθλημα Γαλλίας - Ρασίνγκ Παρί
• 1997-98 Κύπελλο Ελλάδας - Άρης

 Ατομικές διακρίσεις

• Πρώτος σκόρερ του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος 1990-1991
• Πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος 1991-1992
• MVP του Final-4 της Ευρωλίγκα 1994

O καλός κόουτς...

Η ομάδα έχει νέο κόουτς πλέον και νομίζω ήρθε η ώρα και για μια αλλαγή και στο editorial του blog. Για το Σφαιρόπουλο δεν έχω να γράψω πολλά. Θεωρητικά δεν ήταν και το καλύτερο μου, αλλά επειδή δεν έχω ξεκάθαρους λόγους να μην τον θέλω, είμαι της άποψης ότι όλα θα κρίθουν στη πράξη. Τα πρώτα δείγματα που είδα με ΑΕΚ μου άρεσαν μια φορά. Επειδή όμως έπεσε πολλή προπονητολογία το τελευταίο καιρό, είπα να αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα που, κατά την αποψή μου, στοιχειοθετούν μια περίπτωση προπονητή ως καλή. Φύγαμε λοιπόν (σε τυχαία σειρά)!

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που είναι τεχνικά και τακτικά επαρκής και "ψάχνεται" συνέχεια ώστε να μπορεί να βρίσκει λύσεις όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα έχει υπολογίσει μέσα στον αγώνα.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που διαλέγει το υλικό του λαμβάνοντας υπ' όψιν του όλα τα επι μέρους κομάτια του παιχνιδιού και δεν δημιουργεί "υδροκέφαλες" και προβλέψιμες ομάδες.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που μπορεί να παράξει αποτέλεσμα ακόμα και με περιορισμένα εφόδια, αλλά παρ'όλα αυτά ξέρει πότε να απαιτήσει πράγματα όταν νιώθει οτι υπονομεύεται το έργο του.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που αναγνωρίζει τα λάθη του και τολμάει να τα διορθώσει αντι να προσπαθεί να τα κουκουλώσει.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που έχει τον τρόπο να εμπνεύσει τους παίχτες του να τα δώσουν όλα για αυτόν και την ομάδα τους και όχι για την ατομική τους επιβεβαίωση.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που η ομάδα του είναι πιο σημαντική απο τη θέση του και τη προσωπική προβολή του.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που μπορεί να διαχειριστεί ψυχολογικά μια ομάδα, αλλα και καθέ ξεχωριστή προσωπικότητα.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που δεν κάνει χάρες σε μάνατζερ σε βάρος της ομάδας του.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που ξέρει να δέχεται εποικοδομητική κριτική και δεν επαναπαύεται στο καλόπιασμα των διάφορων "σφουγγοκωλάριων".

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που παίρνει πολύ σοβαρά την προπόνηση, δουλεύει πολύ την ομάδα εκεί, αλλα προσπαθεί παράλληλα να την κάνει όσο γίνεται ευχάριστη και μη επαναλαμβανόμενη.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη των αστοχιών του και δεν "βγάζει στη σέντρα" τους παίχτες του.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που δουλέυει ατομικά πάνω σε κάθε παίχτη ξεχωριστά ώστε να τον κάνει καλύτερο. Η λεπτομέρεια άλλωστε μπορεί να κάνει τη διαφορά.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που έχει μεταδοτικότητα και είναι κοντά στους παίχτες όταν έχουν κάποιο θέμα (οποιασδήποτε φύσεως).

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που διαλέγει τους συνεργάτες του με κριτήριο την επαγγελματική τους αρτιότητα, αλλα και την αγάπη τους για το σπορ που υπηρετούν.

- Ο καλός κόουτς είναι αυτός που έχει έλεγχο πάνω στα συναισθηματά του και δεν τους επιτρέπει να τον ορίζουν, σαμποτάροντας έτσι τη δουλειά του.

Εν κατακλείδι ο καλός κόουτς είναι πατέρας, δάσκαλος, εννίοτε φίλος και πάνω απο όλα στρατηγός σε μια ομάδα. Ενά πρόσωπο ισορροπημένο, που σέβεται τον εαυτό του και την εργασία του και επομένως μπορεί να δώσει όραμα και πίστη για το τελικό αποτέλεσμα...

I feel devotion!

 
Καιρός να ξεφύγουμε λίγο απο το άρρωστο κλίμα που δημιούργησε το πατατράκ με τον Παναθηναϊκό και την ακατάσχετη προπονητολογία που ακολούθησε την παραίτηση Μπαρτζώκα! Σήμερα ξεκινάει η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή γιορτή του μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο και οφείλουμε να φορέσουμε όλοι τα καλά μας, τουλάχιστον όσον αφορά τη σκέψη και τη διαθεσή μας.


Στο δεύτερο κιόλας post ή editorial αν θέλετε αυτού του blog έδωσα μια μίνι άποψη για κάθε όμιλο ξεχωριστά. Δεν έχει αλλάξει και κάτι ιδιαίτερα απο τότε. H Ρεάλ έγινε απλά ακόμα πιο πλήρης με τη προσθήκη Αγιόν, η Φενέρ και η Εφές δείχνουν να ψάχνονται ακόμα, αλλα έχουν πολύ δυνατά ρόστερ (ειδικά η πρώτη). Η Μπάρτσα ξεκίνησε με εύκολη ήττα στο ισπανικό super cup απο τη Ρεάλ, αλλα παραμένει παραδοσιακά ομάδα πρώτης γραμμής, ενώ η ΤΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη με κάποια νέα αξιόλογα πρόσωπα όπως ο Ντε Κολό και ο Μαρκοϊσβίλι, αλλά και κρατώντας (με εξαίρεση την αποχώρηση Κρίστιτς) σταθερό σε γενικές γραμμές το κορμό της, θα αποτελέσει σίγουρα αξιόμαχη διεκδικήτρια του τροπαίου.

Επιπλέον αυτό που όλοι περιμέναμε έγινε πραγματικότητα και η Ούνιξ Καζάν του Αργύρη Πεδουλάκη κατάφερε να εξασφαλίσει την ανοιχτή θέση που υπήρχε μέσω των προκριματικών που έγιναν στην Οστάνδη. Δια πυρός και σιδήρου βέβαια, αλλά τόσο νωρίς μέσα στη χρονιά εντύπωση θα μου έκανε αν δεν δυσκολευόταν. Μια ομάδα που πιθανόν να πάει πολύ μακριά, αφού η πρώτη της πεντάδα με Τζέρελς, Λάνγκφορντ, Γουάιτ, Καϊμακόγλου και Ντ'ορ Φίσερ μπορεί να κοντράρει στα ίσια τα "μεγάλα παιδιά" της ευρωλίγκας. Το βάθος του πάγκου της βέβαια αποτελεί ερωτηματικό που θα απαντηθεί μόνο στην πράξη.

Η Μακάμπι συνεχίζει να είναι μια σούπερ επικίνδυνη "αμερικάνικη" ομάδα με τους γνωστούς Τάιους, Σμίθ, Λάντενσμπεργκ, τον παλιό γνώριμο Τζέρεμυ Πάργκο, την αξιολογότατη προσθήκη του Μπράιαντ Ράντλ στο 4, τον Μαρκίς Χέινς και το Νέητ Λίναρτ που ήρθε απο τη Βενέτσια.
 Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με αρκετές δυνατότητες εν δυνάμει, αλλά και με κάποιες χτυπητές αδυναμίες που στη παρούσα φάση του βάζουν εμπόδια. Η ομάδα μας περνάει κρίση αυτή τη στιγμή και μένει να δούμε πως θα τη διαχειριστεί και αν θα προκύψουν στη πορεία αλλαγές στο ρόστερ, οι οποίες μπορεί να δώσουν το κάτι παραπάνω. Πολλά θα εξαρτηθούν και απο το με ποιόν προπονητή θα πορευτεί μέσα στη σεζόν και την προθυμία των προέδρων να τον στηρίξουν επι της ουσίας.

Οι ισπανικές Μάλαγα και Βαλένθια είναι ομάδες που μπορεί να ξεπεταχτούν και να κάνουν την έκπληξη αφου έχουν δυνατά και πλήρη ρόστερ και τον αέρα που σου δίνει το καλύτερο ευρωπαϊκο πρωτάθλημα. Ικανές για μεγάλες κηδείες.
Ο Παναθηναϊκός μετά τη μεγάλη νίκη του απεναντί μας βρήκε την ηρεμία του, θα αρχίζουν να επιστρέφουν σιγά σιγά οι απόντες, ενέταξε και τον Τζούλιαν Ράιτ τελικά στο ρόστερ του και ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Ίσως χρειάζεται και ένα τριάρι ακόμα, αλλά κανείς δε βιάζεται πλέον. Με βαριά φανέλα (οφείλουμε να το παραδεχτούμε), το Διαμαντίδη ακόμα και τώρα να αποτελεί καταλύτη και τη πίστωση χρόνου που εξασφάλισε και που συνεπάγεται ψυχολογική αποσυμπίεση, δε θα εκπλαγώ αν τελικά προχωρήσει περισσότερο απο όσο και ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους περίμενε.

Η Ζαλγκίρις είναι επίσης μια ομάδα που θα πρέπει να έχουμε το νού μας. Με εναν ευρύ και συμπαγή λιθουανικό κορμό με αρκετά ταλαντούχους, ικανούς, αλλα και χρήσιμους παίχτες (Σονγκάιλα, Γιανκούνας, Λεκαβίτσιους, Γκουντάιτις, Γιαφτόκας κτλ) και τον Τζέημς Άντερσον στο 3 θα αποτελέσει πρόκληση για κάθε αντίπαλο που θα την υποτιμήσει. Η Αρμάνι φαίνεται δυνατή παρά τις αρκετές αλλαγές στο ρόστερ της, αλλα περιμένω πολλά σκαμπανεβάσματα φέτος απο αυτούς. Θα είναι ικανοί θεωρώ για το καλύτερο και το χειρότερο.


Ερωτηματικά εξακολουθούν και αποτελούν Γαλατά και Λαμποράλ Κούτσα. Η Γαλατά προβλέπω πάντως με το καιρό να βρίσκει μια ισορροπία, δεν είμαι το ίδιο αισιόδοξος και για τη Λαμποράλ. Για τους υπόλοιπους δεν έχω να προσθέσω κάτι ιδιαίτερο. Οι δύο γερμανικές (Μπάγερν, Άλμπα) θα βάλουν δύσκολα σε αρκετούς, αλλα έχουν ταβάνι προς το παρόν. Μετά μόνο Ερυθρός Αστέρας, Ντιναμό Σάσαρι και ίσως Νίζνι Νόβγκοροντ δείχνουν ομάδες με πιθανότητες για κάτι καλό. Οφείλω να ομολογήσω ότι δε ξέρω και πολλά για τις Λιμόζ, Τσεντεβίτα, Νεπτούνας και Τούροφ, αλλά δε περιμένω ιδιαίτερα πράγματα αυτούς. Είναι βέβαια πρωταθλήτριες ομάδες στις χώρες τους με εξαίρεση τη Νεπτούνας (περσινή φιναλίστ του Λιθουανικού πρωταθλήματος), οπότε μπορεί και να διαψευστώ, αλλά φαντάζει δύσκολο.

Προσωπικά φαβορί για το final 4 της Μαδρίτης είναι οι Ρεάλ, Φενέρ, Μπαρτσελόνα και ΤΣΚΑ. Απο εκεί και ύστερα παίζουν πολλοί, οπότε θα πρέπει να αναφέρω τη μισή ευρωλίγκα, η Μακάμπι πάντως σαν πρωταθλήτρια ευρώπης πρέπει να θεωρείται ενα σημαντικό dark horse. Αυτά λοιπόν, ελπίζω να σας έβαλα σε κλίμα ευρωλίγκας και αν δε τα κατάφερα εγώ, ίσως να τα καταφέρει το παρακάτω κοματάκι.

 Υγ. Όσοι δεν έχετε φτιάξει ακόμα τις ομάδες σας στο fantasy, μην καθυστερείτε άλλο, ένα τίποτα έμεινε...

Έχουμε ντέρμπυ...

Σε δύο μέρες έχουμε αγώνα για το κύπελο με το Παναθηναϊκό, τα σχόλια ήδη είναι αρκετά στο τελευταίο πόστ, οπότε ήρθε η στιγμή της ανανέωσης!
      Όσον αφορά αμιγώς το παιχνίδι, δεν έχω να πω πολλά. Θεωρώ ότι παρά τις σημαντικές απουσίες Ντάρντεν-Παπαπέτρου και την έλλειψη ενός καλού πίβοτ η ομάδα είναι φαβορί. Εχει κρατήσει το κορμό της, έχει αποκτήσει και δύο αξιόλογες έξτρα λύσεις σε περιφέρεια και φροντ λάιν και αυτή τη στιγμή είναι καβάλα στο άλογο σε σύγκριση με τον αιώνιο αντίπαλο.
Ένας αιώνιος αντίπαλος με αρκετά προβλήματα τραυματισμών, με πολλούς νέους παίχτες (νεαρούς και ξένους), που εκτός όλων των άλλων για πρώτη φορά μετά απο χρόνια αμέλησε να ολοκληρώσει έγκαιρα το ρόστερ του και θα παρουσιαστεί και με λύσεις ανάγκης (Μπλούμς).
        Η μόνη περίπτωση που στα μάτια μου μπορεί ο Παναθηναϊκός να έχει τύχη σε αυτό το μάτς είναι οι παλιοί της ομάδας (Διαμαντίδης, Φώτσης, Γκίστ) να καταφέρουν να βγάλουν στο μεγαλύτερο μέρος του 40λεπτου την ποιότητα που έχουν στο παρκέ και να τραβήξουν το κουπί μαζί με κάποιους άλλους που μπορεί να βρεθούν σε καλή μέρα (Γιάνκοβιτς, Μπατίστα, Σλότερ).
Ο Ολυμπιακός πάντως αυτή τη στιγμή είναι σίγουρα πιο δεμένος σαν ομάδα, έχει δείξει στοιχεία αρκετά επιθετικής άμυνας στα φιλικά του, πράγμα που θεωρώ ότι θα κουράσει τη μη δεμένη περιφέρεια του Παναθηναϊκού και στη παρούσα φάση έχει και περισσότερες και πιο ποιοτικές λύσεις στη φροντ λάιν.
 Το timing απλά δεν ευνοεί το Παναθηναϊκο και αν καταφέρουμε και χάσουμε θα έχουμε να μιλάμε για άλλη μία σελίδα στο βιβλίο των αυτοκτονιών της ομάδας. Το απεύχομαι και ελπίζω επιπλέον να δούμε ωραίο μπάσκετ, αν και αυτή τη περίοδο είναι δύσκολάκι. Ακολουθεί λίνκ που αναφέρεται σε όλες τις συναντήσεις των ομάδων μέχρι τώρα για όποιον ενδιαφέρεται.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B9_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%80%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%28%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84%29

Ο παλιός είναι αλλιώς, άλλα και ο νέος είναι ωραίος...

Mέχρι να ξεκινήσει η ευρωλίγκα έχουμε ακόμη ένα μήνα μπροστά μας, άλλα τα ρόστερ έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί, οπότε είπα να κάνω μια αναφορά στους πρωτάρηδες στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση που πιθανότατα θα τραβήξουν πολλά βλέμματα με την αποδοσή τους.

Πρώτος και καλύτερος ο Άντριου Γκούντελοκ της Φενέρ. Βρίσκεται σε μια all star ομάδα που περιλαμβάνει τους Εμίρ Πρέλτζιτς, Νεμάνια Μπιέλιτσα, Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, Ρίκυ Χίκμαν και Γιάν Βέσελυ μεταξύ άλλων. Μια ομάδα που για εμένα είναι μέσα στα 2 πρώτα φαβορί για κατάκτηση του τροπαίου. Μπορεί να ξεχωρίσει μέσα σε όλη αυτή τη πλειάδα αστέρων? Η απάντηση είναι ναι. Μιλάμε για τον παίχτη που εντυπωσίασε περισσότερο απο οποιονδήποτε άλλο στο περσινό eurocup φορώντας τη φανέλα της Ούνιξ Καζάν. Έναν απίστευτο διεμβολιστή με σουτ φαρμάκι απο τα 6.75 (41% στο eurocup). Ένας καθαρός σκόρερ που στη μέρα του θα σε σκοτώσει. Tο μόνο θέμα που μπορεί να τον κρατήσει πίσω είναι ο εγκλιματισμός του μέσα σε μια ομάδα με τόσες προσωπικότητες. Άμα πάρει μπρος όμως θα κλάψουνε πολλές μανούλες! 

Συνέχεια με τον Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς της Βαλένθια που θα αντιμετωπίσουμε και στη φετινή μας πρεμιέρα. Ο 23χρονος μαυροβούνιος σέντερ/πάουερ φόργουορντ είναι ένας παίχτης που πιθανότατα αν έχει την εξέλιξη και παρουσία φέτος που όλοι περιμένουν θα πάρει κάποια στιγμή σύντομα το αεροπλάνο για την απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Ήταν απο τους πρωταγωνιστές της περσινής κατάκτησης του eurocup απο τη Βαλένθια με ποσοστά που...τρομάζουν! 57% στα δίποντα, 46% στα τρίποντα, 6 ριμπάουντ και 13,6 πόντους ανα παιχνίδι. Σίγουρα δε θα περάσει απαρατήρητος.

Πάμε τώρα σε κάποιον για τον οποίο υπήρξε έντονο ελληνικό ενδιαφέρον. Δεν είναι άλλος απο τον Τζέημς Άντερσον τον οποίο βολιδοσκόπησε αυτό το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός, αλλά τελικά κατέληξε στη γεμάτη προβλήματα Ζαλκγίρις Κάουνας. Και μόνο να πούμε ότι ο παίχτης τελείωσε τη περσινή σεζόν αγωνιζόμενος με τη Φιλαδέλφεια στο ΝΒΑ με 10 πόντους, 4 ριμπάουντ και 2 ασσίστ μέσο όρο ανα παιχνίδι νομίζω είναι αρκετό. Μια τεράστια μεταγραφή, ειδικά αν αναλογιστούμε και το μέγεθος της Ζαλγκίρις αυτή τη στιγμή. Ο Άντερσον είναι ένα κόμπο δυαροτριάρι που έχει τα πάντα. Εντυπωσιακά τελειώματα μετά απο διεισδυσή, πολύ καλό σούτ τριών πόντων και αστήρευτη ενέργεια και στις δύο άκρες του γηπέδου. Θα ξεχωρίσει 100% και ίσως να αποτελέσει μήλον της έριδος μεταξύ μεγάλων ευρωπαϊκων συλλόγων μετά το τέλος της κανονικής σεζόν.

Επόμενος ο Μαρσόν Μπρούκς της Αρμάνι. Στο προσωπό του οι ιταλοί βλέπουν τον αντικαταστάτη του Κιθ Λάνγκφορντ και πιθανόν να μην απέχει πολύ απο τη πραγματικότητα αυτό. Μιλάμε για έναν αθλητικό σούτινγκ γκάρντ που δε φοβάται να επιτεθεί στο καλάθι και να βγάλει ενέργεια και στην άμυνα. Αρκετά αποτελεσματικός και απο τη περιφέρεια και εξαιρετικός χειριστής της μπάλας, πράγμα που τον βοηθάει πολύ στις κατα μέτωπο επελάσεις που κάνει. Οι σχεδόν 8 πόντοι μέσος όρος καριέρας στο ΝΒΑ μας δίνουν μια παραπάνω εικόνα για την αξία του παίχτη. Δεν είναι ιδιαιτερά ομαδικός βέβαια και κάποιες φορές κουράζει παραπάνω τη μπάλα, αλλα σίγουρα θα αποτελέσει ατραξιόν στη φετινή Αρμάνι που θα παρουσιαστεί πάλι πολύ δυνατή.

Και η λίστα συνεχίζεται με τη μεγάλη έκπληξη του μουντομπάσκετ που μόλις τελείωσε και δεν είναι άλλος απο τον Νίκολα Κάλινιτς του Ερυθρού Αστέρα. Η ενέργεια και το στυλ του γενικότερα θυμίζουν αρκετά το πρώην δικό μας Κώστα Παπανικολάου, κυρίως επιθετικά. Ο Κάλινιτς πέρα απο το τρομερό μουντομπάσκετ που έκανε, στο περσινό eurocup με τη φανέλα της Ραντνίτσκι είχε 10 πόντους μεσο όρο με 62,5% στα δίποντα, 38% στα τρίποντα, 3,5 ριμπάουντ και 2,6 ασσίστ ανα παιχνίδι. Αριθμοί που μαζί με την εικόνα που έχουμε σχηματίσει για αυτόν πλέον μας προϊδεάζουν για σπουδαία πράγματα φέτος.

Ένα ακόμα εξαιρετικό ταλέντο που ενδέχεται να κάνει αισθητή τη παρουσία του με το καλημέρα είναι ο Τσέχος Τόμας Σατοράνσκυ της Μπαρτσελόνα. Ανήκει στη νέα γενιά των υψηλόσωμων πόιντ γκάρντ την οποία λάνσαραν παίχτες όπως οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Πλάνινιτς και συνεχίζουν επάξια τώρα παίχτες σαν τον Εμίρ Πρέλτζιτς της Φενέρ. Έκανε παραπάνω απο ικανοποιητικές εμφανίσεις πέρσυ με τη Σεβίλλη στο eurocup, αλλα και στο ισπανικό πρωτάθλημα. Ήταν απο καιρό έτοιμος για το μεγάλο βήμα.

 Προτελευταίος στη λίστα ο Τζερόμ Ντάισον της Nτιναμό Σάσσαρι. Έκανε ένα τρομερό πρωτάθλημα πέρσυ στην Ιταλία με τη φανέλα της Ενέλ Μπρίντισι και το εξαργύρωσε με τη μεταγραφή του στην ομάδα που πήρε τη θέση της Σιένα στη φετινή ευρωλίγκα. Γρήγορος και μπουκαδόρος, είχε 17 πόντους μέσο όρο με 51% στα δίποντα, 36,5% στα τρίποντα, σχεδον 4 ριμπάουντ, 3 ασσίστ και 1,6 κλεψίματα ανα παιχνίδι. Πιθανότατα ό'τι πιο κοντά στο Μάλκομ Ντιλέινι απο όσους θα παρακολουθήσουμε φέτος. Μένει να φανεί...

Τελευταίος ο λευκορώσος σέντερ Αρτσιόμ Παραχούσκι της Νίζνι Νόβγκοροντ. Ένας παίχτης που αρέσκεται να παίζει με πλάτη στο καλάθι και να χρησιμοποιεί τη δύναμη, τον όγκο του, αλλα και το καλό ποστ ρεπερτόριο του για να σκοράρει. Παίχτης που παρά τη σωματοδομή του μπορεί να παίξει και το πικ εν ρολ συμπαθητικά. Ήταν πρώτος στα κοψίματα στο περσινό eurocup και αποτελεί μια επιβλητική παρουσία που γεμίζει το καλάθι, κατεβάζει πολλά ριμπάουντ και σπρώχνεται πολύ δύσκολα. Προσωπικά θα τον ήθελα πολύ στην ομάδα μας σαν λάτρης των κλασικών πίβοτ.

Αυτούς ξεχώρισα εγώ σε μια πρώτη ανάγνωση απο εκείνους που θα συμμετάσχουν για πρώτη φορά στην ευρωλίγκα. Κάποια έξτρα ονόματα πρωτάρηδων που μπορεί να μας απασχολήσουν αρκετά είναι τα: Τζο Ράγκλαντ (Αρμάνι), Ρέτζι Ρέντινγκ (Άλμπα), Νόλαν Σμίθ (Γαλατά), Ορλάντο Τζόνσον (Λαμποράλ Κούτσα), Φακούντο Καμπάθο (Ρεάλ) και Ντουάιτ Μπάικς (Βαλένθια). Αυτά προς το παρόν και ελπίζω να σας άνοιξά την όρεξη για μπασκετάκι...

Ερυθρόλευκα και γαλανόλευκα

Eπιστροφή απο τις διακοπές και έναρξη παγκόσμιου πρωταθλήματος στα καπάκια σχεδόν. Ας μοιραστώ μερικές σκόρπιες σκέψεις για την ομάδα μας και για την εθνική.

Στα του οίκου μας για αρχή. Τον Μουράτο τον περιμέναμε, δεν έχω κάποια πολύ συγκεκριμένη άποψη για τον παίχτη στη παρούσα φάση. Απο το λίγο που τον είδα μου άρεσε που δε φοβάται την επαφή με τους αντιπάλους. Μάλλον την επιδιώκει κιόλας, ίσως απο αυτό βρίσκει καλύτερα τα πατηματά του. Δε θα διακινδυνεύσω να πω κάτι παραπάνω. Έχω διαβάσει διάφορες ενστάσεις για τον παίχτη. Το αν θα εξελιχθεί έτσι ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί σε επίπεδο Ολυμπιακού μένει να φανεί.

Ο Αρώνης που προέκυψε εντελώς ξαφνικά μου είναι παντελώς άγνωστος, αλλα απο όσο τον είδα φαίνεται παίχτης με εμπιστοσύνη στις ικανότητες του. Σημαντικό όταν κάνεις πρωταθλητισμό. Η σιγουριά που σηκώνεται για να σουτάρει με το που πάρει τη μπάλα, αλλα και η μηχανική του σουτ του, αφήνουν υποσχέσεις. Το ίδιο και τα ποσοστά του. Βεβαίως αυτά δεν είναι αρκετά. Έχει πάντως καλή σωματοδομή που σε προϊδεάζει ότι πρόκειται για καλό αμυντικό (απαραίτητο το γρήγορο πλάγιο βήμα βεβαίως για κάτι τέτοιο) και θα ήθελα να τον δω να παίρνει ευκαιρίες. Δε γνωρίζω τίποτα για την ικανοτητά του στο χειρισμό της μπάλας και το drive. Φαίνεται πάντως ότι πρόκειται για ενα καθαρό σουτέρ θέσης. Θα μπορούσε να προκύψει ένας νέος Μπράμος στη θέση δύο? Ποιός ξέρει...

Όσον αφορά τη συνολικότερη εικόνα του ρόστερ που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου πρέπει να θεωρείται κλεισμένο, είναι προφανές ότι υπάρχουν σημαντικά κενά που αφορούν κυρίως τη front line. Το θέμα με τη θέση τέσσερα είναι χιλιοσυζητημένο. Είναι ενθαρρυντικό ότι στα φιλικά της εθνικής ο Πρίντεζης φάνηκε να είναι σε καλή κατάσταση, άλλα θα μπορέσει να βγάλει τη χρονιά με back up τον μέτριο Πέτγουεϊ? Μην ξεχνάμε ότι τη περασμένη σεζόν αντιμετώπισαν και οι δύο τραυματισμούς, οπότε δικαίως δημιουργείται μια ανασφάλεια τόσο για τη ποιότητα, όσο και για την πληρότητα της ομάδας εκεί. Ο Αγραβάνης θα μπορέσει να βοηθήσει ουσιαστικά φέτος? Υπάρχει ο κόουτς που να του δώσει στη δεύτερη χρονιά του στην ομάδα ένα πιο ξεκάθαρο ρόλο έχοντας φροντίσει να τον εξελίξει πρώτα? Αποψή μου, δεν υπάρχει. Ο'τι κάνει ο παίχτης μόνος του και δε νομίζω ότι θα τύχει και ιδιαίτερης εμπιστοσύνης ούτως ή άλλως.

Στους σέντερ θα έχουμε τους δύο undersized ψηλούς και Καββαδά-Σίμμονς για συμπληρώματα. Το καλό είναι ότι με τη προσθήκη Χάντερ έχουμε ενα ζευγάρι πιο γρήγορα πόδια αμυντικά, έναν ακόμα καλό αμυντικό ψηλά και ίσως και μια πιθανή εναλλακτική για το τέσσερα. Το κακό είναι ότι δεν είμαστε καθόλου τεχνική ομάδα μέσα στη ρακέτα (ο Πρίντεζης εξαίρεση), ο'τι κάνει ο Ντάνστον με πλάτη, μέχρι εκεί. Ο Καββαδάς δύσκολα θα φτάσει ποτέ το απαιτούμενο επίπεδο και ο Σίμμονς αποτελεί ενα περιττό έξοδο ουσιαστικά. Η ομάδα χρειάζεται ένα καλό πίβοτ, το οποίο δε θα το δούμε ούτε και φέτος μάλλον, εκτός και αν μετά τη regular season αποφασίσουμε να ενισχυθούμε. Με τον Ντάνστον και τον φιλότιμο πλην όμως "μονόπατο" Χάντερ δύσκολα βγαίνει η χρονιά. Αμυντικά θα δούμε πολλές φορές τους ψηλούς μας, ειδικά τον Χάντερ, να τρώνε ποσταρίσματα και καλάθια πάνω απο το κεφάλι.

Στα γκάρντ όλα θα κριθούν απο τη φρεσκάδα του Σπανούλη έπειτα απο τη πρώτη του μεγάλη περίοδο ξεκούρασης εδώ και χρονιά. Αν είναι ο καλός Σπανούλης, με τη συμβολή του Λαφαγιέτ και των υπόλοιπων που οφείλουν και αυτοί να βγούν περισσότερο μπροστά, υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ. Ευτυχώς που οι μεταγραφές Λαφαγιέτ και Ντάρντεν δίνουν ανάσες στη περιφερειακή άμυνα, επομένως δεν υπάρχει πλέον περιθώριο δικαιολογιών για Μάντζαρη και κυρίως για Σλούκα. Ούτε καν το παγκόσμιο πρωτάθλημα.

 Το τρία είναι η μοναδική θέση που είμαστε υπερπλήρεις, οπότε δεν έχω να σχολιάσω κάτι ιδιαίτερο. Αναμένω να δω την αναβάθμιση Παπαπέτρου και τα διάφορα σχήματα που θα προκύψουν απο τη χρησιμοποίηση του πασπαρτού Ντάρντεν. Ο Λοτζέσκυ για εμένα είναι μια δοκιμασμένη λύση που θα βοηθήσει και φέτος.

Πάμε και στην εθνική τώρα. Μετά την άρνηση Κουφού, θεωρώ εντελώς αναμενόμενη την 12αδα που διάλεξε ο κόουτς Κατσικάρης απο τους παίχτες της προεπιλογής. Ο Γλυνιαδάκης είναι ενας παίχτης που μπορεί να είναι άτεχνος και αργός, άλλα απο την άλλη είναι σκληρός αμυντικά, ρίχνοντας μπόλικο ξύλο και ματσάροντας καλά πολύ ψηλά κορμιά. Παίχτης για βρώμικες δουλειές. Ο Βασιλειάδης επίσης φαντάζει λογικότερη επιλογή απο τον Γιάνκοβιτς. Καλύτερος σουτέρ, περισσότερο γκάρντ απο το Βλαδίμηρο (μια ομάδα πρέπει να έχει τουλάχιστον 5 γκάρντ για εμένα) και με πιο πολύ χρόνο συμμετοχής τη χρονιά που μας πέρασε. Οι υπόλοιποι ήταν προφανές ότι θα ήταν στην αποστολή.

Είδα τα φιλικά μας εντελώς αποσπασματικά, άλλα θεωρώ ότι η ομάδα έχει δυνατότητες για ψηλά. Φαίνεται οι παίχτες να έχουν αρκετά ξεκάθαρη εικόνα των ρόλων τους, αλλα και ανεπτυγμένο το αίσθημα της ενότητας και της ομάδας. Η παρουσία του Καλάθη και του Αντετονκούμπο ενισχύουν το transision παιχνίδι της εθνικής. Η παρουσία του πρώτου δε, μας ανεβάζει επίπεδο και στο set παιχνίδι. Επιπλέον βλέπω ενα λογικά διαμορφωμένο ρόστερ και όχι το έκτρωμα των 7 forward του Τρινκιέρι. Με Βουγιούκα, αντι του ανεπαρκή Καββαδά, back up του Μπουρούση στα σέντερ. Ο Βουγιούκας, αν και ξινίζει σε πολλούς, είναι αξιόλογος επιθετικά παίχτης, ξέρει να τοποθετεί σωστά το σώμα του κατεβάζοντας ριμπάουντ και ακόμα και αμυντικά μπορεί να κουκουλωθεί αρκετά με σωστή τακτική.

Τα διάφορα ομαδικά σκαμπανεβάσματα και οι επί μέρους κακές ατομικές εμφανίσεις που είδαμε στα φιλικά δεν με ανησυχούν τόσο. Αρκεί να είναι ο κόουτς και οι παίχτες έτοιμοι όταν θα μετράει. Περίπου μια μέρα έμεινε πριν το πρώτο τεστ. Οψόμεθα...

Εις το επανιδείν...

Δεν υπάρχουν και πολλά να πούμε παιδιά. Ούτε καν το Μουράτο δε μας έκανε τη χάρη να ανακοινώσει η ΚΑΕ μέχρι τη στιγμή που πληκτρολογούνται αυτές οι γραμμές. Ούτε για 4άρι το κόβω, αν και δε βλάπτει να ελπίζει κανείς.

Αύριο φεύγω για άγνωστο πόσες μέρες. Όσο φτάσουν τα χρήματα βασικά. Aν προκύψει κάτι συγκλονιστικό, αυτοί που έχετε το κινητό μου ειδοποιήσετε με, να μπω να κάνω ενα update. Την ανάρτηση αυτή την κάνω για να ξεμπουκώσουμε απο τη τελευταία και να γράφετε εδώ όσο θα λείπω. Να είστε καλά. Εις το επανιδείν...

Yγ. Ο Βασιλακόπουλος θορυβήθηκε τόσο τελευταία, που έβαλε μέχρι και το πρωθυπουργό μπροστά για να αποδείξει τη δύναμη του status του...

Ντάρντεν-ιασαμε!

Νταρντανιάσαμε ή αλλιώς Ντάρντεν-ιασαμε!

Η ομάδα με τη προσθήκη του Τρεμέλ Ντάρντεν έβαλε στις τάξεις της ένα τριάρι εργαλείο και θωρακίστηκε ακόμα περισσότερο αμυντικά. Ο παίχτης έχει ήδη αναλυθεί αρκετά, αλλά ας πούμε και μείς το κατιτής μας...

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι η αμυντική του ικανότητα. Παίχτης που μπορεί να μαρκάρει απο το τη θέση 1 μέχρι και τη θέση 4 σε περιπτώσεις. Ο παίχτης που θες όταν επιδιώκεις να πνίξεις τον αντίπαλο με καλή ομαδική άμυνα. Έχει γρήγορο και καλό close-out σε καταστάσεις περιστροφών (δηλαδή αλλάζει μαρκάρισματα στις περιστροφές πηγαίνοντας στο παίχτη που του αντιστοιχεί γρήγορα και πάνω απο όλα σωστά, ώστε να μη φάει εύκολα κάποιο μπάσιμο) και είναι εξαιρετικά δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος στο ένας εναντίον ενός. Δε σπρώχνεται εύκολα και δεν "ξεγιελιέται" συνήθως με προσποιήσεις. Ένας παίχτης που μπορεί άνετα να χρησιμοποιηθεί και σε άμυνα με αλλαγές λόγω δύναμης και όγκου με την προϋπόθεση βέβαια ότι μαρκάρει το γκάρντ που στήνει το πικ εν ρολ. Τέλος έχει αμυντικό παιχνίδι και πάνω απο τη στεφάνη, κάνοντας μπλοκ συχνά πυκνά.

Επιθετικά μιλάμε για ένα κλασικό σουτέρ θέσης με αξιόλογο ποσοστό στο τρίποντο και ως επι το πλείστον με σταθερή απόδοση. Παίζει σχεδόν πάντα στο 7. Σπάνια θα πέσει στο 4 ή θα ανέβει στο 10. Δεν έχει την ικανότητα να δημιουργήσει εκείνος φάσεις, παρα μόνο αν βρεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Δεν είναι ο παίχτης δηλαδή με το τρομερό επιθετικό ρεπερτόριο που θα στηριχθεί μια ομάδα για να πάρει σκόρ. Αν όμως πάρει ελεύθερα σούτ, στη καλή του μέρα μπορεί να σε σκοτώσει. Σε καταστάσεις αιφνιδιασμού εκμεταλεύεται άριστα την αθλητικοτητά του (παρά τα 33 του χρόνια) και τελειώνει φάσεις, ενώ εξαιτίας της σωματοδομής του μπορεί να ποστάρει ακόμα και ελαφριά τεσσάρια. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο κατα την αποψή μου, μιας που είμαι λάτρης των παιχτών που ποστάρουν.

Εν ολίγοις ο Ντάρντεν κρίνεται σαν μια αξιόλογη επιλογή που έρχεται να δέσει τη θέση 3 στην ομάδα και να δώσει κάποια στάνταρ πράγματα, κυρίως στη περιφερειακή άμυνα, που έλλειψαν πολύ πέρσυ.
Το ερώτημα που παραμένει όμως είναι το εξής: αρκεί ο Σπανούλης όταν η ομάδα θέλει σκορ? Θα παρουσιαστεί άραγε πιο φρέσκος φέτος που έχει χρόνο να ξεκουραστεί? Θα μπορέσουν οι Λαφαγιέτ, Λοτζέσκυ (ίσως και ο Σλούκας) να συμβάλλουν σε αυτό το τομέα και να αποτελέσουν με συνέπεια ενα δεύτερο επιθετικό φόβητρο? Θα μασκαρευτεί δηλαδή η μη απόκτηση δυαριού σκόρερ για την οποία ακούγαμε και μιλάγαμε τόσο καιρό, ώστε να μην υπάρξουν επιθετικά μπλοκαρίσματα? Θα επιδιώξουμε ακόμη να εκμεταλευτούμε τον Ντάνστον πιο στοχευμένα φέτος σαν μια έξτρα επιθετική λύση ή θα τον αφήσουμε να κυνηγάει πάλι τα σκουπίδια?

Ένα επιπλέον ερώτημα είναι κατα πόσο θα μπορέσει φέτος να ανταποκριθεί ο Πέτγουεϊ, κυριώς πνευματικά, σε απαιτήσεις πρωταθλητισμού όταν η μπάλα θα καίει. Ο παίχτης είναι περιορισμένος
και μόνο αν καταφέρει να οχυρωθεί πνευματικά θα μπορέσει το πρόσημο να είναι θετικό για αυτόν στο τέλος της χρονιάς. Για εμένα έπρεπε να πάμε για κάτι καλύτερο, αλλά το θέμα είναι τώρα τι γίνεται.

 Τέλος προσωπική μου άποψη είναι πως ήταν λάθος που η ομάδα δεν απέκτησε ένα κλασικό πίβοτ στη φροντ λάιν. Ο Ντάνστον είναι μεγάλη μου αγάπη, αλλα δε ποστάρει παρα μόνο περιστασιακά (δε περνάει και η μπάλα συχνά μέσα στο ζωγραφιστό βέβαια) ενώ και ο Χάντερ είναι τίμιος παίχτης που δε γεμίζει σε καμία περίπτωση τη ρακέτα όμως. Σε άμυνα πάνω απο τη στεφάνη θα είμαστε καλά, στα σπρωξίματα μέσα στη ρακέτα θα υπάρχει πρόβλημα όμως. Και για όσους σκέφτονται το Βασίλη Καββαδά για αυτό το ρόλο, να τους πω πως ο'τι κερδίζει σε όγκο και δύναμη το χάνει σε ύψος (οπότε μπορεί εύκολα να δεχτεί χούκ μιας που δε σκεπάζει το καλάθι), αλλα κυρίως σε ικανότητα και αντίληψη. Ο αντίπαλος μπορεί πολύ εύκολα να ρολάρει πάνω του, έχει κακό συγχρονισμό στα ριμπάουντ και επιθετικά είναι ακόμα πολύ αδούλευτος και δέχεται εύκολα κοψίματα παρά τον όγκο του.

Εν κατακλείδι το μεγάλο στοίχημα της ομάδας για εμένα είναι να καταφέρουμε να κουκουλώσουμε τις αδυναμίες μας οταν θα έρθουν τα δύσκολα και να επιβάλλουμε εμείς το παιχνίδι μας στον αντίπαλο, ώστε να τον αναγκάσουμε να κάνει πράγματα με τα οποία δεν αισθάνεται άνετα. Έτσι μόνο έχουμε ελπίδες για κάτι καλό...

Ο Πέτγουεϊ, ο Σίμμονς και η δημοσιογραφική νιρβάνα...

Επειδή βλέπω γίνεται πολύ κουβέντα (όχι άδικα) για την ανανέωση Πέτγουεϊ και Σίμμονς, ας καταθέσω και εγώ τα δύο μου σεντ όσον αφορά το θέμα.
Για αρχή να ξεκαθαρίσω ότι ούτε είμαι προπονητής (αν και θα ήθελα), ούτε διατείνομαι ότι τα ξέρω όλα. Το μάτι μου και το ενστικτό μου εμπιστεύομαι, όπως και το γεγονός ότι έχω παίξει λίγο μπασκετάκι και μπορώ σε ένα βαθμό να καταλαβαίνω 2-3 πράγματα που παίζονται μέσα στο παρκέ πέρα απο το αν μπαίνει η μπάλα στο καλάθι.

 Ο Πέτγουεϊ λοιπόν είναι ενας παίχτης που έχει κάποια καλά χαρακτηριστικά. Είναι αλτικός και γρήγορος. Αυτό τον κάνει αρκετά καλό στην ομαδική άμυνα σε περιπτώσεις που η ομάδα χρειάζεται γρήγορες περιστροφές για να αντιμετωπίσει κάποια ανισορροπία που δημιουργείται. Αν το παμε αυτό παραπέρα τον κάνει ενα καλό αμυντικό αδύναμης πλευράς, να έρθει δυναμικά δηλαδή σε καταστάσεις απομόνωσης να βοηθήσει τον συμπαίκτη του που αντιμετωπίζει πρόβλημα με το μαρκάρισμα του αντιπάλου. Σε αυτό είναι πολύ καλός. Ακόμη στη μερα του δίνει αρκετές λύσεις απο τη περιφέρεια με ενα αξιόλογο ποσοστό στα σούτ τριών πόντων.

Επίσης είναι μια καλή περίπτωση παίχτη σε αμυντικό προσανατολισμό που περιέχει αλλαγές μαρκαρισμάτων κοντών-ψηλών. Δηλάδη να μείνει πάνω σε κάποιο γκάρντ οταν επιχειρείται κάποιο πικ εν ρολ και να του δυσκολέψει τη διείσδυση ή το σούτ. Αυτό βέβαια συνήθως γίνεται με το 5άρι της ομάδας, αφου με τα σέντερ κατα κύριο λόγο παίζεται το πικ εν ρολ. Για αυτό είδαμε πολλές φορές τον Ντάνστον να μένει πάνω στο γκάρντ στη σειρά με τη Ρεάλ. Επιπλέον αυτή η άμυνα για να έχει καλά αποτελέσματα πρέπει να έχεις γκάρντ ψηλά και δυνατά που να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε ενα μαν του μαν με τον αντίπαλο ψηλό (το μοναδικό πράγμα που ο Κόλλινς ήταν ιδανικός). Τέλος πάντων ξεφύγαμε, ολα αυτά τα λέω γιατί δε θέλω να πιστέψει κανείς ότι θέλω να μηδενίσω τον παίχτη.

 Όμως υπάρχει και ένα αλλά, που δεν είναι και μικρό.
Απο τον Πέτγουεϊ λείπουν πάρα πολλά στοιχεία που κάνουν ένα παίχτη ολοκληρωμένο. Ειδικά ένα παίχτη που αγωνίζεται σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Πρώτον δεν έχει ντράιβ ή κατα το κοινώς λεγόμενο μπάσιμο/διείσδυση. Δε πλησιάζει το καλάθι παρά σχεδόν αποκλειστικά σε καταστάσεις αιφνιδιασμού ή αν προκύψει κάποια φάση που έχει πολύ χώρο μπροστά του. Επίσης δεν έχει καθόλου ποστάρισμα, δε μπορεί να παίξει με πλάτη στο καλάθι δηλαδή και αμφιβάλλω αν έχει και τη δύναμη ή το εκτόπισμα να σπρώξει τους περισσότερους εκ των αντιπάλων του. Αυτό τον κάνει εξαιρετικά μονοδιάστατο και προβλέψιμο επιθετικά. Όλα κρίνονται δηλαδή απο το αν θα μπούν τα σούτ ή αν θα βγούν αιφνιδιασμοί για την επιθετική του συνεισφορά στην ομάδα.

Σα να μην έφτανε μόνο αυτό, ο παίχτης δείχνει να επηρεάζεται ιδιαίτερα απο αυτό το στοιχείο του παιχνιδιού του. Αν δηλαδή νιώσει ότι δεν είναι στη καλή του μέρα επιθετικά αρχίζει και χάνει τη συγκεντρωσή του και σε τομείς που μπορεί να προσφέρει όπως και να έχει, όπως η άμυνα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον έχουμε δεί πολλές φορές να εκνευρίζεται και να γίνεται αλλαγή όταν δε του βγούν μιά δυό φάσεις που προφανώς θεωρεί ότι τις έχει.
Επομένως εδώ τίθεται και θέμα πνευματικής ετοιμότητας και ωριμότητας του παίχτη, πράγμα βέβαια που δεν έχουμε κάποιο αντικειμενικό κριτήριο για να το κρίνουμε, παρα μόνο το δικό μας "μάτι". Αυτό που μπορούμε σίγουρα να κρίνουμε είναι η ικανότητα του παίχτη στην ατομική άμυνα. Γενικά είναι αξιοπρεπής, όμως με τεσσάρια που είναι πιο βαριά απο αυτόν και σπρώχνουν μέσα στο ζωγραφιστό (π.χ. Ρέγες, Ντάντλεϋ) ολοφάνερα έχει πρόβλημα. Δεν έχει επιδείξει τη δύναμη ή το νεύρο που απαίτειται για να υποκαταστήσει την έλλειψη εκτοπίσματος και να τα κοντράρει καλά.

Το θέμα λοιπόν είναι τι θέλουν στην ομάδα σαν δεύτερο τεσσάρι, θέλουν έναν παίχτη ρολίστα που να δίνει κάποια πράγματα και αυτά όχι με ιδιαίτερα μεγάλη συνέπεια? Ή θέλουν ένα πιο πλήρη παίχτη που μπορεί να προσφέρει σε περισσότερα επίπεδα και πάνω απο όλα έχει νοοτροπία νικητή και πνεύμα μαχητή? Θεωρώ πως θα έπρεπε να προσανατολίζονται περισσότερο προς το δεύτερο. Βέβαια κουμάντο στη τσέπη κανενός δε μπορώ να κάνω, απλά δε γίνεται να κυνηγάς σε όλα τα επίπεδα υπερβάσεις και να θες να κάνεις πρωταθλητισμό σε σταθερή βάση. Και νομίζω ότι προσιτές και καλές λύσεις υπήρχαν και υπάρχουν.

 Τώρα η στάση των δημοσιογράφων γενικά απέναντι σε άτομα απο την ομάδα που έχουν εκτεθεί κατ' επανάληψη και σε κινήσεις που γίνονται και δεν έχουν λογική έχει υπάρξει απο ανεκτική εώς απροκάλυπτα αβανταδόρικη. Έφτασε χτες δημοσιογράφος να πεί για τον Άντρε Σμίθ, ενα παίχτη που όπου έχει αγωνιστεί έχει πρωταγωνιστήσει και ήταν τη χρονιά που μας πέρασε τρίτος σκόρερ της ιταλικής λίγκας με 17.3 πόντους μέσο όρο, ότι δε κάνει αθλητικά για ευρωλίγκα. Φαντάζομαι ότι αν τον παίρναμε τελικά θα έκανε.

 Αυτο είναι ενα παράδειγμα. Παραδείγματα υπάρχουν αρκετά ακόμα και απο αυτόν και πολλούς άλλους οι οποίοι κατά τη συντριπτική τους πλειοψηφία ζούν σε μια νιρβάνα και τα βλέπουν όλα καλώς καμωμένα σε μια ομάδα που έχασε όλους τους στόχους της πέρσυ και ουσιαστικά δεν έχει κάνει το κάτι συγκλονιστικό μέχρι τώρα για να αλλάξει τα δεδομένα.

Μια απο τα ίδια και για Σίμμονς για τον οποίο δε θα μπώ στο κόπο να αναλύσω γιατί είναι ακαταλληλός, κάνει μπαμ. Όποιος θέλει διευκρινήσεις παρ'ολα αυτά να δώσω. Και για αυτόν θεωρούν ότι καλά κάναμε και τον κρατήσαμε για την ευρωλίγκα σαν μια έξτρα λύση. Αυτό που δε καταλαβαίνουν (ή δε τους συμφέρει να καταλάβουν) είναι ότι η ομάδα πάνω απο όλα χρειάζεται να προσθέσει στο ρόστερ της ποιότητα και όχι ποσότητα. Τώρα αυτά τα "τον κράτησε για να τον τιμωρήσει επειδή μιλούσε με άλλη ομάδα" είναι το λιγότερο αστεία. Ένας παίχτης που ξέρει ότι είναι για "φευγιό" ουσιαστικά, θα μιλήσει με πολλούς. Επαγγελματικός αθλητισμός είναι αυτός. Δηλαδή να υποθέσουμε ότι και ο κόουτς Μπαρτζώκας που μιλούσε με Φενέρ ουσιαστικά τιμωρήθηκε με τη παραμονή του πέρσυ?

Μάλλον η ομάδα τιμωρήθηκε παραπάνω, αλλα αυτό είναι άλλη κουβέντα...

Euroleague 2014-2015

Τα ρόστερ δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί, αλλά ο Ζόρντι δε μπορεί να περιμένει! Η κλήρωση για την ευρωλίγκα της νέας χρονιάς είναι πλέον παρελθόν και παρ' όλο που δεν κρίνεται ποτέ τίποτα στη regular season ας πούμε δύο κουβέντες έτσι για το γαμώτο!

                 Ο πρώτος θα είναι ξεκάθαρα όμιλος δύο ταχυτήτων. Στην πρώτη ταχύτητα η Ρεάλ (του Φώτη Κατσικάρη ?) με την Εφές του Ντούντα Ίβκοβιτς. Λογικά αν περάσει και η Ούνιξ τα προκριματικά (το πιο πιθανό) θα  μπεί και αυτή στο παρεάκι των "δυνατών". Ένας όμιλος με πολλά γνώριμα πρόσωπα και παλιούς γνωστούς αν βάλουμε μέσα και τον Αργύρη Πεδουλάκη. Οι άλλοι τρείς στη δεύτερη ταχύτητα θα διεκδικήσουν λογικά την 4η θέση που δίνει την πρόκριση στο top 16 με τη Ζαλγκίρις να έχει τον πρώτο λόγο.
                  Ο δεύτερος όμιλος προβλέπεται να είναι το πάρτυ της ΤΣΣΚΑ. Οι ρώσοι ενισχύονται συνέχεια και με κόουτς το προπονητικό πουλέν μου, Δημήτρη Ιτούδη, δε πιστεύω ότι θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα να κατακτήσουν εύκολα την πρώτη θέση στον ομιλό τους. Η Μακάμπι δε ξέρουμε ακόμα πως θα παρουσιαστεί γιατί είχε πολλές απώλειες τις οποίες δεν έχει ακόμα καλύψει. Η Μάλαγα θα είναι πιθανότατα αξιόμαχη, ενώ με ενδιαφέρον περιμένω να δω και τη θριαμβεύσασα στο marketing Άλμπα τι θα κάνει στο αγωνιστικό κομάτι. Τσεντεβίτα, Λιμόζ θα διεκδικήσουν και αυτές ο'τι καλύτερο μπορούν.
                   Ο τρίτος όμιλος αν κληρωνόταν εκεί και ο νικητής των προκριματικών, που όλοι μας πιστεύουμε λίγο-πολύ ότι θα είναι η Ούνιξ του κόουτς Άρτζι, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ο όμιλος του θανάτου. Η Μπαρτσελόνα και η Φενέρ είναι φόβητρα. Η Αρμάνι έχασε παίχτες αλλά έχει χρήμα και περιμένω να φτιάξει ξανά δυνατή ομάδα. Το ίδιο και ο Παναθηναικός που την παλεύει για Καλάθη, χωρίς το χρήμα να παίζει τόσο πολύ στην εξίσωση βέβαια. Η Μπάγερν είναι ανερχόμενη δύναμη που έχει βλέψεις ακόμα και για κατάκτηση του τροπαίου στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον. Να πω ότι ξέρω κάτι για τη πολωνική Τούροφ ψέματα θα είναι, σήμερα έμαθα την υπαρξή της. Προφανώς για να εξασφάλισε θέση στην ευρωλίγκα κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Πολωνία οπότε του πεταματού δε θα είναι. Τώρα σε αυτό τον όμιλο δύσκολα θα έχει τύχη.
               Πάμε και στον δικό μας τώρα. Ο Ολυμπιακός πάει για άλλο ένα καλοκαίρι πολύ οικονομικά στη στελέχωση του ρόστερ του. Οι κινησείς Λαφαγιέτ, κατα κύριο λόγο, αλλα και Χάντερ κρίνονται ως βελτιωτικές-καλές, αλλα σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζουν. Επίσης όπως όλα δείχνουν θα επιμείνουμε στον συμπαθή, πλην όμως περιορισμένο, Πέτγουεϊ στη θέση 4. Ακόμα το ρόστερ δεν έχει κλείσει, άλλα δε φαίνεται ότι μπορεί η ομάδα να αλλάξει δραματικά επίπεδο. Θα παρουσιαστεί απλά καλύτερη, όταν οι κινήσεις που έχουν κάνει οι αντιπαλοί μας τρομάζουν. Επομένως απο το top 16 και ύστερα θα κυνηγήσουμε πολλές υπερβάσεις. Μακάρι να τα καταφέρουμε.
               Η Βαλένθια είναι νικήτρια του eurocup, ομάδα που κόντεψε να αποκλείσει στα ισπανικά play off την μετέπειτα πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα. Έχασε τον Λαφαγιέτ απο εμάς και τον Ντόελμαν απο τη Μπάρτσα, άλλα έχει ήδη πάρει Λόντσαρ και γενικά δείχνει διάθεση να διατηρηθεί στα ίδια υψηλά στάνταρ. Θα γίνουν πολύ ωραία ματς με αυτούς και λογικά οι δυό μας θα παίξουμε πιο έντονα για την πρωτιά του ομίλου. Όχι ότι έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία επαναλαμβάνω, αλλα κουβέντα να γίνεται.
Η Κάχα μετά τη φετινή της παρουσία μου έβγαλε την εικόνα της εντελώς ασόβαρης ομάδας σε όλα τα επίπεδα. Ότι θα είναι ικανή και φέτος να κάνει κηδείες είναι πιθανό πάντως. Ερωτηματικό και αυτή, όπως και η Γαλατά που όμως έχει δείξει μεγαλύτερη σοβαρότητα σαν ομάδα, έχει προπονητή που κερδίζει όλο και περισσότερο σεβασμό όσο περνάει ο καιρός και περιμένουμε να δούμε με τι ρόστερ θα εμφανιστεί στην αρχή της αγωνιστικής περιόδου.
              Mε τους αδερφούς του Ερυθρού Αστέρα λογικά θα έχουμε αγάπες και λουλούδια πριν τα ματς, αλλα όπως έδειξαν και πέρσυ είναι υπολογίσιμη ομάδα και καλό θα είναι να ξεχαστούν οι δεσμοί φιλίας σε αγωνιστικό επίπεδο. Τελευταία ομάδα του ομίλου η λιθουανική Νεπτούνας στην οποία έχει αγωνιστεί και ο παλιός μας γνώριμος Άρβιντας Ματσιγιάουσκας. Δε ξέρω σχεδόν τίποτα για την ομάδα παρά μόνο ότι έχασε 4-2 στους λιθουανικούς τελικούς απο την Ζαλγκίρις. Επομένως μια άλφα αξία την έχει, καλό θα είναι να μην υποτιμηθεί, εξάλλου είναι λιθουανοί και αυτό λέει απο μόνο του πολλά.
 Γενικά ο 4ος όμιλος κρίνεται αρκετά ισορροπημένος, αλλά και βατός για την ομάδα μας. Τα σπουδαία βέβαια έρχονται μετά...

Το ξυράφι που ξεσκίζει το χάος των πιθανοτήτων...

Στην ταινία Inception κάποια στιγμή ο ήρωας λέει το εξής...

 “What is the most resilient parasite? Bacteria? A virus? An intestinal worm? An idea. Resilient… highly contagious. Once an idea has taken hold of the brain it’s almost impossible to eradicate. An idea that is fully formed - fully understood - that sticks; right in there somewhere.”

Βέβαια στην ταινία ο ΝτιΚάπριο αναφέρεται στην αρνητική πλευρά, στην εμμονή. Αλλά καμιά φορά η εμμονή με κάτι μπορεί και να είναι λυτρωτική. Μπορεί λέω. Εγώ από τη πλευρά μου θα έλεγα ότι η πρόθεση είναι το ξυράφι που ξεσκίζει το χάος των πιθανοτήτων. Αν σου κολήσει μια ιδέα, αν βάλεις ένα στόχο και ταυτίσεις την υπαρξή σου με αυτόν, τότε είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα τον πετύχεις. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ταυτιστείς τόσο πολύ που σε περίπτωση που κάτι πάει απελπιστικά στραβά να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο όμως.  Αν κατά τη διάρκεια της οδύσσειας έχεις αποκτήσει τη σοφία που χρειάζεται, θα έχεις αποκτήσει και τη δυνατότητα να βρείς μια άλλη Ιθάκη για να κυνηγήσεις.

Σίγουρα πάντως ακόμα και να νιώσεις χαμένος είναι καλύτερο από το να μην είσαι ταγμένος πουθενά. Ακόμα και το να έχεις επιλέξει συνειδητά να μην είσαι ταγμένος πουθενά είναι μια αφοσίωση. Το να είσαι παντού και πουθενά, το να μη σε ενδιαφέρει τίποτα τόσο ώστε να το πας λίγο παραπέρα, να το ψάξεις σε λίγο μεγαλύτερο βάθος είναι βάλτωμα και καθημερινός θάνατος. Και ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει βάλτωμα. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να χάνεσαι  κάθε μέρα, να σου γίνεται ρουτίνα, βίωμα. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να ασχολείσαι με τα πάντα επιφανειακά επαναπαυόμενος στις δάφνες του παρελθόντος, προσδοκόντας ότι θα σταθείς τυχερός και κάτι θα αλλάξει by default. Σχεδόν ποτέ δεν αλλάζει τίποτα. Η πρόθεση όμως αλλάζει τα πάντα. Και η ένταση της πρόθεσης καθορίζει το μέγεθος της αλλαγής και τον αντικτυπό της. Ειδεμή είσαι στο "πάνω-κάτω" και το "κάπως έτσι".

Έξυπνα παιδιά είστε, κάντε τις συνδέσεις με τον μπασκετικό Ολυμπιακό…